Οικονομικό Σπουδαστήρι

Οικονομικό Σπουδαστήρι
Γι'Αυτούς που Θέλουν Εξειδίκευση

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Τάσος Χατζηαναστασίου – Κυρίαρχο στοιχείο των Ελλήνων η αντιστασιακή τους παράδοση

Προσκεκλημένος της Φωτεινής Μαστρογιάννη στη διαδικτυακή εκπομπή Take the money & run ήταν ο ιστορικός Τάσος Χατζηαναστασίου, συγγραφέας του βιβλίου «Αντάρτες και Καπετάνιοι. Η Εθνική Αντίσταση κατά της βουλγαρικής κατοχής της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης 1942-1944», Αφοί Κυριακίδη Εκδόσεις Α.Ε.

Ο κος Χατζηαναστασίου είναι ο πρώτος που ασχολήθηκε με το θέμα της Εθνικής Αντίστασης κατά της βουλγαρικής κατοχής στην περιοχή Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.



Σύμφωνα με τον κο Χατζηαναστασίου η αντίληψη ότι η ιστορία ερμηνεύεται από τον καθένα κατά το δοκούν αποτελεί μία μεταμοντέρνα αντίληψη, την οποία οι σοβαροί ιστορικοί καταδικάζουν και θεωρούν ότι πρέπει να απαλειφθεί από τον ακαδημαϊκό ιστορικό χώρο.

Η μάχη για την ιστορία είναι η πιο κρίσιμη στον χώρο της παιδείας διότι αυτή διαμορφώνει την ιστορική και εθνική συνείδηση της νέας γενιάς και η κάθε εξουσία θέλει να διαμορφώσει την επόμενη γενιά με βάση τις δικές της επιλογές και εξαρτήσεις.

Σε μία χώρα που τελεί υπό Επιτροπεία, που έχει μετατραπεί σε οικόπεδο και αποικία αντίστοιχη θα πρέπει να είναι και η ιδεολογία που θα περάσει μέσα από την εκπαίδευση.

Στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, οι προσεγγίσεις στην ιστορία ήταν πιο ισορροπημένες και πιο κοντά στη δημιουργία ενός πολίτη με δημοκρατική, πατριωτική συνείδηση και με αγωνιστικό ήθος.

Η τάση της εθνομηδενιστικής αντίληψης που ξεκίνησε από την κυβέρνηση Σημίτη ήταν κυρίαρχη στα Πανεπιστήμια. Ήταν η τάση της αποδόμησης του δικού μας ιστορικού και εθνικού αφηγήματος προκειμένου οι Έλληνες να αισθάνονται ότι δεν είναι τίποτα σπουδαίο και η κοινωνία να απολέσει τη συνεκτικότητα που θα της επέτρεπε να αντισταθεί. Γι’αυτό και η αμφισβήτηση της γενοκτονίας των Ποντίων και η κατάργηση της διδασκαλίας του Επιταφίου Λόγου του Περικλέως που συνέγραψε ο Θουκυδίδης.

Η στόχευση είναι ο αφοπλισμός της αντιστασιακής συνείδησης των Ελλήνων. Ο Νίκος Σβορώνος έχει αναδείξει ως κυρίαρχο στοιχείο του νεώτερου Ελληνισμού την αντιστασιακή παράδοση των Ελλήνων. Εάν αυτή αφαιρεθεί τότε είναι πιο εύκολη η αποδοχή της υποταγής. Δεν είναι σίγουρο πόσο τα αντιστασιακά και πατριωτικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων θα μπορέσουν να αντέξουν επί μακρόν σε μία τέτοια γενικευμένη επίθεση όταν και οι όροι διαβίωσης συνεχώς επιδεινώνονται.

Η νέα γενιά που επηρεάζεται από την ακροδεξιά πολιτική πέφτει από τα σύννεφα όταν μαθαίνει ότι τον Δεκέμβριο του 1967 η χούντα απέσυρε την Ελληνική μεραρχία από την Κύπρο, αφήνοντάς την ανυπεράσπιστη.

