Φωτεινή Μαστρογιάννη
«Πολλοί δρόμοι οδηγούν στη βία ή στο
μίσος: η αποθάρρυνση και η απώλεια ελπίδας, η αδράνεια και η απάθεια, η ανάπτυξη
μιας πικρίας και μιας μνησικακίας που οδηγούν σε εκρήξεις βίας, όχι πάντα τις ίδιες
ποιοτικά και στους τρόπους έκφρασης. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μία διάχυτη
δυσφορία που μπορεί να μετατραπεί σε ακραία βία».
Η προπαγάνδα έχει ως στόχο τη χειραγώγηση και είναι ένας από τους πολλούς
δρόμους που έχουν οδηγήσει στη βία, στο μίσος και σε ακρότητες. Πατέρας της προπαγάνδας, κατά κάποιους, θεωρείται ο Γκέμπελς.
O Πάουλ Γιόζεφ Γκέμπελς ήταν Υπουργός
Προπαγάνδας της Ναζιστικής Γερμανίας την περίοδο 1933-1945. Ο καθηγητής
ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Γιέηλ, Λέοναρντ Ντοομπ (Leonard Doob) το 1950, με βάση τα δημοσιευμένα
αλλά και μη δημοσιευμένα αποσπάσματα του ημερολογίου του Γκέμπελς, συνόψισε τις
βασικές αρχές του Γκέμπελς για την προπαγάνδα.
Οι αρχές αυτές μελετήθηκαν πολύ από τους ερευνητές επικοινωνίας αλλά και μέχρι
σήμερα θεωρούνται εφαρμόσιμες ειδικότερα στον ψηφιακό κόσμο αλλά και στην πολιτική.
Σύμφωνα με τις αρχές αυτές, η προπαγάνδα θα πρέπει να εστιάζει σε ένα συγκεκριμένο εχθρό ενώ το μήνυμά της θα πρέπει να είναι απλό
και να απευθύνεται στις μάζες και όχι στους διανοούμενους. Θα πρέπει να χρησιμοποιούνται διακριτές
εκφράσεις για τον εχθρό, οι οποίες θα περιέχουν λέξεις και σλόγκαν που θα προκαλούν τις επιθυμητές αντιδράσεις (επιθυμητές για τον
προπαγανδιστή) από το πλήθος. Στη συνέχεια, αυτές οι λέξεις θα συνδεθούν με ένα
γεγονός και πρέπει να είναι εύκολες για να μπορεί το πλήθος να τις απομνημονεύσει και να τις επαναλάβει με ευκολία. Ο προπαγανδιστής θα πρέπει επίσης να
τις επαναλαμβάνει ξανά και ξανά αλλά μόνο στις κατάλληλες περιστάσεις.
Το μήνυμα και οι εκφράσεις πρέπει
να μεταδίδονται μέσω του κατάλληλου επικοινωνιακού μέσου και εξυπακούεται ότι
πρέπει να προκαλούν την προσοχή του κοινού και να αποτελείται από γενικεύσεις στις
οποίες οι περισσότεροι θα μπορούν να ταυτιστούν. Θα πρέπει επίσης να μεταδίδεται
από άτομα με κύρος. Στις κατεχόμενες από τη ναζιστική Γερμανία χώρες ιδιαίτερη
έμφαση δίνονταν στην απόκτηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης από τις κατοχικές δυνάμεις.
Στα
γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, ο Γκέμπελς είχε διαπιστώσει ότι οι Γερμανοί
ήθελαν και ψυχαγωγία πέραν των προπαγανδιστικών μηνυμάτων (δεν είναι τυχαία
στις μέρες μας, η χρήση όλων αυτών των ευτελών ψυχαγωγικών τηλεοπτικών εκπομπών).
Στις εφημερίδες δεν ήταν αποτελεσματική η ευθεία χρήση προπαγάνδας μέσω
κειμένων αλλά η προπαγάνδα πραγματοποιούνταν μέσω πλάγιων ειδήσεων.
Η μετάθεση είναι επίσης μία πολύ
σημαντική αρχή της προπαγάνδας που χρησιμοποιείται στην πολιτική και δεν είναι άλλη παρά την
κατηγορία του αντιπάλου για τα λάθη και τις ανεπάρκειές του. Προφανώς, δεν
πρόκειται περί μίας ηθικής αρχής.
