Οικονομικό Σπουδαστήρι

Οικονομικό Σπουδαστήρι
Γι'Αυτούς που Θέλουν Εξειδίκευση
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα τεχνολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα τεχνολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017

Γιώργος Αχιλλιάς - Οι μηχανές αρχίζουν να έχουν τα δικά τους συναισθήματα

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Ο Γιώργος Αχιλλιάς είναι φυσικός, ψηφιακός ανθρωπολόγος αλλά διαθέτει επίσης μεγάλη εμπειρία στο μάρκετινγκ και την ανάπτυξη προϊόντων. Είναι διεθνώς καταξιωμένος και θεωρείται ότι διαμορφώνει τις τάσεις στον χώρο της διαφήμισης και των μέσων ενημέρωσης. Στην άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε στη Φωτεινή Μαστρογιάννη μίλησε για ένα κοντινό μέλλον όπου οι μηχανές θα έχουν συναισθήματα αλλά και θα μπορούν να κρίνουν τους ανθρώπους. Η εξέλιξη αυτή, σύμφωνα με τον Γιώργο Αχιλλιά, θα βοηθήσει στο να μπορούμε να δημιουργούμε καλύτερα.


Φωτεινή Μαστρογιάννη: Γιώργο είσαι φυσικός και ψηφιακός ανθρωπολόγος. Τι είναι η ψηφιακή ανθρωπολογία;

Γιώργος Αχιλλιάς: Δεν νομίζω ότι μπορώ να διεκδικήσω τον τίτλο του ψηφιακού ανθρωπολόγου. Αλλά σίγουρα μπορώ να πω ότι με πάθος προσπαθώ να εφαρμόσω αρχές της ανθρωπολογίας στον ψηφιακό κόσμο. Κατά αναλογία με τον αναλογικό κόσμο, θα λέγαμε πως η ψηφιακή ανθρωπολογία είναι η μέθοδος που προσπαθεί να καταλάβει και να χαρτογραφήσει την σχέση που έχουμε σαν άνθρωποι με την τεχνολογία. Την χρήση που της κάνουμε, το πως η τεχνολογία επηρεάζει την εξέλιξή μας και φυσικά τις δομές και τους χώρους που ζούμε και έχουμε αλληλεπιδράσεις είτε με άλλους ανθρώπους είτε με υπηρεσίες που είναι φτιαγμένες για εμάς. 

Στις μέρες μας, το πιο ενδιαφέρον δεν είναι μόνο τι δημιουργούμε εμείς χρησιμοποιώντας την τεχνολογία, αλλά τι δημιουργείται για εμάς, εμμέσως από τεχνολογίες που μπορούν να καταλάβουν σε πραγματικό χρόνο την συμπεριφορά μας, τις προσδοκίες μας και φυσικά τα θέλω μας, τις προθέσεις μας. Πρόσφατα, έδωσα μια ομιλία για τον συναισθηματικό κόσμο των μηχανών. Και ήταν ακριβώς πάνω στο πώς οι μηχανές αρχίζουν να αντιλαμβάνονται όχι μόνο το τι κάνουμε και το τι θέλουμε, αλλά και τα συναισθήματά μας σε βάθος. Και το πιο ενδιαφέρον, ότι αρχίζουν να έχουν και αυτές τα δικά τους αντίστοιχα συναισθήματα.

ΦΜ: Σε παλαιότερες ομιλίες σου είχες αναφερθεί στην υπερσυνδεσιμότητα. Με άλλα λόγια οι πάντες και τα πάντα θα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους. Δεν είναι λίγο τρομακτικό κάτι τέτοιο; Αυτό δεν θα είναι και το τέλος της ιδιωτικής ζωής του ανθρώπου;

Γιώργος Αχιλλιάς
ΓΑ: Θα έλεγα ότι η ιδιωτική ζωή του ανθρώπου όπως την ξέραμε την δεκαετία του 60 δεν υπάρχει πια. Πλέον από την στιγμή που γεννιόμαστε δεν είμαστε καταχωρημένοι σε ένα φάκελο, σε ένα σκονισμένο γραφείο σε κάποια υπηρεσία αλλά αποτελούμε ενεργό μέρος ενός δυναμικού συστήματος ανταλλαγής πληροφοριών. Και αυτό προς όφελος όχι μόνο της καθημερινότητάς μας, αλλά και του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Το να είναι συνδεδεμένα τα πάντα μεταξύ τους, δεν είναι κάτι κακό. Αλλά όπως σε όλα τα πράγματα που εμπεριέχουν και τον άνθρωπο, χρειαζόμαστε δικλείδες ασφαλείας για την περίπτωση κακής χρήσης ή αστοχίας.

