Ο δικηγόρος Χρήστος Λυντέρης, μέλος της Πρωτοβουλίας για Ριζική Συνταγματική Αλλαγή, ήταν προσκεκλημένος της Φωτεινής Μαστρογιάννη στην εκπομπή Take the money and run.
Η Πρωτοβουλία για Ριζική Συνταγματική Αλλαγή ιδρύθηκε το 2011 και
αριθμεί πλέον των 2000 μελών.
Σύμφωνα με τον κύριο Λυντέρη, το πολιτικό σύστημα ευθύνεται για τη
χρεοκοπία της χώρας με τους διορισμούς ημετέρων, το πελατειακό κράτος, την
καταλήστευση του δημοσίου χρήματος κλπ.
Το ζήτημα δεν έγκειται μόνο στο πολιτικό προσωπικό αλλά είναι κυρίως
θεσμικό. Το Σύνταγμα του 1975 είναι ένα Σύνταγμα σχεδόν τριτοκοσμικό και έγινε
ακόμα πιο τριτοκοσμικό με τις αναθεωρήσεις που έγιναν το 1986, το 2001 και το
2007.
Ο Καραμανλής το 1975, όταν η χώρα έφευγε από τη δικτατορία, μπορούσε να
δώσει την ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα νέο πολιτικό σύστημα. Αντ’αυτού έφερε
πίσω το Σύνταγμα του 1952 με μόνη διαφορά το θέμα της βασιλευομένης ή
αβασίλευτης δημοκρατίας, έφερε δηλαδή ένα σύστημα εικοσαετίας και αυταρχικό.
Κατ’αυτό τον τρόπο, όλες οι εξουσίες υποτάχθηκαν στην εκτελεστική εξουσία
δηλαδή η Βουλή υποτάχθηκε στην κυβέρνηση, η δικαστική το ίδιο με το διορισμό
της ανώτατης δικαστικής εξουσίας από την κυβέρνηση. Ο λαός δεν είχε κανένα δικαίωμα
παρά μόνο να εκλέγει. Δημιουργήθηκε ένα αδιαφανές σύστημα που επέτρεπε εύκολα
σε κάποιους που είχαν την εξουσία να τη διαχειριστούν κατά το δοκούν, χωρίς
κανένα έλεγχο.
Στο σύστημα αυτό μπορεί ο καθένας να υπόσχεται ότι θέλει και στη
συνέχεια χωρίς καμία κύρωση να κάνει το εντελώς αντίθετο. Ενώ ο απλός πολίτης
μπορεί να θεωρηθεί ότι εξαπατά εάν παραπλανά με στόχο το κέρδος και το
οικονομικό όφελος. Υπάρχει σχετική ποινική διάταξη περί απάτης.
Η μόνη επίπτωση που έχουν οι πολιτικοί είναι ότι μπορεί ο λαός σε
τέσσερα χρόνια να μην τους εκλέξει.
Πλέον, θεωρείται δεδομένο ότι κάποιοι έχουν περισσότερα δικαιώματα. Τα πολιτικά κόμματα ενώ έπαιρναν την κρατική
χρηματοδότηση και ήταν καταχρεωμένα, έπαιρναν ταυτόχρονα και χρηματοδότηση από
τις τράπεζες ενώ αντίθετα, ένας υγιής επιχειρηματίας δυσκολεύεται, σήμερα, να
πάρει χρηματοδότηση από τις τράπεζες.
Τις ανισότητες τις βλέπουμε παντού όπως στο ασφαλιστικό που ενώ
υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν 4.000 Ευρώ σύνταξη και παίρνουν 10 συντάξεις,
άλλοι δεν μπορούν να πάρουν σύνταξη. Αυτές οι ανισότητες δημιουργήθηκαν από
αυτό το πολιτικό σύστημα που έθεσε το λαό στο περιθώριο.
Είναι ανάγκη να ξαναδημιουργηθεί το κράτος και επιτέλους η Ελλάδα να
προχωρήσει μπροστά. Μια τέτοια αλλαγή θα ήταν ευκαιρία για την αναγέννηση της
χώρας.
Οι διατάξεις περί ασυλίας των βουλευτών και των υπουργών ξεκίνησαν από
το Σύνταγμα του 1864. Για την εποχή εκείνη οι διατάξεις αυτές είχαν ένα νόημα.
Σε ένα πολίτευμα βασιλείας, θα έπρεπε οι εκπρόσωποι του λαού:
α) να έχουν
ασυλία απέναντι στο βασιλιά και
β) να μπορούν να ελέγχουν την κυβέρνηση που
διόριζε ο βασιλιάς.
Το ζήτημα ξανατέθηκε με το Σύνταγμα του 1975. Πλέον δεν
υπάρχει βασιλευομένη αλλά προεδρευομένη δημοκρατία. Καθιερώθηκε ένα σύστημα
όπου οι βουλευτές και οι υπουργοί δεν υπάγονται στη δικαιοσύνη αλλά πρέπει η
βουλή να αποφασίσει για τη δίωξή τους. Εάν, για παράδειγμα, τελεστεί ένα
αδίκημα από έναν υπουργό ακόμα και για την προκαταρκτική εξέταση πρέπει να
αποφασίσει η βουλή. Η δικαστική εξουσία δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Το ίδιο
συμβαίνει και για τους βουλευτές, θα πρέπει δηλαδή η βουλή να δώσει άδεια. Το
Σύνταγμα αναφέρει ότι εάν περάσουν τρεις μήνες και δεν δώσει άδεια η Βουλή τότε
προκύπτει ότι ο βουλευτής δεν χρειάζεται καν να απαντήσει. Με άλλα λόγια
διαπιστώνουμε υπάρχει πλήρης περιφρόνηση για τη δικαστική εξουσία. Κατ’αυτό τον
τρόπο οι διώξεις δυσκολεύονται κατά πολύ.