Οι σχολικές εορτές όπως είναι π.χ. η 28η Οκτωβρίου περνάνε πλέον το μήνυμα ότι πολεμήσαμε γενικά για την ειρήνη ή για να φιλοξενήσουμε πρόσφυγες μετά από δεκαετίες. Η 28η Οκτωβρίου ήταν η πρώτη αντιφασιστική νίκη και είμαστε υπερήφανοι που συμβάλλαμε στην πρώτη συμμαχική νίκη κατά του φασισμού. Το μήνυμα της αντίστασης είναι όμως αυτό που πρέπει να τονίζεται και όχι μιας χαζοχαρούμενης αντίληψης περί πασιφισμού. Η ειρήνη είναι φυσικά ένα ιδανικό αλλά όχι όταν υπάρχει καταπίεση και κατοχή, όχι όταν υπάρχει επιβουλή σε βάρος της εθνικής μας ακεραιότητας.

Η Ελλάδα εκείνη την περίοδο είχε τριπλή κατοχή: ιταλική, γερμανική και βουλγαρική. Η Ιταλία είχε το μεγαλύτερο μέρος της χώρας αλλά μέχρι το 1943 που η Ιταλία συνθηκολογεί. Τις περιοχές υπό ιταλική κατοχή αναλαμβάνουν πλέον οι Γερμανοί με ακόμα μεγαλύτερη σκληρότητα απ' ό,τι νωρίτερα.

Δεν δίνεται η δέουσα σημασία στη βουλγαρική κατοχή γιατί αφορά ένα μικρό κομμάτι δηλαδή την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη που είναι όμως πολύ νευραλγικές περιοχές για τον Ελληνισμό.
Οι Βρετανοί για να απαγκιστρώσουν τη Βουλγαρία από τον Άξονα έκαναν μία κρούση προσφέροντας έξοδο προς την Καβάλα στους Βούλγαρους για να τους δελεάσουν. Πολιτική ευτυχώς που εγκαταλείφθηκε αλλά όχι γιατί οι Άγγλοι  σκέφτηκαν ωριμότερα αλλά γιατί ήδη η ΕΣΣΔ είχε επιβάλλει την επιρροή της στη Βουλγαρία οπότε δεν ετίθετο θέμα αμφισβήτησης από τη Βρετανία.

Η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη είναι μία περιοχή σημαντική για την εθνική κυριαρχία της χώρας αλλά και για την οικονομία.Η παραγωγή καπνού που τη δεκαετία του 1930 ήταν το σημαντικότερο αγροτικό προϊόν προς εξαγωγή βρισκόταν κατά κύριο λόγο στην περιοχή αυτή. Τα τοπικά καπνά ήταν εξαιρετικά και αποτελούσαν μεγάλο ποσοστό των εξαγωγών μας. Χαρακτηριστικό είναι και το ότι το 60% της παραγωγής βουτύρου της χώρας παραγόταν εκεί.

Οι Βούλγαροι δεν ήρθαν απλώς να κάνουν κατοχή μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος αλλά ήρθαν για να μείνουν, να εκδιώξουν τον ελληνικό πληθυσμό που είχε αυξηθεί τα προηγούμενα είκοσι χρόνια λόγω της έλευσης των προσφύγων από τη Μικρά Ασία και την αντίστοιχη αποχώρηση των μουσουλμανικών πληθυσμών από την Ανατολική Μακεδονία (όχι από τη Θράκη) και να ενσωματώσουν την περιοχή στο βουλγαρικό κράτος.

Ο εκβουλγαρισμός της περιοχής αφορούσε τη διοίκηση, την αστυνομία ακόμα και την εκκλησία – Έλληνας παπάς δεν έμεινε. Ακόμα και οι κατάλογοι του Αρχαιολογικού Μουσείου είχαν μεταφρασθεί στα βουλγαρικά. Επρόκειτο περί πολιτισμικής γενοκτονίας, πέραν των εκτελέσεων, των διωγμών, του ελέγχου της οικονομίας με αποικιοκρατικούς όρους. Σε μία ελληνική επιχείρηση έμπαινε υποχρεωτικά βούλγαρος συνέταιρος, ο οποίος φυσικά δεν έβαζε τα χρήματα είχε όμως μερίδιο στα κέρδη.  Σε κάποιες περιπτώσεις, οι Βούλγαροι άλλαξαν και τα ονόματα στους τάφους δηλαδή κάποιον π.χ. Αθανασίου τον έκαναν Αθανασώφ!

Η παραχώρηση της κατοχής από τους Γερμανούς στους Βούλγαρους δεν έχει προηγούμενο. Οι Γερμανοί παραχώρησαν την κατεχόμενη περιοχή σε άλλο κράτος το οποίο δεν ήταν καν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ελλάδα! Η Βουλγαρία δεν είχε κηρύξει τον πόλεμο στην Ελλάδα, αργότερα η Ελλάδα κήρυξε τον πόλεμο στη Βουλγαρία.