ΦΜ: Εξειδικεύεσαι στην δημιουργία ψηφιακών οικοσυστημάτων και αγορών. Μπορείς να μας το εξηγήσεις;

ΓΑ: Τα ψηφιακά οικοσυστήματα είναι η μετάβαση από έναν γραμμικό κόσμο, που στηριζόταν σε μια νευτώνεια λογική, της δράσης αντίδρασης σε ένα κόσμο που ορίζεται και περιγράφεται πιο πολύ από την αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg. 

Η ταχύτητα εναλλαγής καταστάσεων, η δυναμικότητα της λήψης αποφάσεων, το πως το περιβάλλον επηρεάζει και βέβαια καθορίζει το πως αντιλαμβανόμαστε τον περιβάλλοντα κόσμο, είναι κάτι τόσο πρωτόγνωρο που μόνο ορίζοντας καινούργια πλαίσια και χρησιμοποιώντας την τεχνολογία με έναν καινούργιο μη γραμμικό τρόπο μπορούμε να αντιληφθούμε και χρησιμοποιήσουμε. 

Τα ψηφιακά οικοσυστήματα είναι αυτά λοιπόν που μπορούμε με τα οποία να απολαμβάνουμε υπηρεσίες από μη παραδοσιακούς παρόχους, π.χ. προϊόντα ασφαλειών από τηλεπικοινωνιακούς παρόχους, τραπεζικές υπηρεσίες από μικρές εταιρίες, τραπεζικά προϊόντα από ασφαλιστικούς φορείς και εμπορικές συναλλαγές από παίκτες που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε μέχρι τώρα. αυτόχρονα, λόγω της μη γραμμικής προσέγγισης του όλου, μπορούμε πλέον να καταλαβαίνουμε τον χρόνο και τον τόπο του καθενός μας και να δημιουργούμε προϊόντα που είναι αποκλειστικά για τον καθένα μας.

ΦΜ: Η τεχνητή νοημοσύνη είναι κατάρα ή ευλογία;

ΓΑ: Στις μέρες μας λοιπόν, οι ερευνητές γράφουν τα μαθηματικά που θα επιτρέψουν στις μηχανές να καταλάβουν τις προθέσεις μας, τα θέλω μας, τις ενδόμυχες απόψεις μας, και φυσικά τους φόβους μας, τις ελπίδες μας, τα σενάρια που έχουμε στο μυαλό, τις αγωνίες μας, τις σκέψεις που μας οδηγούν να κάνουμε ή να μην κάνουμε πράγματα.
Μαζί αναπτύσσουμε με ταχείς ρυθμούς την τεχνολογία με τη βοήθεια της οποίας θα μπορούμε να κατεβάζουμε όλη την πληροφορία που υπάρχει στον εγκέφαλό μας, ενώ, στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, θα μπορούμε σε πραγματικό χρόνο να φορτώνουμε τον εγκέφαλό μας με γνώση που χρειαζόμαστε κατά περίπτωση. Μια συναισθηματικά έξυπνη μηχανή Τεχνητής Νοημοσύνης  έχει πολλά πιθανά οφέλη, είτε για να δώσει συντροφιά σε έναν συνάνθρωπό με άνοια, είτε για να μας βοηθήσει να εκτελέσουμε ορισμένα καθήκοντα – από την ανάκριση σε εγκληματική εξέταση μέχρι τη θεραπεία ομιλίας.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν και ηθικά προβλήματα, όπως και κίνδυνοι. Είναι σωστό να αφήσουμε έναν ασθενή με άνοια να βασίζεται σε έναν σύντροφο τεχνητής νοημοσύνης και να πιστεύει ότι έχει συναισθηματική ζωή ενώ δεν έχει;
Και μπορείτε να καταδικάσετε ένα άτομο με βάση μία μηχανή που τον χαρακτηρίζει ως ένοχο; Σαφώς και όχι.
Αντίθετα, όταν ένα σύστημα όπως αυτό βελτιωθεί περαιτέρω και αξιολογηθεί πλήρως, μια λιγότερο επιβλαβής και δυνητικά χρήσιμη αξιοποίηση μπορεί να είναι η ενεργοποίηση περαιτέρω ελέγχων σε άτομα που θεωρούνται «ύποπτα» από τη μηχανή. Μια μηχανή που είναι ικανή να αντιλαμβάνεται όχι μόνο το τι νιώθουμε σαν άνθρωποι αλλά και τις προθέσεις μας.
Και αυτό είναι το πλέον μαγικό, υπέροχο, πολλά υποσχόμενο στάδιο στο οποίο θέλουμε να φτάσουμε στα επόμενα 5-10 χρόνια.
Να έχουμε μηχανές με τις οποίες θα μπορούμε να κάνουμε έναν διάλογο, σε ανθρώπινο πλαίσιο και σύστημα αναφοράς, ικανές όχι μόνο να μας καταλαβαίνουν, αλλά και να μας βοηθούν στο να δημιουργούμε καλύτερα και πιο ώριμα από ποτέ. Στον δε αντίλογο, ότι αυτό θα είναι κάτι επικίνδυνο, αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι όλες οι μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας είχαν κίνδυνο, φόβο και αγωνία για το άγνωστο. Κάθε τι καλό είχε και τις σκοτεινές πλευρές του. 

