Ο Μάικλ Μπλακ συζητά με τη Φωτεινή Μαστρογιάννη για την παγκόσμια διακυβέρνηση και το μέλλον της Ευρώπης

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Το Διαδίκτυο έχει αναδείξει νέους διαμορφωτές κοινής γνώμης, προσωπικότητες που δεν είναι γνωστές από τα παραδοσιακά ΜΜΕ και που πολλές φορές εκφράζουν μία εναλλακτική άποψη. Οι νεότερες γενιές, ειδικότερα, αγαπούν αυτές τις διαφορετικές φωνές πολύ περισσότερο από τους «επώνυμους» και τις παρακολουθούν κυρίως μέσω του YouTube.

Ο Μάικλ Μπλακ (Michael Black) είναι μία τέτοια ανερχόμενη φωνή του YouTube, Βρετανός, πρώην αναλυτής της εταιρείας πληροφορικής Intel αλλά και πολιτικός σχολιαστής. Τις απόψεις του θα τις ακούσετε στο κανάλι του στο YouTube: Michael Black.

Στη συζήτηση που έκανε με τη Φωτεινή Μαστρογιάννη περιέγραψε το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ερμήνευσε το μεταναστευτικό πρόβλημα αλλά και την απώλεια της Ευρωπαϊκής κουλτούρας και ατομικής ταυτότητας. Επισήμανε ότι είναι πολύ πιθανή μία εσκεμμένη μαζική εξόντωση πληθυσμών ως «προτεινόμενη λύση» από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ  για το «πρόβλημα» του υπερπληθυσμού.

Μάικλ Μπλακ (Michael Black)

Φωτεινή Μαστρογιάννη: Μάικλ, ποια είναι η άποψή σου για την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Μάικλ Μπλακ: Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει γίνει ένα υπερκράτος που δεν είναι υπόλογο σε κανέναν. Ως εκ τούτου, αποτελεί κίνδυνο για την ελευθερία και την ασφάλεια των πολιτών των κρατών μελών της.

ΦΜ: Θεωρείς ότι το Μπρέξιτ σαμποτάρεται;

ΜΜ: Κάποια μέρη του καθεστώτος προσπαθούν ενεργά να εμποδίσουν την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

ΦΜ: Ποιο νομίζεις ότι θα είναι το μέλλον της ΕΕ;

ΜΜ: Η ΕΕ από την ίδρυσή της προοριζόταν να αποτύχει. Το ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο οικοδομήθηκε βασίζεται στην ισότητα των αποτελεσμάτων και όχι στις ίσες ευκαιρίες. Με αυτό εννοώ ότι αγνοεί τις διαφορές στον πολιτισμό, τη γλώσσα και ακόμη και τα ήθη και έθιμα των διαφορετικών λαών. Το ήθος  της ΕΕ στηρίζεται στην ιδέα ότι όλες οι κοινωνίες μοιράζονται τα ίδια ιδεώδη. Αυτό είναι αντικειμενικά ψευδές. Ως εκ τούτου, επιμένουν στη συμμόρφωση μέσω της καταναγκαστικής εξουσίας του υπερκράτους τους. Αλλά χρησιμοποιούν αυτή τη δύναμη μόνο εναντίον των λαών της Ευρώπης. Έτσι, η ΕΕ έχει γίνει τυραννική εξ ορισμού. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η αποσύνθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και μαζί της, η βαλκανιοποίηση των κρατών σε μικρότερα κράτη τα οποία στη συνέχεια θα ενταχθούν σε μια μεγαλύτερη οικονομική ένωση.

ΦΜ: Ακούμε και διαβάζουμε για την παγκόσμια διακυβέρνηση. Είναι η αρχή ενός παγκόσμιου απολυταρχικού κράτους;

ΜΜ: Ναι. Ένα παγκόσμιο απολυταρχικό κράτος θα είναι η προτεινόμενη λύση στο πρόβλημα της χαοτικής διακυβέρνησης. Αυτή η πρακτική της κατάτμησης των χωρών και στη συνέχεια η ένταξη των μικρών κρατών που θα δημιουργηθούν σε μεγαλύτερα μπλοκ είναι μία δοκιμασμένη πρακτική. Έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές. Γνωστά παραδείγματα είναι η πρώην Γιουγκοσλαβία, η Μέση Ανατολή, το Ιράκ, το Ιράν και τη σινο-ρωσική χερσόνησος. Κάθε φορά, η διαδικασία της ανατροπής είναι η ίδια: «Αποδυνάμωση», «Αποσταθεροποίηση», «Κρίση», και στη συνέχεια «Κανονικοποίηση» - μια κατάσταση ολοκληρωτικού ελέγχου.

ΦΜ: Ποιος θέλει την παγκόσμια διακυβέρνηση και γιατί;

ΜΜ: Κυρίως η Τράπεζα των Διεθνών Διακανονισμών (BIS). Όλα τα κράτη είναι χρεωμένα. Πρόκειται για ένα μοντέλο χρέους που βασίζεται στη διαρκή υποδούλωση των ανθρώπων λόγω του χρέους μέσω της υποβάθμισης του νομίσματος. Οι χώρες πρέπει να συνεχίσουν να δανείζονται όλο και μεγαλύτερα ποσά από τις κεντρικές τράπεζες για να συνεχίσουν να λειτουργούν. Όλο και περισσότεροι  απευθύνονται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στην Παγκόσμια Τράπεζα, οι οποίες ελέγχονται από την BIS. Το σημερινό σύστημα, ήδη από τότε που σχεδιάστηκε, αποκηρύσσει τον άνθρωπο και τον αναγκάζει να δώσει όλα όσα έχει στο κράτος, το οποίο στη συνέχεια τα παραδίδει στις τράπεζες.

ΦΜ|: Το μεταναστευτικό είναι ένα θέμα που συζητάται στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες. Θεωρείς ότι το μεταναστευτικό είναι πρόβλημα για την Ευρώπη ή όχι;

ΜΜ: Σίγουρα η μαζική μετανάστευση είναι πρόβλημα. Η εισαγωγή χιλιάδων ατόμων χαμηλής εκπαίδευσης από χώρες με ιδεολογικές εμμονές είναι η συνταγή για την καταστροφή οποιασδήποτε χώρες. Η μετανάστευση από μόνη της δεν είναι πρόβλημα αρκεί να έρθουν οι καλύτεροι και πιο έξυπνοι και οι οποίοι θα σεβαστούν τις Ευρωπαϊκές αξίες. Αλλά λόγω του ότι η ΕΕ προωθεί την πολιτική ατζέντα της «πολυ-πολιτισμικότητας», οι μετανάστες δεν χρειάζεται να ενσωματωθούν να και να αποδεχθούν το δικό μας σύστημα αξιών. Η ατζέντα αυτή δημιουργεί βαθιές διαιρέσεις και σημαντικά προβλήματα σε όλη την Ευρώπη.

ΦΜ: Γιατί δεν περιορίζεται το μεταναστευτικό ρεύμα; Θεωρείς ότι ο λόγος είναι, σύμφωνα με αυτά που υποστηρίζουν κάποιοι πανεπιστημιακοί και πολιτικοί, ότι το μεταναστευτικό θα επιλύσει το πρόβλημα που προκαλείται από την υπογεννητικότητα των Ευρωπαίων και ότι θα φέρουν τεχνογνωσία που θα καταστήσει την Ευρώπη πιο ανταγωνιστική ή είναι κάποιος άλλος ο λόγος;