Οι Γερμανοί ήθελαν να κάνουν οικονομία σε «γερμανικό αίμα» για να πολεμήσουν στα μέτωπα της Αφρικής και κυρίως της ΕΣΣΔ.  Παραχώρηση την περιοχή με τη συμφωνία τήρησης ησυχίας, τάξης και ασφάλειας στον βουλγαρικό στρατό ο οποίος διακαώς ήθελε να κατέχει τις περιοχές αυτές και μάλιστα τον Ιούλιο του 1943, η Γερμανία δίνει τη δυνατότητα εισόδου στα βουλγαρικά στρατεύματα και στην Κεντρική Μακεδονία πέραν του Στρυμόνα.

Εάν το δούμε αυστηρά εθνολογικά υπάρχει μία σλαβόφωνη ζώνη βόρεια της Δράμας και πέραν αυτής υπάρχουν ισχυρές ελληνικές εγκαταστάσεις όπως το Μελένικο, η Φιλιππούπολη κτλ. που βρέθηκαν πέραν του ελληνικού κράτους. Η ζώνη αυτή είναι αγροτικών πληθυσμών ρευστής συνείδησης και επέτρεπε στη Βουλγαρία με βάση την αντικειμενική θεωρία περί έθνους, που είναι γερμανικής προέλευσης και η οποία υποστηρίζει ότι π.χ. όποιος μιλά βουλγαρικά είναι βούλγαρος, να διεκδικήσει αυτές τις περιοχές. Γι’αυτό είχαμε τους κομιτατζήδες, τα οργανωμένα αυτά ένοπλα σώματα, προκειμένου να αποσπάσουν τους ελληνικούς αυτούς πληθυσμούς από την επιρροή του ελληνικού Πατριαρχείου και να τους ενσωματώσουν στη βουλγαρική Εξαρχεία που ήταν το κέντρο της εθνικής βουλγαρικής αναγέννησης.

Νωρίτερα οι περιοχές αυτές είχαν γνωρίσει άλλες δύο σκληρότατες βουλγαρικές κατοχές. Η μία ήταν το 1912-13 όπου η Βουλγαρία απελευθερώνει από τους Οθωμανούς τη Θράκη και την Ανατολική Μακεδονία αλλά με το Β’ Βαλκανικό πόλεμο, ο ελληνικός στρατός φτάνει μέχρι τα όρια της Θράκης. Η Δυτική (ελληνική) Θράκη παραμένει μέχρι το 1919 υπό βουλγαρικό έλεγχο.

Το 1916-18 η Βουλγαρία είναι πάλι με τους Γερμανούς αλλά και με τους Τούρκους και καταλαμβάνει πάλι ελέω Γερμανών τις περιοχές αυτές. Το Παλάτι έβαλε το χέρι του επιτρέποντας την είσοδο γερμανοβουλγαρικών στρατευμάτων στην Ανατολική Μακεδονία. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ήθελε να κρατήσει στάση ουδετερότητας, φιλογερμανός ο ίδιος αλλά αντιλαμβανόμενος τις εξαρτήσεις της Ελλάδας έναντι της Αντάντ, δεν προχώρησε στο να συμμαχήσει με εχθρούς της Ελλάδας όπως ήταν η Βουλγαρία και η Τουρκία. Ας θυμηθούμε ότι και ο Βενιζέλος είχε επιτρέψει κι αυτός σε δυνάμεις της Αντάντ να εισέλθουν στο ελληνικό έδαφος στην Κεντρική και Δυτική Μακεδονία. Επομένως έχουμε την εξισορρόπηση αυτής της κατάστασης σε βάρος του ελληνικού πληθυσμού.

Το 1916-18 είχαμε φαινόμενα γενοκτονίας του ελληνικού πληθυσμού στην Ανατολική Μακεδονία. Το 1922 είχαμε την έλευση των προσφύγων που εγκαθίστανται στις περιοχές αυτές και πλέον ο ελληνικός πληθυσμός είναι η συντριπτική πλειοψηφία. Το 1941, οι Βούλγαροι συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να διώξουν όλο αυτό τον πληθυσμό (περίπου 600.000) καταφέρνουν όμως να εκδιώξουν 250.000 Έλληνες. Μόνο οι Γερμανοί έβαλαν τον Σεπτέμβριο του 1941, φραγμό στους Βούλγαρους γιατί δεν μπορούσαν να σιτίζουν τους πρόσφυγες.