Με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001, υπάρχει άλλη μία ευνοϊκή
διάταξη, η συντομότατη παραγραφή. Ενώ για τους άλλους πολίτες ένα κακούργημα
παραγράφεται στα είκοσι χρόνια, στις περιπτώσεις των υπουργών η παραγραφή
μπορεί να είναι και διετής. Αποδεικνύεται ότι οι υπουργοί είναι πάνω από τη
δικαιοσύνη (!!!).
Πρέπει να γίνουν τρία πράγματα:
1.
Ρήξη με το παρελθόν
2.
Δίκαιη διαχείριση του
παρόντος
3.
Η επαγγελία του μέλλοντος.
Στους άξονες της διακήρυξης της Πρωτοβουλίας για τη Ριζική Συνταγματική
Αλλαγή εντάσσεται η ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας. Θα πρέπει να
καταργηθούν οι ασυλίες, να υπάρχει ένα ανεξάρτητο συνταγματικό δικαστήριο
αποτελούμενο και από μη τακτικούς δικαστές και δικηγόρους, ένα δεκαπεντεμελές,
φερ’ειπείν, δικαστήριο το οποίο θα κρίνει τη συνταγματικότητα των νόμων.
Θα
πρέπει επίσης να ενισχυθεί ο θεσμός των ενόρκων σε αδικήματα π.χ. δικαστών κτλ.
Η δικαστική εξουσία να μην εκλέγεται από την κυβέρνηση αλλά από κλήρωση μεταξύ
των ανωτάτων δικαστών. Οι δικαστές θα πρέπει να προάγονται με αντικειμενικά
κριτήρια. Θα μπορούσε επίσης να καταργηθεί η δυνατότητα μίας δυσμενούς
μετάθεσης, να υπάρχει το αμετάθετο όπως συμβαίνει στην Ιταλία. Οι δικαστές θα μπορούσαν
να έχουν δικαστική αστυνομία που δεν έχουν.
Η δικαστική εξουσία θα έπρεπε να μπορούσε να ελέγχει τα πόθεν έσχες και
να μη γίνεται από την επιτροπή της βουλής όπου ο ελεγχόμενος είναι και ο
ελέγχων. Το δικαστήριο του Ελεγκτικού Συνεδρίου θα έπρεπε να τους ελέγχει όλους
όπως ελέγχονταν όλοι στην αρχαία Αθήνα όπου εκείνος που ασκούσε δημόσια
εξουσία, δεν μπορούσε ούτε να πουλήσει ούτε να υιοθετήσει ή να υιοθετηθεί μέχρι
να ολοκληρώσει το έργο του.
Οι βουλευτές, επίσης, δεν θα πρέπει να είναι στο ίδιο αξίωμα πάνω από δύο
φορές για να μην υπάρχει αυτή η αλαζονική συμπεριφορά. Έχουν ξεχάσει ότι είναι αντιπρόσωποι του λαού
και νομίζουν ότι είναι άρχοντες.
Τα πράγματα θα αλλάξουν από τη στιγμή που θα δημιουργηθεί μία κρίσιμη μάζα
πολιτών η οποία θα προτάξει τη ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος.
Δυστυχώς, δεν έχουμε ένα θεσμό να στηριχθούμε, το πολιτικό σύστημα μπήκε
στο συνδικαλισμός, στα σχολεία κτλ. Στις μαθητικές εκλογές, για παράδειγμα,
παίρνουν τηλέφωνο στο κόμμα για να το ενημερώσουν για το αποτέλεσμα. Οι διανοητές
έχουν τα βιβλία τους στα καλύτερα βιβλιοπωλεία που πολλές φορές στήνονται με βρώμικο
χρήμα ενώ άλλοι είναι αποκλεισμένοι. Η κυρίαρχη διανόηση είναι με το πολιτικό σύστημα.
Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι που έχουν ανεξαρτησία πνεύματος και είναι προς τιμήν τους
που όλα αυτά τα χρόνια άρθρωσαν λόγο όπως είναι ο Χρήστος Γιανναράς, ο Πέδρο Ολάγια,
η Μαρία Νεγρεπόντη – Δελιβάνη καπ.
Το πολιτικό σύστημα θα καταλάβει ότι με τα ψέμματα και την κοροϊδία δεν
πάει άλλο και εκεί πρέπει η κοινωνία να είναι ισχυρή ώστε να διεκδικήσει την αλλαγή.
Ο αγώνας είναι μακρύς αλλά είναι ένας ωραίος αγώνας γιατί είναι ωραίο
να έχεις όραμα.
Την εκπομπή μπορείτε να παρακολουθήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο:
