Για τον Ανεύθυνο Διευθυντή Φταίνε Πάντα οι Εργαζόμενοι!

 Φωτεινή Μαστρογιάννη

Ως γνωστόν, οι διευθυντές/ριες κατέχουν τις ανώτερες θέσεις στην ιεραρχία της επιχείρησης, είναι με άλλα λόγια, οι ηγέτες της. Ανταποκρίνονται όμως στον ρόλο τους;

Στην Ελλάδα (και όχι μόνο) έχουμε ακούσει ιστορίες για διευθυντές/ριες που είναι ακατάλληλοι για τη θέση τους την οποία αντιλαμβάνονται ως απλή ανάθεση καθηκόντων στους υφιστάμενους και τίποτε άλλο.  Αρκετές φορές ακόμα και η λήψη αποφάσεων μετατίθεται στους υφιστάμενους οι οποίοι φέρουν και την πλήρη ευθύνη. Έχουμε δει δε περιπτώσεις όπου ο διευθυντής να μην μπορεί να εκπαιδεύσει τους εργαζόμενους στα βασικά τους καθήκοντα γιατί δεν είναι γνώστης του αντικειμένου στο οποίο προΐσταται (!). Ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις όπου οι υφιστάμενοι έχουν μεγαλύτερη γνώση του αντικειμένου από τον διευθυντή (!).

Είναι προφανές ότι δεν γίνεται αντιληπτό (σκόπιμα;) ότι ο διευθυντής φέρει πλήρη ευθύνη για τα αποτελέσματα της ομάδας του και ότι εάν κάτι δεν πάει καλά τότε είναι αυτός/ή που  κάνει κάτι λάθος. Θα πρέπει να ερευνήσει γιατί έγινε το λάθος και να μάθει από αυτό και όχι να κατηγορεί και να μεταφέρει την ευθύνη στους υφιστάμενους. Εάν δεν μπορεί να αναλάβει ευθύνες, τότε ποιος είναι ο ρόλος του; Για ποιο λόγο παίρνει τον υψηλότερο και πολλές φορές παχυλότατο μισθό του; Δεν γνώριζε ότι οι υψηλότερες θέσεις πέραν του μισθού έχουν και μεγαλύτερες ευθύνες; Δεν γνώριζε ότι είναι υπεύθυνος και για τα καλά και για τα κακά της ομάδας;

Ο διευθυντής/ηγέτης πρέπει να είναι ανθρώπινος, ειλικρινής, ήρεμος, να σέβεται τους εργαζόμενους για να τον σέβονται κι αυτοί.  Η ηγεσία μιας ομάδας δεν είναι εύκολη υπόθεση και προϋποθέτει την ύπαρξη ενσυναίσθησης. Η ομάδα αποτελείται από ανθρώπους και ως εκ τούτου, υπάρχουν διάφορα προβλήματα που προκύπτουν από τον φόρτο εργασίας μέχρι τις διάφορες συγκρούσεις ή ακόμα και φθόνο. 

Ο ηγέτης οφείλει να συζητά τα προβλήματα με ειλικρίνεια χωρίς να είναι μνησίκακος και να «κουνά το δάκτυλο» και στη συνέχεια, να τα επιλύει. Θα πρέπει επίσης να είναι κοντά στον εργαζόμενο όταν αυτός έχει προβλήματα που επηρεάζουν την εργασία του όπως είναι τα προβλήματα υγείας, οικογενειακά κτλ.  Ναι, η δουλειά του διευθυντή είναι μία δουλειά με πίεση και ευθύνες που δεν μπορεί να τις απεμπολήσει, άλλωστε όπως λέει και ο λαός «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι».

Είναι απορίας άξιον πως όμως η στάση αυτή, δηλαδή της αποφυγής ευθυνών και της έλλειψης πρωτοβουλιών από τα διευθυντικά στελέχη και από όλους όσους ηγούνται (των πολιτικών συμπεριλαμβανόμενων), φαίνεται να επικροτείται από το σύστημα. Για την αποτυχημένη ηγεσία βλέπουμε να μεταφέρονται οι ευθύνες στους εργαζόμενους ακόμα και σε λαούς (!). Έχουμε δει το σφυροκόπημα στην κυριολεξία από τα ΜΜΕ για τον ελληνικό λαό και την ευθύνη του στη δημιουργία της «κρίσης» χωρίς όμως ποτέ να έχει γίνει μία σοβαρή συζήτηση για τις ευθύνες της ηγεσίας διαχρονικά. Το ίδιο συμβαίνει και για τα ανώτερα στελέχη του δημοσίου αλλά και του ιδιωτικού τομέα. 

Η λογική του «δεν φταίω εγώ αλλά όλοι οι άλλοι» πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Είναι η «λογική» της πλήρους ανευθυνότητας. Οι ηγέτες, όπου και εάν βρίσκονται, πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να είναι ειλικρινείς όσον αφορά τις αστοχίες τους, ειλικρινείς τόσο στους υφιστάμενους όσο και στους ανώτερους (τυπική συμπεριφορά του ανεύθυνου διευθυντή είναι να είναι τυραννικός στους υφιστάμενους και δουλικός στους ανώτερους – άλλο ένα δείγμα εσωτερικής ανασφάλειας και έλλειψης ήθους). Μόνο έτσι θα καταφέρουν να δημιουργήσουν εμπιστοσύνη και όταν υπάρχει εμπιστοσύνη λύνονται ευκολότερα τα προβλήματα. Η ειλικρίνεια προϋποθέτει αυτοσεβασμό, ήθος και αίσθηση της ευθύνης απέναντι στους ανώτερους, στους υφιστάμενους ή στον λαό εάν μιλάμε για πολιτικούς. 

Ο διευθυντής προσλήφθηκε, ο πολιτικός ψηφίστηκε γιατί θεωρήθηκε καλύτερος από κάποιους άλλους. Πρέπει να αποδείξουν λοιπόν ότι η επιλογή αυτή ήταν ορθή και ότι έχουν ικανότητες που πραγματικά τους κάνουν καλύτερους από τον ανταγωνισμό τους. 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Τα ψέματα και η υποκριτική συμπεριφορά μπορεί να χειραγωγούν τους άλλους, για ένα σύντομο χρονικό διάστημα όμως «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον», η έλλειψη πραγματικών ικανοτήτων αποκαλύπτεται, μένει όμως να δούμε εάν η ανευθυνότητα θα παύσει να είναι μία τυπική συμπεριφορά διευθυντών και γενικότερα ηγετών, μία συμπεριφορά που αντί να τιμωρείται αντίθετα επικροτείται.

Ήρθε ξανά ο καιρός των πολυμαθών;

Φωτεινή Μαστρογιάννη 

Στον ξένο τύπο διαβάζουμε τα τελευταία χρόνια δημοσιεύματα που αναφέρονται στην πολυμάθεια. Η πολυμάθεια  που είχε πλέον καταργηθεί λόγω της πλήρους εξειδίκευσης που έχει επικρατήσει σε όλα τα επιστημονικά πεδία. Η εξειδίκευση οδήγησε και στον κατακερματισμό παλαιότερα ενιαίων κλάδων όπως π.χ. οι οικονομικές επιστήμες που πλέον έχουν κατατμηθεί σε πεδία όπως είναι η διοίκηση επιχειρήσεων, τα χρηματοοικονομικά, η λογιστική, η μακροοικονομία κτλ.

 

Θα υποστήριζα ότι αυτή η επιμονή στην εξειδίκευση είναι και ο λόγος της φθίνουσας πορείας ενασχολήσεων που δεν συνδέονται με αυτή. Για παράδειγμα, το πιάνο και τα γαλλικά δεν υφίστανται ως  απαραίτητη εκπαίδευση  για τις κορασίδες της αστικής τάξης, είναι πλέον παρελθόν. Οι ξένες γλώσσες μαθαίνονται αποκλειστικά για την εύρεση εργασίας και όχι λόγω της αγάπης σε αυτές και την εθνική κουλτούρα που αντιπροσωπεύουν, η δε ενασχόληση με τη μουσική θεωρείται χόμπυ και όχι στοιχείο βασικής εκπαίδευσης. Το ίδιο ισχύει γενικότερα για ότι σχετίζεται με την τέχνη και τον πολιτισμό.  Τις δε αρνητικές συνέπειες για την κοινωνία τις βιώνουμε όλοι.

 Η πολυμάθεια, όπως αναφέρεται σήμερα, θυμίζει λίγο τον Αριστοτέλη ή τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Θεωρείται η γνώση αρκετών επιστημονικών αντικειμένων αλλά όχι στο βάθος που απαιτεί η εξειδίκευση. Οι πολυμαθείς παλαιότερα «τιμωρούνταν» από τον χώρο των επιχειρήσεων και από τους συμβούλους εύρεσης προσωπικού. Θεωρούνταν ως μη «εστιασμένοι» σε ένα πεδίο, ότι δεν μπορούσαν να καταταχθούν κάπου.Οι συνέπειες για τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς είναι ορατές και αρνητικές ειδικότερα στον αγώνα τους για την εύρεση ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος μέσω της πρόσληψης ταλέντων και οι πολυμαθείς είναι πραγματικά ταλέντα.  

Η συζήτηση αυτή για την επιστροφή της πολυμάθειας εκπλήσσει γιατί θίγεται το αυτονόητο που είναι ότι η υπερβολική εξειδίκευση εμποδίζει  τη σφαιρική θεώρηση των πραγμάτων , το άτομο γίνεται μονοδιάστατο και επίμονο σε αυτά που γνωρίζει. 

Οι πολυμαθείς διαθέτουν αυτή τη σφαιρική θεώρηση που είναι απαραίτητη και μπορεί να βρουν ευκολότερα λύσεις.  Στην πράξη αυτό είναι πασιφανές σε επιστημονικά πεδία όπως είναι το μάρκετινγκ που προϋποθέτει γνώσεις κοινωνιολογίας, ψυχολογίας, μαθηματικών, οικονομίας , πληροφορικής και στατιστικής καπ διαφορετικά δεν μπορεί να εφαρμοσθεί επιτυχημένα. 

Αντίστοιχα, την έλλειψη πολυμάθειας διακρίνουμε στις αποφάσεις για την οικονομία οι οποίες δεν λαμβάνουν υπόψη τους  τα ιστορικά, κοινωνικά και πολιτισμικά στοιχεία της κοινωνίας στην οποία επιβάλλονται τα οικονομικά μέτρα χωρίς τη στρατηγική σκέψη που θα επέφερε η γνώση των παραπάνω. 

Είναι δε απορίας άξιον η έλλειψη πολυμαθών ειδικά στους καιρούς που ζούμε όπου μία απλή αναζήτηση στο Διαδίκτυο λύνει απορίες αλλά και προσφέρει δυνατότητες εκμάθησης πολλών αντικειμένων δωρεάν – από ξένες γλώσσες έως προγραμματισμό Η/Υ. Η έλευση της Τεχνητής Νοημοσύνης και η βαθιά μάθηση (deep learning) των μηχανών/ρομπότ σίγουρα θα καταργήσει όλες τις θέσεις εργασίας επαναλαμβανόμενων καθηκόντων ρουτίνας όπως π.χ. εισαγωγή στοιχείων κτλ.  Κάποιοι θεωρούν ότι η πολυμάθεια θα βοηθήσει κάποιους να επιβιώσουν στον κόσμο της Τεχνητής Νοημοσύνης και θα μπορούν να βρουν ευκολότερα εργασία.  Ειδικότερα δε λόγω του ότι η γρήγορη αυτή εξέλιξη υποχρεώνει τον άνθρωπο  να εργασθεί σε πολλές διαφορετικές ειδικότητες κατά τη διάρκεια της ζωής του, θεωρείται ότι η πολυμάθεια θα του παρέχει αυτή την ευελιξία.   

Συνεπώς, η πολυμάθεια καθίσταται πλέον καταναγκαστική θα λέγαμε και της λείπει το στοιχείο της αναζήτησης και της περιέργειας  που είχαν ο Αριστοτέλης και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι  ή έστω στοιχείο μίας βασικής αστικής καλλιέργειας ενώ αντίθετα, κατά κάποιους, θα αποτελέσει στοιχείο επαγγελματικής επιβίωσης. 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Είναι όμως έτσι ή και οι πολυμαθείς θα αποτελέσουν ένα μεσοπρόθεσμο στάδιο μετάβασης πριν την ολοκληρωτική επικράτηση των μηχανών;

Ο Άνθρωπος είναι είδος προς κατάργηση;

Στη διαδικτυακή εκπομπή Take the money & run, η ερευνήτρια Χρυσούλα Μπουκουβάλα συζήτησε με την Φωτεινή Μαστρογιάννη για το ζοφερό μέλλον της ανθρωπότητας. Το ιστολόγιο της κας Μπουκουβάλα http://aperopia.fr/el/ είναι το πρώτο ιστολόγιο στην Ελλάδα για θέματα διανθρωπισμού. 

Φωτεινή Μαστρογιάννη και Χρυσούλα Μπουκουβάλα 

Ο διανθρωπισμός είναι ένα παγκόσμιο κίνημα που ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αι. στη Ρωσία και πρεσβεύει τη σταδιακή μετατροπή της ανθρώπινης φύσης μέσω της τεχνολογίας. Οι διανθρωπιστές πιστεύουν ότι ο άνθρωπος πρέπει να καταργηθεί γιατί έχει δημιουργήσει πολλά δεινά. Ο διανθρωπισμός ξεκίνησε ως φιλοσοφικό κίνημα αλλά είναι κυρίως πολιτικό. Στον αχαλίνωτο καπιταλισμό που ζούμε, η ανθρώπινη φυσιολογία θα αποτελέσει αντικείμενο προς πώληση.

Η Χρυσούλα Μπουκουβάλα εξηγεί αναλυτικά στα παρακάτω βίντεο τα σχέδια των διανθρωπιστών που αρκετά έχουμε ήδη να πραγματοποιούνται. 

Οι ανοικτοί χώροι γραφείων εξοντώνουν τον εργαζόμενο

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Στα περισσότερα γραφεία που βλέπουμε, εργαζόμαστε ή προσφέρονται προς πώληση - ενοικίαση είναι αυτά των ανοικτών χώρων. Στα γραφεία ανοικτών χώρων, ειδικά στην Ελλάδα, εργάζονται πολλοί εργαζόμενοι με τα γραφεία τους πολύ κοντά το ένα στο άλλο. 

Αρχικά οι λόγοι για τους οποίους δημιουργήθηκαν αυτοί οι ανοικτοί χώροι ήταν η άνοδος της παραγωγικότητας,η δημιουργία ομαδικού κλίματος συνεργασίας και η δημιουργικότητα. Στην πραγματικότητα όμως ο λόγος ήταν άλλος και δεν ήταν παρά αυτός της στενής παρακολούθησης του εργαζόμενου και της πλήρους κατάργησης της ιδιωτικότητάς του. 

Δεν είναι τυχαίο, προς επίρρωση των παραπάνω, ότι σε πολλούς από αυτούς τους ανοικτούς χώρους, στεγάζεται και ο προϊστάμενος, συνήθως τοποθετημένος σε ένα κουβούκλιο με τζάμια στον οποίο διατηρεί κάποια ιδιωτικότητα, σε σχέση με τους απλούς εργαζόμενους, και μπορεί ταυτόχρονα να επιτηρεί τους άλλους με διακριτό τον ρόλο εξουσίας του. Πρόκειται λοιπόν για τη δημιουργία ενός σύγχρονου εργοστάσιου παραγωγής που έχει μεταφερθεί στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών. Οι χώροι όμως αυτοί δημιουργούν προβλήματα. 

Ειδικά για τους εργαζόμενους υψηλής απόδοσης οι οποίοι χρειάζονται ησυχία για να συγκεντρωθούν στην εργασία τους, οι ανοικτοί χώροι με τη φασαρία που δημιουργείται από τους άλλους εργαζόμενους αποτελούν γι'αυτούς ένα ακατάλληλο περιβάλλον. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για τους εσωστρεφείς (το 50,7% του πληθυσμού) που χρειάζονται τον δικό τους χώρο, η συνεχής παρουσία των άλλων «πάνω από το κεφάλι τους»  μπορεί να είναι μαρτύριο. Εάν δε κάποιος συνάδερφος του αρέσει να ακούει μουσική τότε το μαρτύριο μπορεί να είναι και χειρότερο. 

Πέραν όμως της ηχητικής μόλυνσης υπάρχει και η οπτική μόλυνση δηλαδή οι συνεχείς κινήσεις των άλλων διασπούν την προσοχή, φυσικά για παραγωγικότητα ούτε λόγος. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να βρίσκονται σε διαρκή και στενή επαφή με άλλους στον χώρο εργασίας και έχει παρατηρηθεί ότι οι  καλοί εργαζόμενοι που εργάζονται σε τέτοιους χώρους  αποφεύγουν να πηγαίνουν στη δουλειά τους  και έτσι η παραγωγικότητα μειώνεται ακόμα περισσότερο.  

Τα στοιχεία αυτά έχουν επιβεβαιωθεί από πλήθος ερευνών. Πιο συγκεκριμένα, καθημερινά χάνονται 86’ εργασίας λόγω των διαφόρων ενοχλήσεων που συμβαίνουν στους ανοικτούς χώρους εργασίας και χρειάζονται 23’ ανά εργαζόμενο για να συνέρθει από τις ενοχλήσεις αυτές. Η παραγωγικότητα μειώνεται κατά 15% και η ευημερία των εργαζόμενων μειώνεται κατά 32%. Να μην συζητήσουμε βέβαια για την εύκολη μετάδοση των ασθενειών που πραγματοποιείται από τον ένα εργαζόμενο στον άλλο. Σύμφωνα με μία έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 2011 στη Δανία η πιθανότητα να αρρωστήσει κάποιος εργαζόμενος στους χώρους αυτούς αυξάνει κατά 62%.

Οι ανοικτοί χώροι εργασίας μπορεί να ενδείκνυνται για τα τμήματα πωλήσεων αλλά όχι για τις άλλες θέσεις εργασίας. Η λύση που προτείνεται διεθνώς είναι να μπορεί ο εργαζόμενος να εργάζεται από το σπίτι του κάτι που με τη σημερινή εξέλιξη της τεχνολογίας είναι απολύτως εφικτό.

Κατ’αυτό τον τρόπο και η επιχείρηση εξοικονομεί χρήματα από την ενοικίαση κτιρίων και ο εργαζόμενος είναι πιο παραγωγικός. 

Εναλλακτικά  μπορούν να δημιουργηθούν χώροι γραφείων με γυάλινα διαχωριστικά στην περίπτωση που δεν είναι εφικτό να υπάρχουν ξεχωριστά γραφεία. Μπορεί επίσης ο εργαζόμενος να εργάζεται από το σπίτι και μία ημέρα την εβδομάδα να βρίσκεται στα γραφεία της επιχείρησης έτσι ώστε να μην απομονώνεται από τους συναδέρφους του. Όλες αυτές είναι διαφορετικές προτάσεις που συζητούνται κατά καιρούς και κάποιες επιχειρήσεις τις έχουν πραγματοποιήσει, ειδικότερα την εργασία από το σπίτι. 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση πρέπει να επανεξετασθεί η ισορροπία μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής γιατί έχει παρατηρηθεί ότι το σπίτι μετατρέπεται πλέον σε γραφείο με όλες τις αρνητικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει για την οικογενειακή ζωή του εργαζόμενου.

Η Χαμένη Τιμή της Δημοσιογραφίας

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Η εικόνα των δημοσιογράφων, ειδικά στην χώρα μας, είναι αρνητική.  Το «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» παραμένει επίκαιρο στη συνείδηση μεγάλου μέρους του κοινού. Η εμπιστοσύνη έχει χαθεί.

Για πολλούς, οι  δημοσιογράφοι λειτουργούν ως γραμματείς ιδιωτικών συμφερόντων και πολιτικών με σκοπό την απλή αναπαραγωγή ειδήσεων (για ανάλυση και δημοσιογραφία γνώμης ούτε λόγος). Η απόσταση μεταξύ δημοσιογράφων και αναγνωστών/θεατών/ακροατών είναι τεράστια ειδικά στην περίπτωση των διάσημων πανελλαδικά δημοσιογράφων που με τα υψηλά τους εισοδήματα δεν έχουν καμία σχέση με τον κοινό πολίτη και δεν μπορούν, όπως είναι φυσικό,  να τον καταλάβουν. Λόγω θέσης  και εισοδημάτων ταυτίζονται με την πολιτική και οικονομική ελίτ που και αυτή βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με τον μέσο άνθρωπο.

Ο αρνητικός ρόλος των δημοσιογράφων στη διαμόρφωση της Κοινής Γνώμης και της Προπαγάνδας  έχει ήδη αναλυθεί από τον Lippman στο βιβλίο του «Κοινή Γνώμη» που έγραψε το 1922.  Μεταξύ ειδήσεων και κοινού τίθεται ένας φραγμός που τον βάζουν οι δημοσιογράφοι. Ο φραγμός βοηθά τα ΜΜΕ να χειραγωγήσουν ή να πληροφορήσουν το κοινό μερικώς  (σημ. πολύ σύνηθες φαινόμενο).   

Με τη χρήση στερεοτύπων (το έχουμε δει πολλαπλώς στη χώρα μας όπου συνεχώς υβρίζεται ο ελληνικός λαός τόσο από τον τοπικό όσο και από τον διεθνή τύπο) διαμορφώνουν την κοινή γνώμη (π.χ. οι άχρηστοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι κλέφτες γιατροί, οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, όλοι οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι) μέχρις ότου τα ΜΜΕ αποφασίσουν  μέσω της περιορισμένης πληροφόρησης να μεταβάλλουν την αντίληψη του κοινού, συνήθως προς όφελος των συμφερόντων της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.

Εξυπακούεται ότι σε τέτοιες συνθήκες δεν υφίσταται δημοκρατία και οι δημοσιογράφοι φέρουν ευθύνη. Αντί του να μεταχειρίζονται τους ανθρώπους ως απλούς θεατές ή ως θύματα θα έπρεπε να απευθύνονται σε αυτούς ως πολίτες με λόγο στη δημόσια ζωή και να βελτιώνουν το επίπεδο του δημόσιου λόγου.  Αυτό όμως που παρατηρείται ακόμα και στις λεγόμενες πολιτικές συζητήσεις κυρίως στην τηλεόραση είναι μία αφόρητη οχλαγωγία με λόγο φτηνό και «πεζοδρομιακό» την οποία παθητικά παρακολουθεί ο θεατής.

Ο ρόλος των δημοσιογράφων θα έπρεπε να είναι επίσης πιο δυναμικός όσο αφορά την πολιτική εξουσία υπό την έννοια ότι δεν θα πρέπει να αρκούνται στο να της παρέχουν πληροφόρηση αλλά να την «εξαναγκάζουν» να δρα υπέρ των πολιτών (στην περίοδο της κρίσης που ζούμε εδώ και δέκα περίπου χρόνια, πολλοί δημοσιογράφοι επικροτούν και στηρίζουν την εξουσία στο να δρα κατά και όχι υπέρ των πολιτών, δεν είναι τυχαίο ότι ο λαός τους αποκαλεί «παπαγαλάκια»).

Οι δημοσιογράφοι θα πρέπει, ακόμα, να ενισχύουν τον δημόσιο διάλογο και όχι να τον καταστέλλουν πολλές φορές.  Να είναι σε διαρκή επαφή με τους πολίτες και να βοηθούν στη βελτίωση του επιπέδου του δημόσιου λόγου και  στη δημιουργία συλλογικών δράσεων. Να θέτουν  τους πολίτες προ των ευθυνών τους και όχι να τους αντιμετωπίζουν ως απλούς καταναλωτές ειδήσεων. Για να το επιτύχουν θα πρέπει να μάθουν να μιλούν με τους πολίτες και να ανταλλάσσουν απόψεις και συνεπώς να μάχονται να μάχονται για τη δημοκρατία.

Οι Έλληνες πολίτες είναι θυμωμένοι, απαισιόδοξοι, απαθείς απέναντι στην πολιτική εξουσία  και δεν ευθύνονται πλήρως γι’αυτό. Ο John Dewey είχε γράψει ότι για μία τέτοια κατάσταση ευθύνονται  όλοι όσοι εκπαιδεύουν τον λαό (καθηγητές, δάσκαλοι, διανοούμενοι) αλλά και οι δημοσιογράφοι γιατί δεν έχουν βοηθούν τους πολίτες να συμμετέχουν στη λήψη δημοκρατικών αποφάσεων που θα πρέπει να είναι μία συνεχής διαδικασία. 

Είχε επίσης προειδοποιήσει ότι η άγνοια, η προκατάληψη, η επιπολαιότητα, ο φθόνος και η αστάθεια – όλα αυτά που έχουν ως στόχο να καταστήσουν τους κοινούς πολίτες ανίκανους, θα τους κάνουν, αντίθετα, λιγότερο υποτακτικούς στις βλέψεις και στις προθέσεις της κυβερνώσας ελίτ.  Αυτή η αμφισβήτηση είναι πλέον ευδιάκριτη στην ελληνική κοινωνία.

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα εάν οι δημοσιογράφοι θα συμβάλλουν στην καθιέρωση της δημοκρατίας και εάν θα ανακτήσουν τη χαμένη τους τιμή. Θα το κάνουν;

Προτεινόμενα αναγνώσματα

Walter Lippman, 1922. Public Opinion. Διαθέσιμο στο:

< https://wwnorton.com/college/history/america-essential-learning/docs/WLippmann-Public_Opinion-1922.pdf>

Jay Rosen. The Action of the Idea. Public Journalism in Built Form in The Idea of Public Journalism,edited by Theodore L. Glasser, New York, London: The Guilford Press.

John Dewey. The Public and Its Problems: An Essay in Political Inquiry. Ed. and introduction Melvin L. Rogers. University Park: Pennsylvania State University 

Πρεκαριάτο – Ζώντας από τα Αποφάγια της Κοινωνίας

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Η σμίκρυνση και η υποταγή των ανθρώπων θεωρούνται προσπάθειες για την «πρόοδο».

Φρειδερίκος Νίτσε

Το πρεκαριάτο αποτελείται από όλους αυτούς που δεν έχουν μία σταθερή εργασία ή είναι άνεργοι, όλοι αυτοί που σύμφωνα με τον Γκάι Στάντινγκ ζουν από τα «αποφάγια της κοινωνίας». 

Εντάσσονται όμως σε αυτό ακόμα και οι εργαζόμενοι με σταθερή εργασία των οποίων οι αμοιβές είναι τόσο χαμηλές (στα όρια της επιβίωσης)  που έχουν δημιουργήσει το φαινόμενο του φτωχού εργαζόμενου αλλά και εργαζόμενοι υψηλών προσόντων οι οποίοι απασχολούνται σε θέσεις εργασίας κατώτερες των προσόντων τους. Το πρεκαριάτο δεν κάνει διακρίσεις στην ηλικία – νέοι αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία, όλοι έχουν μία θέση στο πρεκαριάτο.

Η  πάλαι ποτέ μεσαία τάξη καταρρέει και βασικός λόγος είναι η αυτοματοποίηση και η ρομποτοποίηση που μειώνουν διαρκώς τις θέσεις εργασίας και οι λίγες εναπομείνασες θα είναι υψηλής εξειδίκευσης, θα δημιουργηθεί μία τάξη, ολιγάριθμη όμως, υψηλά εξειδικευμένων εργατών.

Το πρεκαριάτο ζει συνέχεια με την αίσθηση του επείγοντος γιατί διαρκώς ψάχνει να βρει εργασία και πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμο για όταν και όσο ο εργοδότης το θελήσει.  Δεν έχει σταθερή εργασία ούτε φυσικά εισόδημα είναι «ευέλικτο» . Η εργασία του είναι σε τιμή και προσφορά «πακέτου», δεν επαρκεί για την επιβίωση και είναι χωρίς εγγυήσεις – ο εργαζόμενος υφίσταται την «κόλαση της απουσίας εγγυήσεων».

Στην Ελλάδα, μέχρι στιγμής, κυρίως οι γυναίκες και οι νέοι εντάσσονται στο πρεκαριάτο. Οι γυναίκες απασχολούνται σε θέσεις μερικής απασχόλησης (41,1 % των γυναικών στην περιφέρεια Αττικής) και «ευέλικτες», με αισθητά χαμηλότερες αμοιβές σε σχέση με τους άντρες και στις οποίες καθυστερούνται τα δεδουλευμένα περισσότερο από τους άντρες. 

Για τους νέους από την άλλη, η επιστροφή των ηλικιωμένων στην αγορά εργασίας (μεγαλύτερη παραμονή στον εργασιακό χώρο λόγω της συνεχούς αύξησης του ορίου ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, διαρκείς μειώσεις των συντάξεων λόγω των γενοκτονικών μνημονιακών υποχρεώσεων που αναγκάζουν αρκετούς ηλικιωμένους να ασκούν μία δεύτερη εργασία) μειώνει τις επαγγελματικές ευκαιρίες για τους νέους (τις ήδη πολύ περιορισμένες λόγω των μνημονίων πρωτίστως αλλά και της αυτοματοποίησης).

Αναφέρθηκα και στους εργαζόμενους υψηλών προσόντων, κάποιοι (οι λιγότεροι) θα επιβιώσουν αλλά ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό αυτών θα ενταχθεί στο πρεκαριάτο. Ήδη, η Πάπαρη έθεσε μία άλλη διάσταση για το ακαδημαϊκό προλεταριάτο κόντρα στην άποψη που υποστηρίζει (παραπληροφορώντας μαζικά και επιδιώκοντας τη μαζική φυγή των νέων) ότι για τους νεαρούς πτυχιούχους τα πράγματα είναι πιο ευνοϊκά. Η Πάπαρη είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική και μιλά για νέους διδάκτορες που εργάζονται με επισφαλείς όρους ως εξωτερικοί συνεργάτες με περιστασιακές συμβάσεις που αγωνίζονται για μια θέση στον ήλιο δηλαδή μία μόνιμη θέση στο πανεπιστήμιο. Τα πανεπιστήμια έτσι επωφελούνται γιατί παράγεται έργο συνεχώς από κακοπληρωμένους νέους ακαδημαϊκούς.

Όλοι γίνονται φτωχοί πλέον αλλά το κράτος νίπτει τας χείρας του – είναι ατομική ευθύνη να είναι κάποιος φτωχός (!) υποστηρίζουν.  Με άλλα λόγια, φταίει κάποιος που είναι φτωχός, το έχει επιλέξει (!) και δεν είναι συνέπεια των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών στις οποίες βρίσκεται.  

Οι φτωχοί, κατά τον Μίλτον Φρήντμαν, έχουν μία ατομική συμπεριφορά που καθορίζεται από τις εσφαλμένες εκτιμήσεις που έχουν για την οικονομική πραγματικότητα (!).  Δεν φτάνει που είναι φτωχοί λοιπόν, έχουν και ψυχιατρικό πρόβλημα αφού νομίζουν ότι υφίσταται κάτι που απλά δεν υπάρχει. Πραγματικά εντυπωσιάζει ο κυνισμός και η αυταρέσκεια αυτών των δηλώσεων.

Οι διαπιστώσεις λοιπόν είναι θλιβερές και εντυπωσιάζει επίσης η πλήρης αδράνεια από την πλευρά των ιθυνόντων για την επίλυση του προβλήματος. Το πρεκαριάτο μελετάται κυρίως με την κατασταλτική έννοια και όχι με την ανθρωπιστική. Θεωρείται ως μία «επικίνδυνη» τάξη, μία τάξη που μπορεί να προκαλέσει κοινωνικές εξεγέρσεις και ο στόχος είναι στο πώς να συγκρατηθεί από κάτι τέτοιο παρά στο πώς να βελτιώσει το βιοτικό της επίπεδο. Οι συζητήσεις ακόμα και για το βασικό εισόδημα (χωρίς αυτό προφανώς να είναι πανάκεια) είναι περιορισμένες ενώ ιδιαίτερα εκτεταμένες είναι αυτές που ευαγγελίζονται μία απροσδιόριστου (για τους πολλούς) τύπου ανάπτυξης. 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οι εξελίξεις όμως κινούνται με ταχύτερους ρυθμούς σε σχέση με το παρελθόν, συνεπώς η συζήτηση για την ευημερία των ανθρώπων έπρεπε να είχε ήδη αρχίσει. 

Καλή Ανάσταση!

Μεροδούλι Μεροφάι

 Φωτεινή Μαστρογιάννη

Αίνιγμα αποτελεί διά πάντα τίμιον

πολίτην και υγιώς σκεπτόμενον

της ανεργίας το φαινόμενον.

Και επιπλέον, εξόχως επιζήμιον.

Κύριοι, οι καιροί ου μενετοί!

Θα απετέλει δε αδυναμίαν μας θανάσιμον,

εάν ημείς, του έθνους οι εκλεκτοί,

δεν εύρωμεν μίαν δικαιολογίαν βάσιμον, 

και την εμπιστοσύνην ούτω χάσωμεν

του λαού, ήτις μας είναι λίγο χρήσιμος.

Μπέρτολτ Μπρεχτ «Αυτή η ανεργία»

Ακούμε και διαβάζουμε πολιτικές υποσχέσεις  για 600.000 νέες θέσεις εργασίας ή ακόμα και για σεβασμό στη μισθωτή εργασία (!) και κατάργηση απασχόλησης μισθωτών για μπλοκάκια. Προφανώς πρόκειται περί προεκλογικών εξαγγελιών που δεν αποκαλύπτουν  την  πραγματικότητα – τοπική και διεθνή.

Το Φορντικό μοντέλο εργασίας με τους μισθούς, τις συλλογικές συμβάσεις και τα συνδικάτα έχει πλέον καταρρεύσει. Λίγοι είναι οι εργαζόμενοι που έχουν μία σταθερή μισθωτή εργασία, αντίθετα όλο και περισσότεροι εργάζονται σε άτυπες και κακοπληρωμένες μορφές εργασίας (μερικής απασχόλησης, ωριαίας, αυτοαπασχόλησης με το κομμάτι κλπ). Ο κόσμος της εργασίας λόγω της παγκοσμιοποίησης, του νεοφιλελευθερισμού και της αυτοματοποίησης έχει αλλάξει ριζικά. Ο εργαζόμενος που θα έχει μία δια βίου εργασία θα εξαφανισθεί και θα δουλεύει για πολλούς εργοδότες που κατ’ευφημισμό αποκαλείται «καριέρα χαρτοφυλακίου».

 

Η αυτοματοποίηση/ψηφιοποίηση προκάλεσε μεγάλες αλλαγές στη φύση των εργασιακών σχέσεων. Οι εργαζόμενοι σε εργασίες ρουτίνας (και όχι μόνο) αντικαθίστανται από μηχανές ενώ οι θέσεις εργασίας που δημιουργεί η αυτοματοποίηση είναι λιγότερες και απαιτούν εργαζόμενους υψηλών δεξιοτήτων. Οι δε γυναίκες βρίσκονται σε  δυσχερέστερη θέση γιατί φαίνεται ότι κινδυνεύουν περισσότερο με την επικράτηση των ρομπότ και των αλγόριθμων. Η Ελλάδα με τη μαζική μετανάστευση των νέων που, ως επί το πλείστον, διαθέτουν υψηλά προσόντα, είναι αμφίβολο εάν θα μπορέσει να παρακολουθήσει αυτή την εξέλιξη.

Η αυτοματοποίηση αλλάζει και τη δομή των εργασιακών σχέσεων. Από τη στιγμή που πολλές εργασίες μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσω μίας ψηφιακής πλατφόρμας, οι σχέσεις εργασίας γίνονται άτυπες και δημιουργείται ένα πρεκαριάτο το οποίο δουλεύει με το κομμάτι, απασχολείται σε πολλές κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας, τα όρια μεταξύ προσωπικής ζωής και εργασίας είναι «θολά» ή ακόμα, σε πολλές περιπτώσεις δεν υφίστανται, οι δε τύποι αυτής εργασίας δεν προστατεύονται από το εργατικό δίκαιο και δεν παρέχουν καμία ασφάλεια ούτε παροχές βλ. ιατροφαρμακευτική κάλυψη. 

 Η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας αυτού του τύπου δεν είναι καθόλου λοιπόν βέβαιο ότι θα δημιουργήσει ασφαλείς  θέσεις εργασίας. 

Αντίθετα, πέραν των όλων παραπάνω αρνητικών χαρακτηριστικών, ο εργαζόμενος θα έχει να αντιμετωπίσει ανταγωνισμό από το παγκόσμιο αφού είναι εξαιρετικά εύκολο για μία «ψηφιακή» θέση να υποβάλλουν αιτήσεις άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Κάτι τέτοιο, όπως είναι προφανές, θα συμπιέσει τις αμοιβές ακόμα πιο πολύ προς τα κάτω. 

Λόγω του ότι οι θέσεις αυτές δεν πληρώνουν εισφορές, η βιωσιμότητα του ιατροφαρμακευτικού και συνταξιοδοτικού συστήματος θα είναι επισφαλής. Ο εργαζόμενος της ψηφιακής οικονομίας ψάχνει ώρες για δουλειά και από τη στιγμή που βρίσκει ένα έργο πρέπει να το εκτελέσει αμέσως. Αυτή είναι η «ευέλικτη» εργασία που τόσο εγκωμιάζεται από κάποιους. 

Οι γυναίκες στην ΕΕ, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, απασχολούνται περισσότερο από τους άντρες σε προσωρινές θέσεις εργασίας  Είναι δε αυτές που έχουν περισσότερο ανάγκη την κοινωνική πρόνοια η οποία καταρρέει. Είναι λοιπόν, ηλίου φαεινότερον, ότι η συζήτηση για την υπογεννητικότητα θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της αυτά τα δεδομένα και τη γενικότερη αλλαγή του συστήματος, διαφορετικά θα παραμείνει ένα ευχολόγιο άνευ ουσίας. 

Οι νέες θέσεις εργασίας που αναγγέλονται είναι τέτοιου τύπου δηλαδή δεν παρέχουν καμία ασφάλεια ούτε αμοιβές που να εξασφαλίζουν μία επαρκή διαβίωση κάτι όμως που δεν διασαφηνίζεται στο ευρύτερο κοινό. Είναι δε σίγουρο ότι είναι πολύ λιγότερες από αυτές που χάνονται με την αυτοματοποίηση. 

Συνεπώς, θα πρέπει να ξεκινήσει η συζήτηση για το βασικό εισόδημα (με όρους όμως που θα εξασφαλίζουν την αξιοπρεπή διαβίωση για τον κόσμο) και για όσους εργάζονται μέσω ψηφιακών πλατφόρμων να υπάρξει το νομικό πλαίσιο που να διασφαλίζει καλές συνθήκες εργασίας και αμοιβές για τους «ψηφιακούς εργαζόμενους». 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Αυτή είναι βέβαια μία προσωρινή λύση στο γενικότερο πρόβλημα που είναι και πρέπει να είναι η αλλαγή του οικονομικού μοντέλου και η δημιουργία ενός νέου που θα έχει ως βασικούς άξονες την ευημερία των ανθρώπων και την προστασία του περιβάλλοντος.

Πηγές

Eurofound (2015) New Forms of Employment. Luxembourg: Publications Office of the European Union.

Eurofound and the International Labour Office (2017). Working Anytime, Anywhere: The Effects on the World of Work. Luxembourg: Publications Office of the European Union and the Geneva: International Labour Office.

Leschke J and Jepsen M (2011) The economic crisis –challenge or opportunity for gender equality in social policy outcomes. ETUI Working Paper 2011.04. Brussels: ETUI.

Piasna A and Drahokoupil, J (2017) Gender inequalities in the new world of work, ETUI Vol. 23(3), σελ. 313-382.