Ελληνοοθωμανισμός

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Παρατηρώντας τη διαχρονικά υποχωρητική, για τα μάτια ενός απλού πολίτη, στάση των Ελλήνων πολιτικών έναντι της Τουρκίας  και ως απλή αλλά φανατική αναγνώστρια βιβλίων ελληνικής ιστορίας στάθηκα στο φαινόμενο του ελληνοοθωμανισμού και τη σύνδεσή του με το σήμερα. Ελπίζω ότι οι ιστορικοί που θα διαβάσουν το σύντομο κείμενό μου, ως αρμοδιότεροι επί του θέματος,  θα κάνουν τις όποιες παρεμβάσεις οι οποίες είναι ευπρόσδεκτες.

Τι είναι όμως ο ελληνοοθωμανισμός;

Το e-pieria αναφέρει :  «Ήδη από το 1864 οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπό τον Στέφανο Καραθεοδωρή διακηρύσσουν τον ελληνοοθωμανισμό. Δηλαδή την προσπάθεια διαμόρφωσης ενιαίας πολιτικής ταυτότητας, που θα επικαλύπτει τις επιμέρους εθνικές ή θρησκευτικές. Έτσι ως «πολιτικό έθνος» εννοείται το οθωμανικό ενώ ως «γένος» παραμένει η παραδοσιακή ελληνορθόδοξη κοινότητα. Ουσιαστικά η ελίτ των Ελλήνων της Αυτοκρατορίας επεδίωκε μία δυαρχία πολιτικής εξουσίας, όπου μουσουλμάνοι και Έλληνες ως ανήκοντες σε ένα ενιαίο πολιτικό έθνος, θα αναλάμβαναν την τύχη της».

Η Έλλη Σκοπετέα (1988, σελ. 315) αναφέρει: «…το νέο ελληνοοθωμανικό σχήμα δεν μπορούσε να σημαίνει πολλά περισσότερα από την προοπτική συγκυριαρχίας Ελλήνων και Τούρκων: όχι διάβρωση της Αυτοκρατορίας εκ των ένδον, αλλά ενσωμάτωση των Ελλήνων στον οθωμανικό κρατικό μηχανισμό, όχι επίλεκτα μέλη της ελληνικής εθνότητας οι ομογενείς, αλλά προνομιούχοι Οθωμανοί υπήκοοι».

Λίγο πιο κάτω διαβάζουμε (Ελπίς 15.11.1867) : «Το ελληνικόν στοιχείον επικρατεί μεν και σήμερον (1867) μάλλον των λοιπών φυλών παρά τη οθωμανική κυβερνήσει αλλ’οι εν τη οθωμανική επικρατεία διατελούντες Ελληνες δεν είναι πλέον οι προ της εποχής του 1821 προστατεύσαντες τον ελληνισμόν(…), είναι απλώς Τούρκοι καθ’όλην της λέξεως την έννοιαν πρεσβεύοντες το χριστιανικόν θρήσκευμα».

Στο ιστολόγιο του Βλάση Αγτζίδη αναφέρονται τα ακόλουθα:

«Από την εποχή που η οθωμανική αυτοκρατορία μετατρέπεται σε εθνικό κράτος, ποιες είναι οι φωνές στην Ελλάδα που συνεχίζουν να θέλουν μια ελληνο-οθωμανική σχέση;

Πρόκειται για μια τάση που ζητά ομαλοποίηση των σχέσεων, έως και συνομοσπονδία. Η δύναμη που εκφράζει περισσότερο αυτό το ρεύμα συνύπαρξης και επικοινωνίας είναι η Δεξιά. Κουβαλάει την κληρονομιά των Δραγούμη και Σουλιώτη, δηλαδή του ανατολικού κόμματος το οποίο βάσισε τη φιλοσοφία του σε έναν ελληνο-οθωμανισμό, που εκφράστηκε παρωχημένα. Σαν ανάγκη όλων των αστών της Μικράς Ασίας ήταν ρεαλιστικός, αλλά προσπαθούσε μηχανιστικά να βρεί τρόπους συνύπαρξης Ελλήνων και Τούρκων, για την αποτροπή του Σλαβικού κινδύνου. 

Η τάση ενεργοποιήθηκε πολύ κατά τον μακεδονικό αγώνα και αδρανοποιήθηκε πλήρως την εποχή του μικρασιατικού. Αυτή η κληρονομιά θα περάσει στην ελληνική Δεξιά και θα πάρει μορφές, συμβολικά ακραίες, όπως η άποψη του Ι. Μεταξά και η δωρεά του κτιρίου του σημερινού τουρκικού προξενείου στη Θεσσαλονίκη στο τουρκικό κράτος, σε ένδειξη φιλίας, μετά από αγορά του με χρήματα του ελληνικού δημοσίου! Συμβολικά, επίσης, μετατρέπει το 1938 την Οδό αποστόλου Παύλου σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ.  

Το 1955 επανήλθε η προηγούμενη ονομασία του δρόμου λόγω του πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Το ειρωνικό στην υπόθεση είναι ότι πριν λίγα χρόνια οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι Μπουτάρης και Τρεμόπουλος πρότειναν ξανά να μετονομασθεί η οδός προς τιμήν του «τέκνου της πόλης», σε ένδειξη φιλίας, Και αυτό είναι το κακό που δημιουργεί η ελληνική ημιμάθεια. Πιθανότατα αγνοούσαν κι οι δυό την προηγηθείσα κίνηση του δικτάτορα Μεταξά. Αυτή η πολιτική τάση είναι που θα εκφράσει έντονα τον παραμορφωμένο, παλιό ελληνο-οθωμανισμό.

Μετά τον Μεταξά, ποιοι συνεχίζουν αυτήν την επίδειξη φιλίας;

Πιο έντονη, μετά τον Μεταξά, είναι όλη η μετεμφυλιακή γραμμή. Ο Παπάγος το 1953 με το διάταγμα Φεσσόπουλου επιβάλλει τη μετονομασία των μουσουλμανικών συλλόγων της Θράκης σε τουρκικούς, για να μην επηρεαστούν από τους Βούλγαρους κομμουνιστές, προτιμώντας να γίνουμε σύμμαχοι ή και υπήκοοι της Τουρκίας.

Λίγα χρόνια μετά, κατά τη διάρκεια της Χούντας, ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος έχει επίσης την ίδια άποψη. Το 1968, το ελληνικό υπουργείο παιδείας επιβάλλει στα σχολείο την αντικατάσταση του όρου Τούρκος με τη λέξη εχθρός. Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Hürriyet θα δηλώσει ανοιχτά ότι το όνειρό του είναι μια ελληνοτουρκική συνομοσπονδία. Επίσης, η ταινία 1922 του Κούνδουρου, ενώ γυρίζεται με χρήματα του ελληνικού κέντρου κινηματογράφου, θα απαγορευθεί να προβληθεί, διότι πλήττει την εικόνα των Τούρκων. Η ταινία, η οποία και θα απελευθερωθεί το 1982, βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη «Το Νούμερο 31328» και παρουσιάζει με ιδιαίτερα έντονο τρόπο τις βιαιότητες των Τούρκων ενάντια σε Έλληνες και Αρμένιους κατά τη μικρασιατική καταστροφή.

Από τη δεκαετία του ’80 και έπειτα, η παραδοσιακή εξέλιξη αυτών των τάσεων σταματάει και αναδομείται με νέο τρόπο. Αναπτύσσονται νέα επιχειρηματικά συμφέροντα και συνεργασίες, ενώ στην Τουρκία αναπτύσσεται μια νέα αστική τάξη. Τη γραμμή των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα τη δώσουν τα συμφέροντα των δύο νέων τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας».

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Τα παραπάνω είναι ιδιαίτερα συναρπαστικά. Η σύγκριση με το σήμερα ,εάν και παρακινδυνευμένη, δεν παύει να προβληματίζει.  Η υποχωρητική πολιτική λοιπόν απέναντι στην Τουρκία είναι αποτέλεσμα μίας ήδη από το 1864  ιδεολογίας μίας μερίδας της ελληνικής αστικής τάξης που επιθυμεί να επεκτείνει τα επιχειρηματικά της συμφέροντα κάτω από την ομπρέλα μίας νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όπου ενώ θα είναι επωφελής για λίγους, οι πολλοί θα βρίσκονται κάτω από ζυγό;  Η μήπως όχι;

Πηγές

Ελλη Σκοπετέα. 1988. Το «Πρότυπο Βασίλειο και η Μεγάλη Ιδέα. Οψεις του εθνικού προβλήματος στην Ελλάδα (1830-1880), Εκδ. Πολύτυπο.

https://www.e-pieria.gr/askiseis/11478-in-memoriam-gianni-megalopoulou

https://kars1918.wordpress.com/2009/05/13/13-5-2009/

Ας Μιλήσουμε Για Την Ελληνική Αστική Τάξη

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Σε κάποια κείμενα διαβάζουμε ότι ένα από τα προβλήματα της σύγχρονης οικονομικής και πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας είναι η ανυπαρξία μίας πραγματικής ελληνικής αστικής τάξης.

Είναι όμως έτσι; Ας κάνουμε μία πολύ σύντομη ιστορική αναφορά για τον 18ο και 19 αι. σταχυολογώντας κάποια δεδομένα.

Πηγή: https://www.fractalart.gr/neosystato-elliniko-vasileio-c/

Στην περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η ελληνική αστική τάξη ήταν η πρώτη σταΒαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο και λειτουργούσε ως γέφυρα μεταξύ τηςΕυρώπης και της Ασίας.

Ο Χομπσμπάουν έγραψε ότι η πλειονότητα των Ελλήνων έμοιαζε με τις άλλες στρατιωτικές και αγροτικές φυλές των Βαλκανίων. Ωστόσο, ένα μέρος των Ελλήνων ήταν διεθνοποιημένο με εμπορικές δραστηριότητες τόσο εντός όσο και εκτός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η γλώσσα της Ορθοδόξου εκκλησίας, μία εκκλησία στην οποία ανήκε η πλειοψηφία των Βαλκανικών λαών, ήταν η Ελληνική και Έλληνες βρίσκονταν επικεφαλής της αρχίζοντας από τον Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως. Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι ήταν κυβερνήτες των Παραδουνάβιων ηγεμονιών (σημερινή Ρουμανία). Οι μορφωμένες και με εμπορική δραστηριότητα τάξεις των Βαλκανίων και της Μαύρης Θάλασσα όποια και εάν ήταν η εθνική τους καταγωγή είχαν εξελληνισθεί λόγω της φύσης των δραστηριοτήτων τους.

Τη σημασία της γλώσσας αλλά και της Εκκλησίας τονίζει και ο στρατηγός Ν. Κασομούλης ο οποίος γράφει χαρακτηριστικά στα «Απομνημονεύματά» του. «Ἡ ἑλληνική γλῶσσα, ὁ χαρακτήρ καὶ τὰ ἔθιμα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, μετά τὴν πτῶσιντοῦ βασιλείου μας, ἐδιατηρήθησαν ὑπό τὴν ἐπαγρύπνησιν τοῦ Κλήρου μας καὶ τῶνδιαφόρων πεπαιδευμένων τοῦ Ἔθνους μας καὶ διά τῆς κοινῆς εὐλαβείας πρὸς τὴνἁγίαν ἡμῶν Θρησκείαν».

Για να επανέρθουμε όμως στην ελληνική αστική τάξη παρατηρούμε ότι ήταν διεθνής και ότι σχετίζονταν στενά οικονομικά με τη Δύση. Συνεπώς τα κεφάλαιά της παράγονταν στο εξωτερικό και μεταφέρονταν στην Ελλάδα.

Η οικονομία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν κλειστή ωστόσο κατά τη διάρκεια του 18ου αι. επιτράπηκαν κάποιες δραστηριότητες τις οποίες ανέλαβαν οι Έλληνες και αυτές ήταν κυρίως η ναυτιλία και το εμπόριο. Στα μέσα του 18ου αιώνα εμφανίσθηκαν και οι πρώτες ελληνικές εταιρίες οι οποίες όχι μόνο δεν εξαρτώνταν από ξένες αλλά αντίθετα τις αντικατέστησαν. Οι Έλληνες έμποροι έλεγχαν το μεγαλύτερο μέρος του εξωτερικού εμπορίου των Οθωμανών ενώ μέχρι το τέλος του 18ου αι. το 75% του εξωτερικού εμπορίου ελέγχονταν από τους  Έλληνες, ενώ την ίδια περίοδο οι Έλληνες είχαν το μεγαλύτερο μερίδιο στο εμπόριο της Μασσαλίας, δημιουργούσαν υποκαταστήματα στα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της Δυτικής Ευρώπης βλ. Βιέννη, Τεργέστη κτλ ενώ ταυτόχρονα επένδυαν και στο Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.

Το δεύτερο μισό του 18ου αι. και καθ’όλη τη διάρκεια του 19ου οι Ελληνες έμποροι της διασποράς έδωσαν σημαντικά κεφάλαια για την ανάπτυξη της παιδείας αλλά και για άλλους φιλανθρωπικούς λόγους με στόχο την ενδυνάμωση του νέου ελληνικού κράτους. Τα κεφάλαια αυτά είχαν κατατεθεί στις τράπεζες της Μόσχας, της Οδησσού, της Νίζνας και της Βιέννης.

Στην ελληνική αστική τάξη του 18ου αι. ανήκαν λοιπόν οι έμποροι και οι βιοτέχνες ενώ μετά την επανάσταση στο νέο ελληνικό κράτος πέραν των εμπόρων και των βιοτεχνών μέρος της νέας αστικής τάξης ήταν και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Η τάξη αυτή ήρθεσε σύγκρουση με τους προύχοντες όσον αφορά τη νομή της εξουσίας.

Πηγή: photo.gr 

Η αστική τάξη της Ελλάδας ήταν διακριτή και στο νέο ελληνικό κράτος και μέσω των κατοικιών της.

Η Αθήνα σήμερον είναι αγνώριστος, ενώ προ ετών ήτο χωρίον. […] Αι Αθήναι έχουσι οικοδομήματα καλά, αριστουργήματα τόσα, όσα εις όλο το Παρίσι παρόμοια δεν απαντά τις. […] Μονοκατοικίαι κομψαί όπως αι εν Αθήναις είναι σπάνιαι.(εφημερίδα Ακρόπολις, 17/2/1898)

Η επίδραση της τάξης αυτής τον 19 αι. φαίνεται και στην πεζογραφία η οποία εξελίσσεται σε μυθιστορηματική και αποτελεί τη λογοτεχνική της έκφραση. 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Όπως προανέφερα, η ιστορική αυτή αναφορά είναι ιδιαίτερα σύντομη και υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία για το θέμα αυτό για όποιον ενδιαφέρεται. Προφανώς υπάρχει συνέχεια της τάξης αυτής και των χαρακτηριστικών της αλλά δεν αποτελεί αντικείμενο του σύντομου αυτού κειμένου που στόχος του δεν είναι η κριτική και πλήρης απεικόνιση της τάξης αυτής αλλά η απόρριψη του ισχυρισμού περί ανυπαρξίας της.

Πηγές

Αληγιζάκης, Α. 2018. Πολιτική, ιδεολογία, κοινωνία, πνευματική κίνηση και οικονομία στο νεοσύστατο ελληνικό βασίλειο κατά την περίοδο (1832-1897) Γ’ ΜΕΡΟΣ. Διαθέσιμο στο: https://www.fractalart.gr/neosystato-elliniko-vasileio-c/

Βερναρδάκης, Α.Ν.1990. Περί του εν Ελλάδι εμπορίου. Αθήνα: Βιβλιοπωλείου Δ.Ν. Καραβία.

Διαμαντή,A. 2013. Έθνος και Θεσμοί στα Χρόνια της Τουρκοκρατίας, Αθήνα: Εναλλακτικές Εκδόσεις, σελ. 154.

Hobsbawn, J.E.1992. Η εποχή των επαναστάσεων 1789-1848. Αθήνα: Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τράπεζας (ΜΙΕΤ).

Κουτουξιάδου, Α. 2007. Εθνική ευεργεσία και νεοελληνική εκπαίδευση. Διαθέσιμο στο: http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/category_lib/Afieromata/Eikosiena/text1821/%CE%95%CE%98%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%97%20%CE%95%CE%A5%CE%95%CE%A1%CE%93%CE%95%CE%A3%CE%99%CE%91%20%CE%9A%CE%91%CE%99%20%CE%9D%CE%95%CE%9F%CE%95%CE%9B%CE%9B%CE%97%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%97%20%CE%95%CE%9A%CE%A0%CE%91%CE%99%CE%94%CE%95%CE%A5%CE%A3%CE%97%20(1830-1913),%20%CE%91%CE%99%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%95%CE%A1%CE%99%CE%9D%CE%97%CE%A3%20%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%A4%CE%9F%CE%A5%CE%9E%CE%99%CE%91%CE%94%CE%9F%CE%A5.pdf

Μαυρουδέας, Σ. 2011. “Στάδια της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα. Eίναι εν εξελίξει ένα νέο στάδιο της σήμερα;” Διαθέσιμο στο: https://stavrosmavroudeas.wordpress.com/2011/07/03/%E2%80%9C%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%80%CF%84%CF%85%CE%BE%CE%B7/

Μηλιός, Γ. 2000. Ο Ελληνικός κοινωνικός μετασχηματισμός. Από τον επεκτατισμό στην κοινωνική ανάπτυξη. Διαθέσιμο στο: http://users.ntua.gr/jmilios/Ell_Koin_Sxim_a.pdf

Μπαμπανάσης, Σ. 1985. Ιδιομορφίες της Ανάπτυξης στη Νότια Ευρώπη. Αθήνα: Ίδρυμα Μεσογειακών Μελετών.

Πατρώνης, Β. 2015.Ελληνική Οικονομική Ιστορία. Οικονομία, Κοινωνία και Κράτος στην Ελλάδα (18^ος – 20^ος αι.). Διαθέσιμο στο:

https://repository.kallipos.gr/bitstream/11419/1700/4/00_master_document.pdf