Στις 28 Σεπτεμβρίου 1941 έχουν την εξέγερση της Δράμας και των χωριών και στη συνέχεια μαζικές εκτελέσεις, οπότε έχουμε πάλι αθρόα ρεύματα  πανικόβλητων Ελλήνων που προσπαθούν να περάσουν τον Στρυμόνα και να διαφύγουν στην Κεντρική και Δυτική Μακεδονία, παρόλα αυτά το σχέδιο εκδίωξης του πληθυσμού και εποικισμού αποτυγχάνει.

Στον ένοπλο αγώνα υπήρχαν δύο αντιστασιακές οργανώσεις: ο ΕΑΜ- ΕΛΑΣ και των εθνικιστών ανταρτών υπό τον Αντών Τσαούς (Αντώνης Φωστερίδης) που ηγείτο κυρίως των οπλαρχηγών των τουρκόφωνων ποντίων. Αυτοί είναι πρόσφυγες από τον Δυτικό Πόντο, είχαν πολεμήσει σε αντάρτικο τους Τούρκους ήταν πολύ σκληροτράχηλοι και ικανότατοι πολεμιστές οι οποίοι είχαν μία αρνητική προδιάθεση απέναντι στον κομμουνισμό και κατ’επέκταση στον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.Η αντικομουνιστική τους θέση οφείλονταν στην ήττα του ποντιακού αντάρτικού την οποία αποδίδουν στη στροφή του νέου καθεστώτος της ΕΣΣΔ (Λένιν) υπέρ του Κεμάλ.

Η κύρια προσφορά όχι μόνο της ένοπλης αλλά κυρίως της παθητικής αντίστασης ήταν η επιμονή παραμονής στην περιοχή και η απόκρουση αντίστοιχα του εποικισμού. Εάν οι περιοχές αυτές είχαν αλλοιωθεί, θα μπορούσαν να είναι και διεκδικήσιμες.

Όσον αφορά τους Πομάκους, αυτοί αντιμετωπίστηκαν ως βουλγαρομωαμεθανοί επειδή η γλώσσα τους έχει πολλά σλαβικά στοιχεία. Η ελληνική ερμηνεία που βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματικότητα, υποστηρίζει ότι είναι ένα αρχαίο θρακικό φύλο που οι Οθωμανοί εξισλάμησαν με το ζόρι γιατί ήταν σε νευραλγική θέση γι’αυτούς. Οι Πομάκοι υιοθέτησαν τη βουλγαρική γλώσσα όταν οι Σλάβοι ήρθαν στην περιοχή.

Τα μέτρα όμως καταπίεσης των Βουλγάρων αφορούσαν όλους και μουσουλμάνους και χριστιανούς.
Μετά το 1964-65 η Βουλγαρία συνειδητοποιεί ότι πρέπει να έχει καλές σχέσεις με την Ελλάδα και τη δεκαετία του 1980 δημιουργήθηκε ο περίφημος άξονας Αθήνας – Σόφιας και έκτοτε οι σχέσεις παραμένουν φιλικές.

Οι Έλληνες δεν μνησικακούμε, συγχωρούμε αλλά δεν ξεχνάμε. Κρατάμε ακόμα ένα στοιχείο γενναιοδωρίας.


Την εκπομπή μπορείτε να παρακολουθήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο:


6 σχόλια:

  1. "Περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις". Ποια αντιστασιακή παράδοση βλέπει σήμερα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Κλεισθένη, στη συνέντευξη ο κος Χατζηαναστασίου αναφέρεται και στο σήμερα, ειδικότερα στην εθνική συνείδηση. Ένα κείμενο δεν μπορεί, δυστυχώς, να περιλαμβάνει όλα τα σημεία μίας συζήτησης παρά μόνο τα βασικά. Ηταν πάντως μία εξαιρετική συνέντευξη που αξίζει να την παρακολουθήσουμε!

