Γυναίκες και Εργασία στην Αττική

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Τα μέτρα που εφαρμόζονται στην Ελλάδα κατ’εντολή των δανειστών έχουν, ως γνωστόν, προκαλέσει τεράστια ύφεση στην οικονομία. Ένα από τα μέτρα αυτά είναι η απορρύθμιση της εργασίας που έχει πλήξει ιδιαίτερα τις γυναίκες.

Με βάση τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τον νομό Αττικής βλέπουμε ότι ο αριθμός των ανέργων γυναικών αυξήθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης (από 100.427 το 2006 σε 198.455) το 2017. Σε σχέση με τους άντρες η ανεργία και στα χρόνια πριν την κρίση αλλά και κατά τη διάρκεια της κρίσης πλήττει κυρίως τις γυναίκες.

Εντυπωσιακό όμως είναι ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία, η ανεργία πλήττει κυρίως τις γυναίκες μεταλυκειακής και πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, δηλαδή με άλλα λόγια γυναίκες ανώτερου εκπαιδευτικού επιπέδου θέτοντας έτσι πολλά εύλογα ερωτήματα όπως γιατί δεν αξιοποιείται κατάλληλα το γυναικείο ανθρώπινο δυναμικό αλλά και το τι είδους στρατηγική ανάπτυξης ακολουθείται όταν το εκπαιδευμένο προσωπικό ωθείται στην ανεργία. Τίθεται όμως και ένα άλλο βασικό ερώτημα που είναι αυτό της ίσης πρόσβασης των γυναικών στην εργασία.

Αυξάνεται όμως και ο αριθμός των γυναικών στην Αττική που απασχολούνται σε θέσεις μερικής απασχόλησης. Σημειωτέον ότι αντίθετα με τα όσα προσπαθούν να υποστηρίξουν οι διάφορες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, δηλαδή ότι οι γυναίκες επιδιώκουν να εργάζονται σε θέσεις προσωρινής απασχόλησης γιατί κατ’αυτό τον τρόπο θα μπορούν να ανταποκρίνονται καλύτερα στις οικογενειακές τους υποχρεώσεις, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (έρευνα Εργατικού Δυναμικού, τρίτο τρίμηνο 2017), οι γυναίκες στρέφονται στην προσωρινή απασχόληση γιατί δεν μπορούν να βρουν θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης και όχι γιατί θέλουν ανταποκριθούν καλύτερα στις οικογενειακές τους υποχρεώσεις ή για να επιτύχουν την περιβόητη ισορροπία ζωής – εργασίας που τόσο διαφημίζεται. 

Η συνεχής δε μείωση του υποτυπώδους κράτους πρόνοιας που υπήρχε στην Ελλάδα, λόγω των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας που επιβάλλονται στη χώρα μας από τους δανειστές, εξαναγκάζει τις γυναίκες στην Ελλάδα να θέσουν ως αποκλειστική τους προτεραιότητα τον ρόλο τους ως σύζυγοι και μητέρες αντί του να αναζητούν μία θέση εργασίας ή να θέλουν να εξελιχθούν επαγγελματικά.

Οι θέσεις μερικής απασχόλησης είναι συνήθως θέσεις με πολύ χαμηλές αμοιβές, χαμηλών εκπαιδευτικών απαιτήσεων, οι οποίες δεν απαιτούν κάποια εξειδίκευση – θέσεις που είναι περισσότερο «γυναικείες» π.χ. φροντίδα ηλικιωμένων, τηλεφωνήτριες κτλ. 

Ως εκ τούτου, η απασχόληση των γυναικών σε τέτοιες θέσεις, ενδυναμώνει το χάσμα στην αγορά εργασίας μεταξύ ανδρών και γυναικών και έχουμε μία επιστροφή της γυναίκας σε πιο «παραδοσιακούς» ρόλους όπως είναι η ανατροφή παιδιών, η οικιακή εργασία, η φροντίδα των ηλικιωμένων. Το δε εισόδημα που αποκτά από την εργασία της θεωρείται συμπληρωματικό στο οικογενειακό εισόδημα ενώ η συμμετοχή της στην παραγωγή κρίνεται ως περιστασιακή. 

Η ανεργία των γυναικών μεταλυκειακής εκπαίδευσης και αποφοίτων πανεπιστημίου στην Αττική συνεχίζει να αυξάνεται αντί να μειώνεται ενώ αντίθετα η ανεργία των γυναικών αποφοίτων λυκείου από το 2014 αρχίζει να μειώνεται γεγονός που ενισχύει την άποψη ότι οι θέσεις μερικής απασχόλησης δεν απαιτούν κάποια εξειδίκευση.

Εάν απεικονίσουμε αυτή την ανισότητα με πιο γλαφυρούς όρους, βλέπουμε ότι οι γυναίκες προορίζονται για θέσεις μερικής εργασίας χαμηλής εξειδίκευσης και χαμηλών απολαβών (και έτσι καθίστανται περισσότερο ευάλωτες στην κρίση λόγω της οικονομικής ανασφάλειας) ενώ οι άντρες προορίζονται για θέσεις πλήρους απασχόλησης, υψηλής εξειδίκευσης και υψηλών απολαβών (πάντα στο πλαίσιο που μπορεί να βρει κάποιος εργασία στην Ελλάδα του σήμερα).

Οι γυναίκες εξακολουθούν να είναι φθηνό εργατικό δυναμικό. Ο μισθός των γυναικών που απασχολούνται σε πλήρη απασχόληση αντιστοιχεί στο 87,18% του μέσου ανδρικού μισθού, ωστόσο, όσον αφορά τη μερική απασχόληση παρατηρούμε μία σύγκλιση δηλαδή ο μέσος μισθός των γυναικών που απασχολούνται με μορφή μερικής απασχόλησης αντιστοιχεί στο 97,27% των ανδρών. Με άλλα λόγια, οι άντρες που θα απασχοληθούν σε τέτοιες μορφές απασχόλησης θα έχουν και αυτοί χαμηλές αποδοχές.

Μία από τις λύσεις που προτείνονται για τη μείωση της ανεργίας των γυναικών είναι και η λεγόμενη γυναικεία επιχειρηματικότητα. Τίθεται το εύλογο ερώτημα για το τι είδους επιχειρηματικότητα μιλάμε όταν οι επιχειρήσεις κλείνουν συνεχώς ενώ η κυριαρχία των πολυεθνικών θέτει ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια για το επιχειρείν. Οι δε νέες επιχειρήσεις που ανοίγουν είναι συνήθως πολύ μικρές ή δεν έχουν καθόλου εργαζόμενους. Πρόκειται δε για επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας και όχι για κάποιες τεχνολογικά εξελιγμένες επιχειρήσεις. Συνεπώς, πρόκειται και για τεχνολογική οπισθοδρόμηση παρά τις πολλές εξαγγελίες για επιχειρηματικότητα σε συνδυασμό με την καινοτομία.

Στην Αττική σκιαγραφείται πλέον το προφίλ της άνεργης γυναίκας που είναι (κυρίως) ηλικίας 30-44 ετών, μεταλυκειακής εκπαίδευσης ή απόφοιτης πανεπιστημίου. 

Ο περιορισμός δε της πρόσβασης στο δημόσιο τομέα χειροτερεύει την ανεργία των γυναικών όπως και οι πολιτικές που ακολουθούνται που είναι ουδέτερες ως προς το φύλο αντί του να προσαρμόζονται στο φύλο και έτσι να λαμβάνουν υπόψη τους τις ανάγκες των γυναικών, να περιορίζουν τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις εναντίον των γυναικών στην αγορά εργασίας αλλά και να αυξάνουν τις κοινωνικές δομές που είναι απαραίτητες για τις γυναίκες βλ. παιδικοί σταθμοί κτλ. 

Το σύγχρονο δε φεμινιστικό κίνημα διαπνέεται από νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Υποστηρίζει ότι η γυναίκα πρέπει να φροντίσει μόνη της για τη ζωή της (ως και η ζωή και η ευημερία να είναι ανεξάρτητες από το οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον) και δεν ασκεί καμία κριτική για τις χαμηλές απολαβές , την εργασιακή ανασφάλεια , την αύξηση των ωρών εργασίας ανά νοικοκυριό (που σε συντριπτικό ποσοστό δεν αμείβονται), την αύξηση της φτώχειας των γυναικών και των μονογονεϊκών οικογενειών αλλά αντίθετα απασχολείται με θέματα όπως είναι η ταυτότητα του φύλου.

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Όπως βλέπουμε λοιπόν, η κρίση και οι πολιτικές που ακολουθούνται για την εργασία έχουν χειροτερεύσει τη ζωή όλων των Ελλήνων και ειδικότερα των γυναικών και δυστυχώς δεν έχει προταθεί οτιδήποτε ουσιαστικό για τη βελτίωση των άσχημων συνθηκών διαβίωσης. Αντίθετα, το μόνο που βλέπουμε είναι μία εμμονική προσήλωση σε αποτυχημένες οικονομικές πολιτικές. 




Tο κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά με τον τίτλο «Γυναίκες της Αττικής - Θύματα της κρίσης» στη στήλη «Πλάτωνας όχι Πρόζακ» του ηλεκτρονικού περιοδικού Writers Gang.

Οι πηγές στις οποίες βασίστηκε το παραπάνω κείμενο μπορούν να δοθούν μέσω ηλεκτρονικού μηνύματος σε όποιον αναγνώστη τις ζητήσει.

Είναι το Τέλος του Κόσμου που γνωρίζουμε;

 Φωτεινή Μαστρογιάννη

Η χώρα μας είναι βυθισμένη, εδώ και δέκα περίπου χρόνια, σε βαθιά οικονομική κρίση από την οποία δεν προβλέπεται να ξεφύγει ούτε μακροπρόθεσμα. Οι καθημερινές συζητήσεις σπάνια περιστρέφονται γύρω από θέματα τεχνολογίας πιθανόν γιατί τα προβλήματα επιβίωσης είναι μεγάλα είτε και από άγνοια. Προβληματίζει όμως το γεγονός ότι δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ από τους πολιτικούς μας αλλά και από ειδήμονες παρά το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτεί συνέχεια έργα που προάγουν την Τεχνητή Νοημοσύνη. Σκοπιμότητα, άγνοια ή και τα δύο; Ποιος ξέρει;

Γιατί θα έπρεπε όμως να μας ενδιαφέρει; Μήπως γιατί θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου όπως επεσήμανε ο Ελον Μασκ (Elon Musk) συνιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος  της Tesla Motors «θεωρώ ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με την τεχνητή νοημοσύνη. Εάν θα έπρεπε να μαντέψω ποια είναι η μεγαλύτερη απειλή για την ύπαρξή μας, θα έλεγα ότι πιθανόν είναι η τεχνητή νοημοσύνη. Γι’αυτό θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με την τεχνητή νοημοσύνη.  Όλο και περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν ότι πρέπει να υπάρξει κάποια ρυθμιστική εποπτεία ίσως σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, για να διασφαλίσουμε ότι δεν κάνουμε κάτι πολύ ανόητο. Με την τεχνητή νοημοσύνη καλούμε τον δαίμονα».

Ανησυχητικές ήταν και οι δηλώσεις του Στήβεν Χώκινγκ (Stephen Hawking) το 2017, ένα χρόνο πριν πεθάνει. «Φοβάμαι ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα αντικαταστήσει τους ανθρώπους. Εάν οι άνθρωποι σχεδιάζουν ιούς για τους υπολογιστές, κάποιος θα σχεδιάσει τεχνητή νοημοσύνη που θα βελτιώνεται και θα αυτοαναπαράγεται». «Θα υπάρξει ένα νέο είδος ζωής που θα ξεπεράσει τους ανθρώπους».  Είχε αναφέρει επίσης ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη Γη εάν θέλουν να επιβιώσουν ως είδος διαφορετικά «θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες». 

Ο Στήβεν Χώκινγκ θεωρούσε ότι η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να εξαφανίσει τις ασθένειες και την φτώχεια αλλά πρέπει να αποφύγουμε τους κινδύνους που είναι η δημιουργία ισχυρών αυτόνομων όπλων ή νέων τρόπων  καταπίεσης των πολλών από τους λίγους.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ θα χαθούν 66 εκατομμύρια εργασίες σε παγκόσμια κλίμακα και η ανεργία θα πλήξει ιδιαίτερα τους νέους και τα χαμηλής ειδίκευσης άτομα.  Στις ΗΠΑ υπολογίζεται ότι θα χαθεί το 47% των θέσεων εργασίας. Διαβάζουμε βέβαια ότι με την επανεκπαίδευση ίσως κάποιοι βρουν κάποια δουλειά αλλά δεν μας εξηγούν το πώς χώρες που βρίσκονται σε κρίση, με ήδη τεράστια ανεργία  και μαζική μετανάστευση των νέων, όπως είναι η Ελλάδα, θα μπορούν να δαπανήσουν χρήματα για επανεκπαίδευση των Ελλήνων ανέργων;  Η τεχνολογία και ειδικά η τεχνητή νοημοσύνη υποστηρίζεται ότι  θα βελτιώσει την παραγωγικότητα. Αυτό πράγματι μπορεί να συμβεί αλλά όπως έχουμε παρατηρήσει από το 2000 μέχρι σήμερα υπάρχει διάσταση μεταξύ της παραγωγικότητας και της απασχόλησης και η οικονομική ανάπτυξη δεν συνδέεται με την αύξηση των θέσεων εργασίας (κάτι που αποκρύπτεται τελείως από την καθ’ημάς συζήτηση περί ανάπτυξης). Αντίθετα έχουμε αύξηση της ανεργίας και  μεγάλη εισοδηματική ανισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών η οποία όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά διευρύνεται (το βλέπουμε στις ΗΠΑ αλλά και στη Σουηδία, στη Φινλανδία και στη Γερμανία). Το 2012 το μισό από το συνολικό εισόδημα των ΗΠΑ ανήκε στο 10% ενώ για το διάστημα 1973 -2011 το μέσο ωρομίσθιο στην Αμερικήαυξήθηκε μόλις κατά 0,1% τον χρόνο.

Τίθενται λοιπόν βασικά ερωτήματα. Πώς θα επιβιώσουν οι άνθρωποι που δεν θα μπορούν να βρουν εργασία στο νέο περιβάλλον; Πώς θα μειώσει η τεχνητή νοημοσύνη την εισοδηματική ανισότητα και θα περιορίσει την φτώχεια ειδικότερα όταν δεν συζητείται καμία αναδιανομή του πλούτου από τους πλούσιους στους φτωχούς και το δόγμα που ακολουθείται είναι αυτό του ακραίου φιλελευθερισμού με την πλήρη ιδιωτικοποίηση των πάντων ακόμα και στοιχείων βασικών για την ανθρώπινη επιβίωση όπως είναι το νερό;

Θεωρείται ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της τεχνητής νοημοσύνης είναι η επαύξηση (!!!) δηλαδή ο συνδυασμός ανθρώπινης και τεχνητής νοημοσύνης όπου η μία θα συμπληρώνει την άλλη.  Από τη στιγμή όμως που οι μηχανές τεχνητής νοημοσύνης με τη δυνατότητα επεξεργασίας μεγάλων ποσοτήτων δεδομένων θα είναι εξυπνότερες από τον άνθρωπο. Πώς λοιπόν θα συνεργασθεί η μηχανή με τον άνθρωπο όταν υπάρχει τέτοια διαφορά ευφυΐας; Κάποιοι λένε ότι με τη διαφορά αυτή της ευφυΐας για τις μηχανές θα είμαστε ότι είναι οι σκύλοι μας για εμάς!!!

Υποστηρίζεται επίσης ότι οι μηχανές θα μπορούν να αναπαραχθούν χωρίς καμία ανθρώπινη παρέμβαση. Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Εάν οι αυτοαναπαραγόμενες μηχανές επιχειρήσουν την εξόντωση των ανθρώπων; Μήπως αυτό εννοούσε ο Χώκινγκ όταν έλεγε ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τη γη λόγω της τεχνητής νοημοσύνης;

Τα ερωτήματα είναι πολλά. Στο εξωτερικό βλέπουμε ήδη η συζήτηση να είναι έντονη και με αρκετή μονομέρεια υπέρ της τεχνητής νοημοσύνης. 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Θα ήταν ενδιαφέρον εάν σε αυτή εμπλέκονταν και κοινωνικοί επιστήμονες που θα εξέταζαν τη συμβίωση των ανθρώπων με τις μηχανές και το τι τύπος κοινωνίας διαμορφώνεται. Θα ήταν επίσης ενδιαφέρον να άνοιγε η συζήτηση και για το ρόλο της τεχνητής νοημοσύνης σε μία χώρα όπως είναι η Ελλάδα γιατί κατά τα γραφέντα, οι υποστηρικτές της τεχνητής νοημοσύνης θεωρούν ότι τα πλεονεκτήματά της θα προορίζονται κυρίως για τις αναπτυγμένες χώρες και όχι για τις άλλες. 

Μεροδούλι Μεροφάι

 Φωτεινή Μαστρογιάννη

Αίνιγμα αποτελεί διά πάντα τίμιον

πολίτην και υγιώς σκεπτόμενον

της ανεργίας το φαινόμενον.

Και επιπλέον, εξόχως επιζήμιον.

Κύριοι, οι καιροί ου μενετοί!

Θα απετέλει δε αδυναμίαν μας θανάσιμον,

εάν ημείς, του έθνους οι εκλεκτοί,

δεν εύρωμεν μίαν δικαιολογίαν βάσιμον, 

και την εμπιστοσύνην ούτω χάσωμεν

του λαού, ήτις μας είναι λίγο χρήσιμος.

Μπέρτολτ Μπρεχτ «Αυτή η ανεργία»

Ακούμε και διαβάζουμε πολιτικές υποσχέσεις  για 600.000 νέες θέσεις εργασίας ή ακόμα και για σεβασμό στη μισθωτή εργασία (!) και κατάργηση απασχόλησης μισθωτών για μπλοκάκια. Προφανώς πρόκειται περί προεκλογικών εξαγγελιών που δεν αποκαλύπτουν  την  πραγματικότητα – τοπική και διεθνή.

Το Φορντικό μοντέλο εργασίας με τους μισθούς, τις συλλογικές συμβάσεις και τα συνδικάτα έχει πλέον καταρρεύσει. Λίγοι είναι οι εργαζόμενοι που έχουν μία σταθερή μισθωτή εργασία, αντίθετα όλο και περισσότεροι εργάζονται σε άτυπες και κακοπληρωμένες μορφές εργασίας (μερικής απασχόλησης, ωριαίας, αυτοαπασχόλησης με το κομμάτι κλπ). Ο κόσμος της εργασίας λόγω της παγκοσμιοποίησης, του νεοφιλελευθερισμού και της αυτοματοποίησης έχει αλλάξει ριζικά. Ο εργαζόμενος που θα έχει μία δια βίου εργασία θα εξαφανισθεί και θα δουλεύει για πολλούς εργοδότες που κατ’ευφημισμό αποκαλείται «καριέρα χαρτοφυλακίου».

 

Η αυτοματοποίηση/ψηφιοποίηση προκάλεσε μεγάλες αλλαγές στη φύση των εργασιακών σχέσεων. Οι εργαζόμενοι σε εργασίες ρουτίνας (και όχι μόνο) αντικαθίστανται από μηχανές ενώ οι θέσεις εργασίας που δημιουργεί η αυτοματοποίηση είναι λιγότερες και απαιτούν εργαζόμενους υψηλών δεξιοτήτων. Οι δε γυναίκες βρίσκονται σε  δυσχερέστερη θέση γιατί φαίνεται ότι κινδυνεύουν περισσότερο με την επικράτηση των ρομπότ και των αλγόριθμων. Η Ελλάδα με τη μαζική μετανάστευση των νέων που, ως επί το πλείστον, διαθέτουν υψηλά προσόντα, είναι αμφίβολο εάν θα μπορέσει να παρακολουθήσει αυτή την εξέλιξη.

Η αυτοματοποίηση αλλάζει και τη δομή των εργασιακών σχέσεων. Από τη στιγμή που πολλές εργασίες μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσω μίας ψηφιακής πλατφόρμας, οι σχέσεις εργασίας γίνονται άτυπες και δημιουργείται ένα πρεκαριάτο το οποίο δουλεύει με το κομμάτι, απασχολείται σε πολλές κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας, τα όρια μεταξύ προσωπικής ζωής και εργασίας είναι «θολά» ή ακόμα, σε πολλές περιπτώσεις δεν υφίστανται, οι δε τύποι αυτής εργασίας δεν προστατεύονται από το εργατικό δίκαιο και δεν παρέχουν καμία ασφάλεια ούτε παροχές βλ. ιατροφαρμακευτική κάλυψη. 

 Η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας αυτού του τύπου δεν είναι καθόλου λοιπόν βέβαιο ότι θα δημιουργήσει ασφαλείς  θέσεις εργασίας. 

Αντίθετα, πέραν των όλων παραπάνω αρνητικών χαρακτηριστικών, ο εργαζόμενος θα έχει να αντιμετωπίσει ανταγωνισμό από το παγκόσμιο αφού είναι εξαιρετικά εύκολο για μία «ψηφιακή» θέση να υποβάλλουν αιτήσεις άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Κάτι τέτοιο, όπως είναι προφανές, θα συμπιέσει τις αμοιβές ακόμα πιο πολύ προς τα κάτω. 

Λόγω του ότι οι θέσεις αυτές δεν πληρώνουν εισφορές, η βιωσιμότητα του ιατροφαρμακευτικού και συνταξιοδοτικού συστήματος θα είναι επισφαλής. Ο εργαζόμενος της ψηφιακής οικονομίας ψάχνει ώρες για δουλειά και από τη στιγμή που βρίσκει ένα έργο πρέπει να το εκτελέσει αμέσως. Αυτή είναι η «ευέλικτη» εργασία που τόσο εγκωμιάζεται από κάποιους. 

Οι γυναίκες στην ΕΕ, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, απασχολούνται περισσότερο από τους άντρες σε προσωρινές θέσεις εργασίας  Είναι δε αυτές που έχουν περισσότερο ανάγκη την κοινωνική πρόνοια η οποία καταρρέει. Είναι λοιπόν, ηλίου φαεινότερον, ότι η συζήτηση για την υπογεννητικότητα θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της αυτά τα δεδομένα και τη γενικότερη αλλαγή του συστήματος, διαφορετικά θα παραμείνει ένα ευχολόγιο άνευ ουσίας. 

Οι νέες θέσεις εργασίας που αναγγέλονται είναι τέτοιου τύπου δηλαδή δεν παρέχουν καμία ασφάλεια ούτε αμοιβές που να εξασφαλίζουν μία επαρκή διαβίωση κάτι όμως που δεν διασαφηνίζεται στο ευρύτερο κοινό. Είναι δε σίγουρο ότι είναι πολύ λιγότερες από αυτές που χάνονται με την αυτοματοποίηση. 

Συνεπώς, θα πρέπει να ξεκινήσει η συζήτηση για το βασικό εισόδημα (με όρους όμως που θα εξασφαλίζουν την αξιοπρεπή διαβίωση για τον κόσμο) και για όσους εργάζονται μέσω ψηφιακών πλατφόρμων να υπάρξει το νομικό πλαίσιο που να διασφαλίζει καλές συνθήκες εργασίας και αμοιβές για τους «ψηφιακούς εργαζόμενους». 

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Αυτή είναι βέβαια μία προσωρινή λύση στο γενικότερο πρόβλημα που είναι και πρέπει να είναι η αλλαγή του οικονομικού μοντέλου και η δημιουργία ενός νέου που θα έχει ως βασικούς άξονες την ευημερία των ανθρώπων και την προστασία του περιβάλλοντος.

Πηγές

Eurofound (2015) New Forms of Employment. Luxembourg: Publications Office of the European Union.

Eurofound and the International Labour Office (2017). Working Anytime, Anywhere: The Effects on the World of Work. Luxembourg: Publications Office of the European Union and the Geneva: International Labour Office.

Leschke J and Jepsen M (2011) The economic crisis –challenge or opportunity for gender equality in social policy outcomes. ETUI Working Paper 2011.04. Brussels: ETUI.

Piasna A and Drahokoupil, J (2017) Gender inequalities in the new world of work, ETUI Vol. 23(3), σελ. 313-382.