ΜΜ:  Ο κύριος λόγος που δεν περιορίζεται η μετανάστευση είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση κατάρτισε ένα έγγραφο το 1995 που ονομάζεται Δήλωση της Βαρκελώνης. Αυτή η Δήλωση αναφέρει ότι τα σύνορα της Ευρώπης δεν πρέπει να να είναι κλειστά για  ορισμένες αραβικές χώρες εκτός της ΕΕ. Σε πολλές από αυτές τις χώρες βρίσκονται κινήματα εξεγέρσεων υποκινούμενα από θρησκευτικό ή ιδεολογικό φανατισμό. Η δικαιολογία που χρησιμοποιείται για να επιτραπεί αυτή η μαζική εισαγωγή λαών είναι ότι οι ευρωπαϊκές γεννήσεις πέφτουν κάτω από τα επίπεδα αντικατάστασης. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά επιτρέποντας την είσοδο σε μεγάλο αριθμό μη μορφωμένων μεταναστών, πολλοί από τους οποίους είναι αναλφάβητοι, δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα. Αντίθετα, επιβαρύνει περαιτέρω τις κοινωνικές υπηρεσίες και την τοπική αυτοδιοίκηση. Και στην πραγματικότητα, δημιουργεί προβλήματα στην ικανότητα ανταγωνισμού σε μια παγκόσμια οικονομία.

Φωτεινή Μαστρογιάννη

ΦΜ: Σε ένα από τα βίντεό σου ανέφερες ότι ο υπερπληθυσμός είναι μύθος. Γιατί είναι μύθος;

ΜΜ: Επειδή ο μύθος του υπερπληθυσμού σχεδιάστηκε από τον  Τόμας Μάλθους το 1798. Ο Μάλθους  ήταν ένας ψευδο-διανοούμενος που συνδύασε τη συσχέτιση και την αιτιώδη συνάφεια. Οι προβλέψεις και τα συμπεράσματά του έχουν αποσιωπηθεί διεξοδικά από την επιστημονική κοινότητα, όμως οι υποστηρικτές του συνεχίζουν την ατζέντα αποπληθυσμού  του σε μια προσπάθεια να αποκτήσουν νέους οπαδούς. Οι τελευταίες έρευνες δείχνουν ότι ο πλανήτης είναι περισσότερο από ικανός για να συντηρήσει την ανθρώπινη ζωή. Θα προτρέψω θερμά τους αναγνώστες σας να εξετάσουν το έργο του Χανς Ρόσλινγκ, ιατρού, ακαδημαϊκού και στατιστικού, για περαιτέρω μελέτη σχετικά με αυτό το ζήτημα.

ΦΜ: Στις ημέρες στην Ελλάδα συζητείται έντονα η δυνατότητα αλλαγής φύλου ήδη από την ηλικία των δεκαπέντε χρόνων. Σε άλλες χώρες όπως είναι οι ΗΠΑ και η Βρετανία, οι έφηβοι μπορούν να πάρουν φάρμακα για να αλλάξουν το φύλο τους. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η αλλαγή φύλου μπορεί να είναι χρήσιμη για τους ανθρώπους που δεν αισθάνονται άνετα με το φύλο τους και η χειρουργική αντιμετώπιση μπορεί να διορθώσει αυτό το «λάθος» της φύσης. Ποια είναι η γνώμη σου;

ΜΜ: Δεν είμαι ειδικός σε αυτό τον τομέα. Ωστόσο, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την προσωπική μου άποψη. Θεωρώ ότι υπάρχει ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων που πράγματι πάσχουν από δυσφορία φύλου, μία σοβαρή σωματική και ιατρική κατάσταση. Αλλά παρατήρησα ότι η ριζοσπαστική αριστερά σπρώχνει προς τη νομιμοποίηση της χρήσης αυτών των «θεραπειών» στα παιδιά τα οποία δεν μπορούν να λάβουν τις σωστές αποφάσεις γιατί δεν έχουν την κατάλληλη πληροφόρηση για τις επιλογές που θα επηρεάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους. Το μονοπάτι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο.