Η άλλη αρχή είναι αυτή της υπερβολής
και της πρόκλησης φόβου αλλά σε ένα «αποδεκτό» επίπεδο. Κατά τον Γκέμπελς, ο χειρισμός του φόβου θέλει
προσοχή. Ο μεγάλος φόβος προκαλεί πανικό και απώλεια ηθικού
ενώ ο λίγος φόβος προκαλεί αυταρέσκεια και απάθεια. Ως εκ τούτου, η προπαγάνδα
πρέπει να δημιουργεί και να δυναμώνει τον φόβο όσον αφορά τις συνέπειες της ήττας.
Από την άλλη, πρέπει να μειώνει τον φόβο (εκτός αυτού που αφορά τις συνέπειες της
ήττας), όταν δεν μπορούν να τον μειώσουν οι άνθρωποι από μόνοι τους.
Η αρχή της ανανέωσης, είναι κάτι που βιώνουμε
συχνά και αφορά τον βομβαρδισμό με μηνύματα και πληροφόρηση τα οποία εμποδίζουν
το άτομο να σκέπτεται. Όταν ο αντίπαλος/ εχθρός απαντήσει στα μηνύματα αυτά, τότε το
κοινό δεν θα ενδιαφέρεται πλέον γιατί η προσοχή του θα έχει οδηγηθεί να στραφεί σε κάτι
άλλο.
Μία άλλη αρχή είναι αυτή της αρέσκειας,
που αφορά τη συνένωση αποσπασματικών πληροφοριών για τη δημιουργία μίας νέας ερμηνείας.
Εάν δε αυτή η ένωση αποσπασματικών πληροφοριών μεταδίδεται από πολλές πηγές, τότε
αποκτά από μόνη της υπόσταση και «ειδικό βάρος». Η αρχή αυτή θυμίζει αρκετά κάποιους μεταμοντέρνους ιστορικούς γιατί υποστηρίζει ότι δεν υπάρχουν γεγονότα παρά μόνο
ερμηνείες αυτών ή ακόμα και τις ψευδείς ειδήσεις που διοχετεύονται από τα μέσα (fake news).
Ο προπαγανδιστής είναι αυτός που λέει την αλήθεια (αρκεί αυτή
να μην θίγει την αξιοπιστία του) γι’αυτό
και πρέπει να ελέγχει διεξοδικά αυτά που ισχυρίζεται ακόμα και εάν είναι ψέματα
αρκεί να μην μπορούν να αποδειχθούν ως τέτοια ενώ ο εχθρός (κατά τον προπαγανδιστή) λέει πάντα ψέματα. Εάν ο σκοπός της προπαγάνδας του εχθρού είναι
η εκμαίευση μίας απάντησης, τότε η σιωπή είναι η καλύτερη λύση, ειδικά εάν δεν
υπάρχουν ισχυρά αντεπιχειρήματα, ενώ εάν η προπαγάνδα του εχθρού περιέχει ψέματα
τότε η αντίδραση θα είναι η άμεση απάντηση. Η σιωπή πρέπει να χρησιμοποιείται
και όταν υπάρχουν αρνητικές ειδήσεις.
Η λογοκρισία αποτελεί, κατά τον Γκέμπελς,
ουσιαστικό όπλο της προπαγάνδας, γιατί περιορίζει το υλικό που δρα εναντίον της. Η λογοκρισία δεν πρέπει όμως να ασκείται εμφανώς γιατί έτσι διακυβεύεται η αξιοπιστία του
καθεστώτος. Το υλικό αυτό, εάν είναι
δυνατόν, θα χρησιμοποιηθεί ως υλικό αντι-προπαγάνδας εναντίον του εχθρού.
 |
| Φωτεινή Μαστρογιάννη |
Προτεινόμενα αναγνώσματα
Claudine Haroche
και Eugene
Enriquez. Το σκοτεινό πρόσωπο των σύγχρονων
δημοκρατιών. Εκδ. Νησίδες.
Leonard,
W. Doob. Goebbel’s Principles of
Propaganda Author(s). Διαθέσιμο στο:
