Γιατί δεν θυμώνεις;

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Ο θυμός είναι καλύτερος από τη λύπη. Όταν είσαι θυμωμένος, τα πράγματα αλλάζουν».

Μάλκολμ Χ

Ο φόβος θεωρείται το πιο ισχυρό συναίσθημα. Στον φόβο έχω αναφερθεί και  σε προηγούμενα κείμενά μου αλλά στο παρόν θα σταθώ στις ιδιαίτερα σημαντικές επισημάνσεις της Λωρήν Γιάνγκ (Lauren Young) στη διδακτορική της διατριβή, σε ένα επιστημονικό πεδίο σχετικά άγνωστο για τον πολύ κόσμο όπως είναι αυτό της πολιτικής ψυχολογίας. Η διατριβή αυτή πραγματεύεται την ψυχολογία της καταστολής και τη διαφωνία στον απολυταρχισμό και παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. 

Όσο πιο πολύ αυξάνει ο φόβος τόσο πιο αποτελεσματικές γίνονται οι απειλές καταστολής αλλά και τόσο περισσότερο μειώνεται η διάθεση του ανθρώπου να εκφράσει τις δημοκρατικές του πεποιθήσεις ή ακόμα και την εναντίωσή του στο απολυταρχικό σύστημα. Αυτού του τύπου οι αλλαγές συνοδεύονται από απαισιοδοξία, απάθεια και αποφυγή του κινδύνου.

Ένα αυταρχικό καθεστώς χρησιμοποιεί τον φόβο για να τονίσει και να αυξήσει το κόστος της διαφωνίας των πολιτών σε αυτό (π.χ. μετάδοση στάσης του τύπου - ας καθίσουμε στ’αυγά μας, εμείς θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα; Δεν βλέπεις τι έπαθε ο Χ; ) προκειμένου αυτοί να μειώσουν την αντίστασή τους. Κατ’αυτό τον τρόπο, μεταδίδεται ο τρόμος (γι’αυτό και ο βομβαρδισμός με ειδήσεις τρόμου από τα ιδιωτικά μέσα μαζικής «ενημέρωσης») οι πολίτες δεν αντιδρούν, γίνονται απαισιόδοξοι και όπως προείπα, αποφεύγουν τον οποιονδήποτε κίνδυνο.

Κατ’αυτό τον τρόπο, ένα αυταρχικό καθεστώς είτε αυξάνει τις καταπιεστικές του πράξεις ή οδηγεί τα άτομα να επανεκτιμήσουν τα συναισθήματά τους (χαρακτηριστικό παράδειγμα η συζήτηση για την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα η οποία υφίσταται πλέον σε πολύ μικρότερο βαθμό όπου οι πολίτες κυριολεκτικά επανεκτίμησαν τη στάση τους, έχοντας ιδιαίτερα αυξημένο το κόστος διαφωνίας βλ. π.χ. η αύξηση αισθημάτων τύπου «θα καταστραφούμε περαιτέρω, η Ελλάδα είναι Ψωροκώσταινα και πρέπει να εξαρτάται από τους μεγάλους όπου χωρίς αυτούς δεν μπορεί να ζήσει κτλ.»)

Υπό αυτές τις συνθήκες, μορφές παθητικής αντίστασης όπως είναι το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, οι καταλήψεις κτλ είναι πιο πιθανόν να έχουν μεγαλύτερη συμμετοχή από ότι η ενεργητική αντίσταση όπως είναι οι διαδηλώσεις.

Η Γιανγκ κάνει μία εξίσου σημαντική παρατήρηση αναφερόμενη στους ψηφοφόρους που είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στη βία και υποτάσσονται στις απειλές. Αυτοί είναι κυρίως οι φτωχοί οι οποίοι τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά είναι ευάλωτοι στη βία. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι όσο πιο πολύ φτωχοποιείται μία κοινωνία, τόσο πιο υποταγμένη γίνεται. 

Οι σωματικές αδυναμίες των φτωχών περιλαμβάνουν την ικανότητά τους να προστατευθούν από τη βία γιατί δεν μπορούν να επενδύσουν στην ασφάλεια (δεν έχουν όπλα, σωματοφύλακες κτλ.) αλλά ούτε και μπορούν να φύγουν (μπορεί να είναι άρρωστοι, ηλικιωμένοι, να μην έχουν τα προσόντα που να ζητά κάποια άλλη χώρα υποδοχής κτλ). 

Ως ψυχολογική αδυναμία ορίζεται η αίσθηση υψηλού προσωπικού κινδύνου που μπορεί να αισθάνεται κάποιος  (π.χ. μην μιλάς θα χάσεις τη δουλειά σου, εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο κοκ) ή η αδυναμία επεξεργασίας του πολιτικού κινδύνου με βέλτιστο τρόπο (στο σημείο αυτό ιδιαίτερο ρόλο επιτελεί η παραπληροφόρηση με τη διόγκωση ειδήσεων φόβου που κυμαίνονται από την αίσθηση πολέμου με άλλα κράτη, εμφυλίου πολέμου, απομόνωσης από το παγκόσμιο γίγνεσθαι,  περαιτέρω οικονομικής τιμωρίας από ισχυρά οικονομικά κέντρα κοκ).

Ιδιαίτερα όμως σημαντική είναι και η άλλη παρατήρηση της Γιανγκ «εάν οι φτωχοί καταστέλλονται ευκολότερα από τους πλούσιους, οι πολιτικοί σε ημι-δημοκρατικά συστήματα δεν έχουν κίνητρο να καλύψουν τις ανάγκες των φτωχών». Το γεγονός αυτό φαίνεται και από το ότι οι ημι-δημοκρατικοί ηγέτες πολύ φτωχών χωρών δεν προχωρούν σε αναδιανομή του πλούτου παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων τους είναι φτωχοί. Τέτοιοι ηγέτες μπορούν εύκολα να χειραγωγήσουν τους φτωχούς γιατί είναι πιο δεκτικοί στις απειλές.

Ο θυμός όμως μπορεί να είναι το αντίθετο του φόβου και είναι η κινητήριος δύναμη πολιτικής κινητοποίησης σε αυταρχικά καθεστώτα. Αυτοί που έχουν θυμώσει είναι κι αυτοί που παλεύουν περισσότερο για την αλλαγή της κατάστασης. Ο θυμός αλλά και ο ενθουσιασμός κινητοποιούν σε δράση μόνο που ο θυμός φέρνει πιο δυνατά αποτελέσματα. Ειδικότερα, επισημαίνει ότι η σχετική αποτελεσματικότητα του θυμού είναι υψηλότερη σε περιοχές που είχαν υποστεί στο παρελθόν καταστολή. 

Η Γιάνγκ συνεχίζει λέγοντας ότι πραγματικά γεγονότα καταστολής είναι σπάνια και έτσι οι πολίτες αφήνονται  να εξάγουν μόνοι τους συμπεράσματα όσον αφορά τις πράξεις αντίδρασης που μπορεί να σκέπτονται να πραγματοποιήσουν με βάση διάφορα ασαφή σήματα καταστολής του συστήματος. 

Ένα ασαφές σήμα καταστολής είναι η διαρκής ύπαρξη αστυνομικών σε όλες τις γειτονιές και σε κομβικά σημεία της πόλης που δεν σχετίζεται απαραίτητα με την τήρηση της τάξης και της ασφάλειας αλλά αποτελεί σήμα δυνάμενης καταστολής. 

Όπως αντιλαμβανόμαστε, οι πολίτες έχουν ατελή πληροφόρηση για τα γεγονότα και παρασύρονται στις αποφάσεις τους από τα συναισθήματά τους. Ιδιαίτερα σημαντικά είναι τα συναισθήματα του φόβου και του θυμού για τη λήψη αποφάσεων και έχουμε δει τους πολίτες να παρασύρονται από αυτά μαζικά βλ. περιπτώσεις εκλογών, δημοψηφίσματος κτλ. 

Τα συμπεράσματα της Γιάνγκ είναι άκρως ενδιαφέροντα και διαφωτιστικά και αποτελούν πρόταση για τα αντιπολιτευόμενα κόμματα και την πολιτική κινητοποίηση των πολιτών σε ιδιαίτερα δύσκολα περιβάλλοντα. Αντί λοιπόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης να εστιάζουν σε μελλοντικά κοινωνικά οφέλη για τους πολίτες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το θυμό ειδικότερα για την κινητοποίηση πολιτών υπέρ της δημοκρατίας.