ΦΜ: Έχεις αναφέρει ότι επίκειται μία μαζική σφαγή στην Ευρώπη. Θεωρείς ότι τα τρομοκρατικά χτυπήματα αποτελούν προάγγελό της;

ΜΜ:  Ναι. Θεωρώ ότι, επειδή η Ευρώπη δεν κατάφερε να αναγνωρίσει το πρόβλημα της ισλαμικής τρομοκρατίας και να το αναγνωρίσει δημοσίως, οδηγούμαστε προς κάτι πολύ χειρότερο μακροπρόθεσμα. Πολλοί άνθρωποι ζουν σήμερα σε κατάσταση πόλωσης και φόβου. Ο φόβος είναι φανερός και μπορεί γρήγορα να μετατραπεί σε μίσος. Αν η ιστορία μας έχει διδάξει κάτι, είναι ότι οι φρικαλεότητες πραγματοποιούνται όταν καλοί άνδρες και γυναίκες δεν κάνουν τίποτα. Η Δύση αγωνίζεται σήμερα για τη ζωή της. Υπάρχει ένας πολύ πραγματικός πόλεμος εναντίον των λαών της Ευρώπης σε πολλά μέτωπα. Η ισλαμική τρομοκρατία είναι ένας από αυτούς. Η καταστολή της ελευθερίας του λόγου είναι άλλη.

ΦΜ: Μία τελευταία ερώτηση. Πολλοί άνθρωποι έχουν γίνει απαθείς. Δεν ελπίζουν σε τίποτα πλέον. Τι θα τους πρότεινες;

ΜΜ: Η συμβουλή μου είναι να ξεκινήσουν με τις βασικές αρχές. Γνώθι σαυτόν. Οι ηθικές αρετές όπως είναι το κουράγιο και η δύναμη προέρχονται από τη γνώση και την κατανόηση. Από τη γνώση και την κατανόηση προκύπτει η σοφία που είναι η θέληση να δράσει κάποιος. Να μελετήσουν το Trivium (σημ. λατινική λέξη, σημαίνει τη μελέτη της γραμματικής, της λογικής και της ρητορικής). Να κατανοήσουν τον Φυσικό Νόμο- τον παγκόσμιο νόμο της δράσης και της συνέπειας, της αδράνειας και της συνέπειας. Να μάθουν όσο πιο πολλά μπορούν για την οικονομία, την πολιτική και την φιλοσοφία. Να αγκαλιάσουν το πνεύμα του Λόγου. Να μην παραδοθούν στον μηδενισμό, στην απόγνωση και στην απελπισία.

ΦΜ: Σε ευχαριστώ Μάικλ για την ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Τα βίντεο του Μάικλ Μπλακ μπορείτε να παρακολουθήσετε στο YouTube στον παρακάτω σύνδεσμo:

Προτεινόμενα αναγνώσματα:

Μαστρογιάννη, Φ. Διαμορφωτές κοινής γνώμης. Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2017/06/blog-post_23.html>

Μαστρογιάννη, Φ. Η ψηφιακή γενιά Ζ. Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2017/09/blog-post_14.html>

Μαστρογιάννη, Φ. Χάος και ΕΕ. Διαθέσιμο στο:<http://mastroyanni.blogspot.gr/2017/03/blog-post_24.html>

Μαστρογιάννη, Φ. ΦΟΒΑΜΑΙ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ. Διαθέσιμο στο:<http://mastroyanni.blogspot.gr/2016/09/blog-post_7.html>

Γιατί είμαστε απαθείς;

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Όλοι οι μηχανισμοί του σημερινού αντιπροσωπευτικού συστήματος – κόμματα, εκλογές, κοινοβούλιο – έχουν χρεοκοπήσει στη συνείδηση των πολιτών. Οι μείζονες πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από εξωκοινοβουλευτικούς παράγοντες – συχνά εξωεθνικούς. Τα κόμματα εξουσίας υπηρετούν τα συμφέροντα των χρηματοδοτών τους. Και οι παντοιοτρόπως χειραγωγούμενοι πολίτες προσέρχονται στις κάλπες και προσεπικυρώνουν τη σκηνοθεσία».

Κυριάκος Σιμόπουλος  «Η διαφθορά της εξουσίας»

Ο Κυριάκος Σιμόπουλος αναφέρονταν στη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος αποδίδοντας την στις σχέσεις εξάρτησης της Ελλάδας και στη διαφθορά της εξουσίας.

Ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Τσαλς Ράιτ Μιλς (C. Wright Mills) αποδίδει την πολιτική απάθεια και την πολιτική υποταγή των πολιτών στην εξουσία των ελίτ. Οι ελίτ αποτελούνται αποτελείται από τους συνδικαλιστές που είναι πλέον οι άνθρωποι του συστήματος και οι οποίοι στερούν από τους εργαζόμενους την ανεξαρτησία της σκέψης μετατρέποντάς τους σε χαζοχαρούμενα ρομπότ. Οι άλλες ελίτ είναι η στρατιωτική, η πολιτική και η οικονομική.

Ο Σιμόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά: « Η εξουσία επιθυμεί τον εκφυλισμό του πολίτη σε άβουλο καταναλωτή που απολαμβάνει αποχαυνωμένος τα τηλεοπτικά θεάματα. Χρειάζεται πολίτη που ελαύνεται αποκλειστικά από το προσωπικό του συμφέρον, πολίτη με ατομικιστικό πνεύμα και φρόνημα, πολίτη που ανέχεται τα πάντα. Με τα ΜΜΕ και τη διαφημιστική βιομηχανία επιδιώκει την πλήρη υποταγή του στο σύστημα, τον συμβιβασμό, την παραδοχή. Να μη διαμαρτύρεται ποτέ. Να λέει πάντα «ναι». Χωρίς καταναγκασμό, χωρίς άσκηση βίας. Με τη μαζική πλύση εγκεφάλου και τη χειραγώγηση. Καλλιεργεί τις καταναλωτικές του μανίες, την απληστία για υλικά αγαθά και κυρίως το πάθος της απόλαυσης, που γίνεται αποκλειστικός σκοπός ζωής…Αντικειμενικός σκοπός του συστήματος, να περιορίσει τον πολίτη στον ιδιωτικό χώρο. Να παραιτηθεί από το δικαίωμα συμμετοχής στη διαχείριση των κοινών και στον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας».

«Γραμμή Παραγωγής»- πίνακας του Γεράσιμου Γερολυμάτου

Αναφέρεται σαφώς λοιπόν στην πολιτική υποταγή του Ράιτ Μιλς. Ο Μιλς ορίζει την πολιτική υποταγή ως την άρνηση ύπαρξης αντι-ιδεολογιών («όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας»), πολιτικών θεσμών και τρόπων ζωής που θα βοηθούσαν στη διαμόρφωση πολιτικών στόχων και στην αντίστοιχη δράση.  

Η πολιτική υποταγή υλοποιείται σε κοινωνίες που η κυρίαρχη στάση είναι ο ατομικισμός, τα πολιτικά κόμματα δεν διαφέρουν το ένα από το άλλο όσον αφορά τα πολιτικά τους προγράμματα και η όλη πολιτική περιορίζεται στα εκλογικά αποτελέσματα. Η πολιτική βρίσκεται σε απόσταση από την καθημερινότητα του πολίτη, η οποία δεν αποτελεί πλέον αντικείμενο πολιτικού προβληματισμού. Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι να μην «χτυπιέται το κακό στη ρίζα του» και ως εκ τούτου, η πολιτική ανάλυση να είναι ελλειμματική αλλά και να μην υπάρχει καμία έξυπνη στρατηγική.

Τα ΜΜΕ δεν προάγουν τον διάλογο και την ανταλλαγή ιδεών, τα πανεπιστήμια γίνονται κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης και όχι φυτώρια κριτικής σκέψης. Ο πολίτης μένει αβοήθητος, στο έλεος των ελίτ και των πολυεθνικών και θύμα χειραγώγησης. 

Στην περίπτωση που διαθέτει ακόμα εργασία, συνήθως μισθωτή, ο αγώνας για την επιβίωση τον ωθεί σε ακόμα μεγαλύτερη απομόνωση και σε αρκετές περιπτώσεις το νόημα της ζωής και η προσωπική  του αξία «βρίσκεται» στον χώρο εργασίας του, έναν χώρο στον οποίο είναι πλήρως εξαρτημένος από μία αυταρχική ιεραρχία. 

