Χρήστος Γεωργίου - "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ"

Στην εκπομπή Take the money and run στις 28/2/2016 προσκεκλημένος της Φωτεινής Μαστρογιάννη ήταν ο καθηγητής Βιοχημείας του Πανεπιστημίου Πατρών κος Χρήστος Γεωργίου σε μία άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση για το πώς το οικονομικό σύστημα είναι ενάντια στη βιολογική φύση του ανθρώπου.

Ο κος Γεωργίου υποστήριξε ότι τα πολιτικά και κοινωνικά συστήματα δεν μπορούν να εφαρμοσθούν πάνω στον άνθρωπο εάν δεν γνωρίζουμε το πώς λειτουργεί το ανθρώπινο μυαλό.

Τα οικονομικά συστήματα είναι σε αντίθεση με τη βιολογική φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος προκειμένου να επιβιώσει βασίζεται στην αναγκαιότητα της γνώσης του άλλου και γενικότερα της γνώσης όλης της κοινωνίας. Αυτό που κάνει τους ανθρώπους να διατηρούνται είναι μόνο η συνείδησή τους. Εάν οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιήσουν αυτούς τους κοινωνικούς ιστούς τότε το ανθρώπινο είδος θα πάψει να υφίσταται.

Ο άνθρωπος μιμείται, έχει δηλαδή κοινωνικό μιμητισμό δηλαδή ένα παιδί θα αντιγράψει αυτό που βλέπει μπροστά του π.χ. τους γονείς του, ενώ ένας πίθηκος δεν το κάνει. Ο μιμητισμός είναι μία ιδιότητα της ανθρώπινης φύσης. Τα άτομα, σύμφωνα με τη βιοχημεία, δεν γεννιούνται με κάποια χαρίσματα αλλά υπάρχει ένας συλλογικός εγκέφαλος ο οποίος περιέχει ένα σύνολο δεξιοτήτων και τεχνολογιών που παράγονται μέσα από την αλληλεπίδραση των ανθρώπων.

Όλοι είμαστε ισότιμοι και κατά συνέπεια τα οικονομικά συστήματα πρέπει να προσαρμόζονται σε αυτή την ιδιότητα του ανθρώπου. Οι οικονομικές ανισότητες είναι παρά τη φύση του ανθρώπου. Τα χρήματα που έχουν οι πολύ πλούσιοι δεν οφείλονται στην εξυπνάδα τους αλλά έχουν δημιουργηθεί από το συλλογικό ανθρώπινο εγκέφαλο της ανθρωπότητας.  Ακόμα και το DNA είναι αποτέλεσμα μίας εξέλιξης από τότε που εμφανίστηκε ο άνθρωπος στη γη. Εάν κάποιος λέει ότι είναι έξυπνος είναι έξυπνος γιατί είναι έξυπνοι αυτοί που προηγήθηκαν από αυτόν.

Όλα αυτά τα οικονομικά συστήματα βασίζονται και στην κληρονόμηση της περιουσίας κάτι που δεν δικαιολογείται από τη βιολογία.Η ανάπτυξη με βάση το κέρδος κατευθύνει όλη την επιστήμη προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις παραγωγής μόνο κέρδους δηλαδή δεν αφήνει την επιστήμη να αναπτυχθεί ομοιόμορφα από όλους τους ανθρώπινους εγκεφάλους.

Το σύστημα παραγωγής κέρδους βγάζει εκτός διανοητικής δημιουργικότητας ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Στην ουσία όταν μειώνεται η μόρφωση σε όλα τα επίπεδα, μέσα σε καθεστώτα όπου το κέρδος είναι πρωτεύον, σημειώνεται μία παράλληλη μείωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Ολο και λιγότεροι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με τη γνώση και κυριαρχεί ο λειτουργικός αναλφαβητισμός. 

Εάν πρόκειται να αναπτυχθούν οι κοινωνίες, αυτό δεν πρόκειται να γίνει από λίγα άτομα αλλά απαιτεί τη συνεργασία όλων των ανθρώπινων εγκεφάλων. Εάν περιορισθεί ο αριθμός των ανθρώπων που ασχολούνται με την επιστήμη και τη γνώση, τότε η επιστήμη θα εξαντλήσει τα αποθέματά της. Τα κονδύλια δεν πάνε πλέον στη βασική έρευνα και παρατηρούμε ότι συρρικνώνεται η τεχνολογική ανάπτυξη του ανθρώπου.

Η οικονομία συρρικνώνεται λόγω της υπερ συσσώρευσης του κεφαλαίου το οποίο δεν βρίσκει επιστημονικές περιοχές για να μπορέσει να επενδύσει και αναγκαστικά γυρνά από το ένα χρηματιστήριο στο άλλο και στην ουσία αυξάνει τα κέρδη του δημιουργώντας φούσκες.

Όταν παραμένουμε στις υφιστάμενες τεχνολογίες και εξαντλούμε τις πρώτες ύλες, έχοντας μία οικονομία που βασίζεται στο πετρέλαιο και στο πλαστικό, τότε η κατάσταση αυτή έχει ημερομηνία λήξης. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχουν αναπτυχθεί νέες τεχνολογίες παρά το γεγονός ότι υπάρχουν εναλλακτικές τεχνολογίες οι οποίες όμως για να αποδώσουν χρειάζονται μία βασική έρευνα.

Όταν επικρατεί ο ατομικισμός και οι δημοκρατικές διαδικασίες έχουν καταργηθεί σε όλα τα επίπεδα, τις αποφάσεις τις παίρνουν αυτοί που έχουν οικονομικό συμφέρον και οι οποίοι παραγνωρίζουν ότι πάνε εναντίον της φύσης και της αντοχής του πλανήτη. Αυτοί οι άνθρωποι ζούνε μόνο για το σήμερα και για το πώς να μεταφέρουν την περιουσία στα παιδιά τους. Εάν αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να κυβερνάνε αυτό τον κόσμο τότε το τέλος της ανθρωπότητας είναι προδιαγεγραμμένο.

Η Αριστερά έχει μερίδιο ευθύνης γι’αυτή την κατάσταση γιατί έχει μπερδέψει τον όρο ισότητα με τον όρο κατάργηση των τάξεων. Η κατάργηση όμως των τάξεων δεν εξασφαλίζει την ισότητα. Ισότητα υπάρχει στο επίπεδο των ατόμων και όχι στο επίπεδο των τάξεων. Για να επιτευχθεί όμως ισότητα θα πρέπει να γίνει κατανοητό το που ζούμε. Στη χώρα μας όλες οι αποφάσεις εγκρίνονται από την τρόικα. Η κυβέρνηση είναι εικονική όπως ήταν εικονικές όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, εικονική είναι ακόμα και η αντιπολίτευση.

Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να αποκτήσει η χώρα μας εθνική κυριαρχία και για να έχει εθνική κυριαρχία θα πρέπει πρώτα να έχει οικονομική κυριαρχία. Εάν η χώρα δεν φύγει άμεσα από την ΕΕ και την Ευρωζώνη δεν έχει καμία τύχη. Πρέπει να απεμπλακούμε από οποιουσδήποτε οργανισμούς που εμποδίζουν την ανόρθωση της χώρας. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι η προσωπική περιουσία αλλά η πατρίδα εντός της οποίας εντάσσεται και η προσωπική περιουσία.

Όσον αφορά το μεταναστευτικό, ο κος Γεωργίου δήλωσε ότι οι ροές των μεταναστών ήταν ελεγχόμενες αλλά λόγω του ISIS κτλ. ο έλεγχος της ροής που θέλουν οι Γερμανοί βιομήχανοι ξέφυγε από τα όρια απορρόφησης που θα μπορούσαν να έχουν. Οι μετανάστες θα μείνουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα γιατί δεν μπορεί να τους απορροφήσει η Γερμανική βιομηχανία με τους ρυθμούς ανάπτυξης που έχει.

Η Ελλάδα παίζει το ρόλο της αποθήκης ψυχών. Ο λόγος που έρχονται οι άνθρωποι αυτοί είναι οικονομικός. Είναι προφανές ότι οι Γερμανοί θέλουν να τους χρησιμοποιήσουν για να κατεβάσουν τους μισθούς στους δικούς τους εργαζόμενους και κατά συνέπεια η μείωση αυτή των μισθών θα εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη.

Η δεύτερη παρενέργεια είναι η αλλοίωση του πληθυσμού αλλά αυτό δεν αποτελούσε το αρχικό σχέδιο των Γερμανών. Υπάρχουν άλλα σχέδια όπως είναι η δημιουργία ΕΟΖ όπου θα συγκεντρώνονται οι μετανάστες. Οι Γερμανοί χρειάζονται συγκεκριμένες ειδικότητες και όποιους μετανάστες δεν χρειάζονται θα τους αφήσουν πίσω στην Ελλάδα.

Η κυβέρνηση θεωρεί ότι με το να κάνει τα χατίρια του Σόιμπλε και της Μέρκελ, αυτοί θα είναι πιο ήπιοι όσον αφορά την εφαρμογή του μνημονίου. Θα απογοητευτούν όμως για άλλη μία φορά. Οι Γερμανοί θα βάλουν τις χώρες του Νότου σε διπλό νόμισμα και θα κρατήσουν τις χώρες του Βορρά ως σκληρό πυρήνα προκειμένου να γίνουν ανταγωνιστικοί διεθνώς. Αυτό όμως θα σταματήσει γιατί δεν έχει επιβιώσει καμία οικονομική ένωση εάν δεν γίνει και πολιτική. Το Ευρώ έχει ημερομηνία λήξης αλλά στο μεσοδιάστημα διαλύονται οι λαοί του Νότου.

