Το Σώμα ως Φορητή Τουαλέτα: Μία Ιστορία Καπιταλιστικής Τρέλας

 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

 «Το διαστρεβλωμένο γούστο είναι μια αρρώστια του πνεύματος»

Βολταίρος

Στο προηγούμενο κείμενο μου, «Η Ακόλαστη Βία στην Εποχή του Ψηφιακού Ναρκισσισμού»,  είχα αναφερθεί στο πως σταδιακά η κοινωνία μας βυθίζεται σε μία διαρκή παρακμή όπου η βία συνδέεται με τον ναρκισσισμό, προωθείται από την καταναλωτική κοινωνία και κανονικοποιείται ως τρόπος υπεροχής του ενός ανθρώπου έναντι των άλλων.

Porta potty parties (πάρτυ φορητής τουαλέτας) – η ακόλαστη βία

Ζωντανό παράδειγμα της ακόλαστης βίας είναι τα σοκαριστικά porta potty parties που πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ (Πρώτο Θέμα, Το Κουτί της Πανδώρας καπ.) ότι γίνονται κυρίως στο Ντουμπάι αλλά και αλλού. Στα «πάρτυ» αυτά κακοποιούνται νεαρές όμορφες γυναίκες, με τη θέλησή τους, μέσω βίαιων πράξεων (άγριοι ξυλοδαρμοί, εξαγωγές δοντιών, κρέμασμα με γάντζους) αλλά και με αφόδευση και ούρηση επάνω τους από άντρες.

Οι συμμετέχοντες υπογράφουν συμβόλαια μυστικότητας προκειμένου να εμποδιστεί η αποκάλυψη.

 Στο ΤικΤοκ κάποιες νεαρές διαφήμιζαν την πραγματική ή φανταστική συμμετοχή τους σε αυτά ως στοιχείο ανεξαρτησίας και μέσου απόκτησης οικονομικής ευμάρειας.

Απανθρωποίηση και Καπιταλισμός

Θα ήταν λίγο να λέγαμε ότι αποτελούν το  ζενίθ του σαδισμού, της αυτοταπείνωσης και της απανθρωποίησης. Ο άνθρωπος πλέον και ειδικά οι γυναίκες παύουν να έχουν ανθρώπινη ταυτότητα και γίνονται αντικείμενα χρήσης, ζωντανές νεκρές. «Πεθαίνετε , διότι σκοτώσατε το ΠΝΕΥΜΑ» όπως έγραψε και ο Περικλής Γιαννόπουλος. Στην εποχή του ακραίου καπιταλισμού που επιβάλλει τη μαζική φτώχεια όλα αγοράζονται. 

Οι νεαρές γυναίκες που συμμετέχουν σε αυτά τα σαδιστικά όργια, νιώθουν, πιθανόν, ότι δεν έχουν καμία άλλη αξία πέραν του καλλίγραμμου σώματός τους το οποίο, ως γνωστόν, δεν μπορεί να αντιδράσει στους νόμους της φύσης συνεπώς η φθορά του είναι αναπόφευκτη αλλά η τωρινή «οικονομική» του αξία είναι υψηλή. 

Αυτές οι γυναίκες με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση ταπεινώνονται προκειμένου να αποκτήσουν έστω και τη φήμη της πόρνης ή λόγω της μαζικής φτώχειας, να χρησιμοποιήσουν την ταπείνωση ως μέσο επιβίωσης. Οι δε άντρες που αρέσκονται και αισθάνονται ηδονή με τον εξευτελισμό των γυναικών υποκρύπτουν μία προσωπική τους ψυχολογική ανισορροπία (πιθανόν και εσωτερικές αντιφάσεις σχετικά με τη σεξουαλικότητά τους) και αποτελούν κύριους  εκούσιους δρώντες της σύγχρονης ψυχοπαθητικής κοινωνίας. Είναι και θέλουν να είναι ψυχοπαθείς, ναρκισσιστικοί  σαδιστές και πληρώνουν αδρά για να το διαφημίσουν.

Ναρκισσισμός, Σαδισμός και ΤικΤοκ

Το παράδειγμα αυτό προβάλλεται και μέσω του ΤικΤοκ, όπως προανέφερα, το οποίο καλλιεργεί την επιφανειακή λογική και την εφήμερη διασημότητα, έστω και των δεκαπέντε λεπτών, όπως θα έλεγε ο Αντυ Γουώρχολ.

Τα porta potty parties  είναι συστημικές εκδηλώσεις σαδιστικής ικανοποίησης και μέσο επιβολής εξουσίας: η ακόλαστη βία γίνεται τρόπος ζωής. Η κοινωνία αντιδρά αμυδρά και μόνο σε επίπεδο κουτσομπολιού γιατί ο άνθρωπος έχει γίνει αντικείμενο και μάλιστα τουαλέτας, θα ήταν αφύσικο άλλωστε η κοινωνία να μιλά για είδη υγιεινής. Τα όρια μεταξύ των ανθρώπων έχουν καταργηθεί, όλοι έχουν εξισωθεί προς τα κάτω και ο καθένας μπορεί να κάνει στον άλλο ότι θέλει.

Η υποτίμηση και η απαξίωση έχουν γίνει πλέον η καθημερινή νόρμα το να υποτιμάς τον άλλο έχει γίνει κοινωνικά επιτρεπτό. Η απαξίωση είναι και το πέπλο της χαμηλής αυτοεκτίμησης, υποτιμώ τον άλλο για να αισθάνομαι ότι είμαι εγώ καλύτερος. Ο ατομικιστικός ανταγωνισμός στα φόρτε του αλλά με τη χειρότερη μορφή του.

Καλαισθησία ως αντίδραση στη Χυδαιότητα

Η χυδαιότητα και η ασχήμια που αποτελεί το εργαλείο έκφρασης της κυριαρχεί υποτάσσοντας τα πλήθη. Εχω ξανααναφερθεί στο πως η χυδαιότητα και η ασχήμια δεν είναι αισθητική κατάπτωση, αλλά αποτελούν εργαλεία της εξουσίας, συμπλέοντας απόλυτα με την αρχή του Κώστα Αξελού για την ανοικτή σκέψη, όπου το πολιτικο-κοινωνικό-αισθητικό αποτελούν αλλεπιδρώμενες όψεις του πραγματικού.Το γούστο, όταν διαστρέφεται, δεν αποτελεί μία απλή αισθητική εκτροπή αλλά καθίσταται πνευματική νόσος όπως είπε ο Βολταίρος, και η θεραπεία της νόσου γίνεται με την αντίσταση της σε αυτήν. Ισχύει αυτό που έγραψε ο Φιλίπ Σολλέρς δηλαδή ότι «η καλαισθησία σήμερα δεν είναι σύμβαση, αισθητισμός, συντήρηση. Η καλαισθησία σήμερα οδηγεί κατευθείαν στην κοινωνική εξέγερση».

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Αυτή την κοινωνική εξέγερση η εξουσία προσπαθεί να πατάξει μέσω της χυδαιότητας, της ασχήμιας, της απαξίωσης και της διαστροφής. Χρέος μας είναι σε κάθε καθημερινή μας πράξη να αναδεικνύουμε τον σεβασμό, την ευγένεια, τη διδασκαλία ενσυναίσθησης και της κριτικής σκέψης στα παιδιά και στους νέους,την άμιλλα αλλά και την αλληλεγγύη και σίγουρα  την καλαισθησία. Πιθανόν να είναι και αυτός ο τρόπος για μια ουσιαστική κοινωνική αλλαγή του τόπου μας προς το καλύτερο. Σε μία προσπάθεια καταγραφής και πιθανής οικοδόμησης οφείλουμε να φωνάξουμε ενάντια στη σήψη και να πράξουμε. Γιατί όπως έγραψε και ο Τάσος Λειβαδίτης:

 «κι αν κάποτε μ’άκουσαν να γαβγίζω ήταν για να δώσω έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο».

 

Εγγραφείτε για να λαμβάνετε πρώτοι τα κείμενά μου: Κάντε κλικ εδώ

©copyright Mastroianni Fotini 2025

Η Ακόλαστη Βία στην Εποχή του Ψηφιακού Ναρκισσισμού

 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Καμία δύναμη δεν μπορεί να καταστρέψει το Πνεύμα ενός λαού, είτε έξωθεν είτε έσωθεν, αν αυτό δεν έχει πεθάνει ήδη, αν δεν έχει μαραθεί»

Χέγκελ, Ο Λόγος στην Ιστορία

 

  

Στο κείμενο μου «Διαφθορά– η νέα ηθική» είχα αναφερθεί στην έννοια της ακόλαστης βίας υποστηρίζοντας ότι η βία όπως αυτή εκφράζεται μέσω π.χ. της κακοποίησης παιδιών, ζώων, γυναικών υπερβαίνει τα όρια της απλής βίας και καθίσταται ακόλαστη απόλαυση γι’αυτούς που τη διαπράττουν. Μήπως η απώλεια του πνεύματος ενός λαού ως συλλογικής κοινωνικής και εθνικής συνείδησης οδηγεί στην ακόλαστη βία; 

Η έννοια της ακόλαστης βίας θυμίζει λίγο τον «θανατόφιλο» όπως ερμηνεύτηκε από τον Εριχ Φρομ στην «Τέχνη της αγάπης» όπου αυτός είναι ο άνθρωπος που επιζητά την καταστροφή ακόμα και την αυτοκαταστροφή γιατί δεν μπορεί να υπερβεί τον φόβο του για τον θάνατο μέσω της δημιουργικότητας. Η καταστροφή λοιπόν είναι η λύση στο υπαρξιακό του κενό. Το άτομο αυτό είναι επιθετικό, απεγνωσμένο και προσπαθεί να αυτοεπιβεβαιωθεί μέσω της καταστροφής.

Η ακόλαστη βία από την άλλη συνδέεται με τον ναρκισσισμό όπως αυτός προωθείται από την καταναλωτική κοινωνία και την τεχνολογία. Η καταναλωτική κοινωνία επιβάλλει να ξεχωρίζει το άτομο  από το πλήθος, να επιβεβαιώνεται  μέσω των αγορών του και η βία είναι ένας τρόπος να αποκτήσει  υπεροχή έναντι των άλλων. 

Η βία καθίσταται εργαλείο αυτοεπιβεβαίωσης μέσω της εξουσίας πάνω στους άλλους. Το άτομο δεν μπορεί να δημιουργήσει έναν υγιή και αυθεντικό εαυτό. Όλα γύρω του επιβάλλουν το ψέμα. Τα κοινωνικά μέσα είναι το εργαλείο ανάδειξης ενός ψεύτικου εαυτού, η χρήση τεχνολογίας βοηθά στη δημιουργία κάποιου άλλου εαυτού βλ. φίλτρα στο Photoshop, ζούμε την λήθη του Είναι του Χάιντεγκερ. 

Η τεχνητή νοημοσύνη βοηθά στην αποξένωση. Το άτομο μιλά με τη μηχανή η οποία αντικαθιστά πλέον τις ανθρώπινες σχέσεις. Καταργούνται οι κοινωνικοί τρόποι, η κριτική σκέψη ακόμα και η γραφή. Τί χρειάζονται όλα αυτά όταν μιλάς με μία μηχανή και εξαρτάσαι από αλγοριθμικές απαντήσεις; Ο άνθρωπος είναι αυτός που παρέδωσε την ανθρωπιά του στις μηχανές (η συναισθηματική του νοημοσύνη είναι ατροφική) γιατί υποτάχτηκε στο κέρδος και στο άγχος που του δημιουργεί ο καπιταλισμός όπως εύστοχα επισήμανε ο Ντήτερ Ντουμ.  

Η Τεχνητή Νοημοσύνη διψά για γνώση και μιμείται το ανθρώπινο συναίσθημα, ο σύγχρονος άνθρωπος απεχθάνεται τη γνώση ενώ χάνει το συναίσθημα του. Η τεχνολογία προσπαθεί να γίνει άνθρωπος και ο άνθρωπος γίνεται μηχάνημα, γίνεται ο μετάνθρωπος από επιλογή. Οι μηχανές, από την άλλη,  κατέστησαν το κύριο εργαλείο κοινωνικής υποταγής και η τεχνολογία όπλο εξουσίας.