      Διαγραφή
  2. Ο κύριος Χατζηαναστασίου πολύ σωστά καταδικάζει στην αρχή του παραπάνω κειμένου τους ιστορικούς εκείνους οι οποίοι ερμηνεύουν την ιστορία κατά το δοκούν, πέφτει όμως ο ίδιος - ίσως και άθελά του - στο ίδιο "τριπάκι" και μάλιστα σε αρκετά σημεία... Λόγω του περιορισμένου χρόνου και χώρου (σχόλιο είναι και όχι ιστορική μελέτη), θα αναφερθώ σε τρία από αυτά: α) Αναφέρεται στη νέα γενιά που επηρεάζεται από την ακροδεξιά πολιτική, που "βλέπει" να πέφτει δήθεν από τα σύννεφα... ενώ δεν αναφέρεται καθόλου στη νέα γενιά που επηρεάζεται από την ακροαριστερή πολιτική ή σε οποιαδήποτε άλλη νέα γενιά που να ανήκει ιδεολογικά σε οποιονδήποτε άλλο πολιτικοϊδεολογικό "μεταπολιτευτικό" χώρο. Δεν αναρωτιέται γιατί άραγε σήμερα μόνο αυτούς που αποκαλεί "ακροδεξιούς" θέλουν να ανοιχτεί ο φάκελος της Κύπρου; Οι υπόλοιποι γιατί δεν τον ανοίγουν... τι έχουν να φοβηθούν οι κύριοι της "ιστορικά ορθής" μεταπολίτευσης... εφόσον για όλα φταίει η επταετία; Κι εφόσον η χούντα απέσυρε το 1967 την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο, γιατί δεν την επανέφερε η μεταπολίτευση και αρκέστηκε απλά να δηλώσει ότι "ανήκομεν εις την Δύσιν" και "η Κύπρος κείται μακράν"; Ως ιστορικός θα πρέπει να γνωρίζει ότι ο όρος "εθνικισμός" δεν αποτελεί "ακροδεξιά". Δεν μας αναφέρει π.χ. από που θα έπεφτε η νέα γενιά που επηρεάζεται από την ακροαριστερή πολιτική όταν μάθαινε τα πραγματικά γεγονότα που οδήγησαν στη σφαγή του Μελιγαλά... β) Πως είναι δυνατόν ένας ιστορικός να λέει ότι "...η 28η Οκτωβρίου ήταν η πρώτη αντιφασιστική νίκη και είμαστε υπερήφανοι που συμβάλλαμε στην πρώτη συμμαχική νίκη κατά του φασισμού..."; Δεν γνωρίζει ότι με την δήλωσή του αυτή αναπαράγει απλά έναν μύθο; Εάν κανείς ερωτήσει αυτούς που διαδίδουν τον μύθο αυτό για την φύση του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, σίγουρα θα απαντήσουν ανεπιφυλάκτως: «ήταν ένα φασιστικό καθεστώς». Πως, λοιπόν, πολέμησε ο ελληνικός λαός κατά του φασισμού, ενώ κυβερνιόταν από ένα επίσης φασιστικό καθεστώς; Με την ίδια λογική (του παραλόγου) κάποιοι Ιταλοί μπορούν να ισχυρισθούν ότι και ο ιταλικός λαός πολέμησε κατά του φασισμού (του ελληνικού), ή ο γερμανικός λαός κ.ο.κ. Η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες πολέμησαν υπέρ βωμών και εστιών, υπέρ πατρίδος, κι όχι κατά του οποιουδήποτε πολιτεύματος. Το ΟΧΙ δεν ήταν πόλεμος κατά του φασισμού αλλά υποχρεωτικό αποτέλεσμα των πολιτικών συνθηκών και καταστάσεων εκείνης της εποχής (βλέπε και Ανακοίνωσις του Πρωθυπουργού Ι. Μεταξά προς τους ιδιοκτήτας και αρχισυντάκτας του Αθηναϊκού Τύπου εις το Γενικόν Στρατηγείον -ξενοδοχείον “Μεγάλη Βρεταννία”- εις τας 30 Οκτωβρίου 1940). γ) Ο κ. Χατζηαναστασίου μου δίνει την εντύπωση ότι μεροληπτεί σε αρκετά σημεία του κειμένου (ίσως και λόγω χώρου)... όπως στην παράγραφο όπου αναφέρεται "Στον ένοπλο αγώνα υπήρχαν δύο αντιστασιακές οργανώσεις: ο ΕΑΜ- ΕΛΑΣ και των εθνικιστών ανταρτών υπό τον Αντών Τσαούς (Αντώνης Φωστερίδης) που ηγείτο κυρίως των οπλαρχηγών των τουρκόφωνων ποντίων. Αυτοί είναι πρόσφυγες από τον Δυτικό Πόντο, είχαν πολεμήσει σε αντάρτικο τους Τούρκους ήταν πολύ σκληροτράχηλοι και ικανότατοι πολεμιστές οι οποίοι είχαν μία αρνητική προδιάθεση απέναντι στον κομμουνισμό και κατ’επέκταση στον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Η αντικομουνιστική τους θέση οφείλονταν στην ήττα του ποντιακού αντάρτικού την οποία αποδίδουν στη στροφή του νέου καθεστώτος της ΕΣΣΔ (Λένιν) υπέρ του Κεμάλ." Μας μίλησε λοιπόν για τους εθνικιστές αντάρτες υπό τον Αντών Τσαούς (Αντώνης Φωστερίδης)... δεν αναφέρθηκε όμως καθόλου στον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ... ποιος ήταν ο ρόλος του; Ήταν απελευθεροτικός ή ήταν φιλοβουλγαρικός για την σοβιετοποίηση της περιοχής; Αν πω πχ ότι στην περιοχή υπήρχαν δύο ηγέτες ο Άρης και ο Αντώνης και στη συνέχεια αναφερθώ μόνο στον Αντώνη και δε πω λέξη για τον Άρη... αυτό "στέκει" - δικαιολογείται ιστορικά;
    Ευχαριστώ για την φιλοξενία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις σας. Από την πλευρά μου το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ο κος Χατζηαναστασίου μου έχει υποσχεθεί κατόπιν παράκλησής μου, να μιλήσουμε για το Κυπριακό που το γνωρίζει τόσο ως ιστορικός αλλά και βιωματικά γιατί είναι και ο ίδιος Κύπριος.

      Διαγραφή
    2. Ευχαριστώ πολύ για τις επισημάνσεις σας αλλά να μου επιτρέψετε να αποκρούσω την κατηγορία περί δήθεν μεροληψίας αναφέροντάς σας μόνο το γεγονός ότι τόσο οι αναγνώστες του βιβλίου μου όσο και η πανεπιστημιακή κοινότητα έχει αναγνωρίσει το έργο μου με την πολύ επαινετική επισήμανση ότι δεν μπορεί κανείς να την ταυτίσει με τα δύο γνωστά αφηγήματα είτε της δεξιάς είτε της αριστεράς για την περίοδο εκείνη. Γι' αυτό και παραμένει 13 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση και 18 μετά την υποστήριξη της διδακτορικής μου διατριβής επιστημονικά ένα βιβλίο αναφοράς. Πάμε στην 1η ένστασή σας που όμως αφορά την Κύπρο. Σωστά επισημαίνετε ότι αναφέρομαι στην επιρροή της ακροδεξιάς στη νεολαία και όχι στην επιρροή των αναρχικών ή άλλων. Επειδή οι τελευταίοι απαξιούν να ασχοληθούν συνολικά με το εθνικό φαινόμενο δεν έχουν και λόγο πάνω στα ζητήματα αυτά. Σε πολλά κείμενά μου επισημαίνω την ολέθρια επίδραση των εθνομηδενιστικών αντιλήψεων. Ωστόσο δεν μπορώ ως εκπαιδευτικός, ως Ιστορικός, ως γονιός, ως δημοκρατικός πολίτης να μην ανησυχώ για την επιρροή απόψεων που κατά την γνώμη μου φυσικά, είναι εθνικά επικίνδυνες. Αυτό ωστόσο αφορά το παρόν και όχι την Ιστορία. Σας παραπέμπω στο βιβλίο μου Κύπρος και Μεταπολίτευση (Εναλλακτικές Εκδόσεις). Εκεί θα δείτε ολοκληρωμένη την παρουσίαση του θέματος και το συζητάμε πλέον πιο συγκροτημένα. Στο δεύτερο δεν καταλαβαίνω την προσέγγιση ούτε τις αντιρρήσεις σας. Δεν ήταν η πρώτη νίκη κατά του Άξονα; Δεν ήταν φασιστικός ο Άξονας; Οι αντιφάσεις του καθεστώτος Μεταξά, θαυμαστή των φασιστικών καθεστώτων, αφορούσαν τη θέση της χώρας που υποχρεωτικά την έφεραν στη σφαίρα επιρροής της Βρετανίας. Όμως κι αυτό επίσης το θέμα δεν αφορούσε το κεντρικό θέμα της συζήτησής μας. Το αναφέρω με αφορμή τις προσπάθειες που γίνονται τελευταία για την αποδόμηση του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου και την πιθανή αντικατάστασή της απο΄την 12 Οκτωβρίου μία εξέλιξη απολύτως αρνητική και πάλι εθνικά επιζήμια. Όσο για τον ρόλο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην περιοχή, νομίζω ότι τα ζητήματα είναι πλέον λυμένα και σας παραπέμπω στο βιβλίο μου. Αναφέρθηκα "προνομιακά" στον Αντών-τσαούς πρώτον γιατί έχει συχνά συκοφαντηθεί απο΄τις αριστερές πηγές, δεύτερον γιατί δεν είναι πολλά πράγματα γνωστά, στην Αθήνα κυρίως, για τους εθνικιστές αντάρτες της περιοχής αυτής και τρίτον διότι ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ είναι πιο γνωστός εξαιτίας της πανελλαδικής του παρουσίας. Πώς μεροληπτώ υπέρ του όταν απλώς τον αναφέρω! Σας ευχαριστώ και πάλι θερμά για την ευκαιρία που μου δώσατε να αποσαφηνίσω τη θέση μου καλύτερα. Αν δεν σας έπεισα, υγεία να έχουμε!

      Διαγραφή
    3. Ευχαριστώ για την άμεση απάντησή σας! Ναι πιστεύω ότι χρειαζόταν αυτή η διευκρίνηση από μέρους σας, εφόσον πράγματι έλειπε από το παραπάνω άρθρο. Όπως ανέφερα και στο σχόλιό μου αυτό πιστεύω ότι συνέβη λόγω του "αναγκαίου" περιορισμού μεγέθους που προσφέρει η αρθρογραφία. Με βρίσκετε σύμφωνο με τις διευκρινήσεις που δώσατε! Επιτρέψτε μου όμως να επιμείνω ότι ο πόλεμος του '40 δεν έγινε κατά του Φασισμού όπως λέτε, κάτι που διευκρίνισε ο ίδιος ο Μεταξάς στη συνέντευξή του, και στο ημερολόγιό του, αλλά και η πολιτική επιστήμη. Ο άξονας δεν ήταν φασιστικός εάν θέλετε να ακριβολογήσουμε, εφόσον μόνο η Ιταλία είχε φασιστική κυβέρνηση, ενώ ήταν ουραγός της εθνοσοσιαλιστικής Γερμανίας που είχε παντελώς διαφορετικό πολίτευμα. Τρίτος σύμμαχος του άξονα υπήρξε η αυτοκρατορία της Ιαπωνίας. 3 διαφορετικά πολιτεύματα, 3 διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες! Στο φασισμό όλα επικεντρώνονται στο κράτος... ο εθνικός σοσιαλισμός, από την άλλη, είναι λαοκεντρικός, ενώ τέλος στην αυτοκρατορία όλα στρέφονται γύρω από τον αυτοκράτορα (προσωποκεντρική εξουσία). Ο κ. Μπρόνσταϊν (Τρότσκι) ήταν εκείνος που αποκάλεσε κάθε τι το αυταρχικό και κακό ως "φασισμό"... χαρίζοντάς μας έτσι την νέα έννοια της λέξης. Με την έννοια όμως αυτή και το δικό του καθεστώς, αυτό της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν φασιστικό! Από την άλλη πλευρά οι σύμμαχοι τι καθεστώτα είχαν; Είχαν όλοι το ίδιο καθεστώς; Όχι βέβαια! Και φασίστες υπήρχαν, και εθνικοσοσιαλιστές, και βασιλικοί και κομμουνιστές και "δημοκράτες". Ένας πόλεμος γίνεται για λόγους συμφερόντων και όχι για ιδεολογικούς ή πολιτεύματος. Στην ιστορία συμβαίνει πολλές φορές δύο χώρες να έχουν πόλεμο μεταξύ τους ενώ έχουν το ίδιο πολίτευμα. Δηλαδή εάν δύο χώρες που έχουν δημοκρατικό πολίτευμα καταλήξουν σε πόλεμο, πως θα το ονομάσουμε... ήταν μία νίκη κατά της δημοκρατίας ή υπέρ της δημοκρατίας; Ναι ήταν η πρώτη νίκη κατά του Άξονα... όχι όμως κατά του φασισμού.

      Διαγραφή