Η πολιτισμική ταυτότητα ενός λαού μπορεί να εξαφανισθεί και αυτό γίνεται μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος. Τα παιδιά δεν έχουν σύνδεση με τη χώρα. Η οικονομική παγκοσμιοποίηση έχει ως στόχο την παραγωγή κέρδους που προκύπτει από την πώληση προϊόντων τα οποία όμως για να έχουν αποδοχή σε παγκόσμιο επίπεδο πρέπει να απορροφώνται από λαούς οι οποίοι έχουν εμπορική κουλτούρα. 

Η κουλτούρα έχει σχέση με τον οικονομικό τρόπο ζωής των ανθρώπων και ο οποίος επηρεάζει τον πολιτιστικό. Εάν θέλει κάποιος να αλλάξει το οικονομικό μοντέλο πρέπει να αλλάξει και το πολιτισμικό. Το πολιτισμικό μοντέλο έχει ήδη αλλάξει, οι Έλληνες εκπαιδεύτηκαν στη δυτική κουλτούρα. Βέβαια υπάρχουν αρκετές αντοχές γιατί οι Έλληνες είναι από πολιτισμική άποψη ομοιογενείς και αυτή η ομοιογένεια μας κρατά ακόμα και δεν έχουμε χάσει εντελώς τις ρίζες μας.

Η λεγόμενη πολυπολιτισμικότητα δηλαδή η εισαγωγή άλλων λαών μέσα σε ένα λαό βοηθά στην αραίωση αυτού του τύπου πολιτισμού όπως ο δικός μας ο οποίος έχει ιστορία. Σε βάθος χρόνου, ο δικός μας λαός μπορεί να χάσει τη δική του κουλτούρα οπότε το θέμα της εθνικής κυριαρχίας είναι επίκαιρο και σε αυτό το επίπεδο.

Αυτό που δημιουργείται με τον αφανισμό της κουλτούρας είναι υποκουλτούρα. Κουλτούρα είναι η πρόοδος του ανθρώπινου πνεύματος μέσω της τέχνης και των γραμμάτων και σίγουρα δεν είναι κουλτούρα ο καταναλωτικός ανταγωνισμός. Ο άνθρωπος για να ξεφύγει από τις στερεοτυπικές αντιδράσεις πρέπει να εξανθρωπισθεί και αυτό θα το κάνει ο πολιτισμός, η μόρφωση. Η γλώσσα και ο πολιτισμός μας ξεριζώνουν από τις βιολογικές μας απαρχές. Η παγκοσμιοποίηση δεν παράγει προϊόντα πνευματικής ανέλιξης αλλά καταναλωτικής και αυτή την παγκοσμιοποίηση δεν την θέλουμε.

Ο κόσμος θα πρέπει να βλέπει πέρα από το προσωπικό του. Το προσωπικό λύνεται μέσα από ένα συλλογικό πλαίσιο. Πρέπει να σώσουμε την πατρίδα μας.

Ο Ελληνικός λαός δεν πρόκειται να ενωθεί κάτω από οικονομικά συνθήματα αλλά κάτω από ένα υψηλότερο ιδανικό που είναι η πατρίδα μας. Επειδή ακόμα διατηρούμε πολιτισμική ομοιογένεια είναι εύκολο να το κάνουμε.

 Την εκπομπή μπορείτε να παρακολουθήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο:

Φωτεινή Μαστρογιάννη & Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος - Take the money and r...

Τάκης Φωτόπουλος – «Η απάθεια να μετατραπεί σε πράξη»

 Ο πολιτικός φιλόσοφος Τάκης Φωτόπουλος ήταν προσκεκλημένος της Φωτεινής Μαστρογιάννη στην εκπομπή Take the money & run στις 20/2/2016, σε μία συζήτηση για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και για το κίνημα εναντίον της ΕΕ και της παγκοσμιοποίησης.

Σύμφωνα με τον κο Φωτόπουλο, τα φαινόμενα κρίσης εμφανίζονται παντού όπου έχουν ενσωματωθεί οι χώρες στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς κάτι που συνέβηκε  τα τελευταία 25-20 χρόνια. Στην Ελλάδα, η ενσωμάτωση αυτή πραγματοποιήθηκε με την ένταξη της χώρας στην ΕΕ, στην οποία  «τσουβαλιάστηκαν» χώρες με άνισα επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης.

Η Ελλάδα από το τέλος της δεκαετίας του 1980 έμπαινε σε μία παγίδα χρέους. Από τη στιγμή που άνοιξε τα σύνορα στις αγορές κεφαλαίου, ο αγροτικός τομέας, αρχικά, «πήγε περίπατο». Ενώ στη δεκαετία του 1950 στην Ελλάδα υπήρχε σχετική αυτοδυναμία, όταν άνοιξαν οι αγορές, οι αγρότες είδαν ότι για να μπορέσουν να ανταγωνισθούν τα ξένα προϊόντα έπρεπε να εισάγουν τελειοποιημένες μορφές καλλιέργειας. Αυτό σήμαινε ότι το κόστος παραγωγής θα ήταν πολύ ακριβότερο ενώ από την άλλη, οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων είχαν στασιμοποιηθεί οπότε δημιουργήθηκε μεγάλο έλλειμμα στο ισοζύγιο.

Δεν ήταν όμως μόνο ο αγροτικός τομέας, την ίδια περίοδο είχε δημιουργηθεί και μία μικρή βιομηχανική ανάπτυξη – η Ελλάδα δεν είχε βέβαια ποτέ  κανονική εκβιομηχάνιση – υπήρχε όμως μία μικρή βιομηχανική ανάπτυξη, κατ’αρχήν, στη μεσοπολεμική περίοδο και μετά, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960.

Η ανάπτυξη αυτή, εξαφανίστηκε επίσης. Μέχρι τότε επιβίωναν μερικές  βιομηχανικές μονάδες, οι οποίες  προστατεύονταν από τον ανταγωνισμό, όταν όμως έφυγαν οι δασμοί, καταργήθηκε η προστασία τους και άρχισαν να καταρρέουν.

Το 1981 με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ο Ανδρέας ήθελε να δημιουργήσει ένα κοινωνικό κράτος με «ξένα κόλλυβα». Στο εξωτερικό, η δημιουργία του κοινωνικού κράτους βασίστηκε στη φορολόγηση των ανωτέρων εισοδημάτων ενώ στην Ελλάδα τα στρώματα αυτά δεν φορολογούνταν ή αυτά που φορολογούνταν φοροδιαφεύγαν, οπότε ο Αντρέας βρήκε το δανεισμό ως «έξυπνη» λύση.

Η κρίση στην Ελλάδα οφείλεται στην ενσωμάτωσή της στην ΕΕ και στην κοινή αγορά. Η διεθνής κρίση χειροτέρευσε τα πράγματα γιατί σταμάτησε η γενική ρευστότητα χρήματος και έτσι η Ελλάδα δεν μπορούσε πλέον να δανειστεί.Η Ελλάδα έχει χάσει την οικονομική της κυριαρχία γιατί από τη στιγμή που ένα κράτος δεν ελέγχει το νόμισμά του, δεν ελέγχει τη δημοσιονομική πολιτική του, δεν ελέγχει γενικότερα το οικονομικό γίγνεσθαι. Όταν ένα κράτος δεν έχει οικονομική κυριαρχία δεν έχει και εθνική κυριαρχία.

Η Ελλάδα δεν ελέγχει ούτε καν τι διδάσκεται στα σχολείο όπου αυτό που διδάσκεται πλέον έχει να κάνει με την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης που είναι η ιδεολογία των ανοικτών συνόρων κτλ. Ο Σόρος καθημερινά γράφει άρθρα του τύπου «τι καλά που θα είμαστε εάν είναι όλα τα σύνορα ανοικτά να μπαινοβγαίνει όποιος θέλει και να μπαινοβγαίνει και το κεφάλαιο». Αυτό το σκεπτικό όμως οδήγησε σε μία πρωτόγνωρη ανισότητα πλούτου και εισοδήματος, σήμερα, σε παγκόσμια κλίμακα. Γι’αυτό και υπάρχει και το αντίστοιχο κίνημα κατά της ΕΕ και κατά της παγκοσμιοποίησης.

Στην Αγγλία, υπολογίζεται ότι είναι περισσότεροι αυτοί που θα ψήφιζαν Ναι σε ένα Brexit παρά το γεγονός ότι τα ΜΜΕ και η ελίτ έχουν πέσει πάνω στο Βρετανικό λαό για να τον πείσουν  ότι θα καταστραφεί εάν φύγει από την ΕΕ κτλ. Δεν θα πρέπει, στο σημείο αυτό, να λησμονηθεί ότι η Αγγλία έχει το δικό της νόμισμα.Δυσαρέσκεια έντονη για την ΕΕ υπάρχει και στη Γαλλία αλλά και εν μέρει στην Ιταλία με τον Γκρίλο. Η δυσαρέσκεια οφείλεται στο ότι ο κόσμος δεν ελέγχει πλέον την οικονομία και τη νομοθεσία του.

Πριν το 1981, ο Αντρέας έκανε ολόκληρες αναλύσεις για το ότι η ΕΟΚ θα ήταν καταστροφή για την Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι μια μικρογραφία του τι έκανε το ΠΑΣΟΚ το 1981 αλλά τότε η Ελλάδα είχε δικό της νόμισμα, είχε κάποιο ίχνος εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας αλλά ο Αντρέας έπρεπε να ξέρει ότι από τη στιγμή που η Ελλάδα θα έμπαινε στην ΕΕ, θα «χόρευε το σκοπό της ΕΕ».

