Οικονομικό Σπουδαστήρι

Οικονομικό Σπουδαστήρι
Γι'Αυτούς που Θέλουν Εξειδίκευση
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα παραγωγικότητα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα παραγωγικότητα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 28 Απριλίου 2018

Οι ανοικτοί χώροι γραφείων εξοντώνουν τον εργαζόμενο

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Στα περισσότερα γραφεία που βλέπουμε, εργαζόμαστε ή προσφέρονται προς πώληση - ενοικίαση είναι αυτά των ανοικτών χώρων. Στα γραφεία ανοικτών χώρων, ειδικά στην Ελλάδα, εργάζονται πολλοί εργαζόμενοι με τα γραφεία τους πολύ κοντά το ένα στο άλλο. 


Αρχικά οι λόγοι για τους οποίους δημιουργήθηκαν αυτοί οι ανοικτοί χώροι ήταν η άνοδος της παραγωγικότητας,η δημιουργία ομαδικού κλίματος συνεργασίας και η δημιουργικότητα. Στην πραγματικότητα όμως ο λόγος ήταν άλλος και δεν ήταν παρά αυτός της στενής παρακολούθησης του εργαζόμενου και της πλήρους κατάργησης της ιδιωτικότητάς του

A bright blue neon on a wall reads “Work harder”

Δεν είναι τυχαίο, προς επίρρωση των παραπάνω, ότι σε πολλούς από αυτούς τους ανοικτούς χώρους, στεγάζεται και ο προϊστάμενος, συνήθως τοποθετημένος σε ένα κουβούκλιο με τζάμια στον οποίο διατηρεί κάποια ιδιωτικότητα, σε σχέση με τους απλούς εργαζόμενους, και μπορεί ταυτόχρονα να επιτηρεί τους άλλους με διακριτό τον ρόλο εξουσίας του. Πρόκειται λοιπόν για τη δημιουργία ενός σύγχρονου εργοστάσιου παραγωγής που έχει μεταφερθεί στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών. Οι χώροι όμως αυτοί δημιουργούν προβλήματα. 

Ειδικά για τους εργαζόμενους υψηλής απόδοσης οι οποίοι χρειάζονται ησυχία για να συγκεντρωθούν στην εργασία τους, οι ανοικτοί χώροι με τη φασαρία που δημιουργείται από τους άλλους εργαζόμενους αποτελούν γι'αυτούς ένα ακατάλληλο περιβάλλον. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για τους εσωστρεφείς (το 50,7% του πληθυσμού) που χρειάζονται τον δικό τους χώρο, η συνεχής παρουσία των άλλων «πάνω από το κεφάλι τους»  μπορεί να είναι μαρτύριο. Εάν δε κάποιος συνάδερφος του αρέσει να ακούει μουσική τότε το μαρτύριο μπορεί να είναι και χειρότερο. 


Πέραν όμως της ηχητικής μόλυνσης υπάρχει και η οπτική μόλυνση δηλαδή οι συνεχείς κινήσεις των άλλων διασπούν την προσοχή, φυσικά για παραγωγικότητα ούτε λόγος. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να βρίσκονται σε διαρκή και στενή επαφή με άλλους στον χώρο εργασίας και έχει παρατηρηθεί ότι οι  καλοί εργαζόμενοι που εργάζονται σε τέτοιους χώρους  αποφεύγουν να πηγαίνουν στη δουλειά τους  και έτσι η παραγωγικότητα μειώνεται ακόμα περισσότερο.  

Τα στοιχεία αυτά έχουν επιβεβαιωθεί από πλήθος ερευνών. Πιο συγκεκριμένα, καθημερινά χάνονται 86’ εργασίας λόγω των διαφόρων ενοχλήσεων που συμβαίνουν στους ανοικτούς χώρους εργασίας και χρειάζονται 23’ ανά εργαζόμενο για να συνέρθει από τις ενοχλήσεις αυτές. Η παραγωγικότητα μειώνεται κατά 15% και η ευημερία των εργαζόμενων μειώνεται κατά 32%. Να μην συζητήσουμε βέβαια για την εύκολη μετάδοση των ασθενειών που πραγματοποιείται από τον ένα εργαζόμενο στον άλλο. Σύμφωνα με μία έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 2011 στη Δανία η πιθανότητα να αρρωστήσει κάποιος εργαζόμενος στους χώρους αυτούς αυξάνει κατά 62%.