Ωστόσο, μένει πάντα σε εμάς να κάνουμε τα πάντα κατά τέτοιο τρόπο έτσι ώστε τα θετικά να είναι πολύ περισσότερα και πιο σημαντικά από τα αρνητικά.

ΦΜ: Πώς θα είναι, κατά τη γνώμη σου, ο εργαζόμενος του μέλλοντος;

ΓΑ: Δεν θα μπορούσα να πω από τώρα, γιατί δεν ξέρω πως θα είναι η εργασία του μέλλοντος. Αν έλεγες παλαιότερα σε κάποιον ότι θα υπήρχαν άνθρωποι που θα δούλευαν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα γραφεία τους, θα σε πέρναγε  για τρελό. Στην Ελλάδα, μπορεί ακόμα να συμβαίνει αυτό. Για να καθορίσουμε τον εργαζόμενο του μέλλοντος πρέπει να καταλάβουμε τι θα εννοούμε στο μέλλον όταν θα μιλάμε για την δημιουργία πλούτου, υπηρεσιών, αγαθών και τι θα χρειάζεται γι’αυτό. Σίγουρα δεν θα έχει καμία σχέση με ότι βιώνουμε στις μέρες μας.

ΦΜ: Πώς μπορεί η Ελλάδα που είναι σε τόσο δυσχερή οικονομική θέση να εκμεταλλευτεί την τεχνολογία προς όφελος της; Γιατί δεν έχουμε δει ακόμα κάποιες σημαντικές προτάσεις οικονομικής ανάπτυξης με εστίαση στην τεχνολογία;

ΓΑ: Φυσικά και μπορεί αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται θέληση και φυσικά το σωστό πλαίσιο. Η θέληση νομίζω υπάρχει, το πλαίσιο όμως σε μια κρατικοδίαιτη  και γεμάτη αγκυλώσεις οικονομία λείπει.

ΦΜ: Μπορεί μία μικρή και παραδοσιακή επιχείρηση να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία για να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της ή το μέλλον ευνοεί μόνο τις νέες τεχνολογικά καινοτόμες επιχειρήσεις ;

ΓΑ: Φυσικά, και εκεί είναι που το έδαφος  είναι πιο πρόσφορο. Η αλλαγή είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή και ευπρόσδεκτη όταν έρχεται από μικρές παραδοσιακές επιχειρήσεις. Οι καινοτόμες εταιρίες κάνουν το αναμενόμενο. Αλλά το να χρησιμοποιεί μια μικρή εταιρία την τεχνολογία με τρόπο μοναδικό και προσαρμοσμένο στις ανάγκες της,  πίστεψε με μπορεί να κάνει τεράστια την διαφορά.