Η ερώτηση «τι δουλειά κάνεις;» είναι σημαντική γιατί προσδιορίζει το τυχόν κύρος του στην κοινωνία ενώ η έλλειψη κύρους του δημιουργεί πανικό. Το κύρος αυτό συνδέεται αποκλειστικά με τον χώρο εργασίας και όχι σε άλλες δραστηριότητες που βρίσκονται έξω από αυτόν. Ο άνθρωπος αποξενώνεται και μεταμορφώνεται σε επιδεικτικό καταναλωτή – το χρήμα ως ένδειξη προσωπικής αξίας. 

Η ανασφάλειά του όμως δεν παύει. Το μήνυμα που του μεταφέρεται είναι ότι πρέπει να έχει μία εργασία βαρετή και κακοπληρωμένη στην οποία δεν πρόκειται να έχει καμία εξέλιξη (η εξέλιξη είναι για τους λίγους και εκλεκτούς) και μπορεί να ξεχάσει τη μιζέρια του μόνο μέσω της κατανάλωσης και των εφήμερων καταναλωτικών σχέσεων, έχοντας πάντα τον φόβο ότι μπορεί να απολέσει τη δουλειά του και συνεπώς και την κατανάλωσή του, οπότε σε αυτή την περίπτωση, σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα θα είναι «άχρηστος» και «περιττός». 

Μετατρέπεται λοιπόν σε έναν ανεύθυνο, απομονωμένο και χαζοχαρούμενο πολίτη που ενδιαφέρεται μόνο για την προσωρινή διασκέδαση προκειμένου να ξεχάσει την κούραση της δουλειάς του.  Η έλλειψη συλλογικότητας τον κάνει εύκολο θύμα χειραγώγησης, είναι ένας απαθής πολίτης. Εάν ασχολείται με την πολιτική το κάνει μόνο ως τρόπο απόκτησης εξουσίας και κύρους και όχι γιατί επιθυμεί την αλλαγή προς το καλύτερο.

Ποια είναι η λύση; Πώς μπορεί να καταπολεμηθεί η απάθεια; Ο Μιλς θεωρεί ότι θα πρέπει να επαναδιαμορφωθεί η ψυχολογία και η δομή της κοινωνίας μέσω της βελτίωσης της θέσης της γυναίκας (σημ. δική μου δηλαδή να μην θεωρείται σκεύος ηδονής), της διευθέτησης του χώρου εργασίας (καλύτερες συνθήκες εργασίας), της ποιότητας της διασκέδασης (σημ. όχι άλλα τηλεσκουπίδια, τηλεπερσόνες της συμφοράς, σκυλάδικα κτλ.), της ασφάλειας της κατοικίας (σημ. να μην φοβάται ο άνθρωπος ότι θα μείνει στον δρόμο), της αύξησης της αυτοεκτίμησης (μέσω δημιουργικών δραστηριοτήτων και όχι μέσω του τίτλου εργασίας) και τέλος μέσω της κατάργησης της χειραγώγησης.  

Η επίλυση αυτών των πολιτικών προβλημάτων θα σταματήσει και την πολιτική απάθεια. Σημαντικό όμως είναι να το κατανοήσει και ο ίδιος ο πολίτης ή είναι τόσο αλλοτριωμένος που δεν πρόκειται να το κατανοήσει;

Προτεινόμενα αναγνώσματα

Κυριάκος Σιμόπουλος. Η διαφθορά της εξουσίας. Εκδ. Πιρόγα.

Φωτεινή Μαστρογιάννη. Υποταγή ή αλλαγή; Το ερώτημα των Ελλήνων. Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2016/10/blog-post_22.html>

Φωτεινή Μαστρογιάννη. Απάθεια και Συλλογική Δράση. Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2016/11/blog-post_27.html>

C.Wright Mills. The Power Elite. Διαθέσιμο στο: <http://www.eindtijdinbeeld.nl/EiB-Bibliotheek/Boeken/The_Power_Elite_-_New_Edition__first_full-scale_study_of_structure_and_distribution_of_power_in_USA___2000_.pdf>

Tom DeLuca. The two faces of political apathy. Διαθέσιμο στο:<https://politicalanthro.files.wordpress.com/2014/09/the-two-faces-of-political-apathy3.pdf>

Κοινωνική Βία και Φόβος των Ελίτ

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Ο φόβος είναι ένα ισχυρότατο συναίσθημα, έχει δε χρησιμοποιηθεί κατά κόρον και στην πολιτική. Ο φόβος δεν είναι μόνο ατομικός αλλά  μπορεί να εξαπλωθεί σε ολόκληρη την κοινωνία και να γίνει συλλογικός (δεν βιώνουμε άλλωστε κάτι τέτοιο σήμερα;). 