Η ελίτ της ΕΕ ήξερε ότι θα καταστρέφονταν ο αγροτικός τομέας, γλύκαινε το φάρμακο δίνοντας επιδοτήσεις θέτοντας όμως περιορισμούς στην καλλιέργεια. Κατέστρεψε την αυτοδυναμία της Ελλάδας γιατί έβαλε τους Έλληνες αγρότες να παράγουν αυτά που ήθελε η ΕΕ.

Πριν την παγκοσμιοποίηση, υπήρχαν εθνικές οικονομίες, η παραγωγή κτλ. εξαρτώνταν από τον έλεγχο της συνολικής ζήτησης. Το κράτος μπορούσε με κοινωνικές δαπάνες να ελέγχει το συνολικό ύψος της ζήτησης και επομένως και την ανάπτυξη. Όταν όμως ανοίγουν οι αγορές όλα αυτά καθορίζονται με βάση το τι ζητείται από το εξωτερικό δηλαδή η ανταγωνιστικότητα γίνεται ο βασικός παράγοντας του τι και πως θα παραχθεί.Όταν μία χώρα, όπως είναι η Ελλάδα που ανήκει σε μία νομισματική ένωση και δεν έχει καν τη δυνατότητα να κάνει υποτίμηση, η μόνη λύση για να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της είναι η μείωση των μισθών αφού δεν έχει τα κεφάλαια να επενδύσει στην τεχνολογία.

Η Ελλάδα πολύ σύντομα θα γίνει όπως μία χώρα της Λατινικής Αμερικής όπου τα ανώτερα και ανώτερα μεσαία στρώματα ζούνε κανονικά ενώ οι υπόλοιποι είναι εξαθλιωμένοι. Στην Ελλάδα υπέρ της ΕΕ θα είναι το τραπεζικό σύστημα κτλ. ενώ οι υπόλοιποι όπως είναι οι υπάλληλοι του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα θα παίρνουν μισθούς επιβίωσης. Θα φτωχοποιηθεί μεγάλο τμήμα της μεσαίας τάξης η οποία στην Ελλάδα αποτελούνταν βασικά από τους δημοσίους υπαλλήλους και τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ.  Τα εργατικά στρώματα θα πληρώνονται με την ώρα χωρίς κανένα ασφαλιστικό δικαίωμα.

Η Ελλάδα πρέπει να βγει από την ΕΕ και την Ευρωζώνη και να κόψει τους δεσμούς με την παγκοσμιοποιημένη οικονομία χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να κλειστεί σε κάποιο «καβούκι».Είναι ανάγκη να δημιουργηθεί μία διεθνής κοινότητα από εθνικά κυρίαρχες χώρες, η οποία θα μπορούσε να αναπτύξει σχέσεις που να βασίζονται στην αλληλεγγύη. Με αυτό τον τρόπο, οι λαοί θα είχαν την ευκαιρία να αλλάξουν το κοινωνικό σύστημα το οποίο είναι αδύνατον να αλλάξει χωρίς την ύπαρξη εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας. Η εθνική απελευθέρωση είναι αναγκαία προϋπόθεση για την κοινωνική απελευθέρωση.

Στην Ελλάδα δεν έχει αναπτυχθεί ένα εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο γιατί δεν υπάρχει κοινωνική και πολιτική συνειδητοποίηση. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν υπάρχουν συνδικαλιστικά κινήματα ανεξάρτητα από τα κόμματα. Η ελίτ φοβάται τα κινήματα που ξεκινούν από κάτω γιατί δεν τα ελέγχει κανένας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν επιλογή της υπερεθνικής ελίτ γιατί μόνο μία «αριστερή» κυβέρνηση θα μπορούσε να περάσει τέτοια μέτρα.

Στις τελευταίες εκλογές όμως σημειώθηκε μία μεγάλη αποχή. Στη Βρετανία, υπήρχε επίσης μεγάλη αποχή αλλά τελευταία παρατηρείται μία αναστροφή γιατί αναπτύχθηκε το εθνικιστικό κίνημα του Φάρατζ το οποίο και ψήφισαν τα εργατικά στρώματα γιατί οι εργατικοί μισθοί στη Βρετανία συμπιέζονται προς τα κάτω λόγω της υπερπροσφοράς φθηνών εργατικών χεριών από τους μετανάστες.

Η άνοδος των εθνικιστικών κινημάτων οφείλεται στο ότι ο κόσμος νοιώθει να συντρίβεται από την παγκοσμιοποίηση που επηρεάζει την οικονομική και πολιτιστική τους ταυτότητα και βλέπει ότι δεν ελέγχει πια τίποτα.  Κανένας πλέον δεν πιστεύει ότι ψηφίζοντας ένα εργατικό ή συντηρητικό κόμμα θα πραγματοποιήσει μια ριζική αλλαγή. Ψηφίζει με βάση του ποιος θα μειώσει το φόρο αυτοκινήτου κτλ., ψηφίζει δηλαδή με μικροκοινωνικά και όχι καθολικά κριτήρια.

Καθολικά κριτήρια μπορούν να χρησιμοποιήσουν άνθρωποι που έχουν φθάσει σε κατάσταση απελπισίας.  Είναι αυτοί οι άνθρωποι που πλαισιώνουν τα νεοεθνικιστικά κινήματα γιατί η Αριστερά δεν έπαιξε το ρόλο που έπρεπε να παίξει. Όχι μόνο αυτό αλλά η Αριστερά βγαίνει από πάνω, βρίζοντας αυτά τα κινήματα. Αυτό είναι μεγάλη αθλιότητα γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ήταν ένα κίνημα αντισυστημικό. Η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» έπεσε επάνω του και του άλλαξε τα συνθήματα. Έτσι, ευνουχίστηκε όλο το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης και τη σκυτάλη κατά της παγκοσμιοποίησης πήραν τα νέα εθνικιστικά κόμματα που δεν είναι όμως φασιστικά. Είναι εγκληματική ευθύνη της Αριστεράς που άφησε να αναπτυχθούν αυτά τα κινήματα ενώ θα μπορούσε να ηγηθεί η ίδια.

Στην Ελλάδα, η Αριστερά είχε τρομερή ευθύνη στην εκστρατεία του εάν θα φύγουμε ή όχι από το Ευρώ. Εάν φύγει η χώρα από το Ευρώ και παραμείνει στην ΕΕ δηλαδή να έχει πάλι ανοικτές αγορές και όλο το χρέος ή ένα κομμάτι που θα μας χαρίσει ο Σόιμπλε τότε αυτό σημαίνει ότι πάλι η όποια κυβέρνηση θα έχει δεμένα τα χέρια και στην περίπτωση αυτή το εθνικό νόμισμα θα είναι καταστροφή. Θα υποτιμώνταν συνέχεια και δεδομένου ότι δεν έχουμε παραγωγική δομή για να καλύψουμε τις ανάγκες μας αναγκαστικά τότε θα δανειζόμασταν. Το εθνικό νόμισμα θα υποτιμούνταν, στην αρχή η υποτίμηση, ναι μεν θα βοηθούσε τις εξαγωγές αλλά με τις συνεχείς υποτιμήσεις θα εξανεμίζονταν οι όποιες αποταμιεύσεις.

Η χώρα για να αποκτήσει οικονομική και εθνική κυριαρχία πρέπει να αποδεσμευθεί τόσο από την ΕΕ όσο και από το ΝΑΤΟ.Εάν για παράδειγμα, αντί της συμμετοχής μας στο ΝΑΤΟ, είχαμε μία στρατιωτική συμμαχία με τη Ρωσία θα ήταν πολύ πιο δύσκολο για τους Τούρκους να μας επιτεθούν.

Το μέλλον της Ελλάδας κρίνεται από τις υπερεθνικές ελίτ, τώρα διατρέχουμε μεγαλύτερο κίνδυνο ακριβώς επειδή είμαστε στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ.

Υπάρχουν ακτίνες όμως φωτός. Στο εξωτερικό περιβάλλον υπάρχουν ελπίδες γιατί μέσα στη Ρωσία εντείνονται τα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης.Υπάρχει όμως και μία εσωτερική ακτίνα φωτός. Η απάθεια να μετατραπεί σε πράξει και αυτό μπορεί να γίνει είτε ένα κίνημα που να ξεκινήσει από κάτω, από τις λαϊκές συνελεύσεις, μακριά από τα κόμματα όπως π.χ. συνέβηκε με τους Αγανακτισμένους που όμως καπελώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η άλλη λύση είναι να βρεθούν οι πολιτικές δυνάμεις που να καταρτίσουν πρόγραμμα για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.

Την εκπομπή μπορείτε να παρακολουθήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο:

Φωτεινή Μαστρογιάννη & Τάκης Φωτόπουλος Take the money & run 20/2/2016

Χρήστος Λυντέρης – «Οι πολιτικοί νομίζουν ότι η εξουσία είναι φέουδό τους»

Ο δικηγόρος Χρήστος Λυντέρης, μέλος της Πρωτοβουλίας για Ριζική Συνταγματική Αλλαγή, ήταν προσκεκλημένος της Φωτεινής Μαστρογιάννη στην εκπομπή Take the money and run.

Η Πρωτοβουλία για Ριζική Συνταγματική Αλλαγή ιδρύθηκε το 2011 και αριθμεί πλέον των 2000 μελών.