ΦΜ: Θα κλείσουμε με την κλασική μου ερώτηση. Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να απευθύνεις στους Έλληνες αναγνώστες;

ΓΑ: Να διαβάζουν τουλάχιστον 1 βιβλίο την εβδομάδα. Αυτό…

Φωτεινή Μαστρογιάννη
ΦΜ: Σε ευχαριστώ πολύ!




Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

Η ψηφιακή γενιά Ζ

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οι νεότερες γενιές κατηγορούνται για απάθεια από τις προηγούμενες χωρίς όμως, στις όποιες συζητήσεις να λαμβάνονται υπόψη αφενός τα χαρακτηριστικά των νεότερων γενεών, αφετέρου ο μετασχηματισμός ολόκληρης της κοινωνίας. Δεν μπορούμε να ζητάμε αντίδραση με βάση τις συνθήκες των προηγούμενων γενεών, η κοινωνία μετασχηματίζεται και οφείλουμε να κατανοούμε (όχι όμως απαραίτητα και να ασπαζόμαστε) τις αλλαγές αυτές.


Η γενιά Ζ (γεννημένοι 1996-2010) είναι τα παιδιά της γενιάς Χ (γεννημένοι το 1965-1975) που είναι αυτή που κυβερνά τον τόπο μας. Η γενιά Χ είναι η πιο μικρή πληθυσμιακά γενιά και ακολούθησε τη γενιά των baby boomers ή στα καθ’ημάς τη γενιά του Πολυτεχνείου (γεννημένοι το 1946 – 1964) για την οποία τόσα αρνητικά έχουν αναφερθεί.  Τα παιδιά της γενιάς του Πολυτεχνείου είναι η γενιά Υ ή Millennials (γεννημένοι 1980-1995) και έχει κάποια κοινά με τους γονείς της υπό την έννοια ότι είναι μία υλιστική γενιά.

Η γενιά Ζ, όμως, είναι μία διαφορετική γενιά, πολυπολιτισμική και  πολυπληθής γιατί ανέρχονται σε 2 δισεκατομμύρια. 


Άκρως εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, πολύ περισσότερο από τη γενιά Υ,  και γι’αυτό κάπως απρόβλεπτοι, οι νέοι της γενιάς αυτής δεν είναι κυνικοί όπως οι γονείς τους που ανήκουν στη γενιά Χ (τη «χαμένη» γενιά, μία γενιά που δεν πιστεύει σε τίποτα).

Θεωρούν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο (γι’αυτό και τους βλέπουμε εθελοντές σε πολλούς τομείς), τους αρέσει η εκπαίδευση (την οποία όμως προτιμούν εξατομικευμένη και να τους παρέχεται σε ψηφιακή μορφή) αλλά είναι πρόθυμοι να παρατήσουν τις σπουδές τους και να ξεκινήσουν τη δική τους επιχείρηση γιατί έχουν αυτοπεποίθηση και είναι πολύ ανεξάρτητοι (δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε πολλούς επιχειρηματίες ειδικότερα στον χώρο της τεχνολογίας από τη γενιά αυτή).


Τους αρέσει να συνδυάζουν τον ψηφιακό με τον πραγματικό κόσμο γι’αυτό και ψωνίζουν ηλεκτρονικά και συμμετέχουν στα κοινωνικά μέσα με αγαπημένα τους το YouTube (τους αρέσουν τα vlogs δηλαδή τα ατομικά βίντεο που αναρτά κάποιος στο YouTube, υπό μία έννοια τα vlogs είναι ότι τα ιστολόγια μόνο που αντί για τον γραπτό λόγο χρησιμοποιούνται τα οπτικοακουστικά μέσα)  και έπονται το Instagram και το Snapchat (το Facebook είναι για τους γονείς τους κυρίως).

Η γενιά αυτή δεν εντυπωσιάζεται από τις διασημότητες αλλά προτιμά τις δικές της διασημότητες που είναι κυρίως μδημοφιλή άτομα από τα κοινωνικά μέσα. Ωστόσο είναι προσεκτικοί στο ποιους «ακολουθούν» στα κοινωνικά μέσα υπό την έννοια πρέπει τα άτομα αυτά να έχουν κάτι ξεχωριστό. Η γενιά Ζ δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην προσωπικότητα ακόμα και το ντύσιμο αποτελεί «δήλωση προσωπικότητας».