Δεν φοβάται όμως μόνο η «μάζα» αλλά και η ελίτ.  Σύμφωνα με τον  Brown (1997) η μάζα φοβάται όταν αισθάνεται απειλή για την ασφάλειά της. Η δε ασφάλεια μπορεί να είναι σωματική, πολιτική, οικονομική και πολιτιστική/κοινωνική.

Ενδιαφέρον όμως είναι να δούμε τι φοβούνται οι ελίτ σύμφωνα με τον Brown. Αυτό λοιπόν που φοβούνται σχετίζεται με δύο κινδύνους. Ο ένας είναι ο κίνδυνος απώλειας της εξουσίας (νοιάζονται μόνο για τις καρέκλες που λέει ο λαός) και ο άλλος είναι ο κίνδυνος να καταδικασθούν για προγενέστερα εγκλήματα που έχουν διαπράξει.

Από τους δύο φόβους της ελίτ δηλαδή τον φόβο του κινδύνου της απώλειας της εξουσίας και του κινδύνου να καταδικασθούν για προγενέστερα εγκλήματα, ο πιο ισχυρός είναι αυτός της απώλειας της εξουσίας.

Η αντίδραση των ελίτ στους φόβους αυτούς είναι η δημιουργία πόλωσης. Στο παρελθόν το έκαναν με τα έθνη, στο παρόν όπου υπάρχει μία γενικότερη εθνοαποδόμηση λόγω των συμφερόντων της παγκοσμιοποίησης και των παγκοσμιοποιητών, η πόλωση που δημιουργούν είναι μεταξύ κοινωνικών ομάδων ακόμα και οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων όπως είδαμε πρόσφατα στη χώρα μας όπου πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας με εμπρηστικές του δηλώσεις προωθούσε την πόλωση (και κατά συνέπεια και την κοινωνική βία). 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οι ελίτ χρησιμοποιούν την ανασφάλεια της μάζας προκειμένου να διατηρήσουν τη δύναμή τους, παρουσιάζονται  στο πλήθος ως  «προστάτες» (ή "σωτήρες" στα καθ’ημάς). Αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι να βρουν κάτι που να είναι προς το συμφέρον μίας κοινωνικής ομάδας και να το διαμορφώσουν κατά τέτοιο τρόπο που να εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.

Για παράδειγμα, τη δυσαρέσκεια του λαού όσον αφορά τη δυσβάσταχτη φορολογία προσπαθούν να τη στρέψουν στο πρόβλημα της δημόσιας διοίκησης και της λειτουργίας του όποιου "ελληνικού" κράτους έχει απομείνει και έτσι να διευκολυνθούν οι ιδιωτικοποιήσεις και η πώληση όλης της εθνικής περιουσίας.

Για να επιτύχουν τον σκοπό τους, οι ελίτ στοχοποιούν κάποια άλλη ομάδα π.χ. μπορεί να είναι εθνοτική ομάδα, κοινωνική (π.χ. στη χώρα μας πολλές κοινωνικές ομάδες έχουν γίνει στόχος των ελίτ κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί στα πλαίσια του άκρατου νεοφιλελευθερισμού όπου επιδιώκεται η ιδιωτικοποίηση των πάντων, οτιδήποτε δημόσιο αποτελεί στόχος) ή ακόμα και ποδοσφαιρική (όπως είδαμε πρόσφατα, εάν και ο στόχος ήταν άλλες κοινωνικές ομάδες απλά ο φανατισμός των οπαδών χρησιμοποιήθηκε ως μέσο).