Σύμφωνα με τον κύριο Λυντέρη, το πολιτικό σύστημα ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας με τους διορισμούς ημετέρων, το πελατειακό κράτος, την καταλήστευση του δημοσίου χρήματος κλπ.

Το ζήτημα δεν έγκειται μόνο στο πολιτικό προσωπικό αλλά είναι κυρίως θεσμικό. Το Σύνταγμα του 1975 είναι ένα Σύνταγμα σχεδόν τριτοκοσμικό και έγινε ακόμα πιο τριτοκοσμικό με τις αναθεωρήσεις που έγιναν το 1986, το 2001 και το 2007.

Ο Καραμανλής το 1975, όταν η χώρα έφευγε από τη δικτατορία, μπορούσε να δώσει την ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα νέο πολιτικό σύστημα. Αντ’αυτού έφερε πίσω το Σύνταγμα του 1952 με μόνη διαφορά το θέμα της βασιλευομένης ή αβασίλευτης δημοκρατίας, έφερε δηλαδή ένα σύστημα εικοσαετίας και αυταρχικό. Κατ’αυτό τον τρόπο, όλες οι εξουσίες υποτάχθηκαν στην εκτελεστική εξουσία δηλαδή η Βουλή υποτάχθηκε στην κυβέρνηση, η δικαστική το ίδιο με το διορισμό της ανώτατης δικαστικής εξουσίας από την κυβέρνηση. Ο λαός δεν είχε κανένα δικαίωμα παρά μόνο να εκλέγει. Δημιουργήθηκε ένα αδιαφανές σύστημα που επέτρεπε εύκολα σε κάποιους που είχαν την εξουσία να τη διαχειριστούν κατά το δοκούν, χωρίς κανένα έλεγχο.

Στο σύστημα αυτό μπορεί ο καθένας να υπόσχεται ότι θέλει και στη συνέχεια χωρίς καμία κύρωση να κάνει το εντελώς αντίθετο. Ενώ ο απλός πολίτης μπορεί να θεωρηθεί ότι εξαπατά εάν παραπλανά με στόχο το κέρδος και το οικονομικό όφελος. Υπάρχει σχετική ποινική διάταξη περί απάτης.

Η μόνη επίπτωση που έχουν οι πολιτικοί είναι ότι μπορεί ο λαός σε τέσσερα χρόνια να μην τους εκλέξει.  Πλέον, θεωρείται δεδομένο ότι κάποιοι έχουν περισσότερα δικαιώματα.  Τα πολιτικά κόμματα ενώ έπαιρναν την κρατική χρηματοδότηση και ήταν καταχρεωμένα, έπαιρναν ταυτόχρονα και χρηματοδότηση από τις τράπεζες ενώ αντίθετα, ένας υγιής επιχειρηματίας δυσκολεύεται, σήμερα, να πάρει χρηματοδότηση από τις τράπεζες.

Τις ανισότητες τις βλέπουμε παντού όπως στο ασφαλιστικό που ενώ υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν 4.000 Ευρώ σύνταξη και παίρνουν 10 συντάξεις, άλλοι δεν μπορούν να πάρουν σύνταξη. Αυτές οι ανισότητες δημιουργήθηκαν από αυτό το πολιτικό σύστημα που έθεσε το λαό στο περιθώριο.

Είναι ανάγκη να ξαναδημιουργηθεί το κράτος και επιτέλους η Ελλάδα να προχωρήσει μπροστά. Μια τέτοια αλλαγή θα ήταν ευκαιρία για την αναγέννηση της χώρας.

Οι διατάξεις περί ασυλίας των βουλευτών και των υπουργών ξεκίνησαν από το Σύνταγμα του 1864. Για την εποχή εκείνη οι διατάξεις αυτές είχαν ένα νόημα. Σε ένα πολίτευμα βασιλείας, θα έπρεπε οι εκπρόσωποι του λαού: 

α) να έχουν ασυλία απέναντι στο βασιλιά και 

β) να μπορούν να ελέγχουν την κυβέρνηση που διόριζε ο βασιλιάς. 

Το ζήτημα ξανατέθηκε με το Σύνταγμα του 1975. Πλέον δεν υπάρχει βασιλευομένη αλλά προεδρευομένη δημοκρατία. Καθιερώθηκε ένα σύστημα όπου οι βουλευτές και οι υπουργοί δεν υπάγονται στη δικαιοσύνη αλλά πρέπει η βουλή να αποφασίσει για τη δίωξή τους. Εάν, για παράδειγμα, τελεστεί ένα αδίκημα από έναν υπουργό ακόμα και για την προκαταρκτική εξέταση πρέπει να αποφασίσει η βουλή. Η δικαστική εξουσία δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Το ίδιο συμβαίνει και για τους βουλευτές, θα πρέπει δηλαδή η βουλή να δώσει άδεια. Το Σύνταγμα αναφέρει ότι εάν περάσουν τρεις μήνες και δεν δώσει άδεια η Βουλή τότε προκύπτει ότι ο βουλευτής δεν χρειάζεται καν να απαντήσει. Με άλλα λόγια διαπιστώνουμε υπάρχει πλήρης περιφρόνηση για τη δικαστική εξουσία. Κατ’αυτό τον τρόπο οι διώξεις δυσκολεύονται κατά πολύ.

Με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001, υπάρχει άλλη μία ευνοϊκή διάταξη, η συντομότατη παραγραφή. Ενώ για τους άλλους πολίτες ένα κακούργημα παραγράφεται στα είκοσι χρόνια, στις περιπτώσεις των υπουργών η παραγραφή μπορεί να είναι και διετής. Αποδεικνύεται ότι οι υπουργοί είναι πάνω από τη δικαιοσύνη (!!!).

Πρέπει να γίνουν τρία πράγματα:

1.     Ρήξη με το παρελθόν

2.     Δίκαιη διαχείριση του παρόντος

3.     Η επαγγελία του μέλλοντος.

Στους άξονες της διακήρυξης της Πρωτοβουλίας για τη Ριζική Συνταγματική Αλλαγή εντάσσεται η ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας. Θα πρέπει να καταργηθούν οι ασυλίες, να υπάρχει ένα ανεξάρτητο συνταγματικό δικαστήριο αποτελούμενο και από μη τακτικούς δικαστές και δικηγόρους, ένα δεκαπεντεμελές, φερ’ειπείν, δικαστήριο το οποίο θα κρίνει τη συνταγματικότητα των νόμων. 

Θα πρέπει επίσης να ενισχυθεί ο θεσμός των ενόρκων σε αδικήματα π.χ. δικαστών κτλ. Η δικαστική εξουσία να μην εκλέγεται από την κυβέρνηση αλλά από κλήρωση μεταξύ των ανωτάτων δικαστών. Οι δικαστές θα πρέπει να προάγονται με αντικειμενικά κριτήρια. Θα μπορούσε επίσης να καταργηθεί η δυνατότητα μίας δυσμενούς μετάθεσης, να υπάρχει το αμετάθετο όπως συμβαίνει στην Ιταλία. Οι δικαστές θα μπορούσαν να έχουν δικαστική αστυνομία που δεν έχουν.

Η δικαστική εξουσία θα έπρεπε να μπορούσε να ελέγχει τα πόθεν έσχες και να μη γίνεται από την επιτροπή της βουλής όπου ο ελεγχόμενος είναι και ο ελέγχων. Το δικαστήριο του Ελεγκτικού Συνεδρίου θα έπρεπε να τους ελέγχει όλους όπως ελέγχονταν όλοι στην αρχαία Αθήνα όπου εκείνος που ασκούσε δημόσια εξουσία, δεν μπορούσε ούτε να πουλήσει ούτε να υιοθετήσει ή να υιοθετηθεί μέχρι να ολοκληρώσει το έργο του.

Οι βουλευτές, επίσης, δεν θα πρέπει να είναι στο ίδιο αξίωμα πάνω από δύο φορές για να μην υπάρχει αυτή η αλαζονική συμπεριφορά.  Έχουν ξεχάσει ότι είναι αντιπρόσωποι του λαού και νομίζουν ότι είναι άρχοντες.

Τα πράγματα θα αλλάξουν από τη στιγμή που θα δημιουργηθεί μία κρίσιμη μάζα πολιτών η οποία θα προτάξει τη ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος.

Δυστυχώς, δεν έχουμε ένα θεσμό να στηριχθούμε, το πολιτικό σύστημα μπήκε στο συνδικαλισμός, στα σχολεία κτλ. Στις μαθητικές εκλογές, για παράδειγμα, παίρνουν τηλέφωνο στο κόμμα για να το ενημερώσουν για το αποτέλεσμα. Οι διανοητές έχουν τα βιβλία τους στα καλύτερα βιβλιοπωλεία που πολλές φορές στήνονται με βρώμικο χρήμα ενώ άλλοι είναι αποκλεισμένοι. Η κυρίαρχη διανόηση είναι με το πολιτικό σύστημα. Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι που έχουν ανεξαρτησία πνεύματος και είναι προς τιμήν τους που όλα αυτά τα χρόνια άρθρωσαν λόγο όπως είναι ο Χρήστος Γιανναράς, ο Πέδρο Ολάγια, η Μαρία Νεγρεπόντη – Δελιβάνη καπ.

Το πολιτικό σύστημα θα καταλάβει ότι με τα ψέμματα και την κοροϊδία δεν πάει άλλο και εκεί πρέπει η κοινωνία να είναι ισχυρή ώστε να διεκδικήσει την αλλαγή.

Ο αγώνας είναι μακρύς αλλά είναι ένας ωραίος αγώνας γιατί είναι ωραίο να έχεις όραμα.