Επανερχόμενη στη βία ως η ακραία εκδήλωση ναρκισσισμού διαπιστώνουμε ότι έχει πλέον  κανονικοποιηθεί , το άτομο προβαίνει σε όλο και πιο ακραίες μορφές της στην απέλπιδα προσπάθεια να διακριθεί μέσω αυτής από το πλήθος όντας ψυχρός ως μηχανή. Ο πόνος γίνεται θέαμα που παρακολουθεί (εάν δεν συμμετέχει) ο απονεκρωμένος άνθρωπος προσπαθώντας να αντλήσει ηδονική ευχαρίστηση μέσω του σαδισμού του. Η βία γίνεται κοινωνικό θέαμα όπως έγραψε ο Γκυ Ντεμπόρ, είναι η σύγχρονη Ρωμαϊκή αρένα με ψηφιακό χαρακτήρα. Όπως είπαμε όμως, η ηδονή της ασχήμιας μειώνει και καταποντίζει και αυτό ο απονεκρωμένος άνθρωπος το γνωρίζει.

Αυτή η μορφή βίας διαφέρει από τις άλλες γιατί συνδυάζει την οικονομική ανέχεια, την τεχνολογική κυριαρχία, την απώλεια ταυτότητας τόσο προσωπικής όσο και εθνικής με τον ναρκισσισμό και την απόλυτη έλλειψη πνευματικότητας.  

Μην έχοντας πνευματικές βάσεις και ηθικές αρχές ο απονεκρωμένος άνθρωπος καταλήγει στη βία ως το μόνο μέσο άντλησης ευχαρίστησης και κάλυψης του κενού του, φευ μάταια. Ο απονεκρωμένος άνθρωπος  που είναι ο άνθρωπος χωρίς καμία ενσυναίσθηση, ο άνθρωπος που θεωρεί ότι φροντίζει μόνο τον εαυτό του (ενώ στην πραγματικότητα τον κακοποιεί) ακόμα και εάν δεν προβαίνει ο ίδιος άμεσα σε πράξεις βίας με τη σιωπή του καθίσταται ενεργός συνεργός των όσων τη διαπράττουν. Γνωρίζει, όμως, μέσα από τη χυδαιότητα του ότι δεν μπορεί ούτε να σωθεί ούτε να διακριθεί.

Στο κείμενο μου «Ο θάνατος του ανθρωπάκου» είχα αναφέρει ότι ο αφανισμός του ανθρώπου είναι ante portas εκτός εάν αφήσει τους σπάνιους διαβάτες να βγουν μπροστά. Οι σπάνιοι διαβάτες είναι αυτοί που έχουν το ήθος και το θάρρος, είναι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα γιατί τα έχουν όλα και ταυτόχρονα τίποτα. Είναι αυτοί που θα απλώσουν μία χείρα βοηθείας στους άλλους για να φύγουν από το σκότος, είναι αυτοί που θα βοηθήσουν το πνεύμα ενός λαού να μην μαραθεί, ενός λαού που δυναμικά θα διεκδικήσει την αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στη ζωή χωρίς ψευτοσωτήρες.

Η τραγωδία των Τεμπών ανέδειξε σπάνιους διαβάτες, τους γονείς που μέσα από το σκότος του πένθους τους αναδείχτηκε το φως  που λειτούργησε και λειτουργει ως αντί -βία. Τελικά μήπως η θλίψη και ο πόνος μπορούν να λειτουργήσουν ως  το εφαλτήριο αντίστασης;

Η τραγωδία των Τεμπών ξύπνησε κάποια ψήγματα αντίστασης όσων δεν αποκτηνώθηκαν ακόμα από την ακόλαστη βία της εξουσίας αποδεικνύοντας ότι το πνεύμα του λαού, ή μεγάλου μέρους αυτού δεν έχει μαραθεί (ακόμα; ).

Βρισκόμαστε στο χείλος της απόλυτης κατάρρευσης του άρρωστου συστήματος στο οποίο ζούσαμε μέχρι τώρα και στην αντικατάσταση του από ένα άλλο πιο υγιές. Εάν ακολουθήσουμε τους «σπάνιους διαβάτες» που μας δείχνουν τον δρόμο με το ήθος τους (και ναι, υπάρχουν παντού αρκεί να τους ψάξουμε συνειδητά και όχι αγελαία), τότε η είσοδος στη νέα εποχή θα είναι αισιόδοξη και ελπιδοφόρα.