Κλειδί για την χειραγώγηση του πλήθους μέσω του φόβου από τις ελίτ είναι και η παροχή περιορισμένης πληροφόρησης. Το βλέπουμε αυτό στον τόπο μας μέσω των κατευθυνόμενων ΜΜΕ και της τηλεόρασης που προβάλλει σκουπίδια τύπου Σαρβάιβορ. Ο έλεγχος των ΜΜΕ από την ελίτ είναι βασικό στοιχείο για τη δημιουργία φόβου στις μάζες. Απτό παράδειγμα είναι ο καθημερινός βομβαρδισμός με τρομακτικές ειδήσεις για την οικονομία που προβάλλουν ακόμα και μέσω διαδικτύου και τις οποίες αρκετοί αφελείς αναπαράγουν μεγαλώνοντας έτσι, άθελά τους, το κλίμα τρόμου και συμβάλλοντας κατ'αυτό τον τρόπο στην επίτευξη του στόχου των ελίτ που δεν είναι άλλος από τη χειραγώγηση.

Στα πλαίσια αυτά της δημιουργίας φόβου, οι ελίτ δημιουργούν ψεύτικες απειλές που προκαλούνται, δήθεν, από κοινωνικές ομάδες. Για παράδειγμα, είδαμε ότι αναφέρθηκαν στους συνταξιούχους με διάφορους τρόπους ότι π.χ. είναι οι συνταξιούχοι αυτοί που προκάλεσαν το έλλειμμα κτλ., ισχυρισμοί που δεν έχουν καμία λογική υπόσταση αλλά είναι αρκετοί για να προκαλέσουν την αντιπάθεια των άλλων κοινωνικών ομάδων προς την ομάδα των συνταξιούχων. Το ίδιο προσπάθησαν να κάνουν και με τους δημοσίους υπαλλήλους.  Σε μεγάλο βαθμό, δυστυχώς, τα κατάφεραν.

Αυτού του είδους οι επικείμενες ψεύτικες απειλές από τις άλλες ομάδες μπορούν να δημιουργήσουν συγκρούσεις, βία, ένα περιβάλλον όπου κανένας δεν εμπιστεύεται κανένα (όπως το σημερινό). Αποτέλεσμα: από τη μία θα υπάρχει μία ομάδα ανθρώπων η οποία θα ακολουθεί τον όποιον δείχνει ότι μπορεί να τους προστατεύσει (π.χ. επιλογή ενός ηγέτη που υπόσχεται ότι θα προστατεύσει τα συμφέροντα των συνταξιούχων αλλά και διάφοροι μισότρελοι "σωτήρες" που έχουν εμφανισθεί κατά καιρούς κτλ.) ή ένα γενικευμένο κλίμα απάθειας και απαξίωσης χωρίς να συνοδεύεται από ενεργητικές πράξεις αλλαγής της κατάστασης.

Η κατάσταση αυτή είναι άκρως ανησυχητική δεδομένου ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκληθεί  κοινωνική έκρηξη, η οποία μπορεί κι αυτή να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εκάστοτε ελίτ. Παρατηρώντας τις χυδαίες χειρονομίες, συμπεριφορές και λεκτικές εκφράσεις πολιτικών προσώπων και γνωστών επιχειρηματιών, πιθανόν μία τέτοιου τύπου κοινωνική έκρηξη να επιδιώκεται.

Πηγές

Brown, Michael E. (1997) The Causes of Internal Conflict” in Brown (ed.), “Nationalism and Ethnic Conflict,” p. 19

Gagnon Jr, V.P. “Ethnic Nationalism and International Conflict: The Case of Serbia” International Security, vol. 19, no. 3, (Winter 1994/95) p. 130-166.

Μαστρογιάννη, Φ. Φόβος και Πολιτική. Διαθέσιμο: http://mastroyanni.blogspot.gr/2016/03/blog-post_8.html

Snyder, Jack. From Voting to Violence: Democratization and Nationalist Conflict, New York, NY: W.W. Norton and Company, (2000), p. 67