Υποταχθείτε Ομοιόμορφα

 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

 

Στο κείμενό μου ο Ασυμβίβαστος είχα αναφερθεί στο πως η ομάδα μπορεί να εκδιώξει όσους δεν συμβιβάζονται με τις ιδέες της, όσους διαφοροποιούνται από αυτή. Γενικότερα, η ομοιομορφία ιδεών ακόμα και ένδυσης στην οποία θα αναφερθώ σε αυτό το κείμενο είναι δείγμα της νοοτροπίας της αγέλης που ενδυναμώνεται σε περιόδους που κυριαρχεί ο αυταρχισμός.

Ποιες είναι όμως οι συνθήκες που χαρακτηρίζουν μία αυταρχική χρονική περίοδο; 

Η οικονομική κρίση και η κοινωνική απειλή (μία επιδημία/πανδημία στις ημέρες μας έχει καταστεί κοινωνική απειλή) (Staub, 1989;Sales, 1972) είναι κάποιες από τις βασικές συνθήκες που δημιουργούν αυταρχισμό. 

Σύμφωνα με τους Doty, Peterson & Winter (1991) στις αυταρχικές περιόδους έχουμε προβολή θεμάτων επίδειξης ισχύος στην τηλεόραση (π.χ. εικόνες αστυνομικής καταστολής) και αύξηση της λογοκρισίας (κάτι που παρατηρούμε στις ημέρες μας να γίνεται κατά κόρον από τα κοινωνικά μέσα). 

Οι αυταρχικοί (ή αυτοί που αποδέχονται τον αυταρχισμό) δέχονται άκριτα τις ιδεολογίες ειδικότερα εάν αυτές προωθούνται από πηγές που θεωρούνται νόμιμες και αξιόπιστες (Sekulić, 2010). Άλλωστε και η αυταρχική ηγεσία προσπαθώντας να νομιμοποιήσει τον αυταρχισμό της προβάλλει τις δικές της πηγές πληροφόρησης ως αξιόπιστες ενώ συκοφαντεί την εγκυρότητα και αξιοπιστία των πηγών που δεν ακολουθούν τη γραμμή της.

Ο αυταρχισμός επιδιώκει την ομοιομορφία και η ένδυση δεν είναι εξαίρεση γιατί η ομοιόμορφη ένδυση οδηγεί σε ομοιόμορφη συμπεριφορά.

Όταν μία ομάδα ντύνεται με στολή τότε μπορεί να προβεί σε βίαιες πράξεις (πράξεις που το κάθε μέλος δεν θαμπορούσε να κάνει μόνο του), ανταγωνισμό (εμείς και οι άλλοι) και ναδημιουργήσει ταυτότητα της ομάδας που θα είναι ξεχωριστή από την προσωπική ταυτότητα (Gribble, 2020).

H στολή έχει ως στόχο να καταπιέσει την ατομικότητα και να δηλώσει την υποταγή στην ιεραρχία. Για παράδειγμα, η στολή της αστυνομίας μπορεί να προκαλέσει συναισθήματα που κυμαίνονται από τον σεβασμό μέχρι τον φόβο και τον θυμό (Johnson, 2005).

Όσον αφορά την πολιτική δραστηριοποίηση, ο George Ciccarielo-Maher, ένας καθηγητής πολιτικών επιστημών που μελετά τους Αντίφα αναφέρει: «Όσον αφορά την ένδυση ένα μέρος αυτής δηλώνει ότι είσαι μέλος ενός κινήματος αλλά και από την άλλη δηλώνει ότι διαφοροποιείς τον εαυτό σου από τον υπόλοιπο πληθυσμό με έναν αποκλειστικό τρόπο» (Segran, 2017)

Η ομοιομορφία στο ντύσιμο, λοιπόν, δείχνει ότι αποτελούμε μέρος ενός συνόλου και ότι δεν είμαστε διαφορετικοί. Το παρατηρούμε αυτό στη μαζική μόδα όπου όλοι ντύνονται με παρόμοιο τρόπο. Στις συνθήκες αυτές του αυταρχισμού η ομοιομορφία επιβάλλεται και εξοβελίζεται η ατομικότητα.

«Δεν θα υπάρχει πλέον μεμονωμένη αυθαίρετη βούληση, ούτε σφαίρες στις οποίες το άτομο θα ανήκει στον εαυτό του. Ο καιρός της ευτυχίας ως ιδιωτικής υπόθεσης έχει τελειώσει» είχε πει ο Χίτλερ.

Στη ναζιστική Γερμανία, σχεδόν όλοι φορούσαν «στολές» ακόμα και οι γυναίκες. Τα μαλλιά έπρεπε να είναι τακτοποιημένα και μακριά από το πρόσωπο, τα κορίτσια σε πλεξίδες και οι γυναίκες σε κότσο. Τα καλλυντικά αποφεύγονταν ως μη φυσικά και μη απαραίτητα.

Στη Μαοϊκή Κίνα η μόδα έγινε πολιτικό εργαλείο. Η χήρα του πολιτικού αντιπάλου του Μάο Λιου Σαόκι, Γουάνγκ Γουανγκμέι ανακρίθηκε, γελοιοποιήθηκε μπροστά στον όχλο εξαναγκαζόμενη να φορέσει μία γκροτέσκα έκδοση του φορέματος που φορούσε όταν επισκέφθηκε την Ινδονησία. «Οποιαδήποτε έκφραση διαφορετικότητας σήμαινε πολιτική απιστία» (Peron, 2020).

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Συνεπώς οποιαδήποτε επιβαλλόμενη ομοιομορφία είτε αυτή επιβάλλεται με άμεσο (βλ. νομοθετικό) είτε με έμμεσο (βλ. επιρροή μέσω της προπαγάνδας) έχει ως στόχο την εξαφάνιση της ατομικότητας και την υποταγή στην ιεραρχία με στόχο όπως είχα γράψει στο κείμενό μου «Η άνοδος του σύγχρονου απολυταρχισμού» τη χειραγώγηση 

συνειδήσεων.

 

Πηγές

Doty, Richard M., Peterson, Bill E. and Winter, David G. (1991). “Threat and Authoritarianism in the United States, 1978–1987”, Journal of Personality and Social Psychology, 61 (4): 629–640.

Encyclopedia.com (2020). Fascist and Nazi Dress. Διαθέσιμο στο: https://www.encyclopedia.com/fashion/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/fascist-and-nazi-dress

Gribble, David (2020). Uniforms and Uniformity. Διαθέσιμο στο: https://www.authoritarianschooling.co.uk/index.php/uniforms-and-uniformity

Johnson, Richard R. (2005). The psychological influence of the police uniform. Διαθέσιμο στο: https://www.police1.com/police-products/apparel/uniforms/articles/the-psychological-influence-of-the-police-uniform-bhN9cdehTsvjzbMh/

Peron, James (2020). The Fashion of Fascism: Authoritarianism and Uniformity. Διαθέσιμο στο: https://medium.com/the-radical-center/the-fashion-of-fascism-authoritarianism-and-uniformity-ea137693dd8f

Sales, Stephen M. (1972). “Economic Threat as a Determinant of Conversion Rates in Authoritarian and Nonauthoritarian Churches”, Journal of Personality and Social Psychology, 23 (3): 420–428.

Segran, Elizabeth (2017). The Meaning Behind Neo-Nazi and Antifa Uniforms. Διαθέσιμο στο: https://www.fastcompany.com/40455758/how-neo-nazis-and-antifa-are-creating-the-uniforms-of-the-revolution

Sekulic, Dusko (2010). The Authoritarian Dynamics: Areas of Peace and Conflict and the Theory of Authoritarian Dynamics. Διαθέσιμο στο: https://citeseerx.ist.psu.edu/viewdoc/download?doi=10.1.1.887.2441&rep=rep1&type=pdf

Staub, Ervin (1989). The Roots of Evil: The Origins of Genocide and Other Group Violence. Cambridge, UK: Cambridge University Press.

 

 

 

 

 

 

 

Η Άνοδος του Σύγχρονου Απολυταρχισμού

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Είναι μια εποχή όπου το να αναρωτιέσαι φθίνει απειλώντας σοβαρά τον δημοκρατικό μας διάλογο».

Eloi Laurent

 Αρκετοί (εάν και ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς) θεωρούν ότι ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς ή πιο σωστά σε ένα καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Είναι όμως έτσι;

Τα βασικά χαρακτηριστικά μίας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι: η διενέργεια εκλογών με διαφανή τρόπο, όλοι οι ενήλικες να έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, να υπάρχει ελευθερία λόγου  και κριτικής της κυβέρνησης χωρίς τον φόβο αντιποίνων και τέλος οι εκλεγμένοι να είναι ελεύθεροι να κυβερνήσουν.

Στις ημέρες μας όμως έχουμε την άνοδο αυτού που καλείται ανταγωνιστικός απολυταρχισμός ή κατ’άλλους ψευδοδημοκρατία όπου τα παραπάνω συχνά παραβιάζονται και εάν και διενεργούνται εκλογές χωρίς νοθεία ή χωρίς εκτεταμένη νοθεία, οι ταγοί καταχρώνται συνεχώς την κρατική περιουσία, αρνούνται στις αντιπολιτευτικές φωνές να έχουν επαρκή κάλυψη από τα ΜΜΕ, παρενοχλούν και «ρίχνουν λάσπη» στους πολιτικούς αντιπάλους και στους οπαδούς τους και σε κάποιες περιπτώσεις παραβιάζουν τα εκλογικά αποτελέσματα. Οι αντιπολιτευτικές φωνές μπορεί να παρακολουθούνται και σε κάποιες περιπτώσεις να συλλαμβάνονται και να δολοφονούνται.

Μία χώρα καταλήγει στον σύγχρονο απολυταρχισμό εάν υπήρξε θύμα συνεχών πολιτικών και οικονομικών κρίσεων (η ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους είναι κλασικό παράδειγμα). Οι σύγχρονες απολυταρχικές κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τη διαφθορά (δωροδοκίες) αλλά και διαφόρων ειδών «νόμιμες» διώξεις προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία χωρίς όμως να προκαλέσουν αντιδράσεις στο εσωτερικό και διεθνή κατακραυγή. Όσο πιο έντονη δε είναι η οικονομική κρίση τόσο μεγαλύτερα ποσά δαπανούν στην προπαγάνδα και στη λογοκρισία.

Τα ΜΜΕ διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στο πνίξιμο των αντιδράσεων αλλά θα μπορούσαν να αποτελέσουν και παράγοντα ανατροπής αυτού του καθεστώτος εάν ήταν ανεξάρτητα, δεν είναι όμως.

Στα καθεστώτα αυτού του τύπου τα ΜΜΕ ελέγχονται από την κυβέρνηση ή από φίλα προσκείμενους συμμάχους της κυβέρνησης (βλ. επιχειρηματίες). Ωστόσο σε αντίθεση με τα πλήρως αυταρχικά καθεστώτα όπου οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι διώκονται, στα καθεστώτα του σύγχρονου απολυταρχισμού, οι κυβερνώντες προσπαθούν με τη δωροδοκία, την ανάθεση κρατικών διαφημίσεων σε έντυπα, τη διαγραφή των χρεών των ΜΜΕ και με τους περιοριστικούς νόμους στην ελευθεροτυπία να θέτουν σοβαρά εμπόδια έκφρασης στους ελεύθερους και ανεξάρτητους δημοσιογράφους.  Άλλα εμπόδια που θέτουν είναι και η πρόσληψη χάκερς για επιθέσεις στις αντιπολιτευόμενες ιστοσελίδες αλλά και η δωροδοκία ιδιοκτητών και δημοσιογράφων «ανεξάρτητων» μέσων προκειμένου να σταματήσουν να αρθρογραφούν εναντίον τους. Ο ρόλος των φιλικά προσκείμενων προς την κυβέρνηση επιχειρηματιών/επενδυτών είναι επίσης σημαντικός γιατί αυτοί αγοράζουν ΜΜΕ και τα αποδυναμώνουν μετατρέποντάς τα σε κούφια κελύφη. Είναι δε κανόνας, οι εξαγορές αυτές να γίνονται με χρήματα των φορολογούμενων (στην Ελλάδα το βιώνουμε συνεχώς).

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθεί ότι τα απολυταρχικά καθεστώτα τα οποία βασίζονται σε μία επαναστατική/προοδευτική ιδεολογία τείνουν να είναι πιο καταπιεστικά από ότι τα παραδοσιακά απολυταρχικά καθεστώτα (Kirkpatrick, 1979).

Χρησιμοποιούν τη βία μεν για να σταματήσουν διαδηλώσεις και αντιδράσεις αλλά όχι τόσο έντονα όσο θα έκανε ένα παραδοσιακό απολυταρχικό καθεστώς. Στόχος τους δεν είναι η τρομοκράτηση αλλά η χειραγώγηση των πεποιθήσεων (γι’αυτό και ο σημαντικός ρόλος των ελεγχόμενων ΜΜΕ και του διαδικτύου μέσω τρολς).

Ωστόσο παρατηρούμε ότι ξεκάθαρη και σαφής ιδεολογία δεν υπάρχει σήμερα στον απολυταρχισμό νέου τύπου και ως εκ τούτου δεν προσπαθούν να εξάγουν την ιδεολογία τους γι’αυτό και δεν θεωρούνται απειλητικά. Δεν προσπαθούν να επιβάλλουν κάποια ιδεολογία αλλά προβάλλουν ως προσόν την ικανότητα διακυβέρνησης (βλέπε μέτρα, ανάπτυξη κτλ.). Επικρατεί μία οικονομική ρητορική που έχει παραγκωνίσει πλήρως τον πολιτικό λόγο. Ο οικονομισμός παρουσιάζεται λοιπόν ως κυρίαρχο στοιχείο και ως λύση στα προβλήματα παραγνωρίζοντας εσκεμμένα το γεγονός ότι στην οικονομία δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια αλλά προτάσεις και δοκιμές επί των προτάσεων.

Τη δήθεν "ικανότητα"  οικονομικής διακυβέρνησης του σύγχρονου απολυταρχισμού,  προβάλλουν τα ΜΜΕ κυρίως μέσω της παραπληροφόρησης και της ελλιπούς πληροφόρησης.

Λόγω της έλλειψης ιδεολογίας, οτιδήποτε υποστηρίζει ο σύγχρονος απολυταρχισμός δεν θεωρείται απειλητικό γι’αυτό και η αντίσταση από τους λαούς είναι ανύπαρκτη.  

Ένας άλλος λόγος μη αντίστασης είναι η μετανάστευση συγγενικών ατόμων και έτσι οι εναπομείναντες (που είναι ως επί το πλείστον μεσήλικες και ηλικιωμένοι) δεν βρίσκουν λόγο να αντιδράσουν. Πολλοί επίσης από τους εναπομείναντες βρίσκουν λύση στα κοινωνικά μέσα και στο διαδίκτυο που καθηλώνουν (θα έλεγα και αποχαυνώνουν) και πολλές φορές μέσω των τρολς παραπληροφορούν όπως κάνουν άλλωστε κατά κόρον και τα κυρίαρχα ΜΜΕ. 

Συνεπώς, δεν υπάρχει, δυστυχώς,η κρίσιμη μάζα που θα προκαλούσε την αλλαγή όσο και εάν πολλοί ευελπιστούν σε κάτι τέτοιο χωρίς όμως να αποκλείονται οι θετικές εκπλήξεις που, κατά την άποψή μου, θα προκύψουν μόνο από μία φωτισμένη πρωτοπορία, διαφορετικά, στην αντίθετη περίπτωση, ο απολυταρχισμός θα γιγαντωθεί και θα θεωρείται πλέον νομοτέλεια.

Προτεινόμενη βιβλιογραφία

Eloi, L. 2016. Οι οικονομικοί μας μύθοι. Αθήνα: Εκδ. Πατάκη.

Guriev, S., Treisman, D. 2015. How Modern Dictators Survive: An Informational Theory of the New Authoritarianism. Διαθέσιμο στο:

http://www.lse.ac.uk/government/research/resgroups/PSPE/pdf/2015/Guriev.pdf

Kirkpatrick, 1979. Dictatorships & Double Standards. New York: Simon & Schuster.

Levitsky, S. , Way.L.A. 2002. The rise of competitive authoritarianism. Διαθέσιμο στο: https://scholar.harvard.edu/levitsky/files/SL_elections.pdf