Οικονομικό Σπουδαστήρι

Οικονομικό Σπουδαστήρι
Γι'Αυτούς που Θέλουν Εξειδίκευση

Σάββατο 22 Απριλίου 2017

Καπιταλισμός και Διαφθορά

 Φωτεινή Μαστρογιάννη
Οικονομολόγος, καθ. ΜΒΑ

Ο καπιταλισμός, όπως τουλάχιστον τον βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες, έχει άμεση σχέση με τη διαφθορά και όχι με κάποια μορφή δίκαιης ελεύθερης αγοράς.

Η σχέση αυτή βασίζεται στην ίδια τη θεωρητική του βάση, όπως την εξέφρασαν οι Ρέηγκαν και Θάτσερ, σύμφωνα με την οποία, σημαντικό είναι το άτομο και όχι η κοινωνία. Κατ’αυτό τον τρόπο η έννοια της οποιαδήποτε συλλογικότητας καταρρίπτεται και σημασία έχει μόνο το τι κάνει το ίδιο το άτομο, ακόμα και παράνομες και εγκληματικές πράξεις αρκεί να ενεργεί προς ίδιον όφελος,αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο. Λόγω του ότι όμως ο «άνθρωπος είναι ον κοινωνικό»  («ζώον κοινωνικόν» κατά Αριστοτέλη), η υιοθέτηση του ακραίου ατομισμού  είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση (που είναι συλλογική) γιατί εντείνει τον ανταγωνισμό και επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας συνοδεία των αντίστοιχων συλλογικών νευρώσεων (βλ. άρθρα μου για τον ναρκισσισμό).

Η κατάργηση οποιασδήποτε έννοια συλλογικότητας φαίνεται και από τις εργασιακές σχέσεις, όπου πέραν των ατομικών συμβάσεων, αυτό που κυρίως προωθείται για το άμεσο μέλλον είναι ο εργαζόμενος να είναι ο ίδιος επιχειρηματίας ενοικίασης της εργατικής του δύναμης σε μισθό κατώτερο όμως από αυτόν που θα έπαιρνε εάν ήταν μισθωτός με τις προηγούμενες υφιστάμενες εργασιακές σχέσεις.  Δεν είναι τυχαίο ότι π.χ. στις ΗΠΑ από το 2007 μέχρι σήμερα ο πλούτος του μέσου αμερικανικού νοικοκυριού μειώθηκε κατά 40% ενώ το 0,1% του πληθυσμού αντίστοιχα αύξησε τον πλούτο του. Στο σημείο αυτό πρέπει  να επισημανθεί ότι οι σύγχρονοι πλούσιοι δεν είναι οι επιχειρηματίες της παλαιάς μορφής δηλαδή άνθρωποι που δημιουργούσαν επιχειρήσεις της παραγωγικής οικονομίας από τις οποίες πλούτιζαν αλλά τα στελέχη των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων τα οποία αμείβονται με υπέρογκους μισθούς ακόμα και εάν χρεοκοπούν τις επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονται.

Ο ατομισμός που προωθείται φαίνεται και από τη διάλυση της οικογένειας. Ο σύντροφος θεωρείται αναλώσιμος και υπάρχει η αγωνία για εύρεση καινούριου και καλύτερου. Ως αποτέλεσμα, τα διαζύγια αυξάνονται όπως και οι μονογονεϊκές οικογένειες που είναι αυτές που αποτελούν και τα φτωχότερα τμήματα του πληθυσμού.

Ο Κέυνς έλεγε ότι "μακροπρόθεσμα όλοι θα πεθάνουμε", ο σύγχρονος ατομιστής νοιάζεται για τη σύντομη επιβίωσή του αδιαφορώντας για το μέλλον, γνωρίζει ότι δεν θα ζει στο μέλλον αλλά όμως θα ζουν τα παιδιά του, αδιαφορώντας για το μέλλον αδιαφορεί λοιπόν και για τα ίδια του τα παιδιά, κάτι που δυστυχώς βλέπουμε συχνότατα στις μέρες μας. Η αδιαφορία όμως για τα παιδιά δεν αφορά το μέλλον αλλά και το παρόν. Πολλοί σύγχρονοι ατομιστές γονείς ενδιαφέρονται περισσότερο για το ντύσιμό τους, το μοντέλο του κινητού τους, τις εξόδους τους παρά για την ορθή ανατροφή των παιδιών τους. Απαλλάσσονται από τις ευθύνες τους προσφέροντας υλικά αγαθά μόνο, κακοποιώντας τα ψυχολογικά κατ'αυτό τον τρόπο (βλ. κείμενό μου "Έθνη και ναρκισσισμός"). Μεγαλώνει έτσι μία γενιά παιδιών που γίνονται ατομιστές για να επιβιώσουν γιατί δεν τους έχει προσφερθεί άλλος τρόπος.  

Τα άτομα ως αντίδραση στους περιορισμούς που τους επιβάλλει το οικονομικό σύστημα αυξάνουν τις πράξεις βίας. Παράλληλα, η βιομηχανία του εγκλήματος αυξάνεται.  Όπως είπε και ο Μάικλ Μουκάσεϊ (Michael Mukassey) πρώην γενικός εισαγγελέας των ΗΠΑ, είναι άκρως ανησυχητική η διείσδυση του οργανωμένου εγκλήματος στον τομέα της ενέργειας (!) καθώς και σε άλλους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας (!). Η δε πολυπλοκότητα των νόμων αλλά και η ίδια η πολυνομία διευκολύνει τη διαφθορά και την αποφυγή της τιμωρίας. Ο νόμος προστατεύει τους πλούσιους και τιμωρεί τους πιο αδύναμους ενώ οι πολιτικοί υπερασπίζονται τα συμφέροντα των ισχυρών και όχι των αδυνάμων.

Όλα αγοράζονται και όλα πωλούνται, όλα έχουν μία τιμή και όπως λέει η Μαφία «ότι δεν αγοράζεται με χρήμα, αγοράζεται με πολύ χρήμα». Τα παιδιά αγοράζονται είτε από παρένθετες μητέρες, είτε απευθείας με στόχο την πώληση οργάνων ή ως σκλάβοι- εργάτες σε εργοστάσια. Στο Ιράκ κατά τη δεκαετία του 1990 τα όργανα παιδιών κόστιζαν $7.000 έναντι των $15.000 που κόστιζαν στην Ινδία.

Ο σύγχρονος καπιταλισμός προωθεί τον ατομισμό και με τη διάδοση του αγοραίου σεξ μέσω του  Διαδικτύου και της τηλεόρασης. Η συντροφικότητα είναι "ξεπερασμένη".Ο τζίρος της πορνογραφίας είναι εντυπωσιακός. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, γυρίζονται περίπου 10.000 πορνογραφικές ταινίες ετησίως αποφέροντας 10 δισεκατομμύρια δολάρια. Το πορνογραφικό στυλ προωθείται και από την τηλεόραση μέσω των διαφόρων σειρών και εκπομπών ριάλιτυ αλλά και από τη βιομηχανία μόδας. Το σεξ είναι για γρήγορη ανάλωση με στόχο το κέρδος αλλά και ως τρόπος επιβίωσης γι’αυτό σημειώνεται και σημαντική αύξηση στην πορνεία, στο τράφικινγκ γυναικών αλλά και στα ναρκωτικά. Μάλιστα, το εκπληκτικό του σύγχρονου καπιταλισμού είναι ότι η πορνεία και τα ναρκωτικά θεωρούνται πλέον τομείς που προσμετρώνται στο ΑΕΠ της χώρας, υποδηλώνοντας έτσι την αδυναμία του προσφοράς στην υγιή οικονομική ανάπτυξη αλλά και την έκταση της διαφθοράς που είναι τέτοια έτσι ώστε να έχει καταστεί "επάγγελμα"!

Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται μόνο για τη βραχυπρόθεσμη επιβίωση, γίνεται επιφανειακός, ζει για την κατανάλωση, μόνος του. Αποφεύγει τις κοινωνικές επαφές, δεν τηλεφωνεί ούτε βρίσκεται με φίλους, ανταλλάσσει μηνύματα μέσω κινητών ή του Διαδικτύου όταν θέλει κάτι. Αναρτά φωτογραφίες και βίντεο που δείχνουν τον εατό μου στα κοινωνικά μέσα. Παντού επιδεικνύει τον διογκωμένο ναρκισσισμό του. Οι επαφές με τους άλλους περιορίζονται στη "χρησιμότητά" τους, το άτομο θέλει μόνο να παίρνει από τους άλλους - θαυμασμό, χρήματα, χάρες αλλά όχι να δίνει. Έξυπνος θεωρείται όποιος βγάζει πολλά χρήματα ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο τα βγάζει ενώ ο ηθικός και ο ενάρετος θεωρείται γραφικός και ίσως και λίγο βλάκας. Στόχος του εύκολου πλουτισμού δεν είναι η κάλυψη των βασικών αναγκών αλλά του «φαίνεσθαι» που επιτυγχάνεται μέσω του καταναλωτισμού. Ο καπιταλισμός είναι πλέον ο σύγχρονος απολυταρχισμός.  Όπως επεσήμανε η φιλόσοφος Χάννα Αρεντ «Ο απολυταρχισμός δεν τείνει να είναι απλά ένα δεσποτικό σύστημα που επιβάλλεται στα άτομα αλλά ένα σύστημα στο οποίο τα άτομα είναι περιττά».

Μπορεί όμως αυτό το οικονομικό σύστημα να αλλάξει; Είναι οι άνθρωποι πρόθυμοι να επανέλθουν στη συλλογικότητα και να αρνηθούν τον ατομισμό ή είναι πλέον αδύνατον; Θα φέρει ο σύγχρονος καπιταλισμός το τέλος της ιστορίας; Διαθέτει ακόμα ο άνθρωπος υπόλοιπο ευθύνης ώστε να τον αλλάξει ή θα αφεθεί να καταστεί περιττός;

Τα ερωτήματα είναι πολλά, οι παγκόσμιες αντιδράσεις όμως είναι και αυτές πολλές, έστω και εάν στη χώρα μας δεν ακούμε πολλά γι’αυτές, παραμένουν ωστόσο ένα ελπιδοφόρο μήνυμα.

Προτεινόμενη Βιβλιογραφία

Μαστρογιάννη, Φ. 2017. Εθνη και ναρκισσισμός. Διαθέσιμο στη διεύθυνση: <http://mastroyanni.blogspot.in/2017/04/blog-post_17.html>

Μαστρογιάννη, Φ. 2016. Πορνεία και ναρκωτικά. Η "σκιώδης" πλευρά της οικονομίας. Διαθέσιμο στη διεύθυνση: <http://mastroyanni.blogspot.in/2016/02/blog-post_9.html>

Kempf, H. 2009. Pour sauver la planète, sortez du capitalisme. Éditions du Seuil.
Mauldin, J. 2017. The Median Household's Wealth Has Declined By 40% Since 2007. Διαθέσιμο στη διεύθυνση:



Δευτέρα 17 Απριλίου 2017

Έθνη και Ναρκισσισμός

 Φωτεινή Μαστρογιάννη
Οικονομολόγος, καθ. ΜΒΑ

«Ο βάρβαρος, όπως το θηρίο, είναι κακός, αλλά δεν έχει την κακία του πολιτισμένου ανθρώπου. Η κακία είναι η εκδίκηση του ανθρώπου απέναντι στην κοινωνία για τους περιορισμούς που επιβάλλει. Αυτή η εκδικητικότητα ενθαρρύνει τον επαγγελματία μεταρρυθμιστή και τον μηχανορράφο…
Οι πιο δυσάρεστες συνήθειες και η πιο κακή ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου, ο δόλος του, η δειλία του, η έλλειψη σεβασμού έχουν γεννηθεί από την ελλιπή προσαρμογή του σε έναν σύνθετο, συμπλεγματικό πολιτισμό. Είναι το αποτέλεσμα της πάλης ανάμεσα στα ένστικτα και στην κουλτούρα μας».
Σίγκμουντ Φρόιντ από τη συνέντευξη που έδωσε το 1930 στον Τζωρτζ Σιλβέστερ Βίρεκ και δημοσιεύτηκε στο βιβλίο Glimpses of the Great.

Ο ναρκισσισμός  έχει λάβει πλέον διαστάσεις επιδημίας. Εάν και πρόκειται για διαταραχή της προσωπικότητας για την οποία έχουν αναφερθεί στο παρελθόν πολλοί κορυφαίοι ψυχολόγοι, εν τούτοις, από τη δεκαετία του 1980, άρχισε να λαμβάνει μεγάλες διαστάσεις και να πλήττει πλέον  και τις γυναίκες ενώ παραδοσιακά έπληττε κυρίως τους άντρες (το 75% των ναρκισσιστών είναι άντρες). Πλήττει όμως και ολόκληρες κοινωνίες μεταξύ αυτών και η ελληνική.Ο ναρκισσισμός όπως ανέφερα στο κείμενό μου «Ναρκισσισμός, οικονομία και οικονομικές κρίσεις» θεωρείται και ως μία βασική αιτία δημιουργίας οικονομικών κρίσεων.

Τί είναι όμως ο ναρκισσισμός και πώς δημιουργείται; Η American Psychiatric Association (1994) ορίζει τον ναρκισσισμό ως το αίσθημα μεγαλείου, την ανάγκη για θαυμασμό και την παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης που μπορεί να έχει κάποιος.  Για τους ψυχολόγους, ο ναρκισσισμός θεωρείται διαταραχή της προσωπικότητας.Δημιουργείται στην παιδική ηλικία ως αποτέλεσμα της παιδικής κακοποίησης – στο σημείο αυτό οι ψυχολόγοι επισημαίνουν, ότι κακοποίηση είναι και η υπερβολική παροχή των πάντων σε ένα παιδί (όπως κάνουν πολλοί γονείς τα τελευταία σαράντα σχεδόν χρόνια στην Ελλάδα, κάτι που μου ανέφερε και η ψυχίατρος Κατερίνα Μάτσα σε συνέντευξή της μαζί μου). Οι γονείς παρέχοντας τα πάντα στα παιδιά τους, δεν αναγνωρίζουν ούτε αποδέχονται την ατομικότητα του παιδιού. Δεν υπάρχουν όρια στη σχέση τους μαζί του, γίνονται  «φιλαράκια» με τα παιδιά τους αντί για γονείς.

Αυτός πιθανόν, να είναι άλλος ένας λόγος της απάθειας και αδιαφορίας των σύγχρονων Ελλήνων για τα τεκταινόμενα. Όταν κάποιος έχει αποκτήσει τα πάντα χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια και θεωρεί φυσιολογική την ήσσονα προσπάθεια, τότε είναι αδύνατον να προσπαθήσει για μία καλύτερη ζωή γιατί απλά περιμένει να του προσφερθεί η καλύτερη ζωή από κάποιον άλλο (ο άλλος μπορεί να είναι ο μεσσίας – πολιτικός που τάζει αλλά δεν πραγματοποιεί). Η καλύτερη ζωή όμως δεν του προσφέρεται γιατί όπως υποστήριξε και η Σχολή της Φρανκφούρτης η μάζα με την ψευδαίσθηση της ικανοποίησης όχι μόνο δεν έχει ερέθισμα για να βελτιώσει το πολιτιστικό της επίπεδο αλλά δεν έχει κανένα πλέον ιδεολογικό στόχο και δέχεται με παθητικό τρόπο τη μείωση του ευρύτερου βιοτικού της επιπέδου σε όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής.

 Όπως προείπαμε, το φαινόμενο του ναρκισσισμού είναι πλέον τόσο μαζικό ώστε να μιλάμε πλέον για μία ναρκισσιστική κοινωνία όπου αυτό που ενδιαφέρει τα άτομα είναι η αυτοπροβολή και ο ατομισμός  (« κοιτώ την πάρτη μου» έκφραση δηλωτική της αρρωστημένης αυτής κατάστασης ) . Η ναρκισσιστική αυτή κοινωνία δημιουργεί την εχθρότητα και την κακία που προαναφέρθηκε από τον Φρόιντ και είναι σε πλήρη αντίθεση με τη συλλογικότητα και την αίσθηση του ανήκειν που είναι φυσικά χαρακτηριστικά του ατόμου. 


Το τραγελαφικό είναι ότι στις επιχειρήσεις όπου ο ναρκισσισμός είναι πραγματική λαίλαπα, προωθείται παράλληλα η έννοια της ομαδικής εργασίας (!!!) δημιουργώντας παρανοϊκές καταστάσεις στους εργαζόμενους που από την μία πρέπει να είναι υπέρ του δέον ανταγωνιστικοί με τους συναδέρφους τους και από την άλλη απαιτείται από την επιχείρηση να δείξουν επαρκή υποκρισία και να συνεργασθούν με τους άλλους. Δεν είναι να απορούμε λοιπόν για την ψυχική «ασθένεια» του σύγχρονου επιχειρησιακού περιβάλλοντος. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους που είναι εξειδικευμένοι στα θέματα των επιχειρήσεων, στις επιχειρήσεις συναντάμε ένα μείγμα ψυχοπάθειας, ναρκισσισμού και μακιαβελικής συμπεριφοράς.  Οι εταιρικοί ψυχοπαθείς χρησιμοποιούν το κουτσομπολιό για να πλήξουν τη φήμη κάποιου, «γλύφουν» τους ανώτερους και παρενοχλούν τους κατώτερους στην ιεραρχία. Μόλις επιτύχουν τον σκοπό τους, πετούν πλέον με περιφρόνηση στον κάλαθο των αχρήστων όσους «χρησιμοποίησαν».

Η τοξικότητα του σύγχρονου επιχειρησιακού περιβάλλοντος  είναι εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξει και προκειμένου να αλλάξει θα χρειαστεί συνεχείς νομοθετικές παρεμβάσεις για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα (βλ. παρεμβάσεις για την παρενόχληση στον χώρο εργασίας, τα ίσα δικαιώματα κτλ.).

Το φαινόμενο όμως του ομαδικού ναρκισσισμού δεν το βλέπουμε μόνο στις επιχειρήσεις αλλά και στην πολιτική. Η πλειοψηφία των πολιτικών, κατά γενική ομολογία, είναι της άποψης και της πράξης του «όσο πιο πολλά αρπάξουμε» αδιαφορώντας πλήρως για το μέλλον της χώρας και των πολιτών της.

Πέραν όμως των παραπάνω, ενδιαφέρουσα είναι και η άποψη του Vaknin (1999) ο οποίος, βασιζόμενος στην εθνοψυχολογία, εξηγεί το πως ο ναρκισσισμός δημιουργείται σε φτωχές χώρες όπως είναι η Ελλάδα. Πέραν του ότι θεωρεί ότι για τις χώρες των Βαλκανίων καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του ναρκισσισμού τους  ήταν η μακραίωνη Τουρκοκρατία και η αντίστοιχη καταπίεση και υποδούλωση των λαών αυτών από τους Τούρκους, δίνει έμφαση και στην οικονομική εξαθλίωση των χωρών αυτών και τη μόνιμη φτώχεια τους (σε σύγκριση με τη Δυτική Ευρώπη). Η φτώχεια και η υποδούλωση όπως έχω αναφέρει και στο κείμενό μου «Ραγιαδισμός και νεοαποικιοκρατία» δημιουργεί μία εσωτερικευμένη πολιτισμική και εθνική κατωτερότητα.

Ο Vaknin (1999) θεωρεί ότι οι λαοί σε αυτές τις χώρες ανέπτυξαν ψυχολογικούς μηχανισμούς άμυνας για να προστατεύσουν το Εγώ τους που υπέφερε από την κακουχία της καθημερινότητας.
Οι λαοί αυτοί πιστεύουν στα θαύματα και στους μεσσίες γι’αυτό και παραμένουν αδρανείς ελπίζοντας ότι ένα θαύμα ή ένας «μεσσίας» θα τους σώσει. Οι ηγέτες των χωρών αυτών τους λένε διαρκώς ψέματα  (στη χώρα μας είναι ο κανόνας και μάλιστα το ψέμα διαχέεται και στα πιο χαμηλά σκαλοπάτια της κοινωνίας και έτσι οι πάντες λένε ψέματα για το παραμικρό). 

Ο λαός από την άλλη θέλει μία έντιμη ηγεσία που θα τον γλιτώσει από τις κακουχίες, η δε λαχτάρα του είναι τόσο έντονη, που με την κατάλληλη προπαγάνδα από τα ΜΜΕ μπορεί να πιστέψει τον οποιονδήποτε του τάξει οτιδήποτε. Είναι έτοιμος να πιστέψει ακόμα και την πιο παρανοϊκή προσωπικότητα πολιτικού, τον Πατερούλη ή τη Μητερούλα που τα ΜΜΕ θα τον έχουν κάνει να πιστέψει ότι είναι ο σωτήρας-μεσσίας του. Κατ'αυτό τον τρόπο, σημειώνεται άνοδος του αυταρχισμού , γιατί αυτός ο παρανοϊκός/η Πατερούλης/Μητερούλα θα ισχυρίζεται ότι υποστηρίζει τη δημοκρατία, στην πραγματικότητα όμως, την περιφρονεί πλήρως.  Ο Πατερούλης αυτός είναι εκείνος που θα φτιάξει κομματικούς στρατούς στο δημόσιο τομέα από φίλους και συγγενείς (πάγια και δοκιμασμένη τακτική στον τόπο μας) και θα αποκαλεί όσους εναντιώνονται σε αυτόν «φασίστες» (προσφιλής έκφραση τελευταία που στρέφεται εναντίον όποιου διαφωνεί μαζί μας ακολουθώντας το «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας»). 

Στις φτωχές αυτές χώρες, σύμφωνα με τον Vaknan, έχουμε διαστρέβλωση της πραγματικότητας  που επιτυγχάνεται με τα ψέματα στον πολιτικό λόγο (βλ. υποσχέσεις που δόθηκαν, δεν τηρήθηκαν αλλά κανείς από τους πολιτικούς δεν έχει την ευθιξία να παραιτηθεί, τουναντίον με θράσος συνεχίζουν να παραμένουν στη θέση τους) και τη διαφθορά (στην οποία η κυριαρχούσα οικογενειοκρατία στον πολιτικό βίο συντελεί τα μάλα). Η διαστρέβλωση αυτή της πραγματικότητας, δημιουργεί ένα περιβάλλον ψευδαίσθησης και αρρωστημένης φαντασίας το οποίο είναι επιδεκτικό στους ψευδοσωτήρες κάθε τύπου.

Η ηγεσία στις χώρες αυτές αντί να παραδεχτεί ότι τα λάθη και οι αποτυχίες της είναι αυτά που δημιούργησαν μεγάλες δυσχέρειες και χαμηλή αυτοεκτίμηση στον λαό, αντίθετα τα αντιστρέφει και θεωρεί τον λαό υπεύθυνο για τις αποτυχίες της («μαζί τα φάγαμε», οι κακοί δημόσιοι υπάλληλοι, ο τεμπέλης Έλληνας κτλ. ) προκειμένου οι ίδιοι (η πολιτική ηγεσία) να μην φέρουν καμία ευθύνη και να συνεχίσουν ανενόχλητοι το έργο της διαφθοράς. Όσοι δε αντιμάχονται της κατάστασης αυτής θεωρούνται γραφικοί (στην καλύτερη περίπτωση).

Ο λαός, πλέον, υιοθετεί μία επιθετική ψευδο-αυτοπεποίθηση (φαινόμενα μαζικής κακίας, φθόνου, κουτσομπολιού, αγενούς συμπεριφοράς, πλήρους έλλειψης σεβασμού προς τον συνάνθρωπο)  που είναι πολύ κοντά στον ομαδικό ναρκισσισμό. Η επιθετική αυτή αυτοπεποίθηση δεν είναι πραγματική αλλά λειτουργεί, όπως προαναφέρθηκε, ως μηχανισμός άμυνας. Αποτέλεσμα όμως είναι ότι μία τέτοια στάση δεν επιλύει κανένα πρόβλημα, αντίθετα δημιουργεί εκρηκτικές καταστάσεις.

Καμία οικονομική λύση δεν πρόκειται να επιβιώσει σε μία άρρωστη κοινωνία όπως είναι η ναρκισσιστική.  Η οποιαδήποτε απαλλαγή από το οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα προϋποθέτει συστηματική κατανόηση των αιτιών του που θα επέτρεπαν την αλλαγή του, αλλαγή που όμως  θα περιλαμβάνει απαραιτήτως την καταπολέμηση του ομαδικού ναρκισσισμού μας.


Ενδεικτική βιβλιογραφία

Μαστρογιάννη, Φ. 2016. Take the money & run 1 (Συνέντευξη με Κατερίνα Μάτσα). Αθήνα: Εκδ. Αρναούτη.
Μαστρογιάννη, Φ. 2016. Ραγιαδισμός και Νεοαποικιοκρατία. Διαθέσιμο στο: http://mastroyanni.blogspot.in/2016/11/blog-post_21.html

Ξένη

Babiak, P. , Hare, R.D. 2006. Snakes in Suits – When Psychopaths go to Work. HarperCollins.
Boyd, R. 2010. Narcissistic Leaders and their Manipulation in Group Dynamics. Διαθέσιμο στο: http://energeticsinstitute.com.au/narcissistic-group-dynamics/
Burch, J.G., Foo, G. 2010. Schizotypal and dependent personality characteristics and managerial performance, Australian Psychologist, Volume 45, Issue 4
December 2010, σελ. 290–298
Lasch, C. 1979. The Culture of Narcissism. NY: W.W. Norton & Company.
MacDonald. P. 2014. Narcissism in the Modern World. Psychodynamic Practice 
Individuals, Groups and Organisations, Volume 20, No. 2., σελ. 144-153.
Twenge, J. Campell, K. 2009.The Narcissism Epidemic: Living in the Age of Entitlement. UK: Simon and Schuster.
Williams, V. 2016. Me! Me! Me! Are we living through a narcissism epidemic? Διαθέσιμο στο: https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2016/mar/02/narcissism-epidemic-self-obsession-attention-seeking-oversharing
Vaknin, S. 1999. Homo Balkanus.
Διαθέσιμο στο: http://samvak.tripod.com/pp25.html






Σάββατο 8 Απριλίου 2017

Παρουσίαση του βιβλίου της Φωτεινής Μαστρογιάννη Take the Money & Run 2

Η παρουσίαση έγινε στον Πολυχώρο Αίτιον και υπήρξε ιδιαίτερα επιτυχημένη. Όπως και στο πρώτο βιβλίο Take the Money & Run, μετά την παρουσίαση ακολούθησε συζήτηση με το κοινό. Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από θέματα πολιτικής, οικονομίας, κοινωνίας αλλά και παιδείας.


Φωτεινή Μαστρογιάννη – οικονομολόγος, καθ. ΜΒΑ, συγγραφέας
"Η προσπάθεια του Take the money & run είναι μία πράξη μη συμμόρφωσης στο δόγμα του σοκ και ανάπτυξης της κριτικής σκέψης. Τόσο εγώ όσο κυρίως οι προσκεκλημένοι μου είναι άτομα που στον καιρό αυτής της πολυεπίπεδης κρίσης, θέτουν σημαντικά ερωτήματα.
Το Take the Money & Run No2 αποτελείται κυρίως από συνεντεύξεις και σε μικρότερο βαθμό από δικά μου κείμενα γιατί  όλο το διαθέσιμο υλικό θα το έκανε απαγορευτικό στον όγκο του και στην τιμή του και συνεπώς δεν θα μπορούσαν να το διαβάσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι.

Το δεύτερο μέρος αποτελείται από μερικά από τα σύντομα κείμενά μου τα οποία πλέον υπερβαίνουν τα 150. Ο λόγος που συνέχισα να γράφω δικά μου άρθρα είναι κυρίως γιατί μου ζητήθηκε από φίλους που παρακολουθούσαν τη διαδικτυακή μου εκπομπή και ήθελαν να γνωρίζουν και τη δική μου οπτική στα πράγματα.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τιμήσω όλους τους φίλους δημοσιογράφους και κυρίως μπλόγκερς που τα αναδημοσιεύουν σε τακτική βάση όπως είναι η Τρικλοποδιά, ο Πρωταγόρας, το Hellenic Media Group, το Περί Τέχνης ο Λόγος, Αττικά Νέα, η Εφημερίδα Κοζάνης, ο Τύπος Πειραιώς, το Secret Real Truth, το Pentapostagma, η  Ελεύθερη Ζώνη, ο Θάνος Εύη Κουκ Φάμιλυ, το McNews, το Ploumistos, ο Ακτιβιστής, ο Γερομοριάς, Kivotosblog, Sahiel, το μπλογκ του Βύρωνα, DerKamerad  καπ – είναι τόσο πολλοί, που πραγματικά τους ευχαριστώ όλους για την τιμή που μου κάνουν από τα βάθη της καρδιάς μου.

Στα πλαίσια αυτά λοιπόν, τα άρθρα μου συνδυάζουν τα συμπεριφοριστικά οικονομικά και τη γνώση μου στην επικοινωνία και στο μάρκετινγκ αλλά και τις σύγχρονες εξελίξεις της τεχνολογίας προκειμένου να δώσω μία απάντηση σε ερωτήματα που ταλανίζουν τόσο εμένα αλλά και μεγάλο μέρος του κόσμου. Έτσι προσπάθησα να εξηγήσω φαινόμενα όπως είναι η χειραγώγηση, η απάθεια, το σύνδρομο του μεσσία, ο φόβος, η συμπεριφορά των μαζών αλλά και η φτώχεια κτλ. μέσα από το πρίσμα του σύγχρονου οικονομολόγου που παρατηρεί και αντιλαμβάνεται τις τάσεις της εποχής του.
Τα συμπεράσματα πολλά και η πολύωρη μελέτη που συνοδεύει το κάθε άρθρο με βοήθησαν να κατανοήσω την κατάσταση της σύγχρονης ελληνικής αλλά και παγκόσμιας κοινωνίας. Σε μεγάλο μέρος, αυτά τα συμπεράσματα δεν είναι αισιόδοξα αλλά όπως τραγούδησε και ο Διονύσης Σαββόπουλος "η Ελλάδα που αντιστέκεται η Ελλάδα που επιμένει κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει" πλέον θεωρώ ότι  έχουμε καταλάβει και που πηγαίνουμε και που πατάμε και έτσι  ο μοναδικός μονόδρομος που έχουμε είναι αυτός της αντίστασης στον αφανισμό.


Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, πρ. πρύτανης Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Όταν πριν 2 περίπου χρόνια με βρήκε, ή μάλλον με ξαναβρήκε, η Φωτεινή μέσα από το Διαδίκτυο, έδωσα την πρώτη μου, ας πούμε, μια και  έτσι είθισται να λέγεται, συνέντευξη, έχοντας την εντύπωση ότι η όλη διαδικασία της εκπομπής, έχει περιορισμένη εμβέλεια. Ωστόσο, οι πολύπλευρες ικανότητες της Φωτεινής καθιέρωσαν την αρχικά, χαμηλής πλεύσης αυτή εκπομπή, σε κάτι σημαντικότερο.  Στη δεύτερη, λοιπόν, συνέντευξή μου στη Φωτεινή μπόρεσα να  διαπιστώσω την   ανερχόμενη,  σε λίγους μόνο μήνες,   σημασία αυτής της αρχικής  δραστηριότητας . Στην εξέλιξη αυτή συνέβαλαν αρκετοί παράγοντες:
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Πρώτα από όλα πιστεύω ότι στην ανοδική αυτή πορεία τον πρώτο ρόλο έπαιξαν οι επιτυχημένες επιλογές, από τη Φωτεινή,  των ανθρώπων, που μιλούσαν. Παρότι, οικονομολόγος η ίδια, εμπλούτισε  τον κύκλο των συζητητών της, εκτός από οικονομολόγους και με νομικούς, δημοσιογράφους, ιστορικούς, πολιτικολόγους κ.ά. έτσι που η εκπομπή της προσείλκυε σταδιακά όλο και μεγαλύτερο και πιο πολυσχιδές ακροατήριο.

Κατά δεύτερο λόγο, η επιτυχία της εκπομπής  οφείλεται και στην ανθρώπινη φύση, που αρέσκεται και που επιζητεί κάποιες μορφές δημοσιότητας, έτσι που στις  προσκλήσεις της Φωτεινής, όπως προκύπτει από τη λίστα των όσων έλαβαν μέρος στην εκπομπή της, ανταποκρίνονται ολοένα περισσότεροι και πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι, μεταφέροντας τους  ποικίλους προβληματισμούς τους  στη μικρή  οθόνη.

Είναι, εξάλλου, εμφανές ότι με την καθιέρωση της εκπομπής, έγινε  γνωστότερη και η Φωτεινή, έτσι που περισσότεροι άνθρωποι διαβάζουν τα άρθρα της, και περισσότεροι άνθρωποι εκφράζουν τη γνώμη τους για αυτά.

Τέλος, κατά τρίτο λόγο, στην επιτυχία της εκπομπής πρέπει να μέτρησαν και  κάποιες τεχνικές βελτιώσεις, με μουσική, σποτάκια, το σπότερ του εκδότη της κ. Αρναούτη κλπ

Μαρία Μαντουβάλου- πρ.αν.καθηγήτρια Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών: 

Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχει σήμερα έγκυρη και αξιόπιστη πληροφόρηση από τα ΜΜΕ τα οποία εμφανίζονται ως δήθεν πλουραλιστικά αλλά στην πραγματικότητα είναι στοχευμένης σκοπιμότητας εξαρτώμενης από εντολοδόχους ελληνικών και ξένων κέντρων ή από τις θέσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων στα κρατικά μέσα ή και από τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους προκειμένου να αποδομηθεί οτιδήποτε συνδέει τον Έλληνα με τις αξίες του: της παιδείας, εθνικής συνείδησης, πίστης και πατρίδας. 

Μαρία Μαντουβάλου
Συνεπώς, η παρουσία ενός εναλλακτικού μέσου του Διαδικτύου όπως η εκπομπή Take the money & run που έρχεται με τη δυναμική να αποδομήσει τα σκοτεινά κέντρα προπαγάνδας για ολοσχερή διάλυση του εθνικού ιστού και στη θέση τους να οικοδομήσει προπύργια με τις ελληνορθόδοξες αξίες μέσα από συνεντεύξεις με πρόσωπα που έχουν κάνει δημόσια γνωστό τον ιδεολογικό οπλισμό τους, αυτό κάνει η πολύγλωσση και πολύγραφος οικονομολόγος και συγγραφέας Φωτεινή Μαστρογιάννη που όπως προκύπτει από το βιογραφικό της διαθέτει και μεγάλη εμπειρία ώστε να υποπτεύεται το φθαρτό, το κάλπικο και χαλκευμένο από το άφθαρτο και ατόφιο σε ανθρώπους, ιδέες και συμπεριφορές.

Ιωάννα Μουτσοπούλου, νομικός και συγγραφέας: 

Το έργο που κάνει η Φωτεινή Μαστρογιάννη είναι δύσκολο, γιατί δεν διαθέτει ούτε τα αναγκαία τεχνικά μέσα ούτε βοήθεια. Το δυσκολότερο όμως σε αυτή την προσπάθειά της είναι η ανίχνευση ανθρώπων που ενδιαφέρονται πραγματικά για τα προβλήματα της εποχής μας. Και ακόμη πιο αξιομνημόνευτο είναι το γεγονός ότι επιχειρεί να αναδείξει άλλους ανθρώπους – πράγμα εξαιρετικά σπάνιο. Το ήθος πρέπει να είναι μέρος της αποτίμησης μιας προσπάθειας και όχι μόνον η γνώση και η διαδικασία.
Ιωάννα Μουτσοπούλου

Στα άρθρα της Φωτεινής Μαστρογιάννη υπάρχει ένα μέτρο, μια αποτίμηση της κατάστασης χωρίς ανταγωνιστικό πάθος. Δεν έχει διχαστικό λόγο και αυτό είναι το ζητούμενο, γιατί αποτρέπει τη σκοτισμένη και άρα παραπλανητική κρίση.

Όλοι όσοι έδωσαν συνέντευξη συμφωνούν στο ότι η χώρα μας καταστρέφεται τόσο υλικά όσο και πνευματικά, με προεξάρχοντα τον τομέα της παιδείας. Γι’ αυτό είναι αναγκαίος ο προσδιορισμός των αρχών που χάθηκαν και των αρχών που πρέπει να έλθουν σε αυτή τη σημαντική εποχή. Μέσα σε όλο αυτό πρέπει να αναδείξουμε την παγκοσμιότητα ή καθολικότητα των μεγάλων Ιδεών ή Αρχών και από αυτήν να αντλήσουμε προσδιορισμούς τόσο για τα άτομα όσο και για τα έθνη, τέτοιες είναι η ανθρώπινη αξία, η δικαιοσύνη και άλλες. Και είναι καθήκον μας να τις επανερμηνεύσουμε με υπευθυνότητα.

Πρέπει να αναγνωρίσουμε την ανάγκη για ηθική στην οικονομία και το ότι η ιστορία δεν μπορεί να είναι μόνον μνήμη και αναπαραγωγή του παρελθόντος αλλά και οι δυνατότητες του μέλλοντος. Στο δε ζήτημα του εθνικού νομίσματος θα έπρεπε ήδη να έχει υπάρξει δημόσια συζήτηση και ο λαός να είναι ενημερωμένος και συνειδητοποιημένος.




Το βιβλίο Take the Money & Run2 της Φωτεινής Μαστρογιάννη μπορείτε να βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία και στις εκδόσεις Αρναούτη, τηλ. 210 3630271.
Την παρουσίαση του βιβλίου μπορείτε να παρακολουθήσετε στα παρακάτω βίντεο:










ΗΠΑ και Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος

Φωτεινή Μαστρογιάννη
Οικονομολόγος, καθ. ΜΒΑ

Σε συνέχεια του προηγούμενου κειμένου μου «Παγκόσμιος Πόλεμος, Οικονομία και Κύκλοι Κοντράντιεφ» και με αφορμή την επίθεση των ΗΠΑ στη Συρία, θα δούμε τι έχουν γράψει οι διάφοροι οικονομικοί αναλυτές για την περίοδο που διανύουμε.

Κάθε κύκλος Κοντράντιεφ διαρκεί περίπου 60 χρόνια και έχει τέσσερα εσωτερικά στάδια: η άνοιξη που έχει ως χαρακτηριστικά την καλή κατάσταση της οικονομίας, την εύρεση ενός νέου μέσου παραγωγής και την άνοδο του πληθωρισμού, το καλοκαίρι στο οποίο γίνεται ένας πόλεμος κορύφωσης (π.χ. Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος) ο οποίος στη συνέχεια ακολουθείται από κοινωνική αμφισβήτηση και διψήφιο πληθωρισμό, το φθινόπωρο το οποίο δημιουργεί μία πιστωτική άνθηση και κατά συνέπεια πλασματική ευημερία η οποία καταλήγει σε μία κερδοσκοπική φούσκα και τέλος ο χειμώνας στον οποίο υπάρχει οικονομική ύφεση και συνοδεύεται από ένα πόλεμο που διαλύει την «ψυχολογία της καταδίκης» που έχει δημιουργήσει η οικονομική ύφεση (Quigley, 2015).


Βρισκόμαστε στον Πέμπτο Κύκλο, του οποίου η άνοδος (σύμφωνα με τους ερευνητές) ξεκίνησε το 1984-1991 (η περίοδος 1982-2000 θεωρείται η περίοδος δημιουργίας της Νέας Τάξης Πραγμάτων)  και τελείωσε το 2008-2010. Η έναρξη της καθόδου ήταν το 2008-2010 ενώ για το τέλος της οι απόψεις διίστανται. Ως στάδιο δε βρισκόμαστε στον Χειμώνα ο οποίος θα διαρκέσει περίπου είκοσι χρόνια και οποίος κατά κάποιους ξεκίνησε το 2000 και θα τελειώσει το 2020. Σύμφωνα με τον Dent (2013), η χειρότερη περίοδος της κρίσης θα είναι τα έτη 2014-2019.

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε σε στάδιο Χειμώνα. Θεωρείται ότι χαρακτηριστικό του σταδίου του Χειμώνα είναι η επικράτηση χθόνιων δυνάμεων θρησκευτικού χαρακτήρα (βλ. κείμενό μου Επαναστάτης με Αιτία). Η περίοδος που διανύουμε (2000- σήμερα) θεωρείται ως περίοδος πολέμου κατά της τρομοκρατίας των ισλαμιστών τρομοκρατών συνεπώς έχει θρησκευτικά χαρακτηριστικά. Ο πρόεδρος Μπους όπως και ο Ρέηγκαν αντίστοιχα πριν από αυτόν, θεωρείται ότι οφείλει την εκλογή του σε συντηρητικές θρησκευτικές ομάδες. Αντίστοιχα και ο πρόεδρος Τραμπ οφείλει την εκλογή του σε αναφορές στο θρησκευτικό (και όχι μόνο) συναίσθημα των Αμερικανών και στην υπόσχεση για περιορισμό/αποκλεισμό μουσουλμάνων μεταναστών στις ΗΠΑ.

Όσον αφορά το πετρέλαιο, η ανάπτυξη της σχιστολιθικής εξόρυξης στις ΗΠΑ και η επακόλουθη ανεξαρτητοποίησή της σε μεγάλο βαθμό από τη Μέση Ανατολή δεν είναι πλέον ante portas αλλά πραγματικότητα. Μεγάλοι χρηματιστηριακοί αναλυτές στους ορυκτούς πόρους προτρέπουν τους επενδυτές για αγορά μετοχών μικρών πετρελαϊκών εταιρειών στις ΗΠΑ και στον Καναδά κάτι που μας επιβεβαιώνει την παραπάνω σχετική ανεξαρτητοποίηση των ΗΠΑ και σχεδόν το αποκλείει ως λόγο της πολεμικής επιθετικότητας των ΗΠΑ στη Συρία.

Συνεπώς ποιος είναι ο λόγος του πολέμου και μάλιστα η πιθανότητα ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου;

Αν επανέρθουμε στους αναλυτές του Κοντράντιεφ και πιο συγκεκριμένα στους Korotayev και Grinin (2014) θα δούμε ότι στην κάθοδο (σύμφωνα με αυτούς τα έτη 2001/7-2015/20) υπάρχει εξασθένιση του Κέντρου (σημ. ως Κέντρο θεωρείται ο Δυτικός κόσμος ) και ενεργοποίηση νέων κέντρων άρα κάποιος θα συμπέραινε ότι έτσι θα επιτευχθεί μία νέα ισορροπία. Συνήθως αυτό που γίνεται είναι ότι όταν βρισκόμαστε στην  πτώση στον κύκλο Κοντράντιεφ (όπως σήμερα), οι χώρες του Κέντρου θέλουν επέκταση στην Περιφέρεια (σημ. βλ. Συρία και όχι μόνο) και ότι αυτή η επέκταση είναι το αποτέλεσμα των μέτρων κατά της κρίσης που βιώνουν οι χώρες του Κέντρου (οικονομική κρίση). 
Λόγω του φαινομένου του ανταγωνιστικού μιμητισμού η ένταση της επέκτασης που επιθυμεί ένα κράτος (βλ. ΗΠΑ) προκαλεί την ένταση της αντίδρασης από τα ανταγωνιστικά κράτη (βλ. Ρωσία). Ως αποτέλεσμα αυτής της έντασης της ενέργειας οι χώρες του Κέντρου εξαντλούνται από τις ανταγωνιστικές τους προσπάθειες επικράτησης στην Περιφέρεια. Οι προσπάθειες αυτές συνεπάγονται σημαντικό οικονομικό κόστος και αρκετές φορές μεγάλες καταστροφές.
Η πτώση του κύκλου συνοδεύεται και από εξασθένιση του παλαιού Ηγεμόνος (βλ. ΗΠΑ) και ως αποτέλεσμα επιβραδύνεται η ανάπτυξη περαιτέρω. Ωστόσο, οι Korotayev και Grinin (2014) δεν θεωρούν ότι οι ΗΠΑ θα παύσουν να είναι ο Παγκόσμιος Ηγεμόνας γιατί είναι πολυλειτουργικές και δεν υπάρχει άλλη δύναμη που να μπορεί να διαδραματίσει τέτοιο ρόλο, θα πρόσθετα όμως ότι, κατά τη γνώμη μου, θα είναι ένας αρκετά αποδυναμωμένος Ηγεμόνας. Ωστόσο η επαναδιαμόρφωση ολόκληρου του Παγκόσμιου Συστήματος θεωρείται πιθανή (κάτι αντίστοιχο είχα γράψει στο κείμενό μου Χάος και ΕΕ για την αναδιαμόρφωση της ΕΕ σύμφωνα με τη θεωρία του Χάους).

Στα πλαίσια λοιπόν αυτά της αναδιαμόρφωσης ολόκληρου του Παγκόσμιου Συστήματος αλλά και σύμφωνα με το στάδιο του Χειμώνα του πτωτικού σταδίου του κύκλου Κοντράντιεφ που διανύουμε, ένας πόλεμος «εκτόνωσης της κατάθλιψης» και αναδιαμόρφωσης είναι σχεδόν σίγουρος, η έκτασή του όμως και το βάθος των καταστροφών είναι ακόμα απρόβλεπτα.

Ενδεικτική βιβλιογραφία

Διαδικτυακές Πηγές







Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

H Κούρσα προς τον Πάτο και o Φορολογικός Ανταγωνισμός


Φωτεινή Μαστρογιάννη
Οικονομολόγος, καθ. ΜΒΑ

Η παγκοσμιοποίηση με την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων έχει αυξήσει τον φορολογικό ανταγωνισμό μεταξύ των χωρών. Οι επιχειρήσεις μεταφέρουν την έδρα τους σε γειτονικές χώρες που προσφέρουν κίνητρα μετεγκατάστασης των επιχειρήσεων σε αυτές, κίνητρα όπως είναι οι φορολογικές ελαφρύνσεις. Προκαλείται λοιπόν αυτό που ονομάζεται «κούρσα προς τον πάτο» (race to the bottom).


Ως αποτέλεσμα τα δημόσια έσοδα μειώνονται και οι κυβερνήσεις αναγκάζονται να περικόψουν τις δημόσιες δαπάνες γιατί τα έσοδα από φόρους είναι λιγότερα και να αυξήσουν παράλληλα τη φορολογία στο εισόδημα των φυσικών προσώπων, στην ακίνητη περιουσία και στην κατανάλωση. 

Κάποιοι δεν εναντιώνονται σε κάτι τέτοιο και υποστηρίζουν την περικοπή των δημοσίων δαπανών, λίγοι όμως ελέγχουν εάν οι δημόσιες δαπάνες που περικόπτονται είναι οι πραγματικά περιττές γιατί, ως γνωστόν, πολλές δημόσιες δαπάνες όπως είναι π.χ. οι αμυντικοί εξοπλισμοί, χαίρουν πολιτικής «προστασίας». Οι υποστηρικτές της περικοπής των δημοσίων δαπανών (και της αντίστοιχης επιβάρυνσης των φυσικών προσώπων μέσω των ιδιωτικοποιήσεων κτλ.) υποστηρίζουν ότι οι δημόσιες δαπάνες που συντηρούν τις κοινωνικές υπηρεσίες βλ. νοσοκομεία, σχολεία καπ μειώνουν την ανταγωνιστικότητα της ΕΕ όσον αφορά τις εξαγωγές της, δεν εξηγούν όμως την αύξηση στις εξαγωγές κατά 30% που είχε η Δυτική Ευρώπη τη δεκαετία του 1950 και την αύξηση 40% που έχει σταθερά από τη δεκαετία του 1960. Συνεπώς, η μείωση των κοινωνικών δαπανών για εξορθολογισμό του κράτους και αύξηση της ανταγωνιστικότητας πρόκειται περί μύθου.

Ο φορολογικός ανταγωνισμός μεταξύ των χωρών, όπως προαναφέρθηκε, μεταφέρει το βάρος της φορολόγησης στη μισθωτή εργασία και ως εκ τούτου η φοροδιαφυγή θα αυξηθεί και κατά συνέπεια και η διαφθορά. Πέραν αυτού, η μείωση της αγοραστικής ζήτησης που προκαλεί η φορολογική επιβάρυνση στα φυσικά πρόσωπα αποτελεί αντικίνητρο για την πολυσυζητημένη ανάπτυξη.

Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι η μετανάστευση θα μπορούσε να μειώσει τις επιπτώσεις στις κοινωνικές δαπάνες. Αυτό θα ίσχυε στην περίπτωση που οι μετανάστες έβρισκαν δουλειά και φορολογούνταν για το εισόδημά τους και η φορολόγησή τους θα συντελούσε στη διατήρηση των κοινωνικών παροχών. Εν τούτοις, αυτό θα συνέβαινε σε μία οικονομία που θα μπορούσε να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και οι μετανάστες θα είχαν υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης. Όταν όμως οι μετανάστες έχουν χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης και είναι νεαρής ηλικίας (όπως συμβαίνει στην Ελλάδα), η δε χώρα υποδοχής μαστίζεται από ανεργία (όπως πάλι είναι η περίπτωση της Ελλάδας), έχουν βαρύ δημοσιονομικό κόστος (δηλαδή οι παροχές και τα επιδόματα που παίρνουν οι μετανάστες επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό) κατά συνέπεια και οι φόροι των γηγενών θα αυξάνονται περαιτέρω. 

Μία λύση για τον φορολογικό ανταγωνισμό, όπως προτείνεται από κάποιους ερευνητές, θα ήταν ο φορολογικός συντονισμός μεταξύ των χωρών της ΕΕ με τη θέσπιση ενός ενιαίου φορολογικού συντελεστή ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό, λόγω της έλλειψης πολιτικού συντονισμού μεταξύ των χωρών αυτών. Αντίθετα, όπου υπήρξε κάποια μορφή πολιτικού συντονισμού στις χώρες της ΕΕ συνήθως ήταν εις βάρος των εργαζομένων και ειδικότερα των εργαζομένων των χωρών της περιφέρειας, όπως είναι οι χώρες του Νότου.

Ο φορολογικός συντονισμός μαζί με την καταπολέμηση της τεράστιας φοροδιαφυγής των πολυεθνικών εταιρειών θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μέσο δικαιότερης φορολογικής κατανομής των βαρών και όχι να επιβαρύνονται διαρκώς οι μόνιμα επιβαρυνόμενοι δηλαδή οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.





Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

Χάος και ΕΕ

 Φωτεινή Μαστρογιάννη
Οικονομολόγος, καθ. ΜΒΑ

Το χάος μπορεί να είναι ευεργετικό και να προκαλέσει αλλαγές (όσο και εάν οι άνθρωποι αντιδρούν στις αλλαγές) αλλά δεν είναι σίγουρο εάν η νέα κατάσταση που θα διαμορφωθεί θα είναι ευεργετική και σε ποιον θα είναι ευεργετική.
Ο  Smith (2007) υποστηρίζει ότι θεωρία του χάους είναι η μελέτη του τρόπου που μικρές αλλαγές στα πράγματα, ως έχουν την παρούσα στιγμή, μπορεί να έχουν πολύ σημαντικές συνέπειες για το μέλλον (το πέταγμα της πεταλούδας). Η θεωρία του χάους πλέον συνδυάζεται με τα οικονομικά και με τη διοίκηση επιχειρήσεων. Πιθανόν η θεωρία αυτή να μπορεί να εφαρμοσθεί και σε επίπεδο χωρών και γεωοικονομίας.

Ησίοδος

Στη στρατηγική των συμμαχιών των επιχειρήσεων, κάτι που ίσως να μπορεί να αναχθεί στα κράτη, οι επιχειρήσεις που έχουν περισσότερους πόρους μπορούν ευκολότερα να επιλέξουν συνεργάτες σε σχέση με αυτούς που έχουν λιγότερους (όποιος έχει λεφτά φυσά και τη φλογέρα, σύμφωνα με την ελληνική παροιμία). Στην ΕΕ οι ισχυροί είναι οι χώρες του Βορρά και αυτές είναι που επέλεξαν τη διεύρυνση της με  χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και όχι την εμβάθυνσή της.

Όταν όμως οι πόροι και τα συμφέροντα των δύο επιχειρήσεων δεν ταιριάζουν αλλά και υπάρχει διαφορά ισχύος τότε μπορεί να προκληθεί απόσυρση.  Το ζούμε αυτό στις ημέρες μας με τη διαφορά ισχύος Βορρά –Νότου στην ΕΕ και την πρόκληση απόσυρσης μέσω της δημιουργίας μίας ΕΕ πολλών ταχυτήτων.

Οι σχέσεις καθορίζονται από συνοχή και από ένταση (στην περίπτωση που υπάρχουν συγκρουόμενοι στόχοι).  Η απόσυρση επικρατεί όταν υπερισχύει η ένταση (τα χρέη των χωρών και η ανισομέρεια στην ανάπτυξη έχουν προκαλέσει ένταση στην ΕΕ και πολλές χώρες σκέφτονται την απόσυρση, αρχής γενομένης από τη Βρετανία). Θεωρείται ότι όσο μεγαλύτερη συνάφεια στόχων και συνεργασία υπάρχει, τόσο πιο ισχυρή είναι η συνεργασία. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει στη στρατηγική. Εάν δύο επιχειρήσεις συνεργασθούν για την απόκτηση μίας π.χ. μοναδικής γνώσης θα μοιρασθούν τους πόρους τους. Εάν όμως για παράδειγμα, η μία επιχείρηση έχει αλλαγή στην ηγεσία της τότε μπορεί η νέα ηγεσία να δει άλλες ευκαιρίες στην αγορά και τότε η επιχείρηση αυτή να αλλάξει τη στρατηγική της (αυτό άλλωστε δεν συμβαίνει με τη γερμανική ηγεσία αυτή τη στιγμή και τη θέση της ως προς την ΕΕ;). Στη θεωρία του χάους αυτό ονομάζεται «παράξενος ελκυστής». Η επίδραση του παράξενου ελκυστή εξαρτάται από τη θέση που έχει η επιχείρηση στην αγορά.

Οι στρατηγικές συμμαχίες αποτυγχάνουν πολλές φορές λόγω ακαταλληλότητας του συνεργάτη αλλά και λόγω άλλων διαφορών όπως είναι π.χ. οι πολιτισμικές.  Καθοριστικής σημασίας για την επιτυχία ή μη των στρατηγικών είναι τα διάφορα εμπόδια προσαρμογής και ο βαθμός στον οποίο μπορεί να μεταφερθεί η γνώση.

Σύμφωνα με τη θεωρία του χάους, στον παράξενο ελκυστή το σύστημα δεν μπορεί να επαναλάβει μία συγκεκριμένη  συμπεριφορά  γιατί έχει «δεθεί» στον χώρο του παράξενου ελκυστή. Με άλλα λόγια μία μέτρια σε όλα της επιχείρηση εάν δημιουργήσει συμμαχία με μία άλλη τότε το αποτέλεσμα θα είναι μία καινούρια επιχείρηση γιατί οι καινούριες συνθήκες την αναγκάζουν να αφήσει πίσω το παρελθόν της.

Οι αλλαγές δεν γίνονται γρήγορα, το αποτέλεσμα είναι βέβαιο και οι εμπλεκόμενοι μπορεί να μη χειριστούν αποτελεσματικά και με επωφελή τρόπο το αποτέλεσμα της συμμαχίας. Όσο πιο γρήγορα οι επιχειρήσεις απορροφήσουν το σοκ της αλλαγής τόσο πιο καλά θα προχωρήσουν στο αρχικό τους σχέδιο αλλά δεν είναι βέβαιο ότι θα βελτιωθεί η απόδοσή τους γιατί μπορεί οι συμμαχίες που έχουν δημιουργήσει οι άλλοι να είναι πιο αποτελεσματικές, με αποτέλεσμα να υπερκεράσουν τη συμμαχία αυτών των επιχειρήσεων.

Φοβάμαι ότι η συμμαχία των χωρών για το δημιούργημα ΕΕ βρίσκεται σε αυτό το στάδιο και πολύ πιθανόν και η Ελλάδα να βρίσκεται σε αυτό όσον αφορά τη σχέση της με την ΕΕ. Οι συμμαχίες άλλων χωρών βλ. ΗΠΑ-Ρωσίας μπορεί να υπερκεράσουν την ΕΕ γιατί το σοκ που προκάλεσε η οικονομική κρίση στην ΕΕ δεν απορροφήθηκε καλά και το αρχικό σχέδιο της έχει αποτύχει. Μία πιθανόν τελευταία ευκαιρία, να είναι η εμφάνιση ενός «ελκυστή» υπό τη μορφή νέων ηγεσιών αλλά και μίας νέας πολιτικής και οικονομικής ιδεολογίας στην ΕΕ  που θα δημιουργήσει έναν άλλο δυναμισμό και ευχή είναι προς όφελος των λαϊκών σρωμάτων, εκτός βέβαια εάν, όπως όλα δείχνουν,  είναι ήδη πολύ αργά.



Ενδεικτική βιβλιογραφία

Baum, J. A. C., Cowan, R., & Jonard, N. (2014). Does evidence of network effects on firm performance in pooled cross-section support prescriptions for network strategy? Strategic Management Journal, 35(5), 652-667.
Shah, R. H., & Swaminathan, V. (2008). Factors influenc-ing partner selection in strategic alliances: The moder-ating role of alliance context. Strategic Management Journal, 29(5), 471-494

Smith, L. A. (2007). Chaos: A very short introduction. Oxford; New York: Oxford University Press