 Την εκπομπή μπορείτε να παρακολουθήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο:

Γιώργος Κοντογιώργης – «Οι πολίτες δεν πρέπει να αφήσουν τους πολιτικούς σε χλωρό κλαρί»

Ο καθηγητής και πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κος Γιώργος Κοντογιώργης ήταν προσκεκλημένος της Φωτεινής Μαστρογιάννη στην εκπομπή Take the money and run.

Ο λόγος του πάντα διαχρονικός και διαφωτιστικός όσον αφορά το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με τον κύριο Κοντογιώργη, η λαϊκή ελληνική σκέψη για τη ζωή ακολουθεί μία αδιάπτωτη πορεία από τα Ομηρικά έτη μέχρι τους νεότερους χρόνους. Ο χριστιανισμός όπως αποδίδεται από το δημοτικό τραγούδι δεν είναι παρά ένας τρόπος του θρησκεύεσθαι της αρχαιότητας και πολλών παραστάσεων της ολύμπιας θρησκείας που έχουν μεταλλαχθεί και θεωρούνται χριστιανικές. Περιλαμβάνει ακόμα και αρχαίους θεούς όπως είναι ο Χάρος, συνεπώς το γεγονός αυτό αποδεικνύει τη συνέχεια.

Οι κοινωνίες των Ελλήνων, αυτές που προσδιόρισαν την εξέλιξη όχι μόνο του ελληνικού κόσμου αλλά και της ευρωπαϊκής Αναγέννησης μέχρι, όμως και το 19^ο αι. δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι πόλεις κράτη όπως μετεξελίχθηκαν από τον Αλέξανδρο. Αυτές ήταν και το όχημα για να υποστασιοποιηθούν τα κοινωνικά στρώματα στη Δύση προκειμένου να υποστηριχθεί η Αναγέννηση.

Η κακοδαιμονία του Ελληνικού κόσμου, σύμφωνα με τη διανόηση κυρίως της Αριστεράς, οφείλεται στο παρελθόν μας, διότι, κατά τη γνώμη τους ενώ έχουμε ένα κράτος που είναι πολύ προοδευτικό και αναφέρεται στη νεωτερικότητα, έχουμε παράλληλα μία κοινωνία που δεν μπορεί να το ακολουθήσει. Δυστυχώς, η ελληνική διανόηση παπαγαλίζει και μηρυκάζει ότι συμβαίνει στη Δύση. Είναι σίγουρα προοδευτική η εξέλιξη από την απολυταρχία στο κράτος έθνος αλλά είναι το ίδιο με την ελληνική περίπτωση; 

Η προσπάθεια να δικαιολογηθεί το ελληνικό κράτος και η κακότροπη λειτουργία του οδήγησε σε μία απαράδεκτη ενοχοποίηση της κοινωνίας και των κληρονομιών της π.χ. μας λένε ότι το πελατειακό σύστημα οφείλεται στον Έλληνα και όχι στον πολιτικό χωρίς, ωστόσο, να παρατηρείται ότι είναι ένα πολιτικό σύστημα που αποδομεί τη συλλογικότητα. 

Κατ’αυτούς, ο λόγος είναι ότι η Ελληνική κοινωνία δεν διήλθε από το Διαφωτισμό. Προσάπτουν δηλαδή στην Ελληνική κοινωνία ότι δεν υπήρξε ποτέ φεουδαρχική. Η Ελληνική όμως κοινωνία ήταν ελεύθερη γι’αυτό δεν χρειάστηκε να περάσει από το Διαφωτισμό. Είχε σχολεία κοσμικού χαρακτήρα και όχι εκκλησιαστικού, είχε όλα τα στοιχεία του ανθρωποκεντρισμού με θεμέλιο την πόλη όπως ήταν η πόλη κράτος στην αρχαιότητα. Είχαμε πόλεις, όχι με την έννοια των αστικών κέντρων αλλά με την έννοια της κοινωνίας, όλη η κοινωνία ήταν ελεύθερη σε ατομική υπόσταση. Η οθωμανική αυτοκρατορία είναι το καθεστώς της εθνικής κατοχής. Οι Οθωμανοί αναγκάστηκαν να αφήσουν να λειτουργήσουν τα κοινά κατά τον τρόπο που τα άφησε να λειτουργήσουν το Βυζάντιο. Το γεγονός ότι υπάρχει ένας Οθωμανός επικυρίαρχος είναι τελείως διαφορετικό από το ποια είναι η ιδιοσυστασία των Ελληνικών κοινωνιών που είχαν ως πρόσημο την πόλη.

Το πολιτικό σύστημα σήμερα δεν διαφέρει από τον υπαρκτό σοσιαλισμό παρά μόνο στον αριθμό των κομμάτων. Αυτό δημιουργεί συνθήκες μεγαλύτερου αυταρχισμού και δεν παύει να είναι ένα καθεστώς εσωτερικής κατοχής. Θα διωχθεί αυτός που αντιλέγει στο κυρίαρχο σύστημα κυριαρχίας. Οι Οθωμανοί δεν υιοθέτησαν ένα σύστημα πολιτικής κυριαρχίας με την έννοια που έχουν τα νεότερα κράτη. Ακολούθησαν την ελληνική οικουμένη, το κράτος τους είχε δεσποτικά χαρακτηριστικά, αποδέχθηκαν όμως τα κοινά, υιοθέτησαν λειτουργίες του προηγούμενου καθεστώτος π.χ. το κοινό ήταν υπεύθυνο να συλλέξει τους φόρους και να κάνει την κατανομή που έπρεπε, να διαπραγματευθεί με τον Οθωμανό επικυρίαρχο κτλ. Όταν διαφωνούσαν, ζητούσαν την επέμβαση είτε του κλήρου ή/και του Οθωμανού. Δημιουργήθηκε έτσι μία σπουδαία πνευματική και οικονομική τάξη αλλά και μία εκκλησιαστική τάξη που ασκούσε κοινωνικό ρόλο. Με άλλα λόγια, τα κοινά ανέπτυξαν την ελεύθερη δυνατότητα στην κοινωνική και πολιτική λειτουργία των Ελλήνων.

Το οικονομικό σύστημα δε που υπήρχε στην Τουρκοκρατία ήταν το εταιρικό, δεν υπήρχε ένας ιδιοκτήτης. Όλα ήταν οργανωμένα με τον τρόπο της εταιρικής οικονομίας δηλαδή ο εργαζόμενος μετείχε στη διοίκηση της επιχείρησης.Το σύστημα αυτό προήλθε από τους Ελληνιστικούς χρόνους και κυριάρχησε στον Ελληνικό κόσμο κατά την πρώιμη Βυζαντινή περίοδο.

Η Επανάσταση στοιχειοθετούσε μία μεγάλη ήττα του Ελληνισμού, μία ήττα πιθανόν μεγαλύτερη από την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Από εκείνη τη στιγμή συγκροτείται ένα Ελληνικό κράτος απελεύθερο το οποίο αποδημεί το μείζονα Ελληνισμό. Σημαντικά για τον τρόπο της απελευθέρωσης ήταν τα παρακάτω:

Συγκροτήθηκε ένα προτεκτοράτο. Οι πολιτικές δυνάμεις που διαμορφώθηκαν είχαν ξένια ονόματα γιατί υπηρετούσαν κυριολεκτικά τις ξένες δυνάμεις.Επεβλήθη μία απολυταρχία. Εκεί που η κοινωνία ήταν δήμος, θεσμός της πολιτείας, τώρα έγινε ιδιώτης, ο καθένας για τον εαυτό του ακόμα και εάν φάει τις σάρκες της συλλογικότητας.

Το σημερινό πολιτικό σύστημα σπρώχνει την κοινωνία στο περιθώριο. Οι Βαυαροί έλεγαν ότι είναι απαράδεκτο ένας αγράμματος λαός να ασκεί πολιτική αρμοδιότητα και να κυβερνάει γιατί είναι ιδιοτελής, εγωπαθής και συμφεροντολόγος. Μας θυμίζει αυτό που λέγανε με το περίφημο δημοψήφισμα οι πολιτικοί μας οι οποίοι επαίρεντο ότι απαγορεύονται τα δημοψηφίσματα με δημοσιονομικό περιεχόμενο διότι ο λαός δεν θα ψηφίσει ποτέ τη μείωση των μισθών του ή τη φορολόγησή του ενώ οι ίδιοι διατήρησαν για τον εαυτό τους το δικαίωμα του να αποφασίζουν για το μισθό τους, την ασυλία τους κτλ. Αυτοί μπορούν να είναι υπεράνω του νόμου για προβλέπεται από το Σύνταγμα.

Η Αριστερά στην εξουσία λέει ότι είναι το νέο ενώ όλοι είναι το επαίσχυντο παλαιό, η εκφυλισμένη εκδοχή της απολυταρχίας. Το κόμμα έχει μεταβληθεί σε θεσμό που λεηλατεί τη χώρα. Η κομματοκρατία κάνει κουμάντο και στην αστική τάξη. Ο Έλληνας αντί για το δήμο, πάει πλέον στον πολιτικό για να λύσει το πρόβλημά του, έτσι το ρουσφέτι γίνεται θεσμός.

Υπάρχει στο μείζονα Ελληνισμό μία μεγάλη αστική τάξη που δεν ήρθε ποτέ στην Ελλάδα. Η πολιτική τάξη στην Ελλάδα δεν προετοίμασε ποτέ τη χώρα για την απελευθέρωση των άλλων εδαφών αλλά άφησε τη χώρα έρμαιο των εθνικισμών και του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Η κομματοκρατία είχε ανάγκη να λειτουργεί σε ένα πλαίσιο που θα ήταν αδιαμφισβήτητο, καταργώντας τη θεσμημένη συλλογικότητα η κοινωνία δεν ήταν αντίπαλος αλλά πελάτης. Μην επιτρέποντας και στην αστική τάξη να ενσωματωθεί, δεν είχε ενδιάμεσα κοινωνική δύναμη να επηρεάσει τα πράγματα και να καθορίσει πολιτικές. Το αποτέλεσμα ήταν ότι έμεινε μόνη της να ασκεί προσωποπαγείς πολιτικές, διασπώντας τη συλλογικότητα της κοινωνίας και να μένει σε αυτήν το ουσιώδες.

Μέχρι τη Μεταπολίτευση όπου έχουμε ουσιαστική επιστροφή στο καθεστώς της φαυλοκρατίας του 19^ου αι. δια χειρός ΠΑΣΟΚ διαπιστώνουμε ότι  η πολιτική εξουσία εχθρεύεται το αυτόνομο επιχειρείν, το επιχειρείν που δεν χρειάζεται το κράτος. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε ότι θα έφτιαχνε καινούρια τζάκια δηλαδή εννοούσε ότι θα έφτιαχνε μια αστική τάξη που θα ήταν κρατικοδίαιτη. Η σημερινή αστική τάξη στην Ελλάδα αποτελείται από ισχυρές οικογένειες που είναι κρατικοδίαιτες.

Το πολιτικό σύστημα δεν ανέχεται προσωπικότητες που θα υπηρετούν το μέσο συμφέρον είτε κοινωνικές δυνάμεις που θα έχουν αυτόνομη αναφορά. Ότι θέλει να ευδοκιμήσει στην Ελλάδα θα πρέπει να διαπλακεί με την πολιτική τάξη.

Η Αριστερά στη Δύση προσπαθούσε να φέρει την κοινωνία σε ανθρωποκεντρικό επίπεδο. Στην Ελλάδα όμως δεν υπήρχε το αίτημα της ατομικής απελευθέρωσης διότι το άτομο και ελεύθερο ατομικά ήταν και είχε πολιτική αναφορά στη δημοκρατία ακόμα και στην ολιγαρχία. Μπορεί να κακοπερνούσε στην Τουρκοκρατία και να ήταν υπό καθεστώς εθνικής κατοχής αλλά υπήρχε ο πολιτειακός θεσμός που συγκρατούσε νοοτροπίες και τις μετέφερε από γενιά σε γενιά και δημιουργούσε τις προϋποθέσεις αυτού που αποτέλεσε ανάπτυξη από κάθε άποψη στο δεύτερο μέρος της Τουρκοκρατίας.

Σήμερα ζούμε σε μία κρίση που ξεκίνησε από το 2008. Οι πολιτικοί μας δήλωσαν ότι αιφνιδιάστηκαν, ομολόγησαν δηλαδή ότι δεν τους ενδιαφέρει η χώρα. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να καταδολιεύσουν τον ψηφοφόρο και να του υπαρπάξουν την ψήφο και πώς να καταδολιεύσουν τους θεσμούς. Η απουσία της Αριστεράς είναι αυτή που δεν δημιουργεί την ανάγκη της Δεξιάς γιατί ζουν όλοι στο ίδιο πλαίσιο του παλαιού καθεστώτος. Είναι βαθιά παλαιοί όλοι τους γιατί δεν λειτουργούν ούτε ως ολιγάρχες ώστε να σκέφτονται για τα δικαιώματα μίας συγκεκριμένης τάξης αλλά δεν ενδιαφέρονται ούτε για την κοινωνική συνοχή χωρίς την οποία δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα.

Η σημερινή κρίση είναι μία κρίση μετάβασης σε άλλη εποχή. Οι αγορές, η αστική τάξη είναι πλέον η χρηματοπιστωτική που κινείται οριζοντίως στα κράτη και έχει επιβάλλει το σκοπό της πολιτικής. Στο μεσοδιάστημα θα υπάρχει ένα βάθεμα της κρίσης που θα είναι κοινωνική που θα οδηγήσει σε νέες σκέψεις. Ο κόσμος θα σκεφθεί ότι με το να πηγαίνει να ψηφίσει για την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, ότι με το να απεργεί και να διαδηλώνει, δεν παράγει πολιτικό αποτέλεσμα.

Τα κινήματα κατέληξαν να είναι ή αδιέξοδες καταστάσεις ή το μακρύ χέρι της εξουσίας που χρηματοδοτούνται από πολλές «περίεργες» πηγές χρηματοδότησης.

Η Δεξιά έχει τελειώσει ενώ η Αριστερά έχει τελειώσει διπλά γιατί παραμένει δέσμια του παρελθόντος και συναγωνίζεται με το νεοφιλελευθερισμό της Δεξιάς για το ποιος θα είναι ο καλύτερος διαχειριστής. Βλέπουμε όμως ότι η Αριστερά, παρά το ότι είναι στην εξουσία, δεν άγγιξε τα αίτια της κρίσης. Τα μνημόνια είναι το αποτέλεσμα. Η Αριστερά που ήταν καθαρή από τη διαχείριση του παρελθόντος γιατί δεν έκανε κάτι να αλλάξει το πολιτικό σύστημα και να άρει τη νομοθεσία που προωθεί τη διαφθορά; Αντί να προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση επέλεξε τα σαπρόφυτα του 3% και τα έκανε υπουργούς. Έχουμε μία τραγική κατάληξη, ένας ο οποίος αντιπροσωπεύει το απόλυτο μηδέν στην επιστήμη, τον έβαλε υπουργό παιδείας.

Αυτό που θα έρθει στο μέλλον αποτελεί τη λύση του Ελληνικού πολιτικού συστήματος. Η κοινωνία πρέπει να αναλάβει την ιδιότητα του εντολέα, πρέπει να τους βάλει απέναντι.

Το μόνο που ενδιαφέρει το Ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι το πώς θα ελέγξει και χειραγωγήσει την κοινωνία. Εάν ερωτούντο η κοινωνία θα έπαιρναν τις ίδιες αποφάσεις;

Η εξουσία δεν θα ρωτήσει κανέναν όχι μόνο γιατί δεν ξέρει αλλά αποδείχτηκε ότι δεν θέλει να μάθει αλλά και γιατί θέλει να συγκαλύπτει τα πάντα.

Ο πολίτης πρέπει να σταθεί απέναντι στο πολιτικό προσωπικό που αρνείται να εναγκαλισθεί το εθνικό συμφέρον. Να μην τους αφήνει σε χλωρό κλαρί, είναι καθήκον που απορρέει από την ανάγκη διασφάλισης της χώρας.

         Την εκπομπή μπορείτε να παρακολουθήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο:

 

Τεχνικές υποταγής των μαζών και έλεγχος της σκέψης

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οικονομολόγος – Καθηγήτρια ΜΒΑ, αρθρογράφος ,συγγραφέας

Ένα από τα θέματα που κυριαρχεί στις σύγχρονες συζητήσεις είναι η απάθεια του ελληνικού λαού ή έστω η υποτονική αντίδραση στα όσα συμβαίνουν. Η απάντηση μπορεί μερικώς να αποδοθεί στον έλεγχο της μάζας μέσω της υποταγής.

Ο στόχος της υποταγής των μαζών είναι ο έλεγχος της σκέψης και των συναισθημάτων. Ο έλεγχος της σκέψης οδηγεί στον αυταρχισμό γιατί ο άνθρωπος καθίσταται άβουλο πιόνι του όποιου έχει την εξουσία. Ακόμα και έξυπνοι άνθρωποι μπορούν να πέσουν θύματα αυτού του ελέγχου. 

Η μαζική ύπνωση μπορεί να επιτευχθεί με την ομοιομορφία της σκέψης που προάγεται από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας,  τα  οποία έχουν ως στόχο την εξομοίωση των ανθρώπων και τη δημιουργία ατομικής άποψης που να είναι στερεοτυπική δηλαδή  οι άνθρωποι να μην εκφράζουν διαφορετική άποψη αλλά να επικρατεί αυτή που τους επιβάλλουν τα ΜΜΕ. Τα ΜΜΕ επιβάλλουν και αξίες τις οποίες ο σύγχρονος άνθρωπος αποδέχεται πιο εύκολα λόγω της παθητικότητας που έχει αποκτήσει από τη σύγχρονη μηχανοποιημένη ζωή. Ακόμα και εάν θέλει να αποφύγει τη φωνή των ΜΜΕ είναι δύσκολο γιατί αυτά βρίσκονται παντού.

Οι μηχανικοί της κοινής γνώμης είναι αυτοί που χειρίζονται τις τεχνικές της μαζικής επικοινωνίας και γνωρίζουν πολύ καλά όλες τις σύγχρονες εξελίξεις για τον έλεγχο της σκέψης. Οι μάζες συνηθίζουν πλέον την εξαπάτηση αλλά όταν σταματήσουν πλέον να πιστεύουν τον οποιονδήποτε πολιτικό τότε είναι πιο εύκολο να παρασυρθούν από έναν, εν δυνάμει, δικτάτορα ο οποίος θα καλύψει τη δυσαρέσκεια που νοιώθουν.

Οι τεχνικές κάμψης της αντίστασης της θέλησης των μαζών ακολουθούν τις τεχνικές του μάρκετινγκ οι οποίες έχουν ως σκοπό τη δημιουργία αναγκών στον καταναλωτή προκειμένου να αυξηθούν οι αγορές που πραγματοποιεί. 

Η δημιουργία αυτή των αναγκών χρησιμοποιεί τεχνικές της ψυχολογίας όπως είναι η αύξηση των παρορμήσεων (όπως κάνει ένα παιδί), ο ανταγωνισμός, ο φθόνος για το γείτονα, η ανάγκη για επίδειξη της πολυτέλειας κτλ. Όλα αυτά επιτυγχάνονται με τη χρήση της διαφήμισης η οποία πρέπει να δημιουργεί θετικούς συνειρμούς για το προϊόν στον καταναλωτή και να τον πείθει ότι με την αγορά του προϊόντος θα μπορεί να γίνει επιτυχημένος, ευτυχισμένος κοκ. Χαρακτηριστικά της προσωπικότητας όπως είναι ο βαθμός αυτοεκτίμησης χρησιμοποιούνται κατά κόρον π.χ. με την αγορά ενός πολυτελούς προϊόντος, ο καταναλωτής καλύπτει τα αισθήματα κατωτερότητας που μπορεί να αισθάνεται.  

Η κατάσταση γίνεται χειρότερη από το στοιχείο του νευρωτισμού των μαζών, υπό την έννοια, ότι ενεργοποιείται ένα μαζικό φαντασιακό (όπως είδαμε στη χώρα μας με το ψευτοδίλημμα του δημοψηφίσματος) αντί της πίστης σε πραγματικές αξίες. Η διαφήμιση δημιουργεί πλαστές αξίες και κυρίως μαζική δυσαρέσκεια γιατί ποτέ δεν αρκούν αυτά που έχουμε και έτσι ζητούμε περισσότερα. 

Η κρίση των ανθρώπων δέχεται μαζικές επιθέσεις. Ακόμα και άνθρωποι με ελεύθερο πνεύμα υποτάσσονται στη δύναμη της κοινής γνώμης, μία κοινή γνώμη που το φαντασιακό της είναι ισχυρό και παράλογο γιατί προτιμά το φαντασιακό από τη μελέτη και την περισυλλογή.  Η «βαριεστιμάρα» του σύγχρονου ανθρώπου τον κάνει πιο επιρρεπή στις νοητικές επιθέσεις της προπαγάνδας.

Ο ψυχολογικός πόλεμος που υφίσταται ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ως όπλο τον φόβο. Τα γεγονότα διαστρεβλώνονται με τη χρήση του φόβου και το ανθρώπινο μυαλό προσπαθεί να αντισταθεί διαρκώς. Ο φόβος εγκαθίσταται στο μυαλό του ανθρώπου όπως και η αίσθηση του ότι και να κάνει είναι μάταιο γιατί θα ηττηθεί.  Ο απολυταρχισμός που επιβάλλεται, πολτοποιεί την ανθρώπινη σκέψη η οποία δέχεται διαρκείς και έντονες επιθέσεις.

Ο «δικτάτορας» χρησιμοποιεί τεχνικές τρομοκράτησης απομακρύνοντας τους ανθρώπους από το να σκεφθούν τα πραγματικά τους προβλήματα, παραπλανώντας τους και οδηγώντας τους μέσω της μαζικής ύπνωσης στην υποταγή. Η χρήση των διαφόρων φημών που εξαπλώνονται τάχιστα με τα μέσα μαζικής προπαγάνδας εξυπηρετούν αυτή την ενστάλαξη του φόβου με στόχο την κάμψη της θέλησης,  κάτι στο οποίο οι Ναζί ήταν πρωτοπόροι.

Ο «δικτάτορας» απειλεί επίσης ψυχολογικά με την αδίστακτη χρήση βίας. Φροντίζει ο εχθρός του να είναι σε κατάσταση συνεχούς έντασης και αναταραχής. Είναι απρόβλεπτος, ψεύτης και παράλογος. Στις λογικές επιθέσεις απαντά παράλογα όπως βλέπουμε π.χ. από τις επικροτήσεις απεργιών από κυβερνήσεις που έχουν προκαλέσει,μέσω της δυσαρέσκειας, αυτές τις απεργίες. Η κατάσταση αυτή του ψυχολογικού σοκ που υφίσταται ο επιτιθέμενος παραλύει την κριτική αξιολόγηση και τον κάνει να δέχεται παθητικά τη γνώμη των άλλων. Κατ’αυτό τον τρόπο καθίσταται  ευάλωτος και ψυχικά ασθενής ώστε να αντιμετωπίσει τον τρόμο που του επιβάλλεται.

Ο συνεχής βομβαρδισμός από τα μέσα μαζικής προπαγάνδας προκαλούν δύο αντιδράσεις στους ανθρώπους. Την απάθεια και αδιαφορία (στάση «τι με νοιάζει εμένα») ή την πιο έντονη επιθυμία για μελέτη και κατανόηση των συμβάντων. Δυστυχώς, κατά κόρον, επικρατεί η απάθεια γιατί ο κόσμος έχει συνηθίσει στο να δέχεται από τα μέσα συγκεχυμένες εικόνες. 

Ο στόχος του αποπροσανατολισμού επιτυγχάνεται μέσω της συνεχούς επανάληψης που στοχεύει στην αποδοχή από το άτομο μίας «αποδεκτής αλήθειας», μίας «αλήθειας»  που προηγουμένως αρνούνταν. Ο «δικτάτορας» χρησιμοποιεί όμως και άλλα μέσα όπως την ενοχή, τη γελοιοποίηση. Μία πιο εκλεπτυσμένη στρατηγική που χρησιμοποιεί, είναι η αποκοπή του ανθρώπου από την κουλτούρα του λαού του και την ιστορία του. Όσο πιο πολύ ο άνθρωπος ξεχνά τις ρίζες του τόσο πιο ευάλωτος είναι στο να πέσει θύμα πνευματικής κατοχής από τους εξουσιαστές.

Ο «δικτάτορας», ως παραπλανητική πολιτική, μπορεί να χρησιμοποιήσει όμορφες λέξεις και εκφράσεις όπως είναι η ειρηνική συνύπαρξη των λαών κτλ.  με στόχο την ωραιοποίηση της κατάστασης και έτσι την επιφανειακή αντιμετώπιση των προβλημάτων όπως συμβαίνει π.χ. με το μεταναστευτικό πρόβλημα στη χώρα μας. Η ωραιοποίηση αυτή αποδυναμώνει τις αντιστάσεις του πληθυσμού μπροστά στο ουσιαστικό πρόβλημα. Η συνύπαρξη μπορεί να σημαίνει μία ασφυκτική υποταγή όπως είναι αυτή της συνύπαρξης των φυλακισμένων με τους δεσμοφύλακές τους. Ο πιο αδύναμος θα υποταχθεί με τη χρήση βίας. Συνύπαρξη, όμως, δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς σεβασμό στην ατομικότητα, στη συλλογικότητα και στον πολιτισμό.

Προκειμένου, λοιπόν, να διασωθεί η δημοκρατία  είναι απαραίτητο να ξαναρχίσουμε τη μελέτη διαφορετικά θα είμαστε θύματα του ψυχολογικού πολέμου, με ότι αυτό συνεπάγεται.  Θα πρέπει να προβληματισθούμε και να κατανοούμε τις ψυχολογικές επιθέσεις που δεχόμαστε εάν θέλουμε να διασώσουμε όχι μόνο τη δημοκρατία αλλά και να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο κόσμο.

Χρήστος Λυντέρης - Πολιτειακή Αλλαγή - Take the money and run

Ο δικηγόρος Χρήστος Λυντέρης είναι προσκεκλημένος της Φωτεινής Μαστρογιάννη στην εκπομπή Take the money and run, σήμερα 05/02/2016 στις 20:00.

Ο Χρήστος Στ. Λυντέρης είναι δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, διδάκτωρ νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι συγγραφέας του βιβλίου "το ποινικό δίκαιο των μεταμοσχεύσεων", ενώ κατά καιρούς και άλλες νομικές μελέτες του έχουν δημοσιευθεί σε έγκυρα νομικά περιοδικά, αλλά και στο διαδίκτυο. Υπέρμαχος των πολιτικών δικαιωμάτων, αγωνίζεται για την καθιέρωση θεσμών όπως το δημοψήφισμα και οι προτάσεις νόμου με λαϊκή Πρωτοβουλία, η λογοδοσία και ο δημόσιος έλεγχος εκείνων που ασκούν δημόσια εξουσία, η πολιτική ισότητα και η διάκριση των εξουσιών. Από το 2010 διαχειρίζεται τον ιστότοπο «ΙΣΗΓΟΡΙΑ» (www.christoslinteris.blogspot.gr), απ’ όπου είχε την ευκαιρία να δημοσιεύσει μέχρι σήμερα περισσότερα από 200 άρθρα. Αποτελεί ένα εκ των ιδρυτικών μελών της κίνησης πολιτών με την επωνυμία «Πρωτοβουλία για ριζική συνταγματική αλλαγή» (www.neosyntagma.net).
Την εκπομπή μπορείτε να παρακολουθήσετε ζωντανά στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.nstv.gr/radiostring

Όλες τις προηγούμενες εκπομπές Take the money and run μπορείτε να τις βρείτε συγκεντρωμένες στο κανάλι Fotini Mastroyanni στο YouTube.


https://www.youtube.com/channel/UC3SdaQ5X8zpXvJUWqwjDODw

Πορνεία και Ναρκωτικά - Η σκιώδης πλευρά της "οικονομίας"

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οικονομολόγος, Καθηγήτρια ΜΒΑ

Η πορνεία και τα ναρκωτικά ανήκουν στις παράνομες δραστηριότητες. 

Ως τέτοιες, η Eurostat ορίζει εκείνες τις παραγωγικές δραστηριότητες που δημιουργούν αγαθά και υπηρεσίες που απαγορεύονται από το νόμο (π.χ. η παραγωγή και διανομή ναρκωτικών) και δραστηριότητες που είναι παράνομες όταν διενεργούνται από μη εξουσιοδοτημένους παραγωγούς (π.χ. άσκηση της ιατρικής από μη ιατρό).

Σημαντικές δραστηριότητες των κατηγοριών αυτών είναι: η παραγωγή ναρκωτικών (για τα οποία σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει και νόμιμη παραγωγή), το λαθρεμπόριο (συνήθως μεταφορικές υπηρεσίες με στόχο την φοροαποφυγή), ο παράνομος τζόγος και η αναπαραγωγή εξουσιοδοτημένου υλικού.

Η μέτρηση των παράνομων δραστηριοτήτων θεωρείται ότι πρέπει να υπολογίζεται στο ΑΕΠ και  και όλες οι χώρες της Ευρωζώνης θα πρέπει να έχουν κοινές μεθοδολογίες για τον υπολογισμό τους.

Δημοσιεύματα αναφέρουν ότι ο τζίρος της πορνείας στην Ελλάδα ανέρχεται σε 2,5 δις ετησίως ενώ ο τζίρος του λαθρεμπορίου των ναρκωτικών και των τσιγάρων  σε 5,5 δις Ευρώ. Ο τρόπος όμως μέτρησης αυτών δεν έχει αποσαφηνιστεί.

Σύμφωνα με τη Eurostat, η προσθήκη των παράνομων αυτών δραστηριοτήτων θα δημιουργήσει ένα βαθμό ανάπτυξης του 2,4% στις Ευρωπαϊκές οικονομίες. Το Ηνωμένο Βασίλειο εκτιμάται ότι θα έχει αύξηση 4% στο ΑΕΠ του ενώ χώρες όπως η Φινλανδία η Σουηδία κτλ. θα δουν αυξήσεις της τάξης του 3-5%. Ωστόσο ο υπολογισμός τους στο ΑΕΠ δεν είναι εύκολος γιατί υπάρχουν διαφορές από χώρα σε χώρα. 

Για παράδειγμα η πορνεία είναι νόμιμη στην Ολλανδία και υπολογίζεται στο ΑΕΠ ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι μεν νόμιμη αλλά όχι οι οίκοι ανοχής. Η μέτρηση επίσης περιπλέκεται από το γεγονός ότι οι δραστηριότητες αυτές είναι προϊόντα φοροαποφυγής με διακίνηση μετρητών και έτσι είναι δύσκολο να μετρηθούνε. Κατά συνέπεια, η γενική μέτρηση του ΑΕΠ μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλλω. Θέμα αξιοπιστίας της μέτρησης εγείρεται και με το ποια προϊόντα συμπεριλαμβάνονται ως π.χ. ναρκωτικά.  

Η μεθοδολογία του Ηνωμένου Βασιλείου θα εκτιμά την κατανάλωση 6 ναρκωτικών: κοκαϊνη κρακ, κοκαϊνη σε σκόνη, ηρωίνη, κάνναβη, έκσταση και αμφεταμίνες. Τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα ναρκωτικά; Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι  η μέτρηση θα γίνεται από τον αριθμό των χρηστών που έχει καταγραφεί με βάση έρευνες για τις εγκληματικές ενέργειες και στη συνέχεια θα πολλαπλασιάζεται με μία εκτίμηση του μέσου αριθμού ναρκωτικών ανά χρήστη.

Παρόλο που η Στατιστική Υπηρεσία του Ηνωμένου Βασιλείου είναι από τις πιο έγκυρες, αντιλαμβανόμαστε ότι οι παραπάνω μετρήσεις απέχουν αρκετά από την εγκυρότητα. Οσον αφορά την πορνεία οι μετρήσεις θα γίνουν με βάση των καταγεγραμμένο αριθμό ιερόδουλων από την Αστυνομία και μία εκτίμηση των ιερόδουλων που δουλεύουν σε οίκους ανοχής από μία μη κυβερνητική ομάδα (!) που μελετά τη βία εναντίον των γυναικών. 

Ο αριθμός των ιερόδουλων θα εκτιμάται με βάση την αύξηση ή την πτώση του αριθμού του ανδρικού πληθυσμού.  Οσον αφορά το κόστος των προσφερόμενων υπηρεσιών αυτές θα εκτιμώνται με βάση τις τιμές των strip shows και των συνοδών πολυτελείας. Εξυπακούεται ότι και σε αυτή την περίπτωση, ο υπολογισμός είναι αρκετά έωλος.

Ένα πλήθος ερωτημάτων εγείρεται από την συμμετοχή αυτών των δραστηριοτήτων στο ΑΕΠ πολλά από αυτά είναι και ηθικής φύσης. Για παράδειγμα ενώ και τα ναρκωτικά και το γάλα είναι εμπορεύματα και συμμετέχουν στο ΑΕΠ εν τούτοις δεν έχουν τις ίδιες επιπτωσεις στον άνθρωπο. Επίσης από τη στιγμή που θα μετριούνται τίθεται το ερώτημα γιατί τότε να είναι παράνομα και να δαπανώνται χρήματα για δικαστές και αστυνόμους.  Από την άλλη εάν οι δραστηριότητες αυτές είναι τόσο κερδοφόρες γιατί κάποιος να μην τις προάγει περισσότερο και να δημιουργήσει βιομηχανία με βάση αυτές και πιθανόν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Ετσι φερ’ειπείν μία χώρα να γίνει ειδική στη βιομηχανία της πορνείας, των ναρκωτικών κτλ. όπως είναι η Ταϊλάνδη. 

Από τη στιγμή που οι δραστηριότητες αυτού του τύπου θα θεωρούνται ως νόμιμες ή αρκετά νόμιμες τότε πολλοί άνθρωποι θα θέλουν να επενδύσουν ή να εργασθούν στους τομείς αυτούς.

Τα ερωτήματα όμως δεν σταματούν για παράδειγμα τι γίνεται με το δουλεμπόριο, το εμπόριο οργάνων κτλ. Αυτά δεν θα πρέπει να υπολογισθούν στο ΑΕΠ;

Κάποιες χώρες γνωρίζουν ότι οι αλλαγές στο ΑΕΠ τους δεν θα είναι σημαντικές όπως, για παράδειγμα, το Ηνωμένο Βασίλειο που θεωρεί ότι η δραστηριότητα των μη κερδοσκοπικών οργανώσεων είναι πιο σημαντική για το ΑΕΠ του σε σχέση με την πορνεία και τα ναρκωτικά.

Είναι προφανές ότι ο λόγος μέτρησης αυτών των δραστηριοτήτων είναι η αύξηση του μεγέθους του ΑΕΠ οικονομιών που μαστίζονται από την οικονομική κρίση και μία προσπάθεια να τηρηθούν τα όρια για τα ελλείμματα και το χρέος που έχει θέσει η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δεν έχουμε όμως διαβάσει πουθενά για τον υπολογισμό των αρνητικών συνεπειών των παραπάνω δραστηριότητων. Για παράδειγμα ποιο θα είναι το κόστος για ένα κράτος στην υγειονομική περίθαλψη ναρκομανών και πάσχοντων, λόγω της πορνείας, από αφροδίσια νοσήματα. Ποιο θα είναι το οικονομικό κόστος των θανάτων ανθρώπων σε άκρως παραγωγική ηλικία από τη χρήση των ναρκωτικών; 

 Ποιο είναι το κόστος της απεξάρτησης αυτών ή θα προτιμάται να πεθαίνουν για να μην επιβαρυνθεί περαιτέρω το κράτος; Ποια θα είναι η επίπτωση της διαφθοράς που επικρατεί σε αυτούς τους τομείς στους υπόλοιπους τομείς της οικονομίας;Πέρα από τη μέτρηση, δεν έχει συζητηθεί πουθενά, πως θα αντιμετωπισθεί η εκτεταμένη φοροδιαφυγή των δραστηριοτήτων αυτών.

Είναι προφανές ότι η ΕΕ αντί να δώσει έμφαση στην αύξηση του πραγματικού και παραγωγικού τομέα της οικονομίας, φροντίζοντας παράλληλα την υγεία και κοινωνική ευημερία των λαών της, προτιμά να μετρά, με αμφίβολους τρόπους διακινδυνεύοντας έτσι και το κύρος των στατιστικών μετρήσεων, τομείς που η συνεισφορά τους στο ΑΕΠ και αμφίβολη είναι αλλά και καταστρεπτική για τον πληθυσμό.

Εχει εξαντλήσει η ΕΕ όλους τους τρόπους αύξησης της πραγματικής οικονομίας και στρέφεται στη μέτρηση αυτών των δραστηριοτήτων αντί να φροντίσει να τις καταστείλει γλιτώνοντας έτσι πολλούς ανθρώπους και από τον θάνατο και από τον εξευτελισμό;

Η οικονομική επιστήμη μετατρέπεται πλέον σε μία επιστήμη μέτρησης αριθμών αντί του να εξυπηρετεί τον αρχικό σκοπό της που είναι η φροντίδα για την εθνική οικονομία με στόχο την κοινωνική ευημερία και όχι δυστυχία των λαών κάτι που προφανώς έχουν ξεχάσει και οι πολιτικοί. Θα πρέπει λοιπόν να επαναπροσδιορίσουμε ως άνθρωποι και τις έννοιες και κυρίως να σκεφθούμε σε τι είδους κόσμο θέλουμε να ζούμε.