Οι ανοικτοί χώροι εργασίας μπορεί να ενδείκνυνται για τα τμήματα πωλήσεων αλλά όχι για τις άλλες θέσεις εργασίας. Η λύση που προτείνεται διεθνώς είναι να μπορεί ο εργαζόμενος να εργάζεται από το σπίτι του κάτι που με τη σημερινή εξέλιξη της τεχνολογίας είναι απολύτως εφικτό.

Κατ’αυτό τον τρόπο και η επιχείρηση εξοικονομεί χρήματα από την ενοικίαση κτιρίων και ο εργαζόμενος είναι πιο παραγωγικός

Εναλλακτικά  μπορούν να δημιουργηθούν χώροι γραφείων με γυάλινα διαχωριστικά στην περίπτωση που δεν είναι εφικτό να υπάρχουν ξεχωριστά γραφεία. Μπορεί επίσης ο εργαζόμενος να εργάζεται από το σπίτι και μία ημέρα την εβδομάδα να βρίσκεται στα γραφεία της επιχείρησης έτσι ώστε να μην απομονώνεται από τους συναδέρφους του. Όλες αυτές είναι διαφορετικές προτάσεις που συζητούνται κατά καιρούς και κάποιες επιχειρήσεις τις έχουν πραγματοποιήσει, ειδικότερα την εργασία από το σπίτι. 

Φωτεινή Μαστρογιάννη
Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση πρέπει να επανεξετασθεί η ισορροπία μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής γιατί έχει παρατηρηθεί ότι το σπίτι μετατρέπεται πλέον σε γραφείο με όλες τις αρνητικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει για την οικογενειακή ζωή του εργαζόμενου.





Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

Τύπος Κρίσης 1: Ο Χρεωμένος

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«να υποθέτουμε πως είμαστε ευτυχισμένοι»

Αλμπέρ Καμύ, 1942



Οι Νέγκρι και Χαρτ, αρκετά επιτυχημένα, διέκριναν τέσσερις τύπους ανθρώπων που δημιουργεί η νεοφιλελεύθερη οικονομική κρίση.

Ο πρώτος τύπος είναι ο Χρεωμένος. Είναι ο άνθρωπος που έχει πληθώρα χρεών και ελέγχεται από το χρέος του. Τη κατάσταση αυτή είχα αναφέρει και στο κείμενό μου «Κοινωνία Χρεωμένων Σκλάβων». Στην Αμερική είχε ξεκινήσει ήδη από τη δεκαετία του 1960. 



Λόγω των χρεών του, ο άνθρωπος φοβάται μήπως χάσει τη δουλειά του και δεν μπορέσει να πληρώσει τα χρέη του. Δουλεύει λοιπόν διαρκώς , αισθάνεται άγχος, είναι ενοχικός και δυστυχισμένος γιατί θεωρεί ότι αυτός είναι υπεύθυνος για τα χρέη του άρα φέρει πλήρη ευθύνη. Δυστυχισμένος και ενοχικός βυθίζεται στη μιζέρια, στην εξαθλίωση και στην απομόνωση. 

Δεν σκέφτεται ότι υπεύθυνος γι’αυτή την κατάσταση δεν είναι ο ίδιος αλλά το οικονομικό σύστημα που με τις επισφαλείς και χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, τον αναγκάζει να δανειστεί για να καλύψει ακόμα και τις βασικές του ανάγκες επιβίωσης.  Έχει γίνει πλέον δούλος. Ακόμα και με όρους καπιταλιστικών όρων έχει καταργηθεί  η σχέση «σου πληρώνω το μισθό, σου δίνω εργασία». Πλέον ο μισθωτός επιβαρύνεται με το επιχειρηματικό κόστος. 

Πόσοι δεν έχουμε ακούσει ότι δεν καταβάλλονται οι μισθοί όταν ο εργοδότης δεν έχει πληρωθεί από τον δικό του προμηθευτή; Κατ’αυτό, τον τρόπο ο μισθός του εργαζόμενου είναι σε άμεση συνάρτηση με τις υποχρεώσεις αλλά όχι με τα κέρδη του εργοδότη. Είναι αυτό που λέει ο λαός «στη φτώχεια μαζί αλλά στα πλούτη χώρια». Βέβαια, με την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων που έχει προκληθεί από τις επιβληθείσες μνημονιακές υποχρεώσεις, ο εργοδότης ακόμα και όταν έχει πληρωθεί από τον προμηθευτή του, δεν καταβάλλει τους μισθούς ή τους καταβάλλει με καθυστέρηση (σύμφωνα με έρευνα της MARC για το λεκανοπέδιο Αττικής, οι εργαζόμενοι λαμβάνουν με καθυστέρηση την καταβολή των δεδουλευμένων), εκμεταλλευόμενος την πλήρη ατιμωρησία που επικρατεί.

Στις συνθήκες αυτές ακόμα και όταν μιλούν για παραγωγικότητα, αποκρύπτουν εντέχνως την ύπαρξη πραγματικής παραγωγικότητας. Όλοι μιλούν για παραμονή στον χώρο εργασίας. Όσο πιο πολλές ώρες παραμένει κάποιος στον χώρο εργασίας τόσο καλύτερα, φυσικά, υπό αυτές τις συνθήκες, η προσωπική ζωή εξαφανίζεται.

Οι Χαρτ και Νέγκρι αναφέρουν χαρακτηριστικά: «Αναδύεται μια νέα μορφή του φτωχού που δεν περιλαμβάνει μόνο τον άνεργο και τους επισφαλείς εργαζόμενους με άτακτη εργασία μερικής απασχόλησης, αλλά επίσης και τους σταθερούς έμμισθους εργαζόμενους και τα πτωχευμένα στρώματα της λεγόμενης μεσαίας τάξης. Η φτώχεια τους χαρακτηρίζεται κυρίως από τις αλυσίδες του χρέους. Η αυξανόμενη γενίκευση του χρέους σηματοδοτεί σήμερα μια επιστροφή σε σχέσεις δουλείας που θυμίζουν άλλες εποχές». 

Δημιουργείται λοιπόν μία τάξη νεόπτωχων δουλοπάροικων οι οποίοι εργάζονται διαρκώς για να αποπληρώνουν τα χρέη τους που όμως τελικά δεν αποπληρώνονται. Ακόμα και οι «τουρίστες» που είχα αναφέρει στο κείμενό μου «Τουρίστες και Αλήτες» που μπορούν ακόμα να καταναλώνουν και ζουν με το άγχος μήπως γίνουν «αλήτες» και προσπαθούν να κρύψουν αυτό το άγχος, αγνοώντας τους αλήτες και προσποιούμενοι ότι αυτοί απλά δεν υπάρχουν, όσο εντείνονται τα μέτρα φορολόγησης,  γρήγορα πολλοί από αυτούς θα μπουν στην τάξη των νεόπτωχων.

Φωτεινή Μαστρογιάννη
Θα κλείσω συμφωνώντας με τους Χαρτ και Νέγκρι δηλαδή ότι ο νέος δουλοπάροικος για να αποτινάξει τη σκλαβιά του πρέπει πρώτα να κατανοήσει ότι είναι σκλάβος και ότι θα ζει σε μία ζωή μίας διαρκούς δουλείας. Η κατανόηση αυτή θα είναι και το πρώτο βήμα για την απελευθέρωσή του.

Προτεινόμενα αναγνώσματα

Michael Hardt & Antonio Negri. Να πάρουμε τη σκυτάλη. Διακήρυξη.  Εκδ. Βιβλιόραμα.
Μαστρογιάννη, Φ. Τουρίστες και Αλήτες. Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2017/04/blog-post_27.html>
Μαστρογιάννη, Φ. Κοινωνία Χρεωμένων Σκλάβων. Διαθέσιμο στο:<http://mastroyanni.blogspot.gr/2018/01/blog-post_16.html>
Μαστρογιάννη, Φ.  Νεόπτωχοι – η πτώση της μεσαίας τάξης στην Ελλάδα. Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2016/05/blog-post.html>



Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Οι χαμηλοί μισθοί ως παράγοντας προσέλκυσης επενδύσεων – Άλλος ένας μύθος

Φωτεινή Μαστρογιάννη
Οικονομολόγος – Καθηγήτρια ΜΒΑ

Πολλές φορές έχουμε ακούσει ως επιχείρημα ότι αποτρεπτικός παράγοντας για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα είναι το υψηλό εργατικό κόστος. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις, αφήνεται να υπονοηθεί ότι είναι πιθανόν και το βασικό εμπόδιο για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, πιθανόν, μαζί με την υψηλή φορολογία. Η πραγματικότητα όμως διαψεύδει αυτό τον ισχυρισμό και τον καθιστά άλλο ένα από τα μυθεύματα νεοφιλελεύθερης κυρίως προέλευσης.

Οι παράγοντες προσέλκυσης ξένων επενδύσεων δεν είναι μόνο το εργατικό κόστος. Το μέγεθος της αγοράς, η εξωστρέφεια, η παραγωγικότητα, ο πολιτικός κίνδυνος, η ανάπτυξη και η φορολογία μαζί με το εργατικό κόστος  αποτελούν τους βασικούς παράγοντες προσέλκυσης ξένων επενδύσεων.
Ας δούμε όμως τι λένε αρκετοί ερευνητές για το θέμα του υψηλού εργατικού κόστους.  Γενικότερα, το κόστος εργασίας θεωρείται ως ένας από τους πιο αμφισβητούμενους παράγοντες για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Οι  μελέτες για την επίδραση των εργατικών μισθών στην προσέλκυση επενδύσεων είναι λίγες  και δεν υπάρχει συμφωνία μεταξύ των ερευνητών. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι υψηλότεροι μισθοί αποθαρρύνουν τις ξένες επενδύσεις και κάποιοι άλλοι όχι. Ο Tsai (1994) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι υψηλοί μισθοί έδρασαν αποτρεπτικά την περίοδο 1983-1986 αλλά όχι την περίοδο 1975-1978. 

Το εργατικό κόστος μπορεί να είναι σημαντικός παράγοντας για κάποιους κλάδους εντάσεως εργασίας.  Στο σημείο αυτό θα πρέπει κάποιος να συνυπολογίσει τον ανταγωνισμό από τις αναπτυσσόμενες χώρες που προσφέρουν στους επενδυτές άφθονη εργατική δύναμη με χαμηλό κόστος αλλά εν τούτοις, οι επενδυτές δεν ενδιαφέρονται μόνο για το κόστος. Το κόστος εργασίας της Ελλάδας είναι το χαμηλότερο στην ΕΕ των 15 αλλά όπως είδαμε δεν συνετέλεσε στην αύξηση των ξένων επενδύσεων.  Ο λόγος είναι ότι οι επενδυτές ενδιαφέρονται περισσότερο για το εκπαιδευτικό επίπεδο, τις δεξιότητες και την παραγωγικότητα και όχι για το εργατικό κόστος (ΟΟΣΑ,1996). 
Σύμφωνα με έρευνα που διενήργησε ο Hatem (1997) σε διευθυντές πολυεθνικών και ειδικούς στο διεθνές εμπόριο σχετικά με την ιεράρχηση δεκατριών κριτηρίων για ξένες επενδύσεις, το εργατικό κόστος κατέλαβε την 9η θέση  στους παράγοντες προσέλκυσης των ξένων επενδύσεων ενώ η «πολιτική και κοινωνική σταθερότητα» (κάτι που δεν υπάρχει σίγουρα στην Ελλάδα) και η «ποιότητα εργασίας» (που και αυτή αμφισβητείται για τη χώρα μας) κατέλαβαν την τέταρτη και πέμπτη θέση αντίστοιχα. 

Τα εργασιακά πρότυπα μπορούν να βελτιώσουν τους δύο αυτούς παράγοντες μακροπρόθεσμα ακόμα και να απομακρύνουν τα αρνητικά αποτελέσματα του εργατικού κόστους στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Στα πρότυπα αυτά εντάσσεται η ισότιμη εκπαίδευση των κοριτσιών και των αγοριών γιατί η ισοτιμία στην εκπαίδευση βελτιώνει την ποιότητα στην εκπαίδευση των επόμενων γενεών. Η ισοτιμία επίσης στα εργασιακά δικαιώματα μεταξύ ανδρών και γυναικών είναι εξίσου σημαντική για το ανθρώπινο κεφάλαιο που είναι στη διάθεση των ξένων επενδυτών. Η ισοτιμία στα δικαιώματα παρέχει την αίσθηση δικαίου στους εργαζόμενους και έτσι επιτυγχάνεται αύξηση της παραγωγικότητας και βελτίωση της ποιότητας εργασίας.

Το κόστος εργασίας πρέπει να ιδωθεί μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο ανάπτυξης μίας χώρας με βάση το στρατηγικό σχεδιασμό της ο οποίος πρέπει να αξιολογεί το ρόλο που το εργατικό κόστος θα έχει στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων αλλά και γενικότερα το ρόλο που οι ξένες επενδύσεις θα διαδραματίσουν στη συνολική ανάπτυξη της οικονομίας. Υπάρχουν ωστόσο και άλλοι τρόποι για να είναι ανταγωνιστική μία οικονομία αντί της αποδυνάμωσης των εργατικών δικαιωμάτων, για παράδειγμα, μπορεί μία οικονομία να αυξήσει την παραγωγικότητά της μέσω της βελτίωσης της τεχνολογίας. Στο σημείο θα πρέπει να επισημανθεί ότι μιλάμε για αύξηση της παραγωγικότητας που είναι αμφίβολο εάν οι χαμηλοί μισθοί την επιτυγχάνουν, θα υποστηρίζαμε  το αντίθετο.
Συνεπώς, οι υψηλοί μισθοί δεν αποτελούν πρόβλημα στην ανταγωνιστικότητα μιας χώρας από τη στιγμή που η χώρα είναι σε θέση να παράγει υψηλή τεχνολογία αλλά και στο βαθμό που το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας μπορεί να «απορροφήσει» τις νέες τεχνολογίες.


Τα ερωτήματα λοιπόν παραμένουν.
  • Ποια είναι η εθνική στρατηγική για την ανταγωνιστικότητα και την προσέλκυση επενδύσεων; 
  • Γιατί τέτοια εμμονή στη μείωση του εργατικού κόστους όταν έχει αποδειχθεί ότι κατ’αυτό τον τρόπο όχι μόνο συρρικνώνεται η αγοραστική ζήτηση αλλά και δεν αποτελεί σημαντικό παράγοντα προσέλκυσης ξένων επενδύσεων; 
  • Τι είδους επενδύσεις αποζητάμε, επενδύσεις μήπως που θέλουν φτηνά εργατικά χέρια ανταγωνιζόμενοι έτσι τις αναπτυσσόμενες χώρες της Αφρικής και της Ασίας εξάγοντας υψηλά καταρτισμένους Έλληνες σε χώρες που παράγουν τεχνολογία; 
  • Αυτή την Ελλάδα ονειρεύονται οι πολιτικοί μας ταγοί; 
  • Αυτή την Ελλάδα θέλουμε;



Παραπομπές


Agiomirgianakis, G., Asteriou, D., & Papathoma, K. (2003), "The Determinants of Foreign Direct Investment: A Panel Data Study for the OECD Countries." http://www.city. ac.uk/economics/ dps/discussion_papers/0306.pdf.

Hatem, F. (1997), International Investment: Towards the Year 2001. United Nations, New York.

ODI (1997), "Foreign Direct Investment Flows to Low-Income Countries: A Review of the Evidence." http://www.odi.org.uk/publications/briefing/3_97.html.

OECD. (1996), Trade, Employment and Labour Standards: A Study of Core Workers’ Rights and International Trade. Paris: OECD.

Tsai, P. (1994), "Determinants of Foreign Direct Investment and its Impact on Economic Growth." Journal of Economic Development, 19(1), pp. 137-163.

Velde, D.W, and Morrissey (2004), “Foreign Direct Investment, Skills and Wage Inequality in East Asia” in Journal of the Asia Pacific Economy, Vol. 9, No. 3, pp. 348-369(22).