Στα κοινωνικά μέσα στα οποία συμμετέχουν μετά μανίας, επιδεικνύουν συγκεκριμένη συμπεριφορά δηλαδή σβήνουν τις αναρτήσεις τους που δεν είχαν πολλά «likes», σβήνουν και ξαναναρτούν την ίδια φωτογραφία, συνεχώς παρατηρούν ποιος τους έκανε «like» αλλά και πόσα «likes» πήρε η ανάρτησή τους και κάνουν «like» στις δικές τους αναρτήσεις για να αυξήσουν τον αριθμό των «likes». 
Σβήνουν αρκετά συχνά τις αναρτήσεις τους και βάζουν καινούριες ενώ μπορεί να σβήσουν τις αναρτήσεις λίγο αφότου τις έβαλαν. Παρακολουθούν ποιοι είναι οι φίλοι και οι ακόλουθοι των άλλων και εάν βρουν κάποιον αρκετά ενδιαφέρων τότε τον ακολουθούν.

Η ενημέρωσή τους γίνεται από τα κοινωνικά μέσα. Έχουν μεγαλώσει με τα «κόλπα» του μάρκετινγκ και έτσι ξεχωρίζουν τις όποιες προσπάθειες διαφήμισης και «χειραγώγησής» τους. Θέλουν όπως είπαμε να βλέπουν στις διαφημίσεις άτομα της καθημερινότητας και όχι διασημότητες. 


Αυτοί που τους επηρεάζουν είναι άτομα δημοφιλή στα κοινωνικά μέσα τα οποία όμως πρέπει να ξεκαθαρίζουν ευθέως για το εάν έχουν κάποια διαφημιστική σχέση με κάποιες εταιρείες γιατί η γενιά Ζ αγαπά τη διαφάνεια και τιμωρεί όσους δεν είναι διαφανείς. Επειδή είναι μία ψηφιακή γενιά θέλουν η τεχνολογική και οπτική πλευρά των διαφημίσεων να είναι άψογη.

Η γενιά Ζ είναι μία έξυπνη και δυναμική γενιά, καθόλου παθητική, αντιθέτως πιστεύει σε ένα καλύτερο κόσμο, απλά έχει το δικό της στυλ προσέγγισης. 
Φωτεινή Μαστρογιάννη


Οι παλαιότερες γενιές οφείλουν να την προσεγγίσουν μιλώντας τη «δική» της ψηφιακή γλώσσα. Θα κερδίσουν και δεν θα χάσουν.


Προτεινόμενα αναγνώσματα

Μαστρογιάννη, Φ. Διαμορφωτές κοινής γνώμης. Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2017/06/blog-post_23.html>

Μαστρογιάννη, Φ. Ποια είναι η γενιά του Πολυτεχνείου;Σύγκριση γενεών.Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2016/01/blog-post.html>

Attentive.ly. 2017. Understand Generation Z: A New Generation of Citizen Influencers. Available from:<https://attentive.ly/tag/generation-z-as-influencers/>, [Accessed August 23 2017]

Ellis, P. 2017. The social habits of Generation Z. Available from:

MediaKix.2017. The Top 5 Differences between marketing to millennials vs. Gen Z. Available from: <http://mediakix.com/2017/06/marketing-to-millennials-gen-z-differences/#gs.u1AvdL8>, [Accessed August 26 2017]

Schimke, P. 2017. Gen Z: Marketing To Digital  Natives. Available from:<http://www.mutant.com.sg/gen-z-marketing-digital-natives/>

The Center for Generational Kinetics. 2017. Gen Z Research – 2017 National Study on Generation Z. Available from:< http://genhq.com/gen-z-2017/>





Δευτέρα 14 Αυγούστου 2017

ΣΕ ΒΛΕΠΩ

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Σε μια εποχή καθολικής εξαπάτησης, το να λες την αλήθεια είναι μία επαναστατική πράξη»

Τζωρτζ  Οργουελ

Η παγκόσμια διακυβέρνηση και η παγκόσμια επιτήρηση των πολιτών όλου του πλανήτη αναφέρονται τακτικά στα εναλλακτικά μέσα αλλά αγνοούνται πλήρως από τα συστημικά. Όταν, δε, γίνεται αναφορά από κάποιον σε αυτά, αποκτά την ταμπέλα του συνωμοσιολόγου και κατ’επέκταση του γραφικού, συμπεριφορά αρκετά ενδεικτική του πνευματικού απομονωτισμού της ελληνικής κοινωνίας.

Μεγάλο μέρος της ελληνικής διανόησης δεν αναφέρεται σε αυτά είτε από άγνοια είτε από προσήλωση στον οικονομισμό που κυριαρχεί σε όλες τις συζητήσεις είτε από φόβο να μην θεωρηθούν «συνωμοσιολόγοι» - άλλωστε στη χώρα μας η καταστολή της πρωτοτυπίας και της διανοητικής ελευθερίας είναι σύνηθες φαινόμενο. 


Ωστόσο, διεθνείς διανοούμενοι όπως ο οικονομολόγος Νόρμπερτ Χέρινγκ με το βιβλίο του «Η κατάργηση των μετρητών και οι συνέπειές της» αλλά και ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Paris VII- Dennis Diderto και πρ. διευθυντής της ισπανικής έκδοσης της Le Monde diplomatique Ιγνάσιο Ραμονέ στο βιβλίο του «Η αυτοκρατορία της επιτήρησης» Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου αναφέρονται στο θέμα του περιορισμού της ατομικής ελευθερίας μέσω του ηλεκτρονικού χρήματος όπου θα καταγράφονται όλες οι κινήσεις του ατόμου με ψευτοδικαιολογία την πάταξη της φοροδιαφυγής αλλά στην ουσία για πλήρη επιτήρηση και απομάκρυνση των αντιιφρονούντων με κλείσιμο των τραπεζικών τους λογαριασμών (Χέρινγκ) και με τη γενικότερη ηλεκτρονική παρακολούθηση όλων των δραστηριοτήτων του ανθρώπου (Ραμονέ).

Στο βιβλίο του Ραμονέ θα σταθώ ιδιαίτερα αναφέροντας συγκεκριμένες παραπομπές του που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση και το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα.

Στη σελ. 67 αναφέρεται στις αποκαλύψεις του Σνόουντεν για το μυστικό πρόγραμμα με το όνομα PRISM που αναπτύχθηκε από την NSA (National Security Agency – Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας)  από το 2007 και μετά. «Αυτό συνιστά την πιο κολοσσιαία υπεξαίρεση προσωπικών δεδομένων στην ιστορία, καθώς αφορά δισεκατομμύρια ανθρώπους που χρησιμοποιούν καθημερινά, στις πέντε ηπείρους τις υπηρεσίες του Facebook, του Gmail, του Skype ή του Yahoo. Αν, μέσα στα δέκα τελευταία χρόνια, ένα άτομο χρησιμοποίησε μία από αυτές τις εταιρείες, τα δεδομένα του είναι σίγουρο ότι έχουν υποκλαπεί και αποθηκευτεί από την NSA στο πλαίσιο του προγράμματος PRISM». Αντιλαμβανόμαστε στο σημείο αυτό ότι αφενός όλοι έχουμε λίγο έως πολύ χρησιμοποιήσει τις παραπάνω υπηρεσίες αφετέρου έχουμε δώσει προσωπικά μας στοιχεία σε ηλεκτρονική μορφή όχι μόνο σε αυτές αλλά και σε τράπεζες, υπηρεσίες του δημοσίου, σούπερ μάρκετ κτλ. Όλα αυτά συγκεντρώνονται σε μεγάλες βάσεις δεδομένων και ο κάτοχος αυτών έχει πλήρη γνώση όλων των δραστηριοτήτων και των προτιμήσεών μας. Η κατάσταση μοιάζει και προβλέπεται να γίνει ακόμα πιο  εφιαλτική. 



Στη σελ. 85, ο Ραμονέ γράφει: «Ο Κρις Αντερσον, πρώην αρχισυντάκτης του περιοδικού Wired και ιδρυτής της 3DRobotics, μιας εταιρείας κατασκευής ρομπότ…προβλέπει ότι στο εγγύς μέλλον, με τον πολλαπλασιασμό των δρόνων «θα υπάρχουν εκατομμύρια κάμερες που θα πετούν πάνω από τα κεφάλια μας.» Οι δρόνοι αυτοί θα βασίζονται σε «μοντέλα ζωής»: αν ένα άτομο εμφανίζει «χαρακτηριστικά ζωής» που παραπέμπουν «οπτικά» σε εκείνα ενός ατόμου το οποίο έχει ταυτοποιηθεί ως «επικίνδυνο» θα στοχοποιείται και θα εξολοθρεύεται. Το όνομά του δεν θα γνωστοποιείται σε καμία στιγμή: η ταυτότητα έχει μικρότερη σημασία απ’ότι η φυσική εξόντωση κάποιου που μοιάζει με «επικίνδυνο» τρομοκράτη». Τα χαρακτηριστικά ζωής που αναφέρει ο Αντερσον δεν θα είναι μόνο οπτικά αλλά προφανώς θα συνδυάζονται με τις υπάρχουσες βάσεις δεδομένων. Αντιλαμβανόμαστε πόσο επικίνδυνο είναι για τη δημοκρατία να σκοτώνεται ένας άνθρωπος, απλώς με την υπόνοια ότι είναι τρομοκράτης. Ποιος μας λέει ότι ως τρομοκράτες δεν θα χαρακτηρίζονται όλοι όσοι είναι ενάντια του συστήματος και δεν θα εξοντώνονται άμεσα χωρίς κανένας να το όνομα τους δεν θα γνωστοποιείται πουθενά; Δημιουργείται λοιπόν μία αυτοκρατορία απόλυτου τρόμου και ελέγχου.

Θα συνεχίσω με την αναφορά του Ραμονέ στην τηλεόραση (σελ.87). Η τηλεόραση πέρα από εργαλείο χειραγώγησης της κοινής γνώμης, όπως έχω αναφέρει επανειλημμένως στα κείμενά μου, λειτουργεί πλέον και ως οικιακός χαφιές. «Στις Η.Π.Α., για παράδειγμα, η εταιρεία ηλεκτρονικών Vizio, με έδρα το Ιρβάιν της Καλιφόρνιας, ο μεγαλύτερος κατασκευαστής «έξυπνων» τηλεοράσεων που συνδέονται στο ίντερνετ, αποκάλυψε πρόσφατα ότι οι τηλεοράσεις της κατασκόπευαν τους χρήστες μέσω προεγκατεστημένων τεχνολογιών».

Η κοινωνία επιτηρείται πλέον από παντού και «μία κοινωνία που ξέρει ότι επιτηρείται διαρκώς γίνεται πολύ γρήγορα πειθήνια και δειλή».  Άλλος ένας λόγος εξήγησης της απάθειας της κοινωνίας. Το τρομακτικό όμως είναι ότι πλέον οι άνθρωποι αρχίζουν να επιθυμούν την υποταγή τους.  Στο κείμενό μου «ο Μεγάλος Αδερφός και το Διαίρει και Βασίλευε» αναφέρω το αποτέλεσμα της έρευνας του κοινωνιολόγου Φρανκ Φρουέντι σε φοιτητές οι οποίοι δήλωσαν ότι «η ελευθερία δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό». Αυτές οι δηλώσεις εθελοντικού  περιορισμού της προσωπικής ελευθερίας συμπίπτουν και με αυτό που αναφέρει ο Ραμονέ (σελ. 94) : «το 63% των Γάλλων δηλώνουν πρόθυμοι για έναν «περιορισμό των ατομικών ελευθεριών στο διαδίκτυο, εν ονόματι του αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Αποδεικνύουν έτσι ότι σε θέματα υποταγής, τα περιθώρια προόδου παραμένουν μεγάλα».

Ο σύγχρονος άνθρωπος λοιπόν δηλώνει ότι επιθυμεί τον περιορισμό της ελευθερίας του και δεν διστάζει στα πλαίσια αυτά να θεωρεί αυτονόητο και τον περιορισμό της ελευθερίας των άλλων. Το σύγχρονο κουτσομπολιό, η παραβίαση της ιδιωτικότητας, η συνεχής παρακολούθηση του τι κάνουν οι άλλοι ξεφεύγουν από τα πλαίσια του παρελθόντος όπου συνήθως επιδίδονταν σε αυτά άτομα χαμηλής παιδείας και αρκετές φορές, αλλά όχι πάντα, και κοινωνικού επιπέδου. 


Πλέον διαμορφώνεται μία συμπεριφορά «που αναμιγνύει αξεδιάλυτα την ηδονοβλεψία και την επιδειξιομανία, την επιτήρηση και την υποταγή».  
Η ηδονοβλεψία έχει καλλιεργηθεί πλήρως από την τηλεόραση μέσω των τηλεσκουπιδιών τύπου Μπιγκ Μπράδερ, Σαρβάιβορ κτλ. όπου ο τηλεθεατής αποχαυνωμένος παρακολουθεί το τι κάνουν οι άλλοι. Την επιδειξιομανία την παρατηρούμε παντού, ακόμα και μέσα στην κρίση, με τη λογική ο μονόφθαλμος οδηγεί τους τυφλούς. Η λατρεία του χρήματος που επιβάλλει το οικονομικό σύστημα, καθιστά το χρήμα  υπέρτατο αγαθό, θεωρείται το μόνο που δίνει «αξία» στον άνθρωπο.

Η επιτήρηση έχει γίνει πλέον εθελοντική ασχολία, έχουμε τον εθελοντή ρουφιάνο ο οποίος παρατηρεί και αναφέρει τα πάντα (έννοιες όπως συλλογικότητα, συναδερφικότητα, αλληλεγγύη του είναι, προφανώς, άγνωστες). Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ραμονέ «ένας από τους στόχους του «πολέμου τέταρτης γενιάς» είναι έτσι το πέρασμα από μια πληροφορημένη κοινωνία σε μια κοινωνία πληροφοριοδοτών»

Ακόμα και οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών εντάσσονται στους πληροφοριοδότες. Στη συνέντευξή του ο Τζούλιαν Ασάνζ λέει χαρακτηριστικά: «Στην έννοια (σημ. κοινωνία πολιτών) πιστεύω, στην πραγματικότητά της όχι. Οι περισσότερες οργανώσεις αυτού που λέγεται «κοινωνία των πολιτών» χρηματοδοτούνται για να γίνουν πράκτορες στην υπηρεσία των κρατών ή των ισχυρότερων ιδιωτικών εταιρειών».

Όλα αυτά που περιγράφτηκαν είναι προφανώς εφιαλτικά, ο Ραμονέ προτείνει ως λύση την κωδικοποίηση/κρυπτογράφηση και συμμετοχή σε ιστότοπους ενώσεων όπως είναι το δίκτυο TOR, τα WikiLeaks και η La Quadrature du Net και προγράμματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου όπως το Caliopen.

Σημαντικό όμως είναι να αντιληφθούμε ότι ο σύγχρονος απολυταρχισμός μίας παγκόσμιας διακυβέρνησης που θα χρησιμοποιεί ως εργαλείο την παγκόσμια επιτήρηση είναι ante portas και ότι είναι καθήκον και ευθύνη μας ως πολίτες μέσω της αλλαγής της σκέψης και της συμπεριφοράς μας να τον αποτρέψουμε εάν επιθυμούμε την ελευθερία και όχι την υποταγή.




Προτεινόμενα αναγνώσματα

Ιγνάσιο Ραμονέ. Η αυτοκρατορία της επιτήρησης. Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.
Νόρμπερτ Χέρινγκ. Η κατάργηση των μετρητών και οι συνέπειές της. Εκδόσεις Λιβάνη.
Φωτεινή Μαστρογιάννη. Η άνοδος του σύγχρονου απολυταρχισμού
Διαθέσιμο στο:
Φωτεινή Μαστρογιάννη. Ο Μεγάλος Αδερφός και το Διαίρει και Βασίλευε. 
Φωτεινή Μαστρογιάννη. Κοινωνία Παντεπόπτη Οφθαλμού. 
Διαθέσιμο στο: