Μαρία Νεγρεπόντη Δελιβάνη - Το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ δεν το παραχωρούμε με οποιοδήποτε αντάλλαγμα

Μαρία Νεγρεπόντη - Δελιβάνη

Είναι  θλιβερή, ντροπιαστική και εθνικά επικίνδυνη  η προσπάθεια όλων εκείνων, των γνωστών και μη εξαιρετέων,  να εμφανίσουν τη μεγαλειώδη συγκέντρωση της Κυριακής 21/01, στη Θεσσαλονίκη, για το σκοπιανό, ως δήθεν συγκέντρωση ακροδεξιών/εθνικιστών/λαϊκιστών και γενικά περιθωριακών ομάδων και τύπων. Να ελαχιστοποιήσουν, ακόμη, μια συγκέντρωση 500.000, κατά γενική ομολογία,  σε...... 90.000!!!!! 

Είναι καταδικαστέα και εγκυμονεί ακόμη σοβαρότερους εθνικούς κινδύνους για το μέλλον,  αυτή  η τόσο ανώδυνη ισοπέδωση όλων αυτών, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, έχοντας ενισχύσει τις επιδερμικές  γνώσεις τους για οποιοδήποτε θέμα,  ιστορικό, οικονομικό, θρησκευτικό κλπ,κλπ, με φθηνό  λούστρο,   προκειμένου έτσι να δικαιολογήσουν το κακώς εννοούμενο  δικαίωμά τους  να παρεμβαίνουν μέσα από τα  ΜΜΕ, και να επαναλαμβάνουν σε διάφορες εκδόσεις, όσο γίνεται πιο αληθοφανείς, όλα όσα τους επιβάλλονται άνωθεν, όλα όσα έχουν πειστεί ότι έχουν το ελεύθερο να  κρίνουν,  να κατακρίνουν και να διακωμωδούν, όλα όσα ασύστολα  επαναλαμβάνουν,  βεβηλώνοντας και προσβάλλοντας βωμούς και εστίες.  

Αυτοί οι ανεκδιήγητοι  τύποι φλυαρούν ακατάσχετα μέσα από εκείνα τα  ΜΜΕ, που  τους προσλαμβάνουν ακριβώς με σκοπό τη διαμόρφωση κοινής γνώμης, με βάση ΨΕΥΔΕΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ή με βάση μια αλλόκοτη ερμηνεία τους κατά περίπτωση. 

Οι  ανθρωπόμορφοι αυτοί παπαγάλοι  δε διστάζουν να χαρακτηρίσουν φασίστες/εθνικιστές/περίεργους, όλους όσοι διαφωνούν με την  ενδοτικότητά τους, που ούτε λίγο ούτε πολύ αναφέρεται στην απόφασή τους να παραχωρήσουν απλόχερα στους γείτονες, φίλους ή μη, το δικό μας όνομα!  

Ακόμη και την εκκλησία της Ελλάδας, σεβαστό θεσμό και για τους άθεους, τόλμησαν να την εξισώσουν με φασιστικά κόμματα!!!!!! 

Οι επικίνδυνοι αυτοί τύποι, φέρονται  ως να  έχουν στο τσεπάκι τους  εύκολες λύσεις για τα πάντα, ενώ όσοι διαφωνούν με τα όσα ανιστόρητα ή και αντεθνικά  υποστηρίζουν, χαρακτηρίζονται στην καλύτερη των περιπτώσεων ως "εθνικιστές". 

Και διερωτώμαι, αλήθεια,  αν η λέξη  "εθνικιστής" αποτελεί  πράγματι βρισιά;;;;;;  Άραγε, τη θεωρούν, εν γνώσει τους, οι παπαγάλοι ως βρισιά, ή δεν γνωρίζουν  τι ακριβώς υποβαθμίζουν;;; Πρόκειται για γελοίες καταστάσεις, που δυστυχώς αποτελούν μεγάλο τμήμα της επίσημης πληροφόρησης του ελληνικού λαού και  οδηγούν την Ελλάδα σε δραματικές περιπέτειες, τη μια μετά από την άλλη.  

Αλλά, γιατί να χρειάζεται η όποιας μορφής ανάλυση αυτών των έσωθεν προδοτικών  ωρών, που έζησε ολόκληρη η Ελλάδα  στις 21/01(και όχι, βέβαια, μόνο η Θεσσαλονίκη), όταν αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η ιστορική συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης, με 500.000  διαδηλωτές, καταδικάστηκε σε    ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΣΚΟΤΙΣΗ   από το σύνολο σχεδόν των ελληνικών ΜΜΕ, εκτός από 2-3 περιφερειακά κανάλια, που πρόβαλαν κατά διαστήματα την πορεία της  μεγαλειώδους συγκέντρωσης. 

Ποιος ο στόχος αυτής της απόφασης  των ΜΜΕ να ΘΑΨΟΥΝ  αυτή την εθνική συγκέντρωση;;;;

*Να  την αποσιωπήσουν;;;;  Αλλά, πως να εξαφανιστούν  500.000 διαδηλωτές!!!

* Να πείσουν ότι το συλλαλητήριο των 500.000 Ελλήνων δεν αποτελούσε γεγονός αρκετά σημαντικό για να απασχολήσει τα ελληνικά ΜΜΕ, τα οποία προφανώς απέδωσαν μεγαλύτερη βαρύτητα σε άλλα θέματα;;;; (μα....δεν είμαστε ανεκδιήγητοι;;;)

*Να περιφρονήσουν τους 500.000 διαδηλωτές, διότι κατά την κρίση αυτών που έλαβαν την πρωτοφανή αυτή απόφαση, οι χιλιάδες αυτές των Ελλήνων ήταν άνθρωποι περίεργοι, φανατικοί, φασίστες, περιθωριακοί  και οπωσδήποτε, γενικά, επικίνδυνοι για την ΗΡΕΜΙΑ  της χώρας, η οποία (πως να το κάνουμε;;;)  διαθέτει τους αρμόδιους  επιτελείς που θα λύσουν ΚΑΙ το μακεδονικό/σκοπιανό  ζήτημα (όπως και όλα)  ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΑ και κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Συνεπώς δεν χρειάζονται συλλαλητήρια!!!

Το συμβάν αυτό, με όλα τα παρεπόμενα που εμπεριέχονται στο μέγα κεφάλαιο των  ΨΕΥΔΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ,   και που συνεχίζεται,  είναι αυτόχρημα  ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ.   Διότι, πολύ απλά, επιχειρεί να εμπεδώσει ως  ΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ,  την προσφορά ΔΩΡΟΥ,  προς το γειτονικό σλαβικό κρατίδιο, ενός ονόματος με το οποίο ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ!!!! Και, ταυτόχρονα, να κατατάξει σε κατηγορίες "ανώμαλων" γενικώς ατόμων, συλλήβδην όλους  εκείνους που εναντιώνονται στη γενναιοδωρία αυτή του ονόματος, 

Ασφαλώς, οι σύγχρονοι  δωρητές του ονόματος δεν είναι οι ίδιοι που, στο παρελθόν, δημιούργησαν το σκοπιανό πρόβλημα, εκ του μη όντος. Πρόκειται, ωστόσο, για λεπτομέρεια, που  δεν περιορίζει τις τεράστιες δικές τους  ευθύνες.  

Αντιθέτως, αυτοί οι νεόφερτοι,  στην ιστορία της Μακεδονίας, όφειλαν όλοι μαζί, και όχι κατά κόμματα, κατά ιδεολογίες, κατά μεμψιμοιρίες, κατά διαχωρισμούς κλπ., αλλά έχοντας ως βάση την ΕΛΛΑΔΑ και μόνο, να ομοψυχήσουν, να ενθαρρύνουν και να στηρίξουν με όλα τα μέσα μια συγκέντρωση λαοθάλασσας, εναντίον της υλοποίησης της γελοιότητας παραχώρησης του ονόματος ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, και να τολμήσουν (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) να βροντοφωνάξουν: "το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ δεν το παραχωρούμε με οποιοδήποτε αντάλλαγμα". 

Και αγαπητοί, Σκοπιανοί, σας απαλλάσσουμε έτσι  από μια γελοιοποίηση  χωρίς προηγούμενο, που θα υφίσταστε  για πάντα, αν σφετεριστείτε  ένα όνομα που δε σας ανήκει ούτε κατά ένα χιλιοστό και επιχειρώντας έτσι να μεταλλάξετε το DNA σας.

Τέρμα, λοιπόν, οι διαπραγματεύσεις, οι διάφοροι Νίμιτς, τα χασομέρια κλπ. ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ  ΔΗΛΑΔΗ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ;;; Μας κάνουν ΝΤΑ, επειδή συνεχώς υποχωρούμε, εμφανιζόμαστε ως δούλοι και υπηρέτες τους,  ανερμάτιστοι, απρογραμμάτιστοι, κακομοίρηδες, αναμένοντας λύσεις έξωθεν, λύσεις που γενικά  μας εξαθλιώνουν. Και για τις οικτρές αυτές ξενόφερτες λύσεις ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΜΕ!!! Και ενθουσιασμένοι φίλοι και εχθροί μας χτυπούν παλαμάκια για το πόσο καλά εξυπηρετούμε τα δικά τους συμφέροντα, και πόσο αποτελεσματικά προδίδουμε τα δικά μας.  

Ελπίζω, το μακεδονικό πρόβλημα (που δεν έπρεπε, φυσικά, ποτέ να γίνει ελληνικό πρόβλημα) να αποτελέσει την αφετηρία για μια ελληνική αφύπνιση εφ όλης της ύλης. 

Το Φαινόμενο του Τρίτου Προσώπου

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Το φαινόμενο του Τρίτου Προσώπου είναι αρκετά ενδιαφέρον και σίγουρα το έχουμε βιώσει  όλοι μας. Το θεωρώ ιδιαίτερα χρήσιμο ειδικότερα σε όσους ενδιαφέρονται να επηρεάσουν την κοινή γνώμη για εμπορικούς ή και πολιτικούς σκοπούς.

Ο Ντέιβισον (Davison) ήταν αυτός που το 1983 ανέφερε το φαινόμενο αυτό σύμφωνα με το οποίο πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι επηρεάζονται λιγότερο από τους άλλους όσον αφορά το μήνυμα που λαμβάνουν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή από τα ηλεκτρονικά μέσα. 

Το φαινόμενο αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα όταν ένα αρνητικό ή αντιφατικό μήνυμα μεταδίδεται όπως είναι οι διαφημίσεις για τον τζόγο, οι πολιτικές διαφημίσεις, το πορνογραφικό περιεχόμενο και οι  ειδήσεις βίας. 

Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν η έρευνα του Πάξτον (Paxton) το 1996. Ο Πάξτον διερεύνησε τη στάση των ανθρώπων όσον αφορά την υποστήριξη των δικαιωμάτων των μέσων μαζικής ενημέρωσης έναντι της υποστήριξης για λογοκρισία. Οι άνθρωποι που πίστευαν ότι οι άλλοι επηρεάζονταν σε μεγάλο βαθμό από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης υποστήριζαν τον περιορισμό της ελευθερίας των μέσων ενώ εάν πίστευαν ότι οι ίδιοι επηρεάζονται λιγότερο από τα μέσα, τότε εναντιώνονταν στους περιορισμούς (βλ. λογοκρισία). 

Το φαινόμενο αυτό συσχετίζεται με αυτό που αποκαλούμε κοινωνιογνωστική μεροληψία. Δηλαδή αυτό που συνέβη στον γείτονά μας δεν πιστεύουμε ότι θα συμβεί σε εμάς, είμαστε δηλαδή αυτό που αποκαλείται ανεδαφικά αισιόδοξοι (το βλέπουμε αυτό πολύ έντονα την περίοδο αυτής της κρίσης που βιώνουμε όπου τα προβλήματα των άλλων θεωρούμε ότι δεν θα αγγίξουν εμάς).

Μία θεωρία που σχετίζεται με το φαινόμενο του Τρίτου Προσώπου είναι η εμπλοκή του Εγώ. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή οι άνθρωποι που είχαν εμπλακεί πολύ σε ένα θέμα, λόγω της προγενέστερης ισχυρής τους θέσης στο θέμα αυτό, δεν θα επηρεαστούν από το μήνυμα παρά την πειστικότητα του. Αντίθετα θεωρούν ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι προκατειλημμένα εναντίον της θέσης τους. Στο σημείο αυτό θα κάνω ένα συσχετισμό με την πηγή πολλών δεινών για τη χώρα μας που είναι η κομματοκρατία. Εάν τη συσχετίσουμε με τη θεωρία αυτή, τα κομματικά ενταγμένα άτομα είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν άποψη ακόμα και εάν το μήνυμα είναι πειστικό (σύμφωνα με τη λαϊκή έκφραση «έχουν παρωπίδες»). 

Τα πράγματα περιπλέκονται από το γεγονός ότι σύμφωνα με το φαινόμενο υπάρχει μία προκατάληψη υπέρ του Εγώ, με άλλα λόγια, το άτομο νομίζει ότι είναι καλύτερο από τους άλλους, πιο έξυπνο κτλ. Το έχουμε δει αυτό πολλάκις στις διάφορες πολιτικές αντιπαραθέσεις ομάδων. Πιο πρόσφατη είναι αυτή του συλλαλητηρίου για το Σκοπιανό ζήτημα όπου η λαϊκή γνώμη χαρακτηρίστηκε ακροδεξιά, φασιστική, εθνικιστική ακόμα και αισθητικά κατώτερη αφού σχολιάστηκε με κακεντρεχή τρόπο ακόμα και η ενδυματολογική εμφάνιση κάποιων συμμετεχόντων στο συλλαλητήριο απαγορεύοντας κατ'αυτό τον τρόπο την προσωπική έκφραση που γίνεται και μέσω της ένδυσης. Προκλήθηκε λοιπόν το φαινόμενο που είδαμε και στην Αμερική όπου κατηγορήθηκε η πλειοψηφία ως κατώτερη από κάποιους που θεωρούσαν εαυτούς ανώτερους. Φυσικά, η αίσθηση αυτή της ανωτερότητας εγκυμονεί σημαντικούς κινδύνους όπως είναι η στροφή στον απολυταρχισμό.

Όσον αφορά τα κοινωνικά μέσα, οι έρευνες έδειξαν ότι οι άνθρωποι επηρεάζονται περισσότερο από ιστορίες με τις οποίες μπορούν να σχετισθούν και θεωρούν ότι οι ιστορίες με τις οποίες δεν μπορούν να σχετισθούν επηρεάζουν περισσότερο τους άλλους. Δεν είναι τυχαίο ότι στο εθνικό θέμα της ονομασίας των Σκοπίων υπήρξε μία πλευρά της κοινής γνώμης που δεν ταυτίστηκε με το θέμα αλλά ταυτίστηκε μόνο με ιστορίες στενών προσωπικών οικονομικών συμφερόντων.

Τα ευρήματα αυτά είναι ιδιαίτερα χρήσιμα για τους αναγνώστες που θα μπορούν έτσι να αξιολογούν καλύτερα αυτά που διαβάζουν και τις ειδήσεις που κοινοποιούν.  

Το φαινόμενο του Τρίτου Προσώπου μελετήθηκε και για το Διαδίκτυο και για όλα τα μέσα που συνδέονται με αυτό όπως εφημερίδες, ραδιοφωνικοί σταθμοί, τηλεοράσεις, κοινωνικά μέσα κοκ.  Σύμφωνα με αποτελέσματα ερευνών όπως αυτή των Γαρδικιώτη, Καλλίρη και Βέγλη ο αριθμός των χρηστών που ανήρτησαν ένα άρθρο στο Facebook, Twitter και σε άλλα κοινωνικά μέσα (πλην των ιστολογίων τα οποία δεν διερευνήθηκαν) επηρεάζει περισσότερο τους φίλους μας από ότι εμάς. Άκρως σημαντικός παράγοντας για τους αναγνώστες είναι το όνομα του συγγραφέα ή οι πηγές του άρθρου και είναι ο παράγοντας αυτός που ασκεί μεγάλη επίδραση τόσο στονίδιο τον αναγνώστη όσο και στους φίλους του. Στη διαμόρφωση απόψεων σημαντικό ρόλο παίζουν το πλήθος των κοινοποιήσεων των άρθρων, ο αριθμός των χρηστών που είδαν το άρθρο αλλά και οι αριθμοί ταυτόχρονων χρηστών. 

Τα αποτελέσματα αυτά ταιριάζουν και με τα ευρήματα άλλων ερευνών σύμφωνα με τα οποία οι αναγνώστες κτλ επηρεάζονται από τη γνώμη της πλειοψηφίας ενώ επηρεάζονται από τηγνώμη της μειοψηφίας όταν αυτή έχει ένα μήνυμα με ισχυρά επιχειρήματα. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν όλη αυτή την προσπάθεια των πολιτικών κομμάτων μέσω του ορυμαγδού κειμένων και δηλώσεων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και στα κοινωνικά μέσα για τη διαμόρφωση εικόνας πλειοψηφίας και την κατάπνιξη της διαφορετικής φωνής χρησιμοποιώντας τη δυσφήμηση ακόμα και τη συκοφαντία. Οι δηλώσεις πολιτικών που είναι και προσβλητικές για το κοινό αίσθημα έχουν ως αποτέλεσμα την πρόκληση της προσοχής και κατά συνέπεια επιβολής του δικού τους μηνύματος.

Συνεπώς και βάσει  της παραπάνω θεωρίας, η διαφορετική φωνή θα πρέπει να διαθέτει ισχυρά επιχειρήματα, να αναρτάται και αυτή μέσω πολλών κειμένων που θα αναρτώνται σε όσο το δυνατόν περισσότερα μέσα και σημεία και να κοινοποιείται από όσο το δυνατόν περισσότερους χρήστες/αναγνώστες. 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Η επικοινωνία, λοιπόν, σε ορισμένα πεδία όπως είναι η πολιτική, έχει εξελιχθεί σε πεδίο μάχης, μένει να δούμε ποιος θα είναι τελικά ο νικητής.

Κοινωνία Χρεωμένων Σκλάβων

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Είμαστε μία κοινωνία οφειλετών. Το κράτος χρωστάει , χρωστούν οι πολίτες σε αυτό  κράτος και κυρίως στις τράπεζες. Οι τράπεζες αποτελούν πλέον το μεγάλο αφεντικό.  Η ζωή ακριβαίνει διαρκώς λόγω του δημόσιου χρέους. Οι φόροι αυξάνονται και κατά συνέπεια αυξάνονται και οι τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών ενώ οι μισθοί μειώνονται διαρκώς. Ο κύκλος αυτός του θανάτου είναι πλέον η καθημερινότητά μας.

Ωστόσο, η κοινωνία οφειλετών με τα μεγάλα αφεντικά τις τράπεζες δεν ξεκίνησε από την Ελλάδα αλλά από την Αμερική.  Στην Αμερική του υπερκαταναλωτισμού, του δανεισμού για τα πάντα (σπουδές, σπίτια, υγεία), στην Αμερική των υψηλών μισθών αλλά των χαμηλών αποταμιεύσεων. Το 62% των Αμερικάνων έχουν αποταμιεύσεις μικρότερες των  $1.000 και οι λόγοι, πέραν του υπερκαταναλωτισμού τους που εν πολλοίς χρηματοδοτείται και από τις υπόλοιπες χώρες, είναι και το ότι έχουν να πληρώσουν σπουδαστικά δάνεια, στεγαστικά, ιατροφαρμακευτικές καλύψεις κτλ.

Αυτό που ζούμε πολλοί το έχουν αποκαλέσει καπιταλιστική υποανάπτυξη όπου το χρέος των πολιτών αποτελεί μηχανισμό σκλαβιάς. Ο μεγαλοεπενδυτής Γουώρεν Μπάφετ είχε πει ότι οι ΗΠΑ από κοινωνία ιδιοκτητών θα μετατραπoύν σε κοινωνία κολλήγων (η Ελλάδα, ακολουθώντας την μοίρα όλων των αποικιών, υπήρξε πάντα κοινωνία κολλήγων και πλέον δουλοπάροικων).

Οι πολίτες επιβαρύνονται με χρέη για τα πάντα, δεν θα μπορούν διαφορετικά να επιβιώσουν, η παραγωγική οικονομία σχεδόν δεν υφίσταται και ο δημόσιος τομέας, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και του εκσυγχρονισμού (!) στερείται πόρων τους οποίους διοχετεύει σε έναν ιδιωτικό κρατικοδίαιτο τομέα με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον πολίτη. Κοινωνικές παροχές όπως είναι η δωρεάν παιδεία και υγεία απλά δεν θα υπάρχουν. 

Το βιώνουμε όλοι με την πτώση του επιπέδου εκπαίδευσης. Τα δημόσια σχολεία, στην πλειοψηφία τους , παράγουν στρατιές λειτουργικά αναλφάβητων ενώ η δημόσια υγεία απλά πνέει τα λοίσθια. Τα νοσοκομεία δεν έχουν  γιατρούς οι οποίοι προτιμούν τη μετανάστευση ή τη μετάβαση στον ιδιωτικό τομέα και οι ελλείψεις σε νοσηλευτικό και νοσοκομειακό υλικό είναι μεγάλες. Ο απλός πολίτης δεν μπορεί να πάει στα πανάκριβα ιδιωτικά νοσοκομεία ούτε να πληρώνει ιδιωτικές επισκέψεις σε γιατρούς. Η παιδεία και η υγεία θα είναι αποκλειστικά για τους έχοντες. 

Το ιδιωτικό χρέος στην Ελλάδα από  5,5% του ΑΕΠ το 1995 έφθασε το 2016 το 60% του ΑΕΠ. Όσον αφορά την αποταμίευση μόνο το 13,5% των ελληνικών νοικοκυριών έναντι 45,1% των νοικοκυριών της ευρωζώνης έχει τη δυνατότητα να αποταμιεύει σε συστηματική βάση (σύμφωνα με στοιχεία του 2014).  Πέραν αυτού «Τον Ιούνιο 2016, τα υπόλοιπα των στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων ανέρχονταν σε 67,2 δισ. ευρώκαι 27,6 δισ. ευρώ αντιστοίχως, με το 41,8% των στεγαστικών και το 55,3% τωνκαταναλωτικών να είναι μη εξυπηρετούμενα. Ένα ποσοστό 40% των στεγαστικών και 65% των καταναλωτικών δανείων είναι σε οριστική καθυστέρηση και οι συμβάσειςέχουν καταγγελθεί».

Η χρηματοδότηση της φτώχειας αποτελεί πλέον μία κερδοφόρα επιχείρηση. Βρίθουν οι τοκογλύφοι, οι υπεραναλήψεις σε χρεωστικές και πιστωτικές κάρτες κτλ. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο τόκος ανέρχεται σε 300% ίσως και παραπάνω. Στην Αμερική μεγάλο μέρος αυτών των δραστηριοτήτων, που στο παρελθόν θα ήταν παράνομες και θα ενέπιπταν στους νόμους περί τοκογλυφίας, συνδέονται με τις μεγάλες τράπεζες όπως είναι η Citibank, η American Express κτλ. Η Ευρώπη την ακολουθεί κατά πόδας.

Οι ηλικιωμένοι, οι νέοι, οι χαμηλόμισθοι δεν έχουν άλλο τρόπο επιβίωσης παρά μόνο τον δανεισμό. Η εργασιακή ανασφάλεια, η περικοπή των θέσεων εργασίας, η μείωση του κοινωνικού κράτους, η ανάπτυξη που όλο λέει να έρθει και δεν έρχεται, αναγκάζει τους ανθρώπους να προσφεύγουν στον δανεισμό που ελέγχεται από μεγάλα κέντρα όπως η Γουώλ Στρητ.

Το σύστημα πλέον δεν είναι καπιταλιστικό αλλά κανιβαλιστικό. Το χρέος αποτελεί το μέσο ελέγχου των ανθρώπων και μετατροπής κρατών από ανεπτυγμένα σε υπανάπτυκτα. Η περίπτωση της Ελλάδας είναι χαρακτηριστική.

Το απογοητευτικό είναι, εάν κρίνουμε στα καθ’ημάς, ότι η πολιτική αντίσταση στη δουλοπαροικία του ανθρώπου μέσω χρεών είναι πλέον σχεδόν ανύπαρκτη εάν και πριν λίγα χρόνια ήταν ορατή και αρκετά μαχητική. Οι πολίτες έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους χωρίς  καμία ελπίδα φωτός.  

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Θα υπάρξει ξανά πολιτική αντίσταση στον εφιάλτη και την υποτέλεια που δημιουργεί το χρέος  ή είναι κάτι που πρέπει να ξεχάσουμε γιατί έχουμε συνηθίσει στο να ζούμε χειρότερα;

Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς κοινωνικά κινήματα

Φωτεινή Μαστρογιάννη 

Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι σε όλες τις συζητήσεις που ασχολούνται μονοδιάστατα (δυστυχώς) με την οικονομία αλλά και την πολιτική δεν λαμβάνουν υπόψη τους την κοινωνία και τον βαθμό που έχει αλλάξει τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Η ολιστική θεώρηση του θέματος μπορεί να οφείλεται σε απλή άγνοια (που δεν παύει όμως να είναι απαράδεκτη εάν όχι εγκληματική) ή/και σε κακώς εννοούμενους τεχνοκράτες με έλλειψη στρατηγικής σκέψης.

Η κοινωνική αλλαγή όμως είναι αναπόφευκτη. Οι παράγοντες που την προκαλούν είναι η ανακάλυψη, το αναπόφευκτο της κοινωνικής σύγκρουσης, ο τεχνολογικός  ντετερμινισμός (σημ. με πολύ απλά λόγια είναι η θεωρία που υποστηρίζει ότι η κοινωνία δεν μπορεί να επιδράσει στην τεχνολογία) οι τεχνολογικές εφευρέσεις, η γνώση, οι πεποιθήσεις και οι αξίες, οι πολιτιστικές επαφές, η πολιτισμική διάχυση και η ύπαρξη κοινωνικών κινημάτων. 

Ζούμε ήδη την τέταρτη κοινωνική επανάσταση που είναι η επανάσταση που βασίζεται στις τεχνολογικές ανακαλύψεις, είναι η επανάσταση του μικροτσιπ και τις επιπτώσεις της δεν τις έχουμε δει πλήρως ακόμα.

Η διάχυση της επικοινωνίας μέσω της τεχνολογίας έχει αλλάξει ήδη τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.  Η ανταλλαγή πληροφοριών είναι πιο εύκολη, οι άνθρωποι επικοινωνούν με όλο τον κόσμο χωρίς να χρειάζεται να ταξιδέψουν. Σύμφωνα δε με τον κοινωνιολόγο Ογκμπουρν (Ogburn), πρώτα αλλάζει η τεχνολογία και στη συνέχεια αλλάζει η κοινωνία δηλαδή με άλλα λόγια τρέχουμε να προλάβουμε την τεχνολογία και προσαρμόζουμε τη ζωή μας αντίστοιχα.

Η σύγκρουση είναι και αυτή ένας παράγοντας αλλαγής και στην ανάλυση των συγκρούσεων βλέπουμε να ακολουθείται, από τους ειδικούς επιστήμονες, η μαρξιστική συλλογική της θέσης-  αντίθεσης- σύνθεσης. Η θέση είναι ο διαχωρισμός των κρατών σε φτωχά και πλούσια ανάλογα με την πρόσβαση που έχουν στις αγορές και στους πόρους. Η μνησικακία των φτωχών κρατών για την έλλειψη αυτής της πρόσβασης αποτελεί την αντίθεση. Εάν ένα από τα λιγότερο βιομηχανοποιημένα κράτη αποκτήσει σχετικό πλούτο ή πολεμική ισχύ τότε θα πιέσει για αναδιανομή των πόρων (πιθανόν μία τέτοια περίπτωση να είναι το Ιράν). Η ανακατανομή ισχύος είναι πολύ πιθανόν να δημιουργήσει κοινωνικά κινήματα τα οποία είτε προωθούν είτε αντιτίθενται στην αλλαγή. 

Τα κοινωνικά κινήματα, ως παράγοντας κοινωνικής αλλαγής, παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οι κοινωνιολόγοι υποστηρίζουν ότι τα κοινωνικά κινήματα έχουν τρία στάδια. Το πρώτο στάδιο είναι η ανησυχία και η αναταραχή, το δεύτερο στάδιο είναι η κινητοποίηση, οργάνωση και  θεσμοθέτηση ενώ το τελευταίο στάδιο αφορά την παρακμή χωρίς όμως να αποκλείουν την αναζωπύρωση όπου οι αντιτιθέμενες πλευρές αναζωογονούν η μία την άλλη βλ. το κίνημα υπέρ και κατά των εκτρώσεων στην Αμερική. 

Το πρώτο στάδιο είναι και αυτό στο οποίο πολλά κοινωνικά κινήματα αποτυγχάνουν. Στο στάδιο αυτό (δηλ. της ανησυχίας και της αναταραχής) οι άνθρωποι είναι δυσαρεστημένοι με την κατάσταση που επικρατεί και αναδύονται  ηγέτες που εκφράζουν αυτή τη δυσαρέσκεια. Ο λόγος αποτυχίας των κινημάτων στο στάδιο αυτό είναι ότι δεν έχουν αρκετή υποστήριξη.  Πιθανό παράδειγμα να είναι στην περίπτωση της Ελλάδας το Κίνημα των Αγανακτισμένων, το πρώτο μαζικό κίνημα στην Ευρώπη (κάτι που έχουν ξεχάσει οι περισσότεροι). 

Μέσα από το κίνημα αυτό αναδείχτηκαν κάποιες ηγετικές μορφές, πολλές από αυτές επεδίωξαν θέσεις εξουσίας και τελικά τις απέκτησαν, κάνοντας πολλούς να αμφιβάλλουν για την αγνότητα των τότε προθέσεών τους. Ο λόγος αποτυχίας του Κινήματος των Αγανακτισμένων, δεν είναι μόνο η έλλειψη υποστήριξης που αναφέρουν οι κοινωνιολόγοι  αλλά κυρίως οι πράξεις βίας  (βλ.  δολοφονία των ανθρώπων στη Μαρφίν) και η ίδια η αδυναμία των ηγετικών μορφών του που αποδείχτηκαν αρκετά ευάλωτοι στα θέλγητρα της εξουσίας. 

Όχι μόνο αυτό αλλά αποδείχτηκαν ανεπαρκείς σε ένα βασικό παράγοντα που είναι αυτός της κινητοποίησης των πόρων δηλαδή της οργάνωσης και απόκτησης πόρων όπως είναι χρήματα αλλά και σωστής εκμετάλλευσης του χρόνου και των δεξιοτήτων των ανθρώπων που τους ακολούθησαν. Θα πρόσθετα επίσης και την έλλειψη επαρκούς χρησιμοποίησης, από την πλευρά τους, της τεχνολογίας ως μέσου επικοινωνίας  ειδικότερα ως αντίβαρου  της έλλειψης υποστήριξης από τα ΜΜΕ (στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι ήταν και είναι  άκρως απογοητευτική η έλλειψη γνώσεων επικοινωνίας από τους ηγέτες των κινημάτων, δεν δόθηκε η πρέπουσα προσοχή στο άκρως σημαντικό αυτό θέμα για την επιτυχία ενός κινήματος).  Υπήρξε με άλλα λόγια σαφέστατη έλλειψη ικανούς ηγεσίας στο Κίνημα των Αγανακτισμένων και το Κίνημα οδηγήθηκε σε πλήρη αποτυχία και απογοήτευση. 

Η θεσμοθέτηση που αφορά το επόμενο στάδιο, στην περίπτωση που το κίνημα δεν έχει αποτύχει στο πρώτο στάδιο, είναι η δημιουργία επίσημης ιεραρχίας που βρίσκεται στα χέρια κάποιων που ενδιαφέρονται περισσότερο για την εξουσία και την προβολή παρά για το ίδιο το κίνημα. Αυτό το είδαμε και με το πλήθος κινημάτων και μικρών κομμάτων που δημιουργήθηκαν μετά το Κίνημα των Αγανακτισμένων και δεν είναι απορίας άξιον που οδηγήθηκαν στην παρακμή που είναι και το τελευταίο εάν και όχι αναπόφευκτο στάδιο. Δεν είναι αναπόφευκτο γιατί μπορεί να αναδειχθούν νέοι ηγέτες οι οποίοι να είναι πιο ιδεαλιστές αλλά και με μεγαλύτερο πείσμα κάτι που θα οδηγήσει στην αναζωπύρωση του κινήματος. Δυστυχώς στην χώρα μας δεν έχει προκύψει κάτι τέτοιο,  μέχρι στιγμής, κάτι που φαίνεται και από τη γενική απογοήτευση για το έλλειμμα ηγεσίας. 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Το ερώτημα όμως παραμένει για το εάν θα  προκύψουν νέα δυναμικά κινήματα αλλαγής στη χώρα μας ή  η παρακμή θα είναι οριστική με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τη βιωσιμότητα της κοινωνίας.