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Θα μπορούσε το αυτομαστίγωμα και η παραίτηση να μετατραπούν σε θυμό; 
Πιθανόν γιατί όπως έγραψε και η Εμιλυ Ντίκινσον «Μόλις ταΐσεις τον θυμό πεθαίνει. Η πείνα είναι που τον παχαίνει».

Προτεινόμενα αναγνώσματα

Lauren Elyssa Young. The Psychology of Repression and Dissent in Autocracy. Διαθέσιμο στο:

https://academiccommons.columbia.edu/catalog/ac:202078

Μαστρογιάννη, Φ. Φόβος και Πολιτική. Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2016/03/blog-post_8.html>
Μαστρογιάννη, Φ. Φοβάμαι άρα Υπάρχω. Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2016/09/blog-post_7.html>
Μαστρογιάννη, Φ. Κοινωνική Βία και Φόβος των Ελίτ. Διαθέσιμο στο:<http://mastroyanni.blogspot.gr/2017/05/blog-post_21.html>

Πες μου τι φοράς, να σου πω πως αισθάνεσαι!

Η πανεπιστημιακή καθηγήτρια ψυχολογίας Κάρεν Πάιν (Karen J. Pine) διδάσκει ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Hertfordshire της Μεγάλης Βρετανίας. Είναι γνωστή για την εξειδίκευσή της στην ψυχολογία της μόδας αλλά και στην αλλαγή της συμπεριφοράς. Η τεχνική που ανέπτυξε μαζί με τον Μπεν Φλέτσερ «Κάνε κάτι διαφορετικό» είχε τεράστια επιτυχία στους ανθρώπους που ήθελαν να χάσουν βάρος, να χειριστούν με καλύτερο τρόπο το άγχος τους και να βελτιώσουν την υγεία και τη συνολική τους ευημερία.

Στη συνέντευξη που έδωσε στη Φωτεινή Μαστρογιάννη μίλησε για την ψυχολογία της μόδας με βάση το βιβλίο της «Mind what you wear. The psychology of fashion» (Σ.τ.Μ. «Πρόσεχε τι φοράς. Η ψυχολογία της μόδας»).

Φωτεινή Μαστρογιάννη: Κάρεν, είσαι πανεπιστημιακή καθηγήτρια της ψυχολογίας της μόδας. Μπορείς σε παρακαλώ να μας πεις τι είναι ψυχολογία της μόδας;

Κάρεν Πάιν

Κάρεν Πάιν: Κατά την άποψή μου, η ψυχολογία της μόδας αφορά το πώς αυτά που φοράμε επηρεάζουν τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά μας εφαρμόζοντας την επιστημονική αυστηρότητα της ψυχολογίας για τη μελέτη αυτών των αποτελεσμάτων.

ΦΜ: Πώς επηρεάζει ο τρόπος που ντυνόμαστε τον τρόπο που αισθάνομαστε;

ΚΠ: Τον επηρεάζει πολλαπλώς. Εσωτερικοποιούμε τα χαρακτηριστικά που συνδέονται με ένα συγκεκριμένο ρούχο. Αυτή την εσωτερικοποίηση την ονομάζουμε ενδυματική γνωστική λειτουργία (enclothed cognition). Για παράδειγμα, όταν ντυνόμαστε κομψά, αισθανόμαστε κομψοί. Τα ρούχα έχουν και άλλες συσχετίσεις όπως για παράδειγμα η μνήμη και αυτό μπορεί να επηρεάσει τη διάθεσή μας όπως μπορούν να την επηρεάσουν και τα χρώματα και το υλικό του υφάσματος με το οποίο τυλίγουμε το σώμα μας. Αυτά που φοράμε μπορούν είτε να μας «φτιάξουν» τη διάθεσή είτε να μας τη «ρίξουν». Ως εκ τούτου, πρέπει να επιλέγουμε προσεκτικά τι φοράμε γιατί μπορεί να επηρεάσει ολόκληρη την ημέρα μας.

ΦΜ: Τα πολύχρωμα ρούχα δείχνουν κάτι για τα συναισθήματά μας;

ΚΠ: Τα χρώματα εκπέμπουν φως και γι’αυτό ασκούν μεγάλη επίδραση στα συναισθήματά μας. Τα έντονα χρώματα μπορούν να προσελκύσουν ή να προειδοποιήσουν για κίνδυνο (π.χ. το κόκκινο). Το πορτοκαλί και το κίτρινο βελτιώνουν τη διάθεσή μας και μας κάνουν να αισθανόμαστε περισσότερο αισιόδοξοι. Το μπλε και το πράσινο λειτουργούν κατευναστικά, μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι είμαστε πιο κοντά στη φύση ενώ μειώνουν την πίεση του αίματος και τον ρυθμό της καρδιάς. Τα σκοτεινά χρώματα μπορεί να ρίχνουν τη διάθεσή μας αλλά ειδικά στο εργασιακό περιβάλλον δίνουν την αίσθηση της σοβαρότητας και του επαγγελματισμού.

ΦΜ: Κάποιοι υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να φοράμε ρούχα που να ταιριάζουν με την ηλικίας μας. Για παράδειγμα κάποιος που είναι μεγάλος σε ηλικία δεν μπορεί να φορά ότι φορούν οι νεότεροι. Κάποιοι ψυχολόγοι αναφέρουν ότι αυτό μπορεί να αποτελεί ένδειξη κάποιου ψυχολογικού προβλήματος. Ποια είναι η γνώμη σου;

ΚΠ: Θεωρώ ότι πρέπει να εκφραζόμαστε μέσα από τα ρούχα μας και αυτό σημαίνει να δείχνουμε τον αληθινό μας εαυτό. Θέλουμε να είμαστε αυθεντικοί και εάν φοράμε κάτι που δεν είναι σύμφωνο με αυτό που είμαστε τότε δεν θα φαινόμαστε αυθεντικοί στους άλλους. 

ΦΜ: Υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ των στερεοτύπων και του τρόπου που ντύνεται κάποιος;

ΚΠ: Τα στερεότητα μας ωθούν να κατατάσσουμε τα πράγματα σε στενές κατηγορίες και κάποιοι άνθρωποι εγκλωβίζονται μέσα από τον τρόπο που ντύνονται ή οι άλλοι τους κατατάσσουν με βάση τα στερεότυπα. Η ύπαρξη στερεοτύπων είναι σχεδόν αναπόφευκτη γιατί οι άνθρωποι κρίνουν γρήγορα τους άλλους με βάση αυτά που φοράνε.

ΦΜ: Στο βιβλίο σου «Mind what you wear-the psychology of fashion» γράφει ότι «ένα ρούχο μπορεί να είναι και μία κραυγή για βοήθεια». Πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο;

ΚΠ:  Οι κλινικοί γιατροί  έχουν παρατηρήσει ότι το πρώτο σημάδι που δείχνει ότι ένα άτομο οδεύει  προς μια ψυχική κρίση είναι όταν δεν φροντίζει την εμφάνισή του. Ως εκ τούτου, η παραμέληση των προσωπικών ενδυμάτων ή του καλλωπισμού μπορεί να υποδηλώνει ότι χρειάζεται βοήθεια. 

ΦΜ: Στο βιβλίο σου γράφεις ότι «εάν ντυνόμαστε όπως οι άλλοι τότε είμαστε λιγότερο υπεύθυνοι για τις πράξεις μας». Αυτή είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα δήλωση. Μπορείς να μας την εξηγήσεις;

Κάρεν Πάιν

ΚΠ: Ένα καλό παράδειγμα είναι οι στολές. Αφαιρούν την προσωπική ταυτότητα του ατόμου και έτσι αισθάνεται λιγότερο υπεύθυνο για τις πράξεις του. Αυτό έχει αποδειχτεί με πειράματα που έχουν γίνει με άτομα που ντύθηκαν δεσμοφύλακες. Όχι μόνο έγιναν πιο βίαιοι (συσχετισμός με τη στολή) αλλά αισθάνονταν, σε ατομικό επίπεδο, λιγότερο υπεύθυνοι για τις πράξεις τους. Εάν ντυνόμαστε όπως οι άλλοι, τότε είναι πιο πιθανόν να κρυφτούμε πίσω από τα ρούχα.

ΦΜ: Τι γίνεται στην περίπτωση που οι άνθρωποι δεν μπορούν να φορέσουν αυτά που θέλουν γιατί υποχρεούνται από τη θρησκεία τους όπως συμβαίνει με τις μουσουλμανικές χώρες όπου πρέπει να ντυθούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο;

ΚΠ: Συχνά οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση βρίσκουν κάποιους μικρούς τρόπους για να εκφρασθούν και μπορεί να επιλέγουν πολύ ακριβά εσώρουχα ή ακόμα και γυαλιά ηλίου απλά και μόνο για να διατηρήσουν την ατομικότητά τους. Οι άνθρωποι θέλουν να αισθάνονται ότι ανήκουν κάπου αλλά έχουν επίσης την ανάγκη να εκφράσουν την ατομικότητά τους. 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

ΦΜ: Ας κλείσουμε με μία μικρή συμβουλή για τους ανθρώπους που ζουν εντός μίας δριμείας οικονομικής κρίσης όπως αυτής που ζούμε στην Ελλάδα. Τα ρούχα δεν μας βοηθούν να επιλύσουμε μία οικονομική κρίση αλλά μπορούν να μας βοηθήσουν να γίνουμε πιο τολμηροί και αισιόδοξοι;

ΚΠ: Καλή ερώτηση. Το στυλ είναι μία προσωπική δήλωση και δεν συμπεριλαμβάνει τις τελευταίες τάσεις στη μόδα απλά αποτελεί ένα τρόπο έκφρασης της προσωπικότητας. Εάν κάποιος είναι τολμηρός στο ντύσιμό του τότε αισθάνεται και τολμηρός ως εκ τούτου το να είμαστε λίγο πιο τολμηροί είναι μία ένδειξη αυτοπεποίθησης και μπορούμε κατ’αυτό τον τρόπο να αισθανόμαστε ότι έχουμε περισσότερη αυτοπεποίθηση. Με λίγα χρήματα, μπορούμε να δημιουργήσουμε μία δημιουργική και με αυτοπεποίθηση γκαρνταρόμπα και μην ξεχνάμε ότι το καλύτερο αξεσουάρ είναι το χαμόγελό μας.

ΦΜ: Σε ευχαριστώ πολύ!

Η συζήτηση έγινε στα αγγλικά. Το πρωτότυπο κείμενο μπορείτε να διαβάσετε στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://mastroianniweb.wordpress.com/2017/11/14/tell-what-you-wear-to-ill-tell-you-who-you-are/

Προτεινόμενα αναγνώσματα

Prof. Karen J. Pine. Mind what you wear- The psychology of fashion.

Μαστρογιάννη, Φ. Κι όμως, τα ράσα κάνουν τον παπά! Διαθέσιμο στο: http://mastroyanni.blogspot.gr/2017/08/blog-post.html

Κακοποίησε κι εσύ έναν εργαζόμενο, μπορείς!

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Στις συζητήσεις για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας δεν αναφέρεται σχεδόν καθόλου ο ρόλος της παραγωγικότητας του εργαζόμενου ως αυτός να μην υφίσταται. Όταν δε αναφέρεται τότε είναι μόνο υπό το πρίσμα της εντατικοποίησης των ωρών εργασίας (να παρευρίσκεται δηλαδή ο κάθε εργαζόμενος περισσότερες ώρες στον χώρο εργασίας διότι η παραμονή στον χώρο εργασίας δεν σχετίζεται με την παραγωγικότητα) και τίποτε άλλο.

Είναι γεγονός ότι η αυτοματοποίηση οδηγεί και θα οδηγήσει σε μεγάλη απώλεια των θέσεων εργασίας εντούτοις, προς το παρόν στην Ελλάδα, ο εργαζόμενος δεν έχει ακόμα εξαλειφθεί. Προκαλεί δε εντύπωση η έλλειψη σχετικών αναφορών από τις οργανώσεις των ίδιων των εργαζόμενων.

Τα προβλήματα της παραγωγικότητας, τουλάχιστον στη χώρα μας, αντιμετωπίζονται με στενή επίβλεψη του εργαζόμενου η οποία συνήθως λαμβάνει κακοποιητικές μορφές βλ. παρενόχληση, άσκηση λεκτικής βίας και φωνές, μη έγκαιρη καταβολή του μισθού του, απειλές κτλ.

Το πρόβλημα είναι μεγάλο αλλά θα επικεντρωθώ σε δύο από τους πολλούς παράγοντες αύξησης της παραγωγικότητας των εργαζομένων που σχετίζονται ο ένας με τον άλλο και είναι η περιγραφή των θέσεων εργασίας και η εργονομία.

Η περιγραφή της θέσης εργασίας σημαίνει ότι περιγράφονται τα καθήκοντα κάθε θέσης εργασίας έτσι ώστε να βρίσκεται ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση και όχι ακολουθώντας τη συνήθη αντίληψη του αδαούς περί τη διοίκηση ανθρωπίνων πόρων «όλοι τα κάνουν όλα».  Η αντίληψη αυτή του «τα κάνω όλα και συμφέρω» πέραν των αδαών εφαρμόστηκε και από αρκετούς μικρομεσαίους επιχειρηματίες στη λογική της περικοπής του εργατικού κόστους με κάθε τρόπο γιατί έτσι δεν θα προσλάμβαναν περισσότερους εργαζόμενους ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο Έλληνας εργαζόμενος είχε πάντα τις λιγότερες αμοιβές και παροχές από τους εργαζόμενους της ΕΕ (τα παραδείγματα πολλά – μη τήρηση του μεσημεριανού διαλείμματος για φαγητό, ανυπαρξία χώρου εστίασης εντός της επιχείρησης, εξοντωτικές απλήρωτες υπερωρίες, κακό εργασιακό περιβάλλον με ανεπαρκή εξοπλισμό κοκ).

Το εάν όμως όλοι μπορούν να τα κάνουν όλα όχι απλώς είναι έωλο αλλά εν πολλοίς επιεικώς ανόητο. Ευτυχώς που σε κάποιους τομείς όπως η ιατρική δεν έχουμε χειρουργούς παντός τύπου όπου όλοι τα σφάζουν και όλοι τα μαχαιρώνουν αλλά εξειδικευμένους οι οποίοι τίθενται και επικεφαλής των αντίστοιχων ιατρικών ομάδων. Ενώ για παράδειγμα σε μία καρδιοχειρουργική κλινική δεν είναι δυνατόν να μην προΐσταται καρδιοχειρουργός ομάδας καρδιοχειρουργών αντίθετα στο επιχειρείν αλλά και στο δημόσιο τομέα έχουμε διευθύνοντες μη γνώστες του κλάδου τον οποίο καλούνται  να διευθύνουν ή να είναι παντελώς εργασιακά και επιστημονικά παρωχημένοι. Κατά συνέπεια να μην μπορούν να διαχειριστούν ούτε τους εργαζόμενους οι οποίοι και αυτοί είναι πολλές φορές μη γνώστες του συγκεκριμένου αντικειμένου αλλά ούτε και να ξέρουν τι πρόκειται να κάνουν γιατί ποτέ δεν τους έχει αναφερθεί ποια είναι τα εργασιακά τους καθήκοντα ούτε έχουν εκπαιδευτεί κατάλληλα. Σε μία τέτοια ιλαροτραγική κατάσταση λοιπόν, είναι αστείο ακόμα και να μιλάμε για παραγωγικότητα.

Η περιγραφή της θέσης εργασίας είναι κλειδί για την παραγωγικότητα και θα πρέπει να είναι γραπτή, αναλυτική και να θέτει σε σειρά προτεραιότητας τα καθήκοντα του εργαζόμενου. Εξυπακούεται ότι πριν την περιγραφή θα πρέπει να έχει γίνει και η σωστή πρόσληψη. Για παράδειγμα για μία θέση λογιστή θα πρέπει να προσλαμβάνουμε λογιστή και μετά να του δώσουμε την γραπτή περιγραφή της θέσης και των καθηκόντων του. Δεν νοείται για μία θέση λογιστή να προσλαμβάνουμε π.χ. έναν θεολόγο γιατί όσο καλή και να είναι η γραπτή (το τονίζω) περιγραφή εργασίας του, αυτός δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί λόγω έλλειψης σχετικών γνώσεων.

Με τη γραπτή περιγραφή των θέσεων εργασίας αποφεύγονται οι παρανοήσεις π.χ. να μην ξέρουν οι εργαζόμενοι ποιο έργο αντιστοιχεί σε αυτούς και ποιο σε άλλους, η διεκπεραίωση της ίδιας δουλειάς να γίνεται από δύο διαφορετικούς εργαζόμενους γιατί και οι δύο μπορεί να θεωρούσαν ότι έπρεπε να τη διεκπεραιώσουν κοκ. Σημαντικό στο σημείο αυτό είναι να τονισθεί ότι οι εργαζόμενοι που γνωρίζουν επακριβώς τα καθήκοντά τους αλλά και τα καθήκοντα των συναδέρφων τους είναι καλύτεροι ομαδικοί «παίκτες». Βέβαια το ομαδικό πνεύμα εργασίας στον τόπο μας έχει περιοριστεί σε ευχολόγιο ακαδημαϊκών κυρίως κύκλων ή κάποιων μεγάλων επιχειρήσεων που εντούτοις από τη μία προωθούν τον άκρατο ατομικιστικό ανταγωνισμό από την άλλη ισχυρίζονται ότι επιθυμούν οι εργαζόμενοί τους να εργάζονται ομαδικά (!) προκαλώντας έτσι σύγχυση στους εργαζόμενους και οδηγώντας τους  στην τρέλα παρά στην ομαδικότητα.

Ένας άλλος παράγοντας αύξησης της παραγωγικότητας των εργαζόμενων που αγνοείται σχεδόν πλήρως από την εργοδοσία (ιδιωτικού και δημόσιου τομέα)  και παρά την ύπαρξη του νόμου περί υγιεινής και ασφάλειας είναι αυτός της εργονομίας. Η εργονομία είναι επιστήμη και πραγματεύεται το «ταίριασμα» του εργαζόμενου με την εργασία του. Λαμβάνει υπόψη της πρώτα από όλα τον άνθρωπο – τις δυνατότητές του αλλά και τους περιορισμούς του και φροντίζει  τα καθήκοντα που ανατίθενται, η πληροφορία και το περιβάλλον να ταιριάζουν στον κάθε εργαζόμενο. 
Ο στόχος είναι η αύξηση της παραγωγικότητας και η μείωση των ασθενειών και των ατυχημάτων.

Προκειμένου να εξετασθεί το ταίριασμα  του εργαζόμενου με την εργασία πέραν των προσωπικών χαρακτηριστικών τα οποία θα έπρεπε ήδη να έχουν εξετασθεί με την πρόσληψη, θα έπρεπε να είχαν προσδιορισθεί με την περιγραφή εργασίας προσδιορισθεί τα καθήκοντα, και να είχαν προσδιορισθεί ο όγκος εργασίας, οι βάρδιες, ο ρυθμός εργασίας και η κόπωση που προκαλεί η θέση εργασίας. Προσδιορίζεται επίσης και ο εξοπλισμός (σχήμα, μέγεθος, έλεγχος και ο βαθμός καταλληλότητάς του σε σχέση με τη θέση εργασίας). Ο εργαζόμενος θα πρέπει να έχει όλα τα υλικά που είναι απαραίτητα για την εργασία του π.χ. στυλό, χαρτί κτλ., η επιφάνεια εργασίας να είναι αρκετά μεγάλη έτσι ώστε να χωρά τα πράγματά του και να μπορεί να μετακινηθεί, να μην διατρέχει κίνδυνο ατυχημάτων από την κακή τοποθέτηση του χώρου εργασίας του,  το κάθισμα να υποστηρίζει την πλάτη του και να είναι σε καλή λειτουργία π.χ. να μην είναι σπασμένες οι ρόδες, να υπάρχει υποπόδιο, να υπάρχει υποστήριξη για τον αγκώνα και την πλάτη καθώς και ειδική βάση για το ποντίκι του Η/Υ έτσι ώστε να αποφευχθεί το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα. Ο φωτισμός θα πρέπει να είναι ο κατάλληλος και όχι με λάμπες νέον που είναι στα περισσότερα γραφεία του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα.

Μερικά κλασικά προβλήματα εργονομίας στον εργασιακό χώρο (εστιάζω κυρίως στους υπάλληλους γραφείου γιατί στους εργάτες υπάρχουν και άλλου τύπου προβλήματα εργονομίας)  είναι τα ακόλουθα:

Σχεδιασμός και ανάθεση καθηκόντων – προβλήματα: Οι εργασιακές απαιτήσεις από τον εργαζόμενο μπορεί να είναι πολύ υψηλές ή πολύ λίγες. Ο εργαζόμενος να μην έχει λόγο σχετικά με το πώς να οργανώσει την εργασία του αντίθετα τρίτοι να οργανώνουν τη δουλειά του.  Ο εξοπλισμός της εργασίας να είναι δύσκολος στη χρήση του ή να προϋποθέτει επιπλέον προσπάθεια ( π.χ. πεπαλαιωμένοι υπολογιστές αργοί, με αργή σύνδεση στο Διαδίκτυο κοκ) και να επιβραδύνει έτσι τον ρυθμό εργασίας. Ένα άλλο πρόβλημα που συναντάμε συχνά στον παρανοϊκό κόσμο των επιχειρήσεων αλλά και του δημοσίου τομέα στην Ελλάδα είναι οι συγκρουόμενες απαιτήσεις δηλαδή να έχουμε και υψηλή παραγωγικότητα και ποιότητα (κάτι που είναι ανέφικτο). Τα προβλήματα αυτά προκαλούν τραυματισμούς και συχνές ασθένειες στους εργαζόμενους.

Διαμόρφωση του χώρου εργασίας – προβλήματα.  Να μην μπορεί  ο εργαζόμενος να φθάσει εύκολα τα αντικείμενα που χρησιμοποιεί καθημερινά, να μην υπάρχει επαρκής χώρος για τα πόδια του κάτω από το τραπέζι εργασίας, το τραπέζι εργασίας να είναι σε ακατάλληλο ύψος, ο φωτισμός να είναι ακατάλληλος και να προκαλεί πόνο στα μάτια και πονοκεφάλους, η καρέκλα εργασίας να μην είναι κατάλληλα προσαρμοσμένη στο άτομο και στη θέση εργασίας.

Διαχείριση της εργάσιμης ημέρας – προβλήματα. Να μην υπάρχει επαρκής χρόνος ανάπαυσης μεταξύ των βαρδιών, ο προγραμματισμός των βαρδιών να είναι κακός, ο εργαζόμενος να εξαναγκάζεται σε πολλές υπερωρίες.

Όλα αυτά τα προβλήματα δημιουργούν μείωση της παραγωγικότητας αλλά και αύξηση ατυχημάτων και ασθενειών. Σύμφωνα με έρευνα του πανεπιστημίου Cornell οι κουρασμένοι εργαζόμενοι κοστίζουν στην αμερικανική βιομηχανία $150 εκατομμύρια λόγω της μείωσης της παραγωγικότητας και των ατυχημάτων που προκαλούνται από την κόπωση.

Η επίλυση των προβλημάτων εργονομίας μπορεί να γίνει με συζήτηση πρώτα με τον κάθε εργαζόμενο και στη συνέχεια να γίνουν οι απαραίτητες διευθετήσεις. Στη συνέχεια ο εργαζόμενος πρέπει να ξαναερωτάται για το εάν οι διευθετήσεις που έγιναν διευκόλυναν τη δουλειά του και ήταν οι πρέπουσες.

Επομένως, η ορθή επιλογή του προσωπικού, η ανάθεση των κατάλληλων αρμοδιοτήτων (ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση), η εργονομία στο εργασιακό περιβάλλον βελτιώνουν την παραγωγικότητα και την ικανοποίηση των εργαζομένων αλλά και μειώνουν τις ασθένειες και τα ατυχήματα. Σύμφωνα με μελέτες οι ικανοποιημένοι εργαζόμενοι αυξάνουν την παραγωγικότητά τους κατά 12% ενώ οι μη ικανοποιημένοι εργαζόμενοι είχαν μείωση παραγωγικότητας κατά 10% .

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Θα έλεγε κάποιος ότι στη χώρα της ανεργίας όπως έχουν καταντήσει την Ελλάδα οι μνημονιακές πολιτικές, είναι πολυτέλεια να μιλάμε για την καλή κατάσταση του εργαζόμενου στον χώρο εργασίας. Εάν όμως θέλουμε να μιλάμε για ανάπτυξη και αύξηση της παραγωγικότητας  τότε θα πρέπει η συζήτηση να μην είναι μονομερής αλλά να λαμβάνει σοβαρά υπόψη και αυτούς τους παράγοντες.

Προτεινόμενα Αναγνώσματα

Μαστρογιάννη, Φ. Ανθρώπινο Κεφάλαιο – η κρυμμένη αξία της επιχείρησης. Εκδ. Αρναούτης.
Μαστρογιάννη, Φ. Φίδια με κουστούμι αλλά και με φούστα. Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2017/08/k.html>
Μαστρογιάννη, Φ. Τεχνητή Νοημοσύνη και το Τέλος της Εργασίας. Διαθέσιμο στο:<http://mastroyanni.blogspot.gr/2017/03/blog-post_4.html>

Know the benefits of an ergonomics program. Διαθέσιμο στο: 

<http://www.safetyandhealthmagazine.com/articles/14079-know-the-benefits-of-an-ergonomics-program>
Middlesworth, M. 5 proven benefits of ergonomics in the workplace. Διαθέσιμο στο:
<http://ergo-plus.com/workplace-ergonomics-benefits/>
Nazarali, R. Effects of ergonomics on employee productivity. Διαθέσιμο στο: <https://ridiculouslyefficient.com/blog/effects-of-ergonomics-on-employee-productivity-infographic>

Και Χριστιανός και Αναρχικός!

Ο Αλέξανδρος Χριστογιαννόπουλος είναι Λέκτορας Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Loughborough της Μεγ. Βρετανίας. Στα επιστημονικά ερευνητικά του ενδιαφέροντα εντάσσονται ο χριστιανισμός (κυρίως), ο αναρχισμός και ο πασιφισμός αλλά και η πολιτική σκέψη του Λέοντα Τολστόι, η θρησκεία, η πολιτική, η πολιτική βία και η μη βία αλλά και η πολιτική θεολογία.

Συζήτησε με τη Φωτεινή Μαστρογιάννη για τον αναρχισμό και τον Χριστιανισμό.

Φωτεινή Μαστρογιάννη: Αλέξανδρε, τι είναι ο Χριστιανικός αναρχισμός;

Αλέξανδρος Χριστογιαννόπουλος: Ο Λέων Τολστόι είπε :«Ο Χριστιανισμός στην αληθινή του έννοια βάζει τέλος στο κράτος. Αυτό ήταν κατανοητό από την αρχή του και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σταυρώθηκε ο Χριστός».

Η βασική ιδέα πίσω από τον χριστιανικό αναρχισμό είναι, όσον αφορά την πολιτική, ότι ο «αναρχισμός» είναι αυτός που ακολουθεί (ή πρόκειται να ακολουθήσει)  τον «Χριστιανισμό». Ο «αναρχισμός» εδώ μπορεί να σημαίνει, για παράδειγμα, την καταγγελία των καταπιεστικών πολιτικών θεσμών όπως είναι το κράτος (διότι μέσω αυτού γινόμαστε βίαιοι, γινόμαστε ειδωλολάτρες κοκ), το όραμα μίας κοινωνίας χωρίς κράτος  ή / και τη θέσπιση μια αποκλειστικής κοινωνικής ζωής από τη βάση προς την κορυφή. Ο «Χριστιανισμός» μπορεί να γίνει κατανοητός, για παράδειγμα, με τον πολύ ορθολογιστικό τρόπο που τον ερμηνεύει ο Τολστόι, μέσα από το Ρωμαιοκαθολικό πλαίσιο προσέγγισης της Ντόροθυ Ντέι ή μέσω των διαφόρων Προτεσταντικών θεωρήσεων ανθρώπων όπως είναι ο Ζακ Ελλύλ, ο Βέρναρντ Ελλερ, ο Ντέιβ Αντριους ή ο Μάικλ Ελιοτ. Συνεπώς, μπορεί να υπάρξουν διαφορετικοί τρόποι ερμηνείας του «Χριστιανισμού» και να υπάρχουν εξίσου πολλές πιθανές θεωρήσεις του «αναρχισμού». Αλλά ούτως ή άλλως, ο Χριστιανικός αναρχισμός είναι ένας όρος για την άποψη  που υποστηρίζει ότι ο Ιησούς, όσον αφορά το πολιτικό πεδίο, είναι κάποιο είδος αναρχικού.

ΦΜ: Γιατί υπήρξε η ανάγκη συσχέτισης μίας πολιτικής ιδεολογίας, όπως είναι ο αναρχισμός, με τη θρησκεία;

ΑΧ:  Τόσο οι πολιτικοί επιστήμονες όσο και το ευρύτερο κοινό χρησιμοποιούν ιδεολογικές ταμπέλες για να περιγράψουν πληθώρα ιδεών που εκτιμούνται και ασκούνται από πολλούς, με άλλα λόγια  ταξινομούν και  κατανοούν τα διαφορετικά πολιτικά ιδανικά και πρακτικές. Αυτές οι πολιτικές ιδεολογίες εξελίσσονται με την πάροδο του χρόνου, παίρνουν διαφορετικές αποχρώσεις  σε διαφορετικά πλαίσια, αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και δημιουργούν περαιτέρω υποκατηγορίες. Αυτές οι ετικέτες συχνά τείνουν να υπεραπλουστεύουν την πλούσια ποικιλία των αποχρώσεων των διαφορετικών ιδεολογικών θέσεων αλλά βοηθούν επίσης στην ανάπτυξη μιας καλύτερης και βαθύτερης κατανόησης της τεράστιας ποικιλίας απόψεων που υπάρχουν.

Ο «αναρχισμός» είναι μία τέτοια ετικέτα. Σημαίνει ελαφρώς διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους και, όπως συμβαίνει με πολλές άλλες ετικέτες, υπάρχουν ενίοτε έντονες συζητήσεις όσον αφορά τον ορισμό του. Ορισμένοι δίνουν το βάρος της προσοχής στην αντίθεσή τους προς το κράτος, άλλοι επικρίνουν  τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, ενώ άλλοι αναφέρονται στους τρόπους λήψης αποφάσεων από την κορυφή προς τα κάτω. Κοινό σημείο σε πολλούς αναρχικούς είναι η κριτική στις ιεραρχικές δομές και η εναντίωση στην καταπίεση. Για πολλούς, αυτό περιλαμβάνει την συνειδητοποίηση της διατομεακότητας τέτοιων δομών, και γι 'αυτό πολλοί αναρχικοί είναι επικριτικοί  στην πατριαρχική, θρησκευτική, ρατσιστική ιεραρχία καθώς και σε πολλές άλλες ιεραρχίες.

Γιατί λοιπόν να συνδυάσουμε τον αναρχισμό με τη θρησκεία; Όπως μου είπε κάποτε ένας Βρετανός Χριστιανός αναρχικός: «Ο λόγος που μου αρέσει ο όρος Χριστιανικός αναρχισμός είναι ότι  έχει μια ιστορία ατόμων που θαυμάζω πολύ. Αντικατοπτρίζει επίσης ένα πολιτικό στοιχείο με τον Ιησού ως τον μη βίαιο επαναστάτη». Με άλλα λόγια, αυτό που βοηθάει την ετικέτα είναι το ότι δείχνει μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων που, παρά το ότι έχουν ποικίλες και πολύ διαφορετικές αλλά και ενδιαφέρουσες απόψεις, μοιράζονται όμως ταυτόχρονα κάποιες βασικές ιδέες. Η ετικέτα παρέχει επίσης ένα μήνυμα για να ληφθούν σοβαρά υπόψη οι ριζικές πολιτικές επιπτώσεις της ηθικής διδασκαλίας του Ιησού. Πολλοί ακτιβιστές και συγγραφείς που υιοθετούν σήμερα την ετικέτα του αναρχισμού το κάνουν συχνά για να συσχετιστούν με αυτούς τους ανθρώπους και τις ιδέες τους, με την επαναστατική ανάγνωση των λόγων του Ιησού και με τους σύγχρονους συνοδοιπόρους που μοιράζονται την ίδια θεώρηση.

Εκτός αυτού, αν η ερώτησή σου υπονοεί την παραδοσιακή εχθρότητα που αισθάνονται πολλοί αναρχικοί απέναντι στη θρησκεία, αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι πολλοί θρησκευτικοί αναρχικοί είναι κατά του κλήρου (έχω γράψει ιδιαίτερα για τον Τολστόι). Υπάρχει επίσης πληθώρα κοινών σημείων για άλλα ζητήματα μεταξύ των θρησκευτικών αναρχικών και των κοσμικών συντρόφων τους. Μια επισκόπηση, την οποία συνέγραψα, της σημαντικής βιβλιογραφίας γι' αυτό το θέμα πρόκειται να δημοσιευθεί και η πρώτη  συλλογή πολυάριθμων δοκιμίων σχετικά με αυτό  το θέμα, στο οποίο εργάζομαι επί του παρόντος, δημοσιεύθηκε εφέτος. Ούτως ή άλλως, υπάρχουν σίγουρα εντάσεις μεταξύ των δύο όρων «αναρχισμός» και «θρησκεία» αλλά αρκετοί στοχαστές και ακτιβιστές συνειδητά τους συνέκλιναν εδώ και έναν αιώνα για να δημιουργήσουν ένα συγκεκριμένο σύνολο θρησκευτικών και πολιτικών απόψεων.

ΦΜ: Η Επί του Όρους Ομιλία αποτελεί βασικό στοιχείο του Χριστιανικού αναρχισμού. Γιατί;

Αλέξανδρος Χριστογιαννόπουλος

ΑΧ: Πράγματι είναι σημαντική. Μπορώ να το καταδείξω αναφέροντας τα λόγια του Χριστιανού αναρχικού Πέτρου Μαουρίν: «Τι ωραίο μέρος θα ήταν ο κόσμος εάν οι Φονταμενταλιστές Προτεστάντες προσπαθούσαν να εξηγήσουν μέσω παραδειγμάτων την Επί του Όρους Ομιλία». Αν εφαρμοζόταν σαν πολιτικό μανιφέστο, θα προέβαλλε έναν Χριστιανισμό αρκετά διαφορετικό από αυτόν που συνήθως σχετίζεται με τους φονταμενταλιστές. 

Υπάρχουν πολλά τμήματα της συγκεκριμένης Ομιλίας τα οποία αγαπούν οι Χριστιανοί αναρχικοί, αλλά όπως εξήγησα σε ένα κεφάλαιο του βιβλίου μου (και αλλού), το πιο σημαντικό για τους περισσότερους είναι το κατά Ματθαίον 5:38 - 42, όπου ο Ιησούς καλεί τους ακόλουθους του να μην πράξουν το οφθαλμόν αντί οφθαλμού αλλά αντί αυτού να γυρίσουν το άλλο μάγουλο (ένα εδάφιο το οποίο, όπως πολλοί υποστηρίζουν αποτυπώνει την ουσία της ηθικής διδασκαλίας του Ιησού).

Για τους Χριστιανούς αναρχικούς, ο Ιησούς καλεί τους μαθητές του να υψωθούν πάνω από το lex talionis (Σ.τ.Μ. νόμος της ανταπόδοσης των ίσων)  και τον αντίστοιχο κύκλο βίας και αντί αυτού να υιοθετήσουν μια αντι-διαισθητική και απροσδόκητη μέθοδο για να ξεπεράσουν τη βία. Η ανταπόκριση με  αγάπη και  συγχώρεση όταν κάποιος δεν το αναμένει συμβάλλει στη διακοπή του κύκλου της βίας. Επειδή το σύγχρονο κράτος βασίζεται στη βία και υποτίθεται ότι κατέχει το νόμιμο μονοπώλιο της χρήσης βίας και επειδή επίσης διαχειρίζεται με ακρίβεια τη λογική των αντιποίνων που ο Ιησούς κάλεσε τους οπαδούς του να ξεπεράσουν, οι Χριστιανοί αναρχικοί θεωρούν ότι η ηθική διδασκαλία που περιγράφεται σε αυτό το εδάφιο υποδηλώνει λογικά απόρριψη του κράτους. 

Με κάποιο τρόπο, επομένως, λόγω της  έντονα ειρηνικής ανάγνωσης της Επί του Όρους Ομιλίας πολλοί αναρχικοί απορρίπτουν το κράτος. Υπάρχουν όμως και άλλα εδάφια μεγάλου ενδιαφέροντος για τους Χριστιανούς αναρχικούς.

ΦΜ: Ποια είναι τα άλλα βασικά σημεία του Χριστιανικού αναρχισμού;

ΑΧ: Όσον αφορά τις Γραφές, ένα μεγάλο μέρος του περιεχομένου της Επί του Όρους Ομιλίας επαναλαμβάνεται σε πολλά εδάφια στα οποία ο Ιησούς, ο Ιάκωβος, ο Πέτρος ή ο Παύλος μιλούν για συγχώρεση, προτρέπουν στο να μην κρίνει ο ένας τον άλλο και στο να υπηρετούμε τους άλλους – το κράτος δεν το κάνει (ή καλύτερα εμείς είμαστε αυτοί που δεν το κάνουμε μέσω αυτού) και εάν το κάναμε τότε το κράτος θα ήταν ούτως ή άλλως περιττό. 

Υπάρχει επίσης ο τρίτος πειρασμός του Ιησού στην  έρημο, μια αρκετά σαφής καταδίκη της κρατικής ειδωλολατρίας. Ή ο Καθαρισμός του Ναού, όπου η άμεση δράση του Ιησού υπονοεί σαφώς την καταγγελία του συγκεντρωτισμού και των καταχρήσεων της θρησκευτικής, πολιτικής και οικονομικής ισχύος (και οι περισσότεροι Χριστιανοί αναρχικοί επιμένουν, παρεμπιπτόντως, ότι η δράση Του δεν ήταν βίαιη). 

Υπάρχει η πικρή επίκριση των Φαρισαίων ως υποκριτών όσον αφορά την εφαρμογή του θεϊκού νόμου, επικρίσεις που  φαίνεται ότι ισχύουν σε ορισμένες εκκλησιαστικές αρχές σήμερα. Η σύλληψη και η δίκη του Ιησού υποδεικνύουν επίσης τη στάση Του σε σχέση με τις πολιτικές αρχές και η σταύρωσή Του εμπερικλείει τόσο την καταδίκη Του όσον αφορά την κρατική βία όσο και την συγχώρεσή Του ως τρόπου υπέρβασης της κρατικής βίας.

Υπάρχουν επίσης οι Πράξεις των Αποστόλων, οι πολλές Επιστολές και φυσικά η Αποκάλυψη, στις οποίες κάποιος μπορεί να βρει πειστικές εξηγήσεις των Χριστιανών αναρχικών (περισσότερα στο βιβλίο μου). Με άλλα λόγια, υπάρχουν πολλά εδάφια και γραφές αλλά εδώ αναφερόμαστε στην ερμηνεία των Χριστιανών αναρχικών.

Ίσως μπείτε στον πειρασμό να αναφερθείτε στο ένα ή το άλλο από τα δύο εδάφια  που αναδεικνύονται πιο συχνά ως «σαφή τεκμήρια» εναντίον των Χριστιανικών αναρχικών ερμηνειών: το Προς Ρωμαίους  13 και στο «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». Κανένα από τα δύο δεν μπορεί να αναλυθεί σε βάθος εδώ (έχω γράψει γι’αυτά αλλού) αλλά απλά να αναφερθούμε στην εξήγηση που έδωσαν οι Χριστιανοί αναρχικοί. 

Όσον αφορά το Προς Ρωμαίους, ο Παύλος έδωσε τη δική του ερμηνεία για την Επί του Όρους Ομιλία σχετικά με την έκκληση του Ιησού για συγχώρεση και αγάπη των χειρότερων εχθρών μας όπως έκανε και με τη Σταύρωσή Του.

Στο Προς Ρωμαίους 13 δεν νομιμοποιεί τις αρχές αλλά καλεί να υποταχθούμε σε αυτές γυρνώντας το άλλο μάγουλο, να ξεπεράσουμε το κακό τους όχι μέσω της βίαιης αντίστασης αλλά μέσω μίας υποδειγματικής στάσης που επιδιώκει να κατανοήσει υπομονετικά και να συγχωρήσει.

Όσο για το «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», είναι θέμα του Καίσαρα να διεκδικήσει πίσω τα νομίσματα αλλά πέραν αυτών τίποτε άλλο δεν «ανήκει στον Καίσαρα». Αυτό που δεν ανήκει στον Καίσαρα αλλά στον Θεό, για παράδειγμα,  περιλαμβάνει τη ζωή και τα πάντα  παρά νομίσματα και δημόσια μνημεία . Ως εκ τούτου, ο Ιησούς εδώ μας καλεί να διακρίνουμε με σαφήνεια τι έχει πιο πολύ σημασία από τα πράγματα που τεχνικά ανήκουν στον Καίσαρα. Θα πρόσθετα ότι  μεταξύ των άλλων χωρίων που τέθηκαν εναντίον των Χριστιανών αναρχικών είναι εκείνα όπου ο Ιησούς υποστηρίζεται από κάποιους ότι υπήρξε βίαιος ή ότι επιδοκίμασε τη βία.   Μια προσεκτική (Χριστιανοαναρχική) ανάγνωση, ωστόσο, υποδηλώνει ότι αυτοί οι ισχυρισμοί δεν ισχύουν - ή ότι σίγουρα δεν κατέχουν την αποκλειστικότητα της αλήθειας γι’αυτά τα χωρία.

Αυτά είναι όλα σχετικά με την εξήγηση των Γραφών. Εκτός αυτού, οι Χριστιανοί αναρχικοί οραματίζονται μία κοινωνία ή μία «εκκλησιαστική» ζωή στην οποία όλοι φροντίζουν ο ένας τον άλλο, μοιράζονται τα πράγματα από κοινού και προσπαθούν, ως εκ τούτου, να δημιουργήσουν  ένα είδος συλλογικής ζωής που είναι τελείως διαφορετικό από το είδος ζωής των μετα-βιομηχανικών κοινωνιών.

Επισημαίνουν τις Γραφές όταν χρειάζεται αλλά αναπτύσσουν επίσης  σκέψεις  σχετικά με τα σύγχρονα ζητήματα που βασίζονται στη Χριστιανική κοσμοθεωρία τους, χωρίς πάντα να τα εξηγούν με βάση τις Γραφές. Για παράδειγμα, ασκούν μία ριζοσπαστική χριστιανική κριτική για την παγκόσμια πολιτική οικονομία και την πολεμική της μηχανή, τις ρατσιστικές και βάναυσες μεταναστευτικές πολιτικές, της εκλογικής διαδικασίας καπ.

Εν ολίγοις, υπάρχουν πολλά που ενδιαφέρουν τους Χριστιανούς αναρχικούς: δίνουν ασυνήθιστες  δικαιολογημένες εξηγήσεις  και πέραν αυτού παρέχουν επίσης ηθικές σκέψεις σε διάφορα πολιτικά ερωτήματα.

 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

ΦΜ: Ο Χριστιανικός αναρχισμός φαίνεται λίγο ουτοπικός, σε έναν κόσμο συνεχούς βίας, ο Χριστιανικός αναρχισμός υιοθετεί τη στάση «μη ανταπόδοσης, μη βίας». Είναι κάτι τέτοιο δυνατόν; Φαίνεται ότι προτείνει την απάθεια.

ΑΧ: Και ναι και όχι. Όσον αφορά την ουτοπία, εάν με το «ουτοπικός» εννοείς «μη ρεαλιστικός» τότε πιθανόν. Αλλά οι ουτοπίες είναι ουσιαστικά μία πρόσκληση να συλλογισθούμε με κριτικό τρόπο την τρέχουσα κατάστασή μας, να φαντασθούμε διαφορετικά τα πράγματα και πιθανόν να επαναξιολογήσουμε τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς μας με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο εδώ και τώρα.

Ο κόσμος που πολλοί Χριστιανοί αναρχικοί ελπίζουν να δουν μπορεί να μην φαίνεται ρεαλιστικός αλλά κάτι τέτοιο δεν πρέπει να μας εμποδίζει να συλλογιζόμαστε τα ζητήματα που μας προσκαλούν να συλλογισθούμε.  Είναι αφελείς που ελπίζουν μια μέρα να δουν μια πιο ειρηνική κοινωνία, που θα ενσαρκώνει το είδος της ηθικής που έχει διατυπώσει ο Ιησούς στην Επί του Όρους Ομιλία; Ίσως. Αλλά όπως συμβαίνει και με πολλές άλλες προσδοκώμενες αξίες προσφέρουν κατευθύνσεις στις οποίες μπορούμε να στοχεύσουμε  και τρόπους  να φανταστούμε τους εαυτούς μας που μας βοηθούν να σκεφτούμε την παρούσα κατάσταση μας με πιο κριτικό τρόπο.

Θέλω, ωστόσο, να τονίσω κατηγορηματικά ότι η στάση τους δεν είναι αυτή της απάθειας. Οι Χριστιανοί αναρχικοί δεν υποστηρίζουν την αποφυγή και το να αφήσουν τη βία να επικρατήσει χωρίς αντίσταση. Διαβάζουν την Επί του Όρους Ομιλία του Ιησού όχι ως παροχή  συμβουλών παθητικότητας αλλά ως μία  πολύ σκόπιμη αντίδραση. 

Στο σημερινό πλαίσιο, οι Χριστιανοί αναρχικοί έχουν ως στόχο τη δημιουργική αποκάλυψη και καταγγελία της βίας και  συχνά καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες για να ανακουφίσουν την ταλαιπωρία που προκύπτει από την πολιτική βία. Για παράδειγμα, συμμετέχουν σε δράσεις «μετατροπής των σπαθιών σε άροτρα», οργανώνουν δράσεις υποστήριξης καταγγελλόντων,  παρέχουν τρόφιμα και καταφύγια σε πρόσφυγες και άλλους κατατρεγμένους, καταγγέλλουν οικονομικές και οικολογικές αδικίες και ούτω καθεξής.

Όπως το θέτει ένας Ρωμαιοκαθολικός  εργαζόμενος, «ανακουφίζουν τους βασανισμένους και βασανίζουν τους άνετους». Όλα αυτά τα έχουν πραγματοποιήσει συχνά με τεράστιο προσωπικό κόστος, πολλοί έχουν συλληφθεί και δολοφονηθεί, μερικές φορές έχουν φυλακιστεί και τους έχουν επιβληθεί πρόστιμα.

Είναι επομένως ειρηνιστές, ναι, αλλά είναι ίσως πιο σημαντικό να τονίσουμε ότι αυτό δεν τους κάνει απαραίτητα πιο «απαθείς» και λιγότερο «δραστήριους» και θαρραλέους από τους μη πασιφιστές στην εκστρατεία εναντίον της αδικίας ή του κακού. (Παρεμπιπτόντως, ίσως ο πιο διάσημος Χριστιανός αναρχικός, ο Λέων Τολστόι, άσκησε μεγάλη επιρροή στον ειρηνιστικό ακτιβισμό ενός από τους πιο σημαντικούς ακτιβιστές δηλ. του Μαχάτμα Γκάντι. Μπορεί κάποιος να είναι ειρηνιστής, να απορρίπτει την αντεκδίκηση αλλά να έχει μία σημαντική στάση εναντίωσης στην αδικία).

ΦΜ: Ο Λέων Τολστόι είναι ο πιο διάσημος Χριστιανός Αναρχικός. Στις μέρες μας διάσημοι Χριστιανοί αναρχικοί ήταν ο Ζακ Ελλύλ, η Ντόροθυ Ντέι, ο βραβευμένος με το βραβείο Πούλιτζερ και πρεσβυτεριανός ιερέας Κρις Χέτζες κτλ. Πρόκειται περί ενός δημοφιλούς θρησκευτικού/ιδεολογικού κινήματος;

ΑΧ:  Δύσκολο να το πει κάποιος, δεν είναι εύκολο να μετρηθεί ωστόσο δεν πρόκειται περί ενός πολύ μεγάλου κοινωνικού κινήματος. Στον καιρό μας, η πιο ζωντανή σκηνή φαίνεται ότι είναι στις ΗΠΑ όπου κοινότητες όπως είναι οι Ριζοσπάστες του Ιησού φέρνουν κοντά όσους ενδιαφέρονται για τις ιδέες και τις πρακτικές των Χριστιανών αναρχικών. Υπάρχουν, σε παγκόσμια κλίμακα, 200 περίπου κοινότητες Καθολικού Εργάτη ειδικότερα στις ΗΠΑ (παρεμπιπτόντως, ένας από τους ιδρυτές της, η Ντόροθυ Ντέι πρόκειται να αγιοποιηθεί παρόλο που η ίδια δεν ήθελε να ονομαστεί αγία γιατί «δεν ήθελε να απορριφθεί τόσο εύκολα»).

Υπάρχουν επίσης πολλές ομάδες στην Ευρώπη, στον Νότιο Ειρηνικό και αλλού. Σε μια εποχή όπου η θρησκεία είναι και πάλι όλο και περισσότερο ορατή στην πολιτική, σε μια εποχή υπαρξιακών αβεβαιοτήτων και πρωτοφανών (οικολογικών, οικονομικών ή ασφάλειας) προκλήσεων, σε μια εποχή σημαντικής πόλωσης της πολιτικής, το έδαφος παραμένει αναμφισβήτητα εύφορο για την υιοθέτηση του Χριστιανικού αναρχισμού.

ΦΜ: Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της θεολογίας της απελευθέρωσης και του Χριστιανικού αναρχισμού; Οι τάσεις αυτές αφορούν περισσότερο την Προτεσταντική και τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία; Τι γίνεται με την Ορθόδοξη εκκλησία;

ΑΧ: Η κυριότερη διαφορά μεταξύ του Χριστιανικού αναρχισμού και τις άλλες θεολογίες της Απελευθέρωσης έγκειται στον τρόπο της αλλαγής. Η θεολογία της Απελευθέρωσης δεν θα αποφύγει να χρησιμοποιήσει την κρατική συσκευή για να βελτιώσει τα πράγματα. 

Ο Χριστιανικός αναρχισμός είναι ενάντια σε αυτό. Υπό αυτή την έννοια, αυτή η διαφορά ανάμεσα στην θεολογία της Απελευθέρωσης και τον Χριστιανικό αναρχισμό αντικατοπτρίζει τη διαφορά μεταξύ του μαρξισμού και του (κοσμικού) αναρχισμού (σε ένα απλουστευτικό επίπεδο). Τούτου λεχθέντος, τα κοινά σημεία (όπως με τις κοσμικές παραλλαγές) είναι σημαντικά και η υπερβολική έμφαση στις διαφορές ενθαρρύνει έναν σεχταρισμό που μπορεί να προκαλέσει περισσότερο κακό παρά καλό.

Η θεολογία της Απελευθέρωσης έχει επίσης δώσει πολλά παραδείγματα που έχουν εμπνεύσει τους Χριστιανούς αναρχικούς. αλλά η καταγγελία του κράτους του Χριστιανικού αναρχισμού είναι υπερβολικά δριμεία για να επιτρέψει έναν συμβιβασμό μεταξύ των δύο. Για να επικαλεσθούμε ένα διάσημο σύνθημα από τους Βιομηχανικούς Εργαζόμενους του Κόσμου (Industrial Workers of the World), η νέα κοινωνία πρέπει να δημιουργηθεί «μέσα στο κέλυφος του παλιού», όχι με αυτό. Δηλαδή, η νέα κοινωνία πρέπει να αντικαταστήσει το κράτος και αυτό που κάνουμε στον εαυτό μας μέσα από αυτό, κάτι που δεν μπορεί να γίνει με την εξεύρεση νέων λόγων για τη διαιώνισή του. Διαφορετικά, για να παραφράσουμε τον Γιόντερ, απλά αλλάζουμε τους φρουρούς του παλατιού.

Όσον αφορά τα διαφορετικά  Χριστιανικά δόγματα, φαίνεται σωστό να περιγράψουμε τη Χριστιανική αναρχική ανάγνωση των Γραφών ως τυπικά προτεσταντική. Πολλοί σημαντικοί  Χριστιανοί αναρχικοί υπήρξαν πράγματι Προτεστάντες και πολλές Χριστιανικές αναρχικές ομάδες είναι προτεσταντικές  (Κουάκεροι, Αναβαπτιστές κλπ.). Αλλά ο πιο διάσημος χριστιανός αναρχικός παραμένει ο Λέων Τολστόι, ο οποίος βέβαια προέρχεται βγήκε από ένα ρωσικό Ορθόδοξο πλαίσιο (αν και ο Χριστιανισμός του είναι αρκετά ασυνήθιστος) και έχει εμπνεύσει αρκετούς Ρώσους έκτοτε. 

Ακόμη και μέσα στον Καθολικισμό υπάρχουν παραδείγματα Χριστιανών αναρχικών: ανέφερα ήδη τον Καθολικό Εργάτη, του οποίου οι δύο βασικοί ιδρυτές, ο Πήτερ Μώριν και ιδιαίτερα η Ντόροθυ Ντέι  ήταν πιστοί καθολικοί. Η δυσκολία που αντιμετωπίζουν στη συνέχεια πολλοί Χριστιανοί αναρχικοί είναι στο πώς να διαπραγματευτούν με τη δική τους εκκλησιαστική ιεραρχία, πολλοί από αυτούς υπήρξαν ιδιαίτερα επικριτικοί σε αυτή αλλά χωρίς απαραίτητα να διαρρηγνύουν εντελώς τις σχέσεις τους με την αρχική τους εκκλησία. Είτε έτσι είτε αλλιώς, συναντάμε Χριστιανούς αναρχικούς και στα τρία βασικά δόγματα της Χριστιανικής παράδοσης.

ΦΜ: Έχεις γράψει ότι μερικοί Χριστιανοί αναρχικοί είναι επίσης αναρχο-καπιταλιστές ενώ άλλοι δεν είναι. Δεν είναι κάπως αντιφατικό να είναι κάποιος αναρχικός, καπιταλιστής και Χριστιανός;

ΑΧ: Ρώτα οποιονδήποτε  αναρχικό και θα καταγγείλει την ίδια την ιδέα του «αναρχο-καπιταλισμού»: είναι πραγματικά ένας φονταμενταλισμός της ελεύθερης αγοράς, βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία που οι περισσότεροι αναρχικοί θεωρούν ότι είναι κλοπή και επομένως είναι ασυμβίβαστος με το μεγαλύτερο μέρος της βασικής ανάλυσης του αναρχισμού. 

Αυτά είναι τα επιχειρήματα που έχουν  οι περισσότεροι αναρχικοί. Ο λόγος που συμπεριέλαβα μερικούς Χριστιανούς «αναρχο-καπιταλιστές» σε μελέτες του Χριστιανικού αναρχισμού είναι ότι μερικοί από αυτούς προσέφεραν μία ανάγνωση των Γραφών που συμπλήρωσε επιβοηθητικά την ανάγνωση των  άλλων Χριστιανών αναρχικών (σε εδάφια που θα συμφωνούσαν ούτως ή άλλως). Ακριβώς όπως οι μη θρησκευόμενοι «αναρχο-αναρχικοί», ωστόσο, οι περισσότεροι αναρχο-καπιταλιστές βρίσκονται  στις Η.Π.Α., κάτι που ενδεχομένως δείχνει μια συγκεκριμένη  ιστορική εξέλιξη της καπιταλιστικής ιδεολογίας στο αμερικανικό πλαίσιο.

Δεν μπορείς να εμποδίσεις ορισμένους ανθρώπους να βάζουν μία ταμπέλα για τον εαυτό τους, αν και μπορείς να κρατήσεις αποστάσεις από μια τέτοια χρήση και να την επικρίνεις αντίστοιχα. Ο «αναρχο-καπιταλισμός» έρχεται σε αντίθεση με πολλά από αυτά που παρακινούν τους περισσότερους αναρχικούς και, ως εκ τούτου, η χρήση της «αναρχικής» ταμπέλας από την πλευρά τους είναι πράγματι προβληματική. 

Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι, ίσως σήμερα περισσότερο από έναν αιώνα πριν, πολλοί αναρχικοί θα στοχεύσουν στον καπιταλισμό, προτού στοχεύσουν στο κράτος. Στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη πολιτική οικονομία, θα μπορούσε κάποιος να πει  ότι το κράτος έχει υποταχθεί ακόμα περισσότερο στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και όλων των συναφών ιεραρχιών. Επομένως, αν και μερικές φωνές, κυρίως στις ΗΠΑ, προσπαθούν να παντρέψουν  τον καπιταλισμό και τον αναρχισμό, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός ότι οι περισσότεροι Χριστιανοί αναρχικοί, όπως και σχεδόν όλοι οι μη θρησκευτικοί αναρχικοί, είναι επίσης πολλοί  επικριτικοί με τον καπιταλισμό.

ΦΜ: Αλέξανδρε σε ευχαριστώ, η συζήτηση ήταν πολύ ενδιαφέρουσα.

Η συνέντευξη δόθηκε στην αγγλική γλώσσα. Το πρωτότυπο κείμενο μπορείτε να διαβάσετε εδώ: 

https://mastroianniweb.wordpress.com/2017/11/01/christian